Εμπνευσμένη από το post του Asteroid αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες μου από τον μαγικό χώρο του κυβερνοχώρου… Σαν φόρο τιμής σ’ αυτό που κατέληξα να ζω εδώ, στην blogoγειτονιά μας τώρα, και στην προηγούμενη, της Athens Voice, όταν ξεκίνησα…Πριν ανακαλύψω όμως τις χαρές του blogging, και πριν αρχίσω να μοιράζομαι πιο σοβαρά πράγματα από το χρώμα των μαλλιών μου και την περιφέρεια του στήθους μου με τους «συνομιλητές» μου, υπήρξε η περίοδος του Zoo.. Και το MSN…
Που για μένα ξεκίνησε σαν εργασία, σαν research ένα πράγμα, για ένα άρθρο περιοδικού πριν από δύο περίπου χρόνια, και στην σύντομη διάρκεια της, άκουσα, έμαθα και κυρίως είδα πολλά… Την διαδικασία την ξέρετε φαντάζομαι.. Διαλέγεις ένα username που ταιριάζει με την προσωπικότητα σου – άντε και με το χρώμα των μαλλιών σου- παίρνεις βαθιά ανάσα και ανοίγεις την virtual πόρτα ενός άλλου, τελείως διαφορετικού κόσμου… Εγώ στην αρχή μπήκα σαν boubou. Έφτιαξα ένα ειλικρινές προφίλ, και περίμενα υπομονετικά να με ανακαλύψουν παίζοντας αγωνία και τάβλι.. Μια εβδομάδα μετά είχα γίνει εξπέρ στα συγκεκριμένα αθλήματα και σκεφτόμουν σοβαρά να αρχίσω να μαθαίνω σκάκι, αλλά από γνωριμίες τζίφος… Κάτι αδιάφοροι τύποι μόνο, που μου μιλούσαν όσο παίζαμε με προφανή σκοπό να μου αποσπάσουν την προσοχή από το game και να κερδίσουν, και κάτι άλλοι, ακόμα πιο αδιάφοροι που μου έστελναν mails με ποιηματάκια και ηλεκτρονικά τριαντάφυλλα. Χάλια…
Ο δε αρχισυντάκτης μου, να βλέπει την ημερομηνία του deadline να πλησιάζει και το άρθρο να προμηνύεται πατάτα και να αφρίζει σαν depon μέσα στο ποτήρι… Και εκεί που ήμασταν όλοι απογοητευμένοι, μου έρχεται φλασιά πως είχα ξεχάσει να ανεβάσω φωτογραφία… Μπαίνω γρήγορα στο μενού, διορθώνω το λάθος μου, και ... Χαμός!!! Να μην προλαβαίνω να διαβάζω mails.. Να μπαίνω να παίξω αγωνία και ανοίγουν τα παράθυρα κατά δεκάδες… Και όλοι, (σύμφωνα με τα λεγόμενα τους πάντα), ένας κι ένας… Ψηλοί, γυμνασμένοι, πλούσιοι, όμορφοι, με θεληματικά πηγούνια και αυτοκίνητα από BMW κι απάνω, πλούσιο ψυχικό κόσμο και λεξιλόγιο 500 λέξεων.. Και , ακούστε τώρα, όλοι ανορθόγραφοι… Βέβαια όταν φτάναμε στο δια ταύτα, στην φωτογραφία δηλαδή ή άντε στην κάμερα γιατί εγώ πήγα οργανωμένη στον πόλεμο, άρχιζαν τα προβλήματα… Οι ψηλοί ξανθοί σαν να κόνταιναν και να μαύριζαν, οι κοντοί μελαχρινοί σαν να άλλαζαν ιθαγένεια, και οι περισσότεροι από πτυχιούχοι επιχειρηματίες μεταλλάσσονταν σε τίμιους βιοπαλαιστές με απολυτήριο δημοτικού… Για να μην σας μιλήσω για τα.. πέη… Το πόσα είδαν τα μάτια μου, εγώ το ξέρω μόνο… Αφού ακόμα και σήμερα πιστεύω πως ότι και δω πια δεν θα μου κάνει καμιά εντύπωση… Ούτε το φρύδι μου δεν θα σηκώσω… Ξέρετε τι είναι να «μιλάς» με κάποιον, να σε ψήνει να βγείτε ραντεβού, να είναι μέσα στην ευγένεια και μέσα στα σορόπια, και όταν ανοίγεις την κάμερα για να δεις πως είναι να πέφτεις πάνω σε έναν πούτσο γκρο πλάν? Αλλόκοτο το λιγότερο… Και μην φανταστείτε πως η φωτογραφία που ανέβασα ήταν τίποτα το τρομερό… Μια σχετική με αυτή που έχω και εδώ ήταν.. Αυτό που μετράει προφανώς σε αυτές τις φάσεις λοιπόν, δεν είναι ούτε η ομορφιά, ούτε , φυσικά, η εξυπνάδα… Γυναίκα να είναι και ας είναι και ξύλινη… Και η όποια φωτογραφία λειτουργεί μάλλον σαν ένα σημείο στο οποίο μπορούν να κάνουν focus…
Στο μεταξύ, στα mails να διαβάζω τα μύρια όσα… Πόσο όμορφη είμαι, πόσο έξυπνη δείχνω, πόσο χαίρονται που συναντούν επιτέλους μια γυναίκα καλλιεργημένη (εδώ βοήθησε πολύ το γεγονός πως είχα σημειώσει σαν αγαπημένο μου βιβλίο τα «Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα» και σαν αγαπημένη μου ταινία τους «Συνήθεις Υπόπτους» που κάνουν όσο να ΄ναι πιο υψηλή διανόηση, τουλάχιστον σε σχέση με τις ταινίες του Βαν Ντάμ και τον Παπά Σούζα) , πόσο σέξι, και πόσο όλου του κόσμου τα καλά… Και, ήμουν ανύπαντρη? Γουστάριζα να πάω με μικρότερο? Με δύο μικρότερους? Με τρεις? Με μια ομάδα του μπάσκετ και τους αναπληρωματικούς? Με γυναίκες? Με ζώα? Μου άρεσε το άγριο σεξ? Τα toys? Το ξύλο? To make a long story short, ήθελα να ανοίξω τους ορίζοντες μου, μαζί με τα πόδια μου? Ένας μάλιστα, από τους πιο επίμονους, με ρωτούσε, με παρακαλούσε μάλλον, αν θα ήθελα να με πληρώνει για να γίνω η αφέντρα του… Θα έκανε ότι ήθελα, μου είπε…
Δεν σας κρύβω πως επειδή την περίοδο εκείνη έτυχε η κοπέλα που μας βοηθούσε στο σπίτι να έχει πάρει τρεις μήνες άδεια για να γεννήσει, αυτή την περίπτωση την σκέφτηκα πιο σοβαρά απ’ όλες… Η ιδέα να έρχεται τρεις φορές την εβδομάδα ο προσωπικός μου «δούλος» στο σπίτι με την ποδιά του και να μου κάνει τις δουλειές δεν μου φαινόταν και τόσο άσχημη… Τι ήθελε ο άνθρωπος άλλωστε? Μερικές ξυλιές στον κώλο και λίγο βρίσιμο… Και πλήρωνε κιόλας για να τα έχει… Αδρά… Επικράτησε όμως μέσα μου η μάνα και τελικά έμαθα, κάλιο αργά παρά ποτέ, να πλένω και να σιδερώνω…
Να μην σας τα πολυλογώ, στον ένα περίπου μήνα που ασχολήθηκα με αυτή την ιστορία, «γνώρισα» κάθε καρυδιάς καρύδι… Και συμπέρανα ασφαλώς πως υπάρχει μεγάλη μοναξιά εκεί έξω, και ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια… Και μεγάλη ψυχασθένεια βέβαια, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…
Να πω εδώ πως συνέχισα να μπαίνω στο Zoo με το κανονικό μου username αυτή την φορά, και πως συνεχίζω να μπαίνω και σήμερα όταν βαριέμαι και θέλω να χαζολογήσω... Και πως έτυχε να γνωρίσω μέσα από εκεί και αξιόλογους, αγαπημένους πια, φίλους, όπως ο Γιώργος που είναι ο καλύτερος κομπιουτεράς που μπορείτε να φανταστείτε, η Δήμητρα που είναι μαγκάκι και κούκλα και ο Θωμάς, ένας πραγματικός πρίγκιπας της Δυτικής Όχθης στον οποίο έχω ακόμα ιδιαίτερη αδυναμία… Και πως το Msn μου φάνηκε απίστευτα χρήσιμο φέτος που ήθελα να μιλάω στον Άρι και να μην τον νοιώθω τόσο μακριά…
‘Όσο για το blogging, τα τελευταία δύο χρόνια που γράφω τα .. απομνημονεύματα μου, πέρασα καταπληκτικά… Γνώρισα ανθρώπους που τους εκτίμησα μέσα από τις εξομολογήσεις τους, έκανα καινούριους φίλους, ξαναντάμωσα παλιούς, γέλασα, παθιάστηκα, άνοιξα την ψυχή μου πάρα πολλές φορές, γκρίνιαξα, συγκινήθηκα.. Και απογοητεύτηκα κιόλας και άλλαξα γειτονιά… Η τεχνολογία, όπως κάποτε ο χρυσός, τελικά μας φέρνει πιο κοντά.. «Και όταν έχει ουσία και ενδιαφέρον βρίσκει τον τρόπο να ξεπερνά και τις αποστάσεις και την ανωνυμία και τις επιφυλάξεις…» Να ευχηθώ λοιπόν να συνεχίσουμε να περνάμε καλά… Και να ανταλλάσσουμε θετική ενέργεια, έστω και , κυρίως αλλά όχι μόνο, μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών μας…. Save and publish…
