Εκεί που έλεγα πως μου λείπει η έμπνευση, και χαζολόγαγα ανάμεσα από τον Blogger και το Zoo και πάλι πίσω, τσουπ! μου ήρθε μια φλασιά και αποφάσισα να αλλάξω λίγο το blog μου... Να το ανακαινίσω... Μου έπεφτε μάλλον μουντό τελικά και πιο σκούρο από ότι χρειάζεται και αντέχει η προσωπικότητα μου, και έτσι, μετά από πολλές δοκιμές κατέληξα σε αυτό εδώ το ροζ με τα χρώματα... Με το λαχανί του, με το γαλάζιο του, με λίγο φούξια, και με ένα κίτρινο στον τίτλο να φωτίζει, χειμώνας που θα έρθει... Τώρα γιατί έβαλα φωτογραφία με καλοκαιρινό μαλλί, θα σας γελάσω και δεν το θέλω... Νομίζω πως φταίει που βαριέμαι να πάω κομμωτήριο τελευταία και κυκλοφορώ στην πόλη με μαλλί νησιού.. Αλλά όταν μπω σε πρόγραμμα, έστω κομμωτηρίου, φωτογραφία είναι θα την αλλάξω.. Και θα βάλω μια πιο επίκαιρη, ανάλογα με την κουπ...
Σας γράφω και παίρνω βαθιές ανάσες γιατί το σπίτι μου μυρίζει υπέροχα... Κάτι έβαλε η κυρία Κωνσταντίνα σήμερα στο νερό για το σφουγγάρισμα και ακόμα και ο Droopy κοντεύει να μοιάσει με λαγωνικό... Όμορφο πράγμα οι μυρωδιές... Και έχω πολλές αγαπημένες... Που με κάνουν να νοιώθω οικειότητα και ασφάλεια... Συνειρμικά.. Τα φρεσκοπλυμένα ρούχα ας πούμε, ή το άρωμα του μαλακτικού στα φρεσκοστρωμένα σεντόνια όταν ακουμπάω το πρόσωπο μου στο μαξιλάρι.... Η μυρωδιά της βροχής, το άρωμα του φρεσκοκομμένου καφέ, το άρωμα του Μάνου - Terre d' Hermes- που αν το μυρίσω καμιά φορά σε άλλον παραξενεύομαι πως κάτι τόσο πολυ δικό μου μπορεί να είναι σε λάθος σώμα, το δικό μου -Angel- όταν το ξαναβρίσκω σε κάποιο φορεμένο πουλόβερ , η μυρωδιά του αντηλιακού μου - St. Barth Rucu Oil- που μυρίζει... Μύκονο και Ζαννή, η κρέμα σώματος της Laura Mercier με γάλα.... Η μωρουδίστικη μυρωδιά του Άρι, που έχει μείνει ακόμα ζωντανή αν και αχνή πια, σε ένα γουρουνάκι που του άρεσε να μασουλάει από πάντα και το οποίο βρίσκεται μονίμως στο κομοδίνο μου και μετακομίζει μαζί μου ανά εποχές... Καλοκαίρια στο νησί και χειμώνες στην Αθήνα... Το άρωμα των κεριών που ανακατεύεται με την μυρωδιά του τζακιού... Το φρεσκομαγειρεμένο φαγητό που μας μαζεύει όλους γύρω από το τραπέζι.... Τα αρώματα των κρασιών που δεν έμαθα ποτέ, αλλά που λατρεύω να βλέπω τον Μάνο να τα ανακαλύπτει μέσα στο ποτήρι του με αυτόν τον απόλυτα δικό του, μαγικό τρόπο...
Τελικά να η έμπνευση... Είναι κρυμμένη στα απλά, τα μικρά και τα δικά μου... Μέσα σε αυτό το σπίτι που τόσο αγαπάω, ανάμεσα σε ρούχα διπλωμένα σε συρτάρια, σε λουλούδια που στολίζουν τις γωνιές, σε κεριά που φωτίζουν τις νύχες μας... Και όταν χάνεται, χάνεται ευτυχώς για λίγο... Μέχρι να φυσήξει ένα αεράκι και να ανακατέψει τις κουρτίνες, και να φέρι μέσα το άρωμα από τα δέντρα που φτάνουν πια μέχρι την βεράντα μας, και από την πόλη που δεν κοιμάται... Κλείνω τα φώτα και τα πατζούρια και πάω να χωθώ στα μυρωδάτα, απαλά σεντόνια μου... Σαν άλλη Σκάρλετ θα ονειρευτώ την καινούρια μέρα... Και αύριο το πρωί, πίνοντας τον καφέ μου στην καινούρια κούπα που μου χάρισε χτες η Μάρθα, θα σας συναντήσω με χαμόγελο... Καληνύχτα και καλημέρα.....
Σας γράφω και παίρνω βαθιές ανάσες γιατί το σπίτι μου μυρίζει υπέροχα... Κάτι έβαλε η κυρία Κωνσταντίνα σήμερα στο νερό για το σφουγγάρισμα και ακόμα και ο Droopy κοντεύει να μοιάσει με λαγωνικό... Όμορφο πράγμα οι μυρωδιές... Και έχω πολλές αγαπημένες... Που με κάνουν να νοιώθω οικειότητα και ασφάλεια... Συνειρμικά.. Τα φρεσκοπλυμένα ρούχα ας πούμε, ή το άρωμα του μαλακτικού στα φρεσκοστρωμένα σεντόνια όταν ακουμπάω το πρόσωπο μου στο μαξιλάρι.... Η μυρωδιά της βροχής, το άρωμα του φρεσκοκομμένου καφέ, το άρωμα του Μάνου - Terre d' Hermes- που αν το μυρίσω καμιά φορά σε άλλον παραξενεύομαι πως κάτι τόσο πολυ δικό μου μπορεί να είναι σε λάθος σώμα, το δικό μου -Angel- όταν το ξαναβρίσκω σε κάποιο φορεμένο πουλόβερ , η μυρωδιά του αντηλιακού μου - St. Barth Rucu Oil- που μυρίζει... Μύκονο και Ζαννή, η κρέμα σώματος της Laura Mercier με γάλα.... Η μωρουδίστικη μυρωδιά του Άρι, που έχει μείνει ακόμα ζωντανή αν και αχνή πια, σε ένα γουρουνάκι που του άρεσε να μασουλάει από πάντα και το οποίο βρίσκεται μονίμως στο κομοδίνο μου και μετακομίζει μαζί μου ανά εποχές... Καλοκαίρια στο νησί και χειμώνες στην Αθήνα... Το άρωμα των κεριών που ανακατεύεται με την μυρωδιά του τζακιού... Το φρεσκομαγειρεμένο φαγητό που μας μαζεύει όλους γύρω από το τραπέζι.... Τα αρώματα των κρασιών που δεν έμαθα ποτέ, αλλά που λατρεύω να βλέπω τον Μάνο να τα ανακαλύπτει μέσα στο ποτήρι του με αυτόν τον απόλυτα δικό του, μαγικό τρόπο...
Τελικά να η έμπνευση... Είναι κρυμμένη στα απλά, τα μικρά και τα δικά μου... Μέσα σε αυτό το σπίτι που τόσο αγαπάω, ανάμεσα σε ρούχα διπλωμένα σε συρτάρια, σε λουλούδια που στολίζουν τις γωνιές, σε κεριά που φωτίζουν τις νύχες μας... Και όταν χάνεται, χάνεται ευτυχώς για λίγο... Μέχρι να φυσήξει ένα αεράκι και να ανακατέψει τις κουρτίνες, και να φέρι μέσα το άρωμα από τα δέντρα που φτάνουν πια μέχρι την βεράντα μας, και από την πόλη που δεν κοιμάται... Κλείνω τα φώτα και τα πατζούρια και πάω να χωθώ στα μυρωδάτα, απαλά σεντόνια μου... Σαν άλλη Σκάρλετ θα ονειρευτώ την καινούρια μέρα... Και αύριο το πρωί, πίνοντας τον καφέ μου στην καινούρια κούπα που μου χάρισε χτες η Μάρθα, θα σας συναντήσω με χαμόγελο... Καληνύχτα και καλημέρα.....
