Διάβασα πίνοντας τον καφέ μου το post του Σπύρου Σεραφείμ και μπήκα σε σκέψεις... Κοινά διλήματα όλα αυτά... Φαντάζομαι πως όλοι όσοι ζούμε μακρόχρονες σχέσεις, οι έστω οι περισσότεροι, έχουμε μπει στην διαδικασία να σκεφτούμε αν θα τις αφήναμε για έναν μεγάλο, καινούριο έρωτα... Εγώ τουλάχιστον το έχω κάνει... Το έχω σκεφτεί δηλαδή... Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρή, θεωρούσα τον έρωτα, το πάθος, το πιο σημαντικό πράγμα την ζωή μου... Και πίστευα ειλικρινά πως χωρίς αυτό καμιά σχέση δεν θα μπορούσε να με κρατήσει. Με τίποτα... Και γι'αυτό ήμουν πάντα on the run... Μόλις τα πράγματα ξεθώριαζαν, μόλις ξυπνούσα χωρίς να θέλω σαν τρελή τον άνθρωπο που κοιμόταν πλάι μου έφευγα..Χωρίς τύψεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Άφησα πολύ κόσμο πίσω μου έτσι... Και πιστεύω πως θα συνέχιζα ακόμα να το κάνω αυτό αν δεν ερχόταν μια στιγμή στην ζωή μου που ερωτεύτηκα διαφορετικά... Με το μυαλό μου και όχι με το...κορμί μου... Ήρθε στην ζωή μου ένας άνθρωπος που κατάφερε - όπως έλεγε και η Μαλβίνα που σαν σήμερα μας άφησε για αλλού - να μου πηδήξει το μυαλό... Μου το πήδηξε με απίστευτη μαεστρία, με μαγική τεχνική και με μονδικό πάθος και συνεχίζει να μου το πηδάει ακόμα και σήμερα...Γι' αυτό και εγώ, είμαι ακόμα εδώ... Μην παρεξηγήσετε τις λέξεις.. Και το σεξ ήταν συγκλονιστικό, όμως για πρώτη φορά στην ζωή μου απλά ερχόταν σε δευτερη μοίρα... Να μην σας πω σε τρίτη...
Άλλωστε μετά ήρθαν η συμβίωση, η καθημερινότητα, ο Άρις, η ζωή.... Και οι δουλειές, και τα άγχη, και τα προβλήματα.. Και το πάθος μετακόμισε αλλού... Δεν ξέρω αν είμαστε η εξαίρεση στον κανόνα... Πάντα υπάρχουν στις παρέες άνθρωποι που ισχυρίζονται πως μετά από δέκα και πλέον χρόνια κοινής πορείας εξακολούθούν να είναι ερωτευμένοι σαν την πρώτη φορά και, αν λένε αλήθεια, τους θαυμάζω ειλικρινά... Εμείς δεν είμαστε... Εκείνος ο έρωτας της πρώτης φοράς, των πρώτων χρόνων έχει δώσει την θέση τους σε άλλα πράγματα, σε άλλα συναισθήματα... Δεν νοιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου όταν βλέπω τον Μάνο , ούτε πιάνω την σκέψη μου να στροβιλίζεται μονίμως γύρω του... Και παρόλο που το σεξ παραμένει εξαιρετικό, μοιάζει πια πολύ περισσότερο με τέλεια δουλεμένη πιρουέτα σε ένα pat des deux. Ξέρετε, από εκείνες που εκτελούνται πια τέλεια ακόμα και με τα μάτια κλειστά γιατί την έχεις κάνει τόσες φορές με τον άλλον, σε τόσες παραλαγές που ξέρεις ακριβώς που θα πατήσεις και πότε θα σε πιάσει στον αέρα... Όμως αγαπιόμαστε απίστευτα περισσότερο από τότε που ξεκινήσαμε να ήμαστε μαζί, σεβόμαστε ο ένας το άλλον πιο πολύ, και έχουμε και τόσα πράγματα που μας δένουν... Μια κοινή πορεία, μια κοινή ζωή και φυσικά, ένα παιδί... Και περνάμε καλά μαζί, γελάμε με τα ίδια αστεία, μας αρέσει να κάνουμε τα ίδια πράγματα, ακόμα και οι σιωπές μας είναι ουσιαστικές... Ο Μάνος, και το έχω ξαναπεί πολλές φορές αυτό, το ξέρω, είναι ο καλύτερος μου φίλος, ο σύντροφος μου, ο συμπαίκτης μου, ο συνοδοιπόρος μου, ο άνθρωπος που με στηρίζει στα δύσκολα και που μοιράζεται μαζί μου τις χαρές, τις λύπες και τα προβλήματα του... Που με έχει πάει παρακάτω και τον έχω πάει παρακάτω και εγώ...
Τι θα γινόταν όμως αν εμφανιζόταν στην ζωή κάποιου από τους δυό μας ένας καινούριος, μεγάλος έρωτας? Ένας έρωτας από αυτούς που σε ξεσηκώνουν, σε ανανεώνουν, σε ξαναβάζουν στο παιχνίδι όταν το θεωρούσες πια οριστικά χαμένο? Ένας έρωτας που εμπεριέχει καινούριο φλερτ, νέες εξερευνήσεις, φρέσκο σώμα και διαφορετικό τρόπο σκέψης? Άλλο γήπεδο δηλαδή για ένα καινούριο, απίστευτα ενδιαφέρον ματς? Τότε, τι γίνεται? Τι γίνεται όταν μπει στην ζωή κάποιου από τους δυο ένας από εκείνους τους έρωτες που ξεσηκώνουν, και τυφλώνουν και μοιάζουν μεγάλοι? Τεράστιοι... Και μπορεί να μην είναι φυσικά και να ξεφουσκώσουν με το πέρασμα του χρόνου και να αφήσουν στην θέση τους το κενό... Όμως την ώρα που τους ζούμε, που ξεκινάμε να τους ζήσουμε, πιστεύουμε πως η ζωή μας έστειλε το ίδιο δώρο, βελτιωμένο, για δεύτερη φορά? Μεγαλο δίλημα και δύσκολη ιστορία... Και το δυσκολότερο είναι πως ο καθένας στην ζωή σκέφτεται και αντιδρα διαφορετικά.. Μετράει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο, βασισμένος στις δικές του εμπειρίες, στα δικά του βιώματα και στια δικά του απωθημένα...
Εγώ το έχω σκεφτεί πολύ σοβαρά και έχω καταλήξει πως την συγκεκριμμένη σχέση που έχω δεν θα την άφηνα για κανέναν έρωτα, όσο μεγάλος και αν μου φαινόταν... Πρώτα απ' όλα γιατί δεν πιστεύω στους μεγάλους έρωτες τελικά... Η εμπειρία μου λέει πως κάποια στιγμή τελειώνουν.. Ξεθωριάζουν... Και όταν ξέρω πως κάτι θα τελειώσει, δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να το αφήσω να με παρασύρει στο άγνωστο... Φυσικά εξακολουθώ να πιστεύω στα μεγάλα πάθη... Και δεν σας κρύβω πως η ιδέα ενός τέτοιου μεγάλου πάθους θα λειτουργούσε για μένα, για τον χαρακτήρα μου, πιο δελεαστικά.. Όμως την ημέρα που αποφάσισα να γίνω μαμά, την ημέρα που είδα για πρώτη φορά τον Άρι όταν μου τον έβαλαν στην αγκαλιά μου τυλιγμένο σε μια πετσέτα, ένοιωσα, ήξερα με απόλυτη βεβαιότητα πως η εποχή των μεγάλων παθών είχε παρέλθει οριστικά.. Όχι με το ζόρι ούτε από υποχρέωση... Αλλά γιατί το μεγάλύτερο πάθος και ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου είχαν μόλις γεννηθεί... Και αυτό το μεγάλο, το τεράστιο πάθος μου έχει ανάγκη από σταθερότητα, από σιγουριά και από ασφάλεια.. Και από μια μαμά που θα είναι εκεί, πάντα, και θα είναι καλά.. Με αυτές τις επιλογές έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια... Και πιστεύω πως θα περάσουν εύκολα άλλα τόσα.. Γιατί ήταν όμορφα χρόνια, ήρεμα και ευτυχισμένα, και ότι μου έλειψε σε περιπέτεια και πάθος και τρέλα το κέρδισα σε σταθερότητα, σε αγάπη, σε εμπιστοσύνη και σε δημιουργία... Κοιτάζοντας πίσω βλέπω δυό παιδιά που κατάφεραν να πορευτούν μαζί σε φάσεις δύσκολες, που έφτιαξαν πράγματα, που διάνυσαν μια τεράστια διαδρομή κρατόντας το ένα το χέρι του άλλου γερά , που γέλασαν πολύ, που έκλαψαν πολύ, που έζησαν πολύ... Και σήμερα που μεγαλώσαμε, αν και όχι τελείως ακόμα, ξέρω πως σε ότι με αφορά, δεν μετάνοιωσα ποτέ για τις επιλογές μου. Ούτε για τους έρωτες -μεγάλους ή μικρούς- που άφησα να με προσπεράσουν, ούτε για τα περασμένα πάθη που καμιά φορά με κάνουν να χαμογελώ νοσταλγικά... Δεν είναι εύκολη επιλογή... Κάθε άλλο... Γιατί είναι μια επιλογή που δοκιμάζεται συχνά και φαντάζομαι πως όσο περνάνε τα χρόνια και στην ζωή μας μπαίνει περισσότερο η καθημερινότητα και η ρουτίνα θα δοκιμάζεται συχνότερα...Όμως τίποτα από αυτά που αξίζουν στην ζωή δεν είναι εύκολο... Ίσως γιατί τα εύκολα χάνονται όπως κερδίζονται... Γρήγορα...
