Μόλις επέστρεψα σπίτι από τον πρωινό καφέ στο Ivy, με την μαμά μου αυτή την φορά μια που η Μαρία είπε να εκμεταλλευτεί την πρώτη μέρα σπίτι χωρίς παιδιά και να δουλέψει λίγο τα κοσμήματα που φτιάχνει, και ετοιμάζομαι να πιάσω το κομμάτι για το blogging... Οπότε, τι πιο ταιριαστό, για να πάρω ιδέες, από την καθιερωμένη μου βόλτα στην bloggo γειτονιά μας... Μου έκαναν εντύπωση λοιπόν δύο posts, ένα του Γιάννη Φιλιππίδη και ένα του Ethan... Θεωρητικά δεν έχουν τίποτα κοινό... Ο ένας γράφει με τον γνωστό, αισθαντικό του τρόπο μια ιστορία και ό άλλος περιγράφει την (κακή) εμπειρία του από την 1η Biennale της Αθήνας... Και μάλλον φταίει το μυαλό μου που κάνει παράξενους συνειρμούς αλλά αναρωτιέμαι... Γιατί η τέχνη, για να θεωρείται "υψηλή" ή "προοδευτική" ή έστω "σοβαρή", πρέπει να έχει να κάνει με πράγματα και θέματα μίζερα, σκοτεινά ή ελαφρώς απεχθή? Αν ας πούμε , θεωρητικά μιλώντας πάντα, γράψω εγώ ένα κείμενο που θα αναφέρεται στην ζωή μιας ευτυχισμένης γυναίκας, που ασχολείται με το shopping, και με τα κοινωνικά της, και με τα παιδιά της ή με τον άντρα της, αν έχει, ή με τον γκόμενο της, και με τις φίλες της, και με την δουλειά της, πολλοί θα βγουν να με κράξουν, όπως το έχουν κάνει ήδη συχνά, για έλλειψη προβληματισμού ή επιπέδου... Ενώ ένα κείμενο που αναφέρεται σε μια ζωή μίζερη και προβληματική, έχει και το επίπεδο και τον προβληματισμό δεδομένο....
Όπως και αν κάποιος καλλιτέχνης ζωγραφίσει μια νεκρή φύση, ας πούμε, πανέμορφη, φωτεινή και αισιόδοξη, το έργο θα είναι αδιάφορο και "παλιακό"... Αν κολήσει ανάποδα έναν μπιντέ πάνω σε ένα τοίχο όμως, θα έχει αλλάξει την πορεία της τέχνης for ever...
Είναι απλοϊκα τα παραδείγματα που χρησιμοποιώ και το κάνω εν γνώση μου για να θέσω απλά έναν προβληματισμό... Προφανώς δεν θεωρώ την μοντέρνα τέχνη αδιάφορη, ούτε μου αρέσει να διαβάζω μόνο Plum Sykes ή , ακόμα χειρότερα, Πωλίνα Νάσιουτζικ... Απλά αναρωτιέμαι.... Μήπως τελικά μέσα στην αγωνία μας να φανούμε προβληματισμένοι και σοβαροί κάπου χάνουμε την αίσθηση του μέτρου? Γιατί η τέχνη είναι πάντα βγαλμένη μέσα από την ζωή... Και η ζωή, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνο σκούρα και δύσκολη... Πρέπει να έχει και χρώμα, και γέλιο, και αισιοδοξία και ανθρώπους που περνάνε καλά.... Για να υπάρχει ισορροπία....
Υ.Γ. Χρησιμοποίησα τα posts δύο φίλων που ξέρουν καλά πόσο τους εκτιμώ και πόσο μου αρέσουν τα όσα γράφουν για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις... Η δουλειά του Γιάννη είναι εξαιρετική και ταυτίζομαι απολύτως με το γούστο του Ethan... Απλά διαβάζοντας τους μου ήρθε ο συνειρμός και είπα να τον μοιραστώ μαζί σας.... Καλημέρα...
Υ.Γ.2 Στην φωτογραφία, ένας πίνακας που αγαπώ πολύ... Είναι του Στέλιου Πενταρβάνη και κάθε φορά που τον κοιτάζω με κάνει να χαμογελάω... Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ διάσημος καλλιτέχνης, ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Παλαιοκρασσάς που είναι ειδικός μου λέει πως όχι, αλλά καθόλου δεν με νοιάζει.... Μου φτάνει που φωτίζει τον χώρο που αγαπάω και που με κάνει περήφανη που τον έχω....
Όπως και αν κάποιος καλλιτέχνης ζωγραφίσει μια νεκρή φύση, ας πούμε, πανέμορφη, φωτεινή και αισιόδοξη, το έργο θα είναι αδιάφορο και "παλιακό"... Αν κολήσει ανάποδα έναν μπιντέ πάνω σε ένα τοίχο όμως, θα έχει αλλάξει την πορεία της τέχνης for ever...
Είναι απλοϊκα τα παραδείγματα που χρησιμοποιώ και το κάνω εν γνώση μου για να θέσω απλά έναν προβληματισμό... Προφανώς δεν θεωρώ την μοντέρνα τέχνη αδιάφορη, ούτε μου αρέσει να διαβάζω μόνο Plum Sykes ή , ακόμα χειρότερα, Πωλίνα Νάσιουτζικ... Απλά αναρωτιέμαι.... Μήπως τελικά μέσα στην αγωνία μας να φανούμε προβληματισμένοι και σοβαροί κάπου χάνουμε την αίσθηση του μέτρου? Γιατί η τέχνη είναι πάντα βγαλμένη μέσα από την ζωή... Και η ζωή, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνο σκούρα και δύσκολη... Πρέπει να έχει και χρώμα, και γέλιο, και αισιοδοξία και ανθρώπους που περνάνε καλά.... Για να υπάρχει ισορροπία....
Υ.Γ. Χρησιμοποίησα τα posts δύο φίλων που ξέρουν καλά πόσο τους εκτιμώ και πόσο μου αρέσουν τα όσα γράφουν για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις... Η δουλειά του Γιάννη είναι εξαιρετική και ταυτίζομαι απολύτως με το γούστο του Ethan... Απλά διαβάζοντας τους μου ήρθε ο συνειρμός και είπα να τον μοιραστώ μαζί σας.... Καλημέρα...
Υ.Γ.2 Στην φωτογραφία, ένας πίνακας που αγαπώ πολύ... Είναι του Στέλιου Πενταρβάνη και κάθε φορά που τον κοιτάζω με κάνει να χαμογελάω... Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ διάσημος καλλιτέχνης, ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Παλαιοκρασσάς που είναι ειδικός μου λέει πως όχι, αλλά καθόλου δεν με νοιάζει.... Μου φτάνει που φωτίζει τον χώρο που αγαπάω και που με κάνει περήφανη που τον έχω....
