Μόλις ξύπνησα... Για δεύτερη φορά δηλαδή, όχι για πρώτη, μια που το πρωί πεταχτήκαμε από το κρεβάτι μας γύρω στις 9.30, ετοιμαστήκαμε και φύγαμε χωρίς καν να πιούμε καφέ... Βάφτιζε η Μάρθα την ανηψιά της στις 11 το πρωί και σαν καλοί κολλητοί, 11 παρά κάτι είμασταν στην Αγία Μαρίνα στην Εκάλη για να της κάνουμε support... Και ήταν κούκλα νονά η φιλενάδα μου που συνδιάζει και το "θεά νονά" και το "τρελή νονά σε βάφτισε" δύο σε ένα, και μετά είχε και πάρτυ στο Grand Chalet, και όταν επιστρέψαμε σπίτι γύρω στις 3, νοιώθαμε σαν να μας είχε πατήσει λεωφορείο... Και ξυπνήσαμε μόλις, εγώ δηλαδή ξύπνησα γιατί ο Μάνος κοιμάται ακόμα, και με τον πρώτο καφέ της ημέρας τελικά, έστω και λίγο αργοπορημένο, είπα να μπω να γράψω κάτι λίγο για την σημερινή ημέρα... Που για μένα είναι πολύ σημαντική...
Βλέπετε, σαν σήμερα, έξι χρόνια πριν, στις 8 Σεπτεμβρίου του 2001, στις 8 το βράδυ, παντρευτήκαμε με τον Μάνο... Στην Μύκονο μας, σε ένα υπέροχο, μικρό μοναστήρι στην Άνω Μερά, το Παλαιόκαστρο, παρέα με τους πιο αγαπημένους, δικούς μας ανθρώπους, τον Άρι, τους γονείς μας και καμιά πενηνταριά φίλους μόνο, σε ένα πάρτυ που κράτησε τρεις μέρες, και που ήταν το καλύτερο της ζωής μας... Τρεις μέρες από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου... Γεμάτες γέλιο, γεμάτες χαρά, γεμάτες αγάπη, γεμάτες ήλιο και ενέργεια μαγική... Και παρόλο που δεν ήθελα ποτέ να παντρευτώ, δεν το είχα ποτέ όνειρο στην ζωή μου, με αποτέλεσμα να το καθυστερήσουμε δέκα ολόκληρα χρόνια και να το αποφασίσουμε μόνο όταν επέμεινε ο Άρις με το ατράνταχτο επιχείρημα "δεν μπορεί να έχω τους μόνους ανύπαντρους γονείς στην τάξη πια!", θα ξαναπαντρευόμουν εύκολα αύριο το πρωί, τον ίδιο άντρα, στην ίδια, γεμάτη αγάπη, και γέλιο και χαρά γιορτή...
Δεν περνώ την καλύτερη περίοδο μου και το ξέρετε, εσείς που διαβάζετε αυτό το virtual ημερολόγιο, όμως μέσα στην καρδιά μου νοιώθω με σιγουριά πως αυτό το έργο της κοινής μας ζωής δεν έχει τελειώσει ακόμα... Και πως παρόλα τα όσα συμβαίνουν, παρόλες τις αλλαγές, και τις ανακατατάξεις, και τους προβληματισμούς και όλα όσα μου φαίνονται τεράστια και δύσκολα, αυτό που κυριαρχεί και τα ξεπερνάει τελικά όλα είναι η αγάπη μου για τον ίδιο άντρα, δεκάξι χρόνια τώρα, και η σιγουριά πως το να είμαστε μαζί, αν όχι για πάντα, πάντως για όσο περισσότερο καιρό μπορέσουμε, ήταν η σωστότερη απόφαση που πήρα στην ζωή μου... Και την σφράγισα, σαν σήμερα, με έναν γάμο που κάθε φορά που τον θυμάμαι με κάνει να χαμογελώ...
Χαζεύοντας τις φωτογραφίες, βλέπω το εκκλησάκι στολισμένο με ήλιους, τους ανθρώπους που αγαπάω με μάτια γελαστά, τους γονείς μας μαζεμένους και τους τεσσερις μαζί για πρώτη φορά στην κοινή μας ζωή, και εμάς να λάμπουμε από ευτυχία... Και εχτές το βράδυ, στον ύπνο μου, έβλεπα τον πεθερό μου... Που έφυγε τόσο νωρίς και δεν πρόλαβα να τον χορτάσω όσο θα ήθελα, και που μου λείπει πολύ περισσότερο από όσο θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα μου έλειπε κάποιος, και που ευτυχώς, ήταν εκεί μαζί μας και χάρηκε την ημέρα εκείνη όσο και εμείς... Παράξενο θα σας ακουστεί, αλλά πιστεύω πως αν ήταν ακόμα εδώ θα ήταν αλλιώτικα τα πράγματα.... Και πως ένα μέρος της χαμένης ισορροπίας μου, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, είχε να κάνει με το γεγονός πως για κάποια χρόνια της ζωής μου ένοιωθα πως είχα επιτέλους έναν μπαμπά που με αγαπούσε και που ήταν εκεί για μένα... Χωρίς όρους...
Δεν θα γράψω κάτι άλλο, νομίζω πως τα είπα όλα για σήμερα... Και τα ευχάριστα, και τα νοσταλγικά, και τα δύσκολα...Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, και εμείς θα είμαστε εδώ, για να την υποδεχτούμε...Μαζί... Καλό βράδυ....
Βλέπετε, σαν σήμερα, έξι χρόνια πριν, στις 8 Σεπτεμβρίου του 2001, στις 8 το βράδυ, παντρευτήκαμε με τον Μάνο... Στην Μύκονο μας, σε ένα υπέροχο, μικρό μοναστήρι στην Άνω Μερά, το Παλαιόκαστρο, παρέα με τους πιο αγαπημένους, δικούς μας ανθρώπους, τον Άρι, τους γονείς μας και καμιά πενηνταριά φίλους μόνο, σε ένα πάρτυ που κράτησε τρεις μέρες, και που ήταν το καλύτερο της ζωής μας... Τρεις μέρες από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου... Γεμάτες γέλιο, γεμάτες χαρά, γεμάτες αγάπη, γεμάτες ήλιο και ενέργεια μαγική... Και παρόλο που δεν ήθελα ποτέ να παντρευτώ, δεν το είχα ποτέ όνειρο στην ζωή μου, με αποτέλεσμα να το καθυστερήσουμε δέκα ολόκληρα χρόνια και να το αποφασίσουμε μόνο όταν επέμεινε ο Άρις με το ατράνταχτο επιχείρημα "δεν μπορεί να έχω τους μόνους ανύπαντρους γονείς στην τάξη πια!", θα ξαναπαντρευόμουν εύκολα αύριο το πρωί, τον ίδιο άντρα, στην ίδια, γεμάτη αγάπη, και γέλιο και χαρά γιορτή...
Δεν περνώ την καλύτερη περίοδο μου και το ξέρετε, εσείς που διαβάζετε αυτό το virtual ημερολόγιο, όμως μέσα στην καρδιά μου νοιώθω με σιγουριά πως αυτό το έργο της κοινής μας ζωής δεν έχει τελειώσει ακόμα... Και πως παρόλα τα όσα συμβαίνουν, παρόλες τις αλλαγές, και τις ανακατατάξεις, και τους προβληματισμούς και όλα όσα μου φαίνονται τεράστια και δύσκολα, αυτό που κυριαρχεί και τα ξεπερνάει τελικά όλα είναι η αγάπη μου για τον ίδιο άντρα, δεκάξι χρόνια τώρα, και η σιγουριά πως το να είμαστε μαζί, αν όχι για πάντα, πάντως για όσο περισσότερο καιρό μπορέσουμε, ήταν η σωστότερη απόφαση που πήρα στην ζωή μου... Και την σφράγισα, σαν σήμερα, με έναν γάμο που κάθε φορά που τον θυμάμαι με κάνει να χαμογελώ...
Χαζεύοντας τις φωτογραφίες, βλέπω το εκκλησάκι στολισμένο με ήλιους, τους ανθρώπους που αγαπάω με μάτια γελαστά, τους γονείς μας μαζεμένους και τους τεσσερις μαζί για πρώτη φορά στην κοινή μας ζωή, και εμάς να λάμπουμε από ευτυχία... Και εχτές το βράδυ, στον ύπνο μου, έβλεπα τον πεθερό μου... Που έφυγε τόσο νωρίς και δεν πρόλαβα να τον χορτάσω όσο θα ήθελα, και που μου λείπει πολύ περισσότερο από όσο θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα μου έλειπε κάποιος, και που ευτυχώς, ήταν εκεί μαζί μας και χάρηκε την ημέρα εκείνη όσο και εμείς... Παράξενο θα σας ακουστεί, αλλά πιστεύω πως αν ήταν ακόμα εδώ θα ήταν αλλιώτικα τα πράγματα.... Και πως ένα μέρος της χαμένης ισορροπίας μου, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, είχε να κάνει με το γεγονός πως για κάποια χρόνια της ζωής μου ένοιωθα πως είχα επιτέλους έναν μπαμπά που με αγαπούσε και που ήταν εκεί για μένα... Χωρίς όρους...
Δεν θα γράψω κάτι άλλο, νομίζω πως τα είπα όλα για σήμερα... Και τα ευχάριστα, και τα νοσταλγικά, και τα δύσκολα...Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, και εμείς θα είμαστε εδώ, για να την υποδεχτούμε...Μαζί... Καλό βράδυ....
