Στα γρήγορα..

Μπαίνω για λίγο, ελάχιστα, ίσα για να πω ένα γειά... Τρέχω από το πρωί και θα συνεχίσω να τρέχω και το απόγευμα... Και μου αρέσει... Δεν θα σας κουράσω με τις λεπτομέρειες.. Τι έκανα, ποιόν είδα, που πήγα για καφέ... Τα κλασσικά έκανα... Τα δικά μου... Με μια αλλαγή προγράμματος - ότι σήμερα τα Κοχύλια είναι κλειστά και το αλλάξαμε για την Πέμπτη οπότε το βράδυ θα πάμε στον Παπαδάκη- όλα τα άλλα λίγο πολύ τα είπα χτες.. Αυτό που δεν είπα, και αξίζει ίσως τον κόπο, είναι πως την Πέμπτη στην παρέα μας θα είναι και δύο αγαπημένες μου bloggers... Και έχω μεγάλη χαρά... Και πως αυτό το καθημερινό πάρε δώσε, με ανθρώπους που δεν γνωρίζω , με κάποιους που έχω ξεκινήσει να γνωρίζω, με άλλους που ξερω από πολύ καλά ως τελείως και με ορισμένους που ελπίζω πως θα έρθει το κατάλληλο timing και θα γνωριστούμε στην πορεία, έχει αρχίσει και γίνεται αγαπημένη συνήθεια... Κάτι σαν στέκι... Που μπορείς να πιεις ένα καφέ και να πεις δυό κουβέντες με ανθρώπους που έχεις διαλέξει, και να περάσεις πραγματικά καλά... Δεν έχει σημασία που όλο αυτό συμβαίνει - κυρίως- μέσα απο έναν υπολογιστή... Η επικοινωνία σήμερα έχει άλλη μορφή και, επιμένω, όταν έχει ουσία και ενδιαφέρον, βρίσκει τρόπους να ξεπερνά και την ανωνυμία, και την απόσταση και τις επιφυλάξεις... Και αυτό είναι καλό... Και εμένα προσωπικά με κάνει να περνάω με χαρά και με -σχεδόν- αδημονία κάθε μέρα την βόλτα μου από την γειτονιά μας... Καινα χαμογελάω...