Ετοιμολογικά μιλώντας (sine nobilitate ) η απάντηση είναι οπωσδήποτε... Βλέπετε η οικογένεια μου με εφοδιάσε με πολλά και χρήσιμα πλήν όμως τίτλο ευγενείας δεν διαθέτουμε... Ακόμα... Θα μπορούσα να έχω παντρευτεί τον πρίγκηπα, με την αδερφή του οποίου άλλωστε έκανα κάποτε- προ πραξικοπήματος όταν είμασταν και οι δυό μικρές και τριανταφυλλένιες- ιππασία στο Τατόι αλλά πρόλαβε η κόρη του (μεγαλό) μπακάλη και τώρα αποκαλούν εκείνη μεγαλειοτάτη... Όμως κάθε εμπόδιο για καλό, έτσι δεν λένε? Διότι εγώ σήμερα λιάζομαι στην Ψαρού αραχτή και δεν τρέχω σαν την κυνηγημένη από gala σε gala αλλάζοντας τιάρες , και είμαι σίγουρη πως περνάω καλύτερα...
Κυριολεκτικά μιλόντας όμως, θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω επιλεκτική... Υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν πολύ, πράγματα που δεν μου αρέσουν καθόλου και πράγματα που κάνουν την (ηλιοψημένη ) πέτσα μου να σηκώνεται... Τα πρώτα τα επιδιώκω και ενίοτε τα απιτώ, τα δεύτερα αρνούμαι κατηγορηματικά να τα υποστώ και τα τρίτα... Τα τρίτα τα αντιμετωπίζω με αγένεια... Προσέξτε... Όχι ανάγωγα γιατί η αγωγή άμα την έχεις δεν σε εγκαταλείπει ποτέ... Ενώ την αγένεια μπορείς να την μεταχειρίζεσαι όταν πρέπει και μετά να την βάζεις πίσω στο συρτάρι μέχρι να σου ξαναχρειαστεί...
Τα πράγματα που μου αρέσουν είναι πολλά και απλά... Μου αρέσουν τα όμορφα σπίτια.. Όχι τα τεράστια και ντιζαϊνάτα αλλά εκείνα που έχουν ψυχή και σε καλωσορίζουν γελαστά... Μου αρέσουν τα ακριβά πράγματα... Τα λινά σεντόνια, τα pillow sprays, οι συλλεκτικές τσάντες, τα χειροποιήτα παπούτσια, τα ασημένια μαχαιροπήρουνα, η ομπρέλα μου στην Ψαρού, η ροζέ σαμπάνια και το κασμιρ... Μου αρέσει το καλό φαγητό αλλά όχι απαραίτητα τα ακριβά εστιατόρια, τα ξένα περιοδικά (ειδικά το Tattler , το 25 Beautifull Houses, και το Vanity Fair) , τα hard cover βιβλία, τα ταξίδια, τα καλά ξενοδοχεία, οι ακριβές δερμάτινες αποσκευές όταν τρίβονται από την χρήση, το μανικιουρ- πεντικιούρ στην Τέτα, τα αντηλιακά St. Barth και οι κρέμες σώματος της Laura Mercier... Μου αρέσουν οι έξυπνοι, ακομπλεξάριστοι άνθρωποι, προτιμώ τους "κακούς" από τους "καλούς", τους βρίσκω πάρα πολύ πιο ενδιαφέροντες, λατρεύω το εγγλέζικο, δηλητηριώδες χιούμορ, την κοφτερή ατάκα και τα καλά κουτσομπολιά... Μου αρέσουν τα vintage ρούχα, το hippy look, τα κοσμήματα της Μαρίας και τα σήριαλ της Nova.
Δεν μου αρέσουν τα όσπρια, τα σκάφη, τα κοσμικά καλέσματα κάθε είδους, τα σινιέ ρούχα και αξεσουάρ με τα πασίγνωστα λογότυπα, τα string σε κοινή θέα, τα ξεβαμμένα ξανθά μαλλιά, η σαμπάνια, το ουίσκι, οι επιτιδευμένοι άνθρωποι, το name dropping, οι ηχηρές παρουσίες, οι αγχωτικοί συνεργάτες, τα dead lines όταν δεν τα προλαβαίνω, οι γάμοι, τα βαφτίσια και τα λοιπά κοινωνικά όταν δεν είναι κολλητών μου, οι ξερόλες και οι μουρτζούφληδες...
Σιχαίνομαι τους νεόπλουτους, τους νεοκοσμικούς και τους νεοδιάσημους... Εκείνους που θεωρούν πως είμαστε υποχρεωμένοι να τους γνωρίζουμε και φροντίζουν να "συστήνονται" επιδεικνύοντας τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, τα σκάφη και τα ρούχα τους... Εκείνους που θεωρούν πως η εικόνα τόσο η δική τους όσο και τών άλλων είναι συνώνυμη με το τραπέζι στο οποίο κάθονται, το αυτοκίντο που οδηγούν, τη σειρά της ομπρέλας τους, το δαχτυλίδι του πούρου τους η το -πλαστικό- στήθος της συντρόφου τους... Εκεί γίνομαι τερας... Όχι μόνο γιατί έχει γεμίσει πια ο τόπος, λες και εξαπλώνονται με γεωμετρική πρόοδο, ούτε γιατί ενοχλούν πραγματικά, πληγώνουν καλύτερα, την λογική και την αισθητική μου... Εκεί γίνομαι τέρας γιατι μπορώ... Μπορώ να έχω καλύτερο τραπέζι, καλύτερη ομπρέλα, και, άμα θέλω, ακριβότερο αυτοκίνητο και by far σπανιότερο δαχτυλδι πούρου... Και παρόλο που έχω μεγαλώσει μαθαίνοντας πως δεν χρειάζεται να δείχνουμε ποιοί είμαστε μια που αυτοί που πρέπει να το ξέρουν το γνωρίζουν έτσι κι αλλιώς ενώ εκείνοι που δεν το ξέρουν προφανώς δεν υπάρχει λόγος να το μάθουν, σας ομολογώ πως ορισμένες φορές, η απόλαυση του να σνομπάρεις εκεί που πρέπει είναι σχεδόν σεξουαλική.... Μήπως τελικά είναι σνομπ?
Κυριολεκτικά μιλόντας όμως, θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω επιλεκτική... Υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν πολύ, πράγματα που δεν μου αρέσουν καθόλου και πράγματα που κάνουν την (ηλιοψημένη ) πέτσα μου να σηκώνεται... Τα πρώτα τα επιδιώκω και ενίοτε τα απιτώ, τα δεύτερα αρνούμαι κατηγορηματικά να τα υποστώ και τα τρίτα... Τα τρίτα τα αντιμετωπίζω με αγένεια... Προσέξτε... Όχι ανάγωγα γιατί η αγωγή άμα την έχεις δεν σε εγκαταλείπει ποτέ... Ενώ την αγένεια μπορείς να την μεταχειρίζεσαι όταν πρέπει και μετά να την βάζεις πίσω στο συρτάρι μέχρι να σου ξαναχρειαστεί...
Τα πράγματα που μου αρέσουν είναι πολλά και απλά... Μου αρέσουν τα όμορφα σπίτια.. Όχι τα τεράστια και ντιζαϊνάτα αλλά εκείνα που έχουν ψυχή και σε καλωσορίζουν γελαστά... Μου αρέσουν τα ακριβά πράγματα... Τα λινά σεντόνια, τα pillow sprays, οι συλλεκτικές τσάντες, τα χειροποιήτα παπούτσια, τα ασημένια μαχαιροπήρουνα, η ομπρέλα μου στην Ψαρού, η ροζέ σαμπάνια και το κασμιρ... Μου αρέσει το καλό φαγητό αλλά όχι απαραίτητα τα ακριβά εστιατόρια, τα ξένα περιοδικά (ειδικά το Tattler , το 25 Beautifull Houses, και το Vanity Fair) , τα hard cover βιβλία, τα ταξίδια, τα καλά ξενοδοχεία, οι ακριβές δερμάτινες αποσκευές όταν τρίβονται από την χρήση, το μανικιουρ- πεντικιούρ στην Τέτα, τα αντηλιακά St. Barth και οι κρέμες σώματος της Laura Mercier... Μου αρέσουν οι έξυπνοι, ακομπλεξάριστοι άνθρωποι, προτιμώ τους "κακούς" από τους "καλούς", τους βρίσκω πάρα πολύ πιο ενδιαφέροντες, λατρεύω το εγγλέζικο, δηλητηριώδες χιούμορ, την κοφτερή ατάκα και τα καλά κουτσομπολιά... Μου αρέσουν τα vintage ρούχα, το hippy look, τα κοσμήματα της Μαρίας και τα σήριαλ της Nova.
Δεν μου αρέσουν τα όσπρια, τα σκάφη, τα κοσμικά καλέσματα κάθε είδους, τα σινιέ ρούχα και αξεσουάρ με τα πασίγνωστα λογότυπα, τα string σε κοινή θέα, τα ξεβαμμένα ξανθά μαλλιά, η σαμπάνια, το ουίσκι, οι επιτιδευμένοι άνθρωποι, το name dropping, οι ηχηρές παρουσίες, οι αγχωτικοί συνεργάτες, τα dead lines όταν δεν τα προλαβαίνω, οι γάμοι, τα βαφτίσια και τα λοιπά κοινωνικά όταν δεν είναι κολλητών μου, οι ξερόλες και οι μουρτζούφληδες...
Σιχαίνομαι τους νεόπλουτους, τους νεοκοσμικούς και τους νεοδιάσημους... Εκείνους που θεωρούν πως είμαστε υποχρεωμένοι να τους γνωρίζουμε και φροντίζουν να "συστήνονται" επιδεικνύοντας τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, τα σκάφη και τα ρούχα τους... Εκείνους που θεωρούν πως η εικόνα τόσο η δική τους όσο και τών άλλων είναι συνώνυμη με το τραπέζι στο οποίο κάθονται, το αυτοκίντο που οδηγούν, τη σειρά της ομπρέλας τους, το δαχτυλίδι του πούρου τους η το -πλαστικό- στήθος της συντρόφου τους... Εκεί γίνομαι τερας... Όχι μόνο γιατί έχει γεμίσει πια ο τόπος, λες και εξαπλώνονται με γεωμετρική πρόοδο, ούτε γιατί ενοχλούν πραγματικά, πληγώνουν καλύτερα, την λογική και την αισθητική μου... Εκεί γίνομαι τέρας γιατι μπορώ... Μπορώ να έχω καλύτερο τραπέζι, καλύτερη ομπρέλα, και, άμα θέλω, ακριβότερο αυτοκίνητο και by far σπανιότερο δαχτυλδι πούρου... Και παρόλο που έχω μεγαλώσει μαθαίνοντας πως δεν χρειάζεται να δείχνουμε ποιοί είμαστε μια που αυτοί που πρέπει να το ξέρουν το γνωρίζουν έτσι κι αλλιώς ενώ εκείνοι που δεν το ξέρουν προφανώς δεν υπάρχει λόγος να το μάθουν, σας ομολογώ πως ορισμένες φορές, η απόλαυση του να σνομπάρεις εκεί που πρέπει είναι σχεδόν σεξουαλική.... Μήπως τελικά είναι σνομπ?
