Τελείωσε κι αυτό.... Και το λέω έτσι απλά, χωρίς να θέλω να ανοίξω πολιτικές κουβέντες από αυτές που σιχάθηκα τον τελευταίο καιρό... Τελείωσε, βγήκε όποιος βγήκε, άντε τώρα να δούμε τι θα κάνουμε και να πάμε παρακάτω.... Έγραφα κάποια posts νωρίτερα για το οτι νοιώθω σαν να ζούμε στο pause και να περιμένουμε κάποιον να πατήσει το play για να ξαναρχίσει ο κόσμος να κινείται... Ε, από αύριο ανοίγουν τα σχολεία κανονικά, θα αρχίσει και ο κόσμος να μαζεύεται στις δουλειές και στις συνήθειες του, θα αποφασίσει ελπίζω και ο καιρός να κρυώσει λίγο ακόμα - έτσι ώστε να κατεβάσουμε με σιγουριά από το πατάρι κανένα ελαφρύ μάλλινο και καμιά βαμβακερή κουβέρτα- , αρχίζουν και τα καινούρια προγράμματα στα κανάλια να έχουμε να δούμε κάτι όταν μένουμε σπίτι... Μπαίνουμε σιγά - σιγά σε mood φθινώπωρου- χειμώνα.....
Μου αρέσει πολύ αυτή η προοπτική... Όπως μόλις μπει ο Μάρτης ανυπομονώ να πάω στο νησί και να βουτήξω το κεφάλι μου στην θάλασσα, και να μπω στο πνεύμα του καλοκαιριού με ότι αυτό συνεπάγεται, έτσι και μόλις μπει ο Σεπτέμβρης ονειρεύομαι κρύο, και αναμένο τζάκι, και βραδιές με φίλους, και κόκκινα κρασιά, και απαλά χνουδωτά μάλλινα, και χαλιά, και παπλώματα, και στολίδια χριστουγεννιάτικα... Σε αυτό το πνεύμα, σκοπεύω την επόμενη εβδομάδα, άντε την μεθεπόμενη, να κατέβω στο κέντρο για να ψωνίσω υφάσματα... Οι καναπέδες μου χρειάζονται επειγόντως καινούρια καλύματα, και η αρχή που έκανα με μια μπερζέρα η οποία άλλαξε στην κυριολεξία πρόσωπο μου έδωσε έμπνευση τρελή.... Καινούρια καλύμματα λοιπόν, χαλιά στρωμένα, αναμμένο τζάκι και ζέστη, αυτά ονειρεύομαι, και το σπίτι να μυρίζει φρεσκομαγειρεμένο φαγητό, και φίλοι αγαπημένοι μαζεμένοι, και επιτραπέζια, και γέλια .... Αυτή είναι η εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τον φετεινό χειμώνα... Και πρωινά με αχνιστό καφέ, και έμπνευση, και όρεξη για δουλειά, με τον Droopy να μου κάνει παρέα κουλουριασμένος στο κρεβάτι του, δίπλα στο γραφείο μου, και με βόλτες στο Ivy με την Μαρία για κουβεντούλα και "ψυχανάλυση", και με καινούρια πράγματα ενδιαφέροντα στα σκαριά που είμαι σίγουρη ότι θα έρθουν γιατί... έτσι... Γιατί είμαι αισιόδοξη από φυσικού μου και γιατί πάντα θεωρώ πως τα καλύτερα δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα- με εξαίρεση τον Άρι βέβαια που είναι πάντα το καλυτερότερο καλύτερο μακράν όλων τών άλλων- και πάντα περιμένω με αδημονία την έκπληξη και, δοξα τον Θεό, η ζωή δεν με έχει απογοητεύσει ακόμα....
Έτσι σήμερα το πρωί ξύπνησα, άνοιξα την τηλεόραση, χάζεψα λίγο όλες αυτές τις αναλύσεις των αποτελεσμάτων και γύρισα τον διακόπτη μου στο On.... Και μετά συμμάζεψα το σπίτι, και οργανώθηκα, και τώρα, με τον καφέ μου να αχνίζει στην αγαπημένη μου κούπα ετοιμάζομαι να ξεκινήσω να γράφω... Ζωή στο On... Αυτό σκέφτομαι να βάλω σαν τίτλο... Ή μάλλον, " πάμε λοιπόν"... Πάμε εκεί που έχουμε να πάμε, ο καθένας ανάλογα με τις ανάγκες και τα όνειρα, και τις επιθυμίες του, αλλά πάμε.... Με χαμόγελο, που είναι απραίτητο συστατικό μιας καλής ζωής, και με κέφι, και με ενθουσιασμό, και με πείσμα, και κυρίως με εμπιστοσύνη.... Στον εαυτό μας και στις δυνατότητες μας φυσικά, αλλά και στο σύμπαν, που όταν το σεβόμαστε και το γεμίζουμε με θετική ενέργεια, μας το ανταποδίδει, sooner or later...
Υ.Γ. Δεν έχω δυστυχώς φωτογραφία από το "πριν" για να το κάνω σαν διαφήμηση των Bodylines, αλλά δεν έγινε κούκλα η μπερζέρα μου με το καινούριο της ύφασμα?
Μου αρέσει πολύ αυτή η προοπτική... Όπως μόλις μπει ο Μάρτης ανυπομονώ να πάω στο νησί και να βουτήξω το κεφάλι μου στην θάλασσα, και να μπω στο πνεύμα του καλοκαιριού με ότι αυτό συνεπάγεται, έτσι και μόλις μπει ο Σεπτέμβρης ονειρεύομαι κρύο, και αναμένο τζάκι, και βραδιές με φίλους, και κόκκινα κρασιά, και απαλά χνουδωτά μάλλινα, και χαλιά, και παπλώματα, και στολίδια χριστουγεννιάτικα... Σε αυτό το πνεύμα, σκοπεύω την επόμενη εβδομάδα, άντε την μεθεπόμενη, να κατέβω στο κέντρο για να ψωνίσω υφάσματα... Οι καναπέδες μου χρειάζονται επειγόντως καινούρια καλύματα, και η αρχή που έκανα με μια μπερζέρα η οποία άλλαξε στην κυριολεξία πρόσωπο μου έδωσε έμπνευση τρελή.... Καινούρια καλύμματα λοιπόν, χαλιά στρωμένα, αναμμένο τζάκι και ζέστη, αυτά ονειρεύομαι, και το σπίτι να μυρίζει φρεσκομαγειρεμένο φαγητό, και φίλοι αγαπημένοι μαζεμένοι, και επιτραπέζια, και γέλια .... Αυτή είναι η εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τον φετεινό χειμώνα... Και πρωινά με αχνιστό καφέ, και έμπνευση, και όρεξη για δουλειά, με τον Droopy να μου κάνει παρέα κουλουριασμένος στο κρεβάτι του, δίπλα στο γραφείο μου, και με βόλτες στο Ivy με την Μαρία για κουβεντούλα και "ψυχανάλυση", και με καινούρια πράγματα ενδιαφέροντα στα σκαριά που είμαι σίγουρη ότι θα έρθουν γιατί... έτσι... Γιατί είμαι αισιόδοξη από φυσικού μου και γιατί πάντα θεωρώ πως τα καλύτερα δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα- με εξαίρεση τον Άρι βέβαια που είναι πάντα το καλυτερότερο καλύτερο μακράν όλων τών άλλων- και πάντα περιμένω με αδημονία την έκπληξη και, δοξα τον Θεό, η ζωή δεν με έχει απογοητεύσει ακόμα....
Έτσι σήμερα το πρωί ξύπνησα, άνοιξα την τηλεόραση, χάζεψα λίγο όλες αυτές τις αναλύσεις των αποτελεσμάτων και γύρισα τον διακόπτη μου στο On.... Και μετά συμμάζεψα το σπίτι, και οργανώθηκα, και τώρα, με τον καφέ μου να αχνίζει στην αγαπημένη μου κούπα ετοιμάζομαι να ξεκινήσω να γράφω... Ζωή στο On... Αυτό σκέφτομαι να βάλω σαν τίτλο... Ή μάλλον, " πάμε λοιπόν"... Πάμε εκεί που έχουμε να πάμε, ο καθένας ανάλογα με τις ανάγκες και τα όνειρα, και τις επιθυμίες του, αλλά πάμε.... Με χαμόγελο, που είναι απραίτητο συστατικό μιας καλής ζωής, και με κέφι, και με ενθουσιασμό, και με πείσμα, και κυρίως με εμπιστοσύνη.... Στον εαυτό μας και στις δυνατότητες μας φυσικά, αλλά και στο σύμπαν, που όταν το σεβόμαστε και το γεμίζουμε με θετική ενέργεια, μας το ανταποδίδει, sooner or later...
Υ.Γ. Δεν έχω δυστυχώς φωτογραφία από το "πριν" για να το κάνω σαν διαφήμηση των Bodylines, αλλά δεν έγινε κούκλα η μπερζέρα μου με το καινούριο της ύφασμα?
