Ο ήλιος λάμπει, τα σύννεφα έφυγαν αλλά θα επιστρέψουν αύριο σύμφωνα με την μετεωρολογική υπηρεσία, και εγώ είμαι καλά... Βοήθησε σε αυτό η παρουσία του Μάνου, που ακύρωσε ένα επαγγελματικό ταξίδι για να βρεθεί έστω και δυο μέρες εδώ, βοήθησαν όμως και τα τόσα mails και μηνύματα που πήρα από γνωστούς και αγνώστους που με συγκίνησαν ειλικρινά.. Πέρασα μια παράξενη φάση, προφανώς το καταλάβατε, και για μια στιγμή, ή ίσως περισσότερες ένοιωσα να βυθίζομαι... Και το έγραψα, χρησιμοποιόντας ένα παλιότερο κείμενο που από ότι φάνηκε άγγιξε πολύ περισσότερο, πολύ περισσότερους από ότι φανταζόμουν... Και μετά ήρθε η μέρα της Αμαλίας, ένα τηλέφωνο από τον γιό μου, άλλο ένα από την κολλητή μου, και όλη αυτή η "επίθεση" αγάπης και ενδιαφέροντος από γνωστούς,αγνώστους και φίλους που διαβάζουν το blog και με ταρακούνησαν συθέμελα... Όπως λέει και ο Άρης στα Prosopa η ζωή είναι όμορφη.. Κούκλα.. Και όταν την έχουμε καλό είναι να την χαιρόμαστε και να την εκτιμάμε με όλες τις δυσκολίες και τα βυθίσματα... Φυσικά το ξέρω αυτό καλά.. Ίσως φταίει η πολλή Πολυάννα που διάβασα μικρή, σίγουρα φταίει ο Χοιμές, όπως και το ότι είμαι φύση αισιόδοξη και μαχητική και σηκώνομαι πολύ ευκολότερα από ότι πέφτω.. Όπως και να 'χει, μου πήρες δυό μέρες δύσκολες, και μια βουτιά στα καταγάλανα νερά της Ψαρούς που την πέτυχα την Παρασκευή το πρωί άδεια, πενατακάθαρη και μαγική, σαν δώρο, για να μου περάσουν όλα... Και έπειτα ήρθε η 1η Ιουνίου που όλα τα blogs ενώθηκαν σε μια φωνή και με έκαναν να δακρύσω -αλήθεια σας το λέω- για αυτή την κοπέλα που έφυγε αλλά άφησε πίσω της αφυπνισμένες ψυχές- και λίγο αργότερα, μια μεγάλη αγκαλιά από τον Μάνο που έφτασε ανήσυχος με το Sea Jet και που μέσα της χάθηκα, και όλα ήρθαν πάλι και ισορρόπησαν... Και σήμερα, ο ήλιος λάμπει και είμαι καλά.. Και σας ευχαριστώ όλους, μέσα από την καρδιά μου, γιατί ήσασταν εκεί, την στιγμή που νόμιζα ότι ήμουν μόνη... Μεγάλο μάθημα... Και θα το θυμάμαι πάντα...
