Επιτέλους, τελείωσα!!!! Δηλαδή δεν τελείωσα ακριβώς, μου μένουν δυό μικρές εκρεμμότητες τελευταίας στιγμής για τις αρχές της επόμενης εβδομάδας, όμως στην πραγματικότητα, στο μυαλό μου, έχω ήδη βάλει την τελευταία μου τελεία. Και την παύλα.. Σεμ λιγότερο από ένα μήνα το περιοδικό μας θα είναι στα περίπτερα. Και θα είναι πολύ καλό... Κυρίως γιατί θα έχει μέσα κομμάτια πολύτιμων συνεργατών και φίλων, όπως του Δημήτρη Ρουσουνέλου, του Άρη Δαβαράκη, της Ντέλλας Ρούνικ, του Amadeo και άλλων πολλών.. Το αποτέλεσμα λοιπόν, προφανώς, θα δικαιώσει τους κόπους μας. Μένει να δούμε αν αυτό, το ίδιο αποτέλεσμα, θα ισοφαρήσει και το ψυχικό μας κόστος...
Για μένα, η φετινή προετοιμασία του τεύχους ήταν μια αποκάλυψη... Ίσως και γι' αυτόν τον λόγο, στο μυαλό μου και στην προσωπική μου "βιβλιοθήκη" θα είναι πάντα πιο σημαντικό από το πρώτο.. Μέτρησα τις δυνάμεις μου φέτος, και τις δυνατότητες μου, και κυρίως, μέτρησα τις προτεραιότητες μου... Και ανακάλυψα - με τον δύσκολο τρόπο όπως έλεγε κάποτε ένας πρίγκιπας της δυτικής όχθης, ο Θωμάς- ότι τελικά, δεν άξιζε τον κόπο... Και γι' αυτό δεν θα το ξανακάνω, τουλάχιστον όχι με αυτόν τον τρόπο... Βλέπετε, όσο και αν χαίρομαι να συμμετέχω σε αξιόλογα πράγματα που έχουν σχέση με το νησί που τόσο αγαπάω, όσο και αν μου αρέσει σαν ιδέα να είμαι μέρος όλης αυτής της ιστορίας, μου αρέσει πολύ περισσότερο να διατηρώ τις ισορροπίες... Τόσο τις δικές μου, τις προσωπικές, όσο και των ανθρώπων που αγαπάω...
Φταίει μάλλον αυτή η έλειψη φιλοδοξίας που με χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια...Δεν με ενδιαφέρουν, ειλικρινά, ούτε οι τίτλοι ούτε τα οφίτσια.. Και σήμερα που όλα αυτά αρχίζουν πια σιγά σιγά να γίνονται παρελθόν, αντιλαμβάνομαι πως μάλλον έπεσα σε μια παγίδα που η ίδια έστησα στον εαυτό μου... Αυτές οι δουλειές, οι αρχισυνταξίες, οι συντονισμοί και όλα όσα έφεραν τελικά τις εντάσεις στην ζωή μου, είναι για άλλους πια, όχι για μένα... Η carrier oriented γυναίκα που υπήρξα κάποτε, που μπορούσε να δουλεύει άνετα, για να μην πω καλύτερα, υπό συνθήκες έντασης , που άντεχε ατελείωτες ώρες στο γραφείο και που προλάβαινε ακόμα και τα πιο σφιχτά deadlines δεν υπάρχει πια.. Και είναι προφανές ότι όσο και αν προσπάθησα να την ανασύρω από το μπαούλο, δεν τα κατάφερα... Δεν αντέχω τις εντάσεις πια, ούτε τους τσακωμούς, ούτε την πίεση... Αυτή είναι η αλήθεια... Δεν μπορώ καν να βρω μια δικαιολογία για να πείσω τον εαυτό μου για τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να μπω στην διαδικασία να τα αντέξω, όσο και να ψάχνω.... Αυτό το κομμάτι της ζωής μου το έχω αφήσει πίσω μου οριστικά... Τόσο οριστικά που δεν με ενδιαφέρει να διεκδικήσω ούτε καν το οικονομικό του σκέλος... Να διαπραγματευτώ δηλαδή το όποιο ψυχικό μου κόστος... Αυτό που θέλω, αυτό που έχω πραγματικά ανάγκη, είναι να κάνω πράγματα που να τα γουστάρω αληθινά και να τα χαίρομαι, και να είμαι κοντά στον Άρι και τον Μάνο... Και φέτος, στην ουσία, το μεγαλύτερο μου πρόβλημα ήταν πως δεν έπαψα ούτε μια μέρα αυτούς τους δύο μήνες να αισθάνομαι πως έχω αφήσει την ζώή μου πίσω... Πως προσπαθώντας να είμαι καλή επαγγελματίας, κατάληξα να είμαι κακή μαμά και κακή σύντροφος... Και έχω αποφασίσει αυτό να μην το αφήσω να μου ξανασυμβεί, όσο τουλάχιστον περνάει από το χέρι μου...
Το περιοδικό θα βγει και θα συνεχίσει να βγαίνει μια χαρά και χωρίς εμένα.. Τουλάχιστον χωρίς εμένα ως αρχισυντάκτρια... Θα συνεργαστώ με χαρά γράφοντας θέματα ή παίρνοντας συνεντεύξεις αν μου το ξαναζητήσουν, και θα βοηθήσω με ακόμα μεγαλύτερη χαρά όπου χρειαστεί, αν μπορώ να το κάνω... Όμως σε άλλη βάση... Πιο ερασιτεχνική... Άλλωστε η Μύκονος για μένα είναι ένας έρωτας... Που κρατάει χρόνια και που αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής μου... Και τους έρωτες είναι λάθος να τους κάνουμε δουλειά... Γιατί κινδυνεύουμε να τους χάσουμε για πάντα...
Τα γράφω όλα αυτά και το μυαλό μου ήδη φτιάχνει την λίστα με τα όσα χρειάζομαι να πάρω μαζί μου για μια εβδομάδα στην Αθήνα... Σε λίγο θα κατέβω στο λιμάνι να πάρω την Σίσσυ, που έρχεται για να βοηθήσει στις τελευταίες εκρεμμότητες, έχω να κάνω κάτι λίγες δουλίτσες, θέλω να κατέβω οπωσδήποτε μια βόλτα από Ψαρού να δω το καινούριο σκάφος του Ζαννή, και στις 8 η ώρα το βράδυ θα είμαι στο αεροδρόμιο... Και όταν επιστρέψω, μια εβδομάδα αργότερα, θα ξεκινήσω να βάζω την ζωή μου σε μια τάξη...Θα ξαναρχίσω να γράφω το βιβλίο, μου, θα αρχίσω να βλέπω τους φίλους μου, να πηγαίνω για μπάνιο, να γράφω τα κομμάτια μου για το ΕΥ ΖΗΝ και το Status... Έχω βιβλία που θέλω να διαβάσω, έργα που θέλω να δω στο σινε Μαντώ, έχω καινούριες συνταγές που περιμένουν στο συρτάρι, τον κήπο μου που θέλει φροντίδα... Θα έρθουν ο Άρις και η μαμά μου και θέλω να τους χαρώ όσο μπορώ πιο πολύ, θα είναι εδώ ο Droopy και θα κάνουμε μεγάλες βόλτες μέχρι κάτω, στην παραλία, θα έρχονται φίλοι για σαββατοκύριακα, και από τα μέσα Ιουλίου θα είναι εδώ και ο Μάνος για να περάσουμε, επιτέλους, έναν ολόκληρο μήνα μαζί... Αυτή είναι η ζωή μου... Μια ζωή που την αγαπώ πολύ, που την πάλεψα πολύ για να την φτάσω εδώ που είναι και που δεν μου έλειψε όσο δεν φαντάζεστε... Και αυτή την ζωή, δεν θα την ξαναναστατώσω για κανένα περιοδικό, για κανέναν τίτλο και για κανένα λόγο γενικότερα.. Τελεία. Και παύλα.
