Έγραψε ένα εξαιρετικό post η φίλη μου η Ελένη που μακάρι να το διαβάσει όσο πιο πολύς κόσμος γίνεται... Αυτός ο ολοένα αυξανόμενος ρατσισμός απέναντι στους παχύσαρκους ανθρώπους - ειδικά μάλιστα όταν προέρχεται από ανθρώπους και καλά καλλιεργημένους και πνευματώδεις- πολύ μου την σπάει... Ξαφνικά, να δείτε που θα μπούμε στο τριπάκι να γίνουμε όλοι των ιδίων προδιαγραφών... Από Small μέχρι Medium και πέραν αυτών το χάος... Δεν λέω, καλό είναι να είσαι fit, δείχνει ίσως και την ύπαρξη μιας εσωτερικής πειθαρχίας την οποία εγώ ας πούμε δεν διαθέτω αν και θα το ήθελα, αλλά από την άλλη αυτό είναι καλό να συμβαίνει από μόνο του και όχι ψυχαναγκαστικά...
Γνωρίζω πολλές λεπτές, τι λεπτές, αδύνατες γυναίκες που ζουν με τον τρόμο της ζυγαριάς... Που τρέφονται για χρόνια ολόκληρα με σαλάτες χωρίς λάδι και σολομό ή κοτόπουλο στην σχάρα για να καταφέρνουν να χωράνε σε νούμερα που πλησιάζουν τα παιδικά και για να διατηρούν αυτό το είδος του σώματος που όντως υποστηρίζει τέλεια ότι και να φορέσει... Κάποιες από αυτές είναι ευτυχισμένες γιατί δεν αγαπούν πραγματικά το φαγητό. Τρώνε απλά για να επιβιώσουν.. Οι περισσότερες όμως τα βράδια ονειρεύονται γλυκά με σοκολάτα και λόφους από πατάτες τηγανητές... Αμαρτίες στις οποίες, όταν ενδώσουν -συνήθως μια φορά τον χρόνο- αυτομαστιγώνονται για μέρες μετά με αγγούρι και νερό, για να χαθεί το λίπος που νοιώθουν πως έχει συσσωρευθεί κυρίως γύρω από τους γοφούς τους... Όλες αυτές οι όμορφες, λεπτές γυναίκες - ή άντε, οι περισσότερες από αυτές για να μην μπαίνουμε σε γενικεύσεις- έχουν πάντως το ίδιο γνώρισμα... Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένες από τον εαυτό τους... Ίσως γιατί, όπως λένε, you can never be slim enough or rich enough...Και τελικά καταλήγουν να κάνουν και τους γύρω τους να μην είναι ευχαριστημένοι...
Γνωρίζω φυσικά και ένα σωρό κανονικές γυναίκες, που ζουν φυσιολογικό, προσέχοντας την διατροφή τους τις μισές ημέρες και υποκύπτοντας στους πειρασμούς τις υπόλοιπες, που γράφονται σε γυμναστήρια, πάνε μερικές μέρες και μετά αποφασίζουν να πάνε με τις φίλες τους για καφέ, που παθαίνουν σκοτοδίνη κάθε άνοιξη με την προοπτική του μαγιό, που δεν θα χωρέσουν ποτέ στα νούμερα φετίχ των σχεδιαστών μόδας ακόμα και αν οι αναλογίες τους είναι κανονικές αλλά που καταφέρνουν παρόλα αυτά να διατηρούν τις ισορροπίες της ζωής τους καλύτερα από τις άλλες... Και που βομβαρδίζονται καθημερινά από εικόνες κάθε είδους , στα περιοδικά, στην τηλεόραση, στο σινεμά, στις αφίσες των δρόμων, που προσπαθούν να τις πείσουν πως η ευτυχία και η επιτυχία δεν είναι θέμα ικανοτήτων, ούτε προσωπικότητας, ούτε καν τύχης... Είναι θέμα έλλειψης περιττών κιλών...
Μιλώντας εκ πείρας, μια που έχω υπάρξει και πολύ λεπτή και πολύ βόδι, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η προσωπική μου ευτυχία ή η επαγγελματική μου εξέλιξη δεν κρίθηκαν ποτέ από τα κιλά μου, πολλά ή λίγα, ούτε από το ύψος στο οποίο στεκόταν ο κώλος μου. Και αν τα επαγγελματικά είναι πράγματι θέμα ικανοτήτων, στα υπόλοιπα σας λέω με το χέρι στην καρδιά πως ακόμα και όταν ήμουν ένα πολύ λεπτό και πολύ όμορφο κορίτσι, οι γκόμενοι έρχονταν για να πηδήξουν το μυαλό μου κατ' αρχάς και μετά όλα τα υπόλοιπα.. Αυτό ήταν που τους ιντριγκάριζε περισσότερο, αλήθεια σας λέω... Αφήστε που, κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν μου, τους καλύτερους άντρες της ζωής μου τους είχα ως παχουλή και όχι ως αδύνατη... Ίσως γιατί, όπως υποστηρίζει ο φίλος μου ο Άλκης και μάλιστα με σθένος, οι άντρες προτιμούν τις καμπύλες... Αυτές που γεμίζουν τα περιοδικά τύπου Play Boy, τις μεσογειακές τύπου Monica ή Βάνα, που απλώνουν μεν με τον καιρό αλλά δεν χάνουν ποτέ το sex appeal τους... Το οποίο sex appeal άλλωστε έχει να κάνει και με το πόσο χαίρεσαι την ζωή... Με το πόσο την απολαμβάνεις, χωρίς περιττές ενοχές και χωρίς περιττά άγχη... Άνθρωπος που δεν είναι χαλαρός στην ζωή του γενικά, δύσκολα χαλαρώνει στο κρεβάτι... Πόσο μάλλον να περάσει και κάποια στάδια παρακάτω από το απλό χαλάρωμα...
Φυσικά, υπάρχει πάντα το τεράστιο θέμα της υγείας.. Που μας επιβάλει, ειδικά από μια ηλικία και μετά να προσέχουμε να μην ξεφύγουμε, ή όσοι έχουμε ξεφύγει να κάνουμε ότι μπορούμε για να μαζευτούμε... Αυτό όμως είναι άλλο θέμα που καθόλου δεν έχει να κάνει με τον ρατσισμό της εικόνας...
Και τελικά, για να μην το κουράζουμε το θέμα, αν είναι η ευτυχία μας να εξαρτάται από το για πόσο καιρό θα καταφέρουμε να κρατήσουμε αναλλοίωτη την εικόνα μας στον χρόνο, καλύτερα να πάμε να πνιγούμε ομαδικά... Η ζωή περνάει και πάντα θα υπάρχουν εκεί έξω κοριτσάκια πολύ πιο νέα, πολύ πιο φρέσκα και πολύ πιο fit... Τι να κάνουμε... Δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε την φύση... Και σαφώς θα υπάρχουν και άντρες που θα προτιμούν πάντα τις πιο όμορφες και τις πιο νεαρές από εμάς... Ώρα τους καλή θα τους πω εγώ και να μας γράφουν... Οι άντρες που διαθέτουν μυαλό, εξυπνάδα και αληθινή αυτοπεποίθηση δεν έχουν ανάγκη από μια - απλά- όμορφη παρουσία δίπλα τους για να νοιώσουν "κάποιοι"... Αγαπούν τις γυναίκες για αυτό που είναι μέσα και έξω τους... Τις διαλέγουν γιατί ταιριάζουν και περνάνε καλά μαζί τους, και εξακολουθούν να τις διαλέγουν ξανά και ξανά όσο περνάει ο χρόνος, άσχετα από το αν η εικόνα τους αλλοιώνεται με τον καιρό, γιατί τις αγαπάνε και γιατί τους αναγνωρίζουν την συμμετοχή και την αξία που έχουν στην κοινή τους πορεία... Και αυτοί είναι και οι μόνοι άντρες με τους οποίους αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε... Οι υπόλοιποι είναι καλοί για μια βόλτα, άντε δύο... Και μετά allez και να περάσει ο επόμενος... Τόσο απλά...
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως υπάρχει κάποιος λόγος να εφησυχάζουμε μέσα στις σχέσεις μας όταν τις έχουμε και να μεταμορφωνόμαστε από όμορφες, προσεγμένες γυναίκες σε πατσαβούρες επειδή έχουμε δέσει τον γάιδαρο μας... Απλά η ομορφιά δεν σημαίνει απαραίτητα τέλειο σώμα και νούμερο small.Μπορούμε να είμαστε πάρα πολύ όμορφες και ποθητές προσέχοντας τον εαυτό μας και την εμφάνιση μας χωρίς υπερβολές.. Και κυρίως αγαπώντας μας.. Με τα μειονεκτήματα και τις ατέλειες μας.. Που είναι άλλωστε αυτές που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από όλους εκείνους τους τρομακτικά τέλειους , ψυχρούς ανθρώπους των εικόνων.... Καλημέρα σε όλους.. Πάω να φάω το ζεστό μου κρουασάν...
UPDATE και υστερόγραφο μαζί για την αγαπημένη κυρία Μελίνα που με τίμησε πάλι με την παρουσία της... Αν αυτό καταλάβατε ότι λέω, τι να πω... Προφανώς το ότι έγραψα και μάλιστα δυο φορές ότι σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις και ότι δεν θέλω να κάνω γενικεύσεις, δεν το θεωρείτε αρκετό... Δεν πειράζει... Εμένα μου φτάνει ότι το έγραψα, και ότι επίσης, το εννοώ απολύτως... Απλά μια που το blog είναι δικό μου και εγώ ανήκω όντως στην κατηγορία των βαρέων βαρών, όπως επίσης και των αγύμναστων, γράφω την δική μου άποψη για τον ρατσισμό της εικόνας.. Από την άλλη, αν εσείς ανήκετε όπως δηλώνετε σε αυτή την ευτυχή κατηγορία των γυναικών που και προσέχουν τον εαυτό τους από άποψη και διατηρούνται σούπερ όσο περνάει ο χρόνος, γιατί άραγε είστε τόσο ξινή? Λογικά, θα έπρεπε να είστε από τους πιο χαρούμενους και αισιόδοξους αναγνώστες.... Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου τελικά... Πάντως από μένα ελπίζω να μην έχετε παράπονο... Θεά σας έχω κάνει.. Με τις απαντήσεις σας άμεσα, με τα posts σας αφιερωμένα εξαιρετικά, με τα όλα σας τέλος πάντων....:-)
Γνωρίζω πολλές λεπτές, τι λεπτές, αδύνατες γυναίκες που ζουν με τον τρόμο της ζυγαριάς... Που τρέφονται για χρόνια ολόκληρα με σαλάτες χωρίς λάδι και σολομό ή κοτόπουλο στην σχάρα για να καταφέρνουν να χωράνε σε νούμερα που πλησιάζουν τα παιδικά και για να διατηρούν αυτό το είδος του σώματος που όντως υποστηρίζει τέλεια ότι και να φορέσει... Κάποιες από αυτές είναι ευτυχισμένες γιατί δεν αγαπούν πραγματικά το φαγητό. Τρώνε απλά για να επιβιώσουν.. Οι περισσότερες όμως τα βράδια ονειρεύονται γλυκά με σοκολάτα και λόφους από πατάτες τηγανητές... Αμαρτίες στις οποίες, όταν ενδώσουν -συνήθως μια φορά τον χρόνο- αυτομαστιγώνονται για μέρες μετά με αγγούρι και νερό, για να χαθεί το λίπος που νοιώθουν πως έχει συσσωρευθεί κυρίως γύρω από τους γοφούς τους... Όλες αυτές οι όμορφες, λεπτές γυναίκες - ή άντε, οι περισσότερες από αυτές για να μην μπαίνουμε σε γενικεύσεις- έχουν πάντως το ίδιο γνώρισμα... Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένες από τον εαυτό τους... Ίσως γιατί, όπως λένε, you can never be slim enough or rich enough...Και τελικά καταλήγουν να κάνουν και τους γύρω τους να μην είναι ευχαριστημένοι...
Γνωρίζω φυσικά και ένα σωρό κανονικές γυναίκες, που ζουν φυσιολογικό, προσέχοντας την διατροφή τους τις μισές ημέρες και υποκύπτοντας στους πειρασμούς τις υπόλοιπες, που γράφονται σε γυμναστήρια, πάνε μερικές μέρες και μετά αποφασίζουν να πάνε με τις φίλες τους για καφέ, που παθαίνουν σκοτοδίνη κάθε άνοιξη με την προοπτική του μαγιό, που δεν θα χωρέσουν ποτέ στα νούμερα φετίχ των σχεδιαστών μόδας ακόμα και αν οι αναλογίες τους είναι κανονικές αλλά που καταφέρνουν παρόλα αυτά να διατηρούν τις ισορροπίες της ζωής τους καλύτερα από τις άλλες... Και που βομβαρδίζονται καθημερινά από εικόνες κάθε είδους , στα περιοδικά, στην τηλεόραση, στο σινεμά, στις αφίσες των δρόμων, που προσπαθούν να τις πείσουν πως η ευτυχία και η επιτυχία δεν είναι θέμα ικανοτήτων, ούτε προσωπικότητας, ούτε καν τύχης... Είναι θέμα έλλειψης περιττών κιλών...
Μιλώντας εκ πείρας, μια που έχω υπάρξει και πολύ λεπτή και πολύ βόδι, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η προσωπική μου ευτυχία ή η επαγγελματική μου εξέλιξη δεν κρίθηκαν ποτέ από τα κιλά μου, πολλά ή λίγα, ούτε από το ύψος στο οποίο στεκόταν ο κώλος μου. Και αν τα επαγγελματικά είναι πράγματι θέμα ικανοτήτων, στα υπόλοιπα σας λέω με το χέρι στην καρδιά πως ακόμα και όταν ήμουν ένα πολύ λεπτό και πολύ όμορφο κορίτσι, οι γκόμενοι έρχονταν για να πηδήξουν το μυαλό μου κατ' αρχάς και μετά όλα τα υπόλοιπα.. Αυτό ήταν που τους ιντριγκάριζε περισσότερο, αλήθεια σας λέω... Αφήστε που, κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν μου, τους καλύτερους άντρες της ζωής μου τους είχα ως παχουλή και όχι ως αδύνατη... Ίσως γιατί, όπως υποστηρίζει ο φίλος μου ο Άλκης και μάλιστα με σθένος, οι άντρες προτιμούν τις καμπύλες... Αυτές που γεμίζουν τα περιοδικά τύπου Play Boy, τις μεσογειακές τύπου Monica ή Βάνα, που απλώνουν μεν με τον καιρό αλλά δεν χάνουν ποτέ το sex appeal τους... Το οποίο sex appeal άλλωστε έχει να κάνει και με το πόσο χαίρεσαι την ζωή... Με το πόσο την απολαμβάνεις, χωρίς περιττές ενοχές και χωρίς περιττά άγχη... Άνθρωπος που δεν είναι χαλαρός στην ζωή του γενικά, δύσκολα χαλαρώνει στο κρεβάτι... Πόσο μάλλον να περάσει και κάποια στάδια παρακάτω από το απλό χαλάρωμα...
Φυσικά, υπάρχει πάντα το τεράστιο θέμα της υγείας.. Που μας επιβάλει, ειδικά από μια ηλικία και μετά να προσέχουμε να μην ξεφύγουμε, ή όσοι έχουμε ξεφύγει να κάνουμε ότι μπορούμε για να μαζευτούμε... Αυτό όμως είναι άλλο θέμα που καθόλου δεν έχει να κάνει με τον ρατσισμό της εικόνας...
Και τελικά, για να μην το κουράζουμε το θέμα, αν είναι η ευτυχία μας να εξαρτάται από το για πόσο καιρό θα καταφέρουμε να κρατήσουμε αναλλοίωτη την εικόνα μας στον χρόνο, καλύτερα να πάμε να πνιγούμε ομαδικά... Η ζωή περνάει και πάντα θα υπάρχουν εκεί έξω κοριτσάκια πολύ πιο νέα, πολύ πιο φρέσκα και πολύ πιο fit... Τι να κάνουμε... Δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε την φύση... Και σαφώς θα υπάρχουν και άντρες που θα προτιμούν πάντα τις πιο όμορφες και τις πιο νεαρές από εμάς... Ώρα τους καλή θα τους πω εγώ και να μας γράφουν... Οι άντρες που διαθέτουν μυαλό, εξυπνάδα και αληθινή αυτοπεποίθηση δεν έχουν ανάγκη από μια - απλά- όμορφη παρουσία δίπλα τους για να νοιώσουν "κάποιοι"... Αγαπούν τις γυναίκες για αυτό που είναι μέσα και έξω τους... Τις διαλέγουν γιατί ταιριάζουν και περνάνε καλά μαζί τους, και εξακολουθούν να τις διαλέγουν ξανά και ξανά όσο περνάει ο χρόνος, άσχετα από το αν η εικόνα τους αλλοιώνεται με τον καιρό, γιατί τις αγαπάνε και γιατί τους αναγνωρίζουν την συμμετοχή και την αξία που έχουν στην κοινή τους πορεία... Και αυτοί είναι και οι μόνοι άντρες με τους οποίους αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε... Οι υπόλοιποι είναι καλοί για μια βόλτα, άντε δύο... Και μετά allez και να περάσει ο επόμενος... Τόσο απλά...
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως υπάρχει κάποιος λόγος να εφησυχάζουμε μέσα στις σχέσεις μας όταν τις έχουμε και να μεταμορφωνόμαστε από όμορφες, προσεγμένες γυναίκες σε πατσαβούρες επειδή έχουμε δέσει τον γάιδαρο μας... Απλά η ομορφιά δεν σημαίνει απαραίτητα τέλειο σώμα και νούμερο small.Μπορούμε να είμαστε πάρα πολύ όμορφες και ποθητές προσέχοντας τον εαυτό μας και την εμφάνιση μας χωρίς υπερβολές.. Και κυρίως αγαπώντας μας.. Με τα μειονεκτήματα και τις ατέλειες μας.. Που είναι άλλωστε αυτές που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από όλους εκείνους τους τρομακτικά τέλειους , ψυχρούς ανθρώπους των εικόνων.... Καλημέρα σε όλους.. Πάω να φάω το ζεστό μου κρουασάν...
UPDATE και υστερόγραφο μαζί για την αγαπημένη κυρία Μελίνα που με τίμησε πάλι με την παρουσία της... Αν αυτό καταλάβατε ότι λέω, τι να πω... Προφανώς το ότι έγραψα και μάλιστα δυο φορές ότι σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις και ότι δεν θέλω να κάνω γενικεύσεις, δεν το θεωρείτε αρκετό... Δεν πειράζει... Εμένα μου φτάνει ότι το έγραψα, και ότι επίσης, το εννοώ απολύτως... Απλά μια που το blog είναι δικό μου και εγώ ανήκω όντως στην κατηγορία των βαρέων βαρών, όπως επίσης και των αγύμναστων, γράφω την δική μου άποψη για τον ρατσισμό της εικόνας.. Από την άλλη, αν εσείς ανήκετε όπως δηλώνετε σε αυτή την ευτυχή κατηγορία των γυναικών που και προσέχουν τον εαυτό τους από άποψη και διατηρούνται σούπερ όσο περνάει ο χρόνος, γιατί άραγε είστε τόσο ξινή? Λογικά, θα έπρεπε να είστε από τους πιο χαρούμενους και αισιόδοξους αναγνώστες.... Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου τελικά... Πάντως από μένα ελπίζω να μην έχετε παράπονο... Θεά σας έχω κάνει.. Με τις απαντήσεις σας άμεσα, με τα posts σας αφιερωμένα εξαιρετικά, με τα όλα σας τέλος πάντων....:-)
