Επαναλαμβάνομαι... Ή τουλάχιστον έτσι νοιώθω... Έχω μπόλικη δουλειά, ο Μάνος ακόμα περισσότερη όπως και όλοι μας οι φίλοι, βγαίνουμε λιγότερο από συνήθως (με όλη αυτή την τρεχάλα στο τέλος της μέρας συνήθως θέλεις απλά να βιδωθείς στον καναπέ, να φας κάτι και να πας να ξεραθείς) , το mood είναι το γνωστό, δεν γίνονται και καινούρια πράγματα να μας ξεσηκώσουν.... Τα πρωινά ανοίγω το blog και δεν ξέρω τι να σας γράψω... Κάνω τις συνηθισμένες δουλειές του σπιτιού, γράφω κανένα κομματάκι, πάω για κανέναν γρήγορο καφέ με την μαμά μου ή με καμιά φίλη, επιστρέφω σπίτι... Ρουτίνα... Ευλογημένη ρουτίνα , μην με παρεξηγείτε, δεν θα την άλλαζα με τίποτα γιατί με κάνει να νοιώθω μια σταθερότητα που μου έλειπε για χρόνια, όμως καθόλου ενδιαφέρουσα φοβάμαι για αφήγηση...
Κάνω περισσότερα πράγματα μέσα στο σπίτι τον τελευταίο καιρό... Μαγειρεύω πιο πολύ, μαζεύω φίλους συχνότερα με διάφορες ευκαιρίες, παραγγέλνω αγαπημένες σειρές από το Amazon, και βιβλία, ταχτοποιώ τα CD μου, χουζουρεύω στον καναπέ ακούγοντας μουσική, διαλέγω κεριά με ωραίες μυρωδιές - χτες αγόρασα ένα από το ΙΚΕΑ με άρωμα παγωτό- κοιμάμαι κάποια μεσημέρια με το παντζούρι ανοιχτό και την λιακάδα να φωτίζει το δωμάτιο, κουβεντιάζω με τον Άρι για σπουδές, και για παρέες και για κοριτσάκια, του αγοράζω φούτερ Lonsdale από το Internet και του παραγγέλνω παπούτσια Martin's σε φίλους που πάνε Λονδίνο, χαζογελάω με τον Μάνο τα βράδια βλέποντας ανόητα σήριαλ στην τηλεόραση ή μιλώντας για δουλειές που πάντα έχουν μια όψη καθόλου glamorous πίσω από τις λαμπερές σελίδες των περιοδικών που βγάζουμε, επενδύω σε φιλίες και σχέσεις, επιδιώκω να περνάω καλά, μέσα και έξω, με ανθρώπους που αγαπάω... Μόνο...
Η περίοδος ευνοεί τις ανακατατάξεις και τους απολογισμούς... Και εγώ, σε αυτή την φάση της ζωής μου, λίγο πριν τα 45, νοιώθω όλο και περισσότερο την ανάγκη να ρίξω τους τόνους και να εστιάσω στα απλά και τα ουσιαστικά... Και το κάνω... Και νοιώθω υπέροχα... Λίγο παράξενα βέβαια, σαν να αντιλαμβάνομαι σταδιακά πως τελικά, κόντρα σε προβλέψεις και προσπάθειες, μεγαλώνω...Αλλά παρόλα αυτά, υπέροχα... Και ανακαλύπτω άναυδη πως αυτό το μεγάλωμα που πάντα φοβόμουν, που πάντα απέφευγα σαν άλλος Peter Pan, προσδοκώντας να μείνω - αν γίνεται- για πάντα παιδί, τελικά μπορεί να μην είναι τόσο άσχημο... Ούτε τόσο δύσκολο... Ούτε τόσο τρομακτικό...
Οπότε χαλαρώνω και το ζω... Στο ρελαντί... Με ευλογημένη ρουτίνα και επαναλήψεις, έτσι για το κάνω δικό μου.. Να το εμπεδώσω... Και αν σας κάνω να βαριέστε τώρα τελευταία σας ζητώ ειλικρινά συγγνώμη... Όμως νομίζω πως τουλάχιστον για κάποιον καιρό, τα πιο catchy πράγματα που θα διαβάζετε εδώ μέσα θα είναι οι συνταγές... Και τα τηλεοπτικά κουτσομπολιά... Φιλιά σε όλους και καλημέρα....
Κάνω περισσότερα πράγματα μέσα στο σπίτι τον τελευταίο καιρό... Μαγειρεύω πιο πολύ, μαζεύω φίλους συχνότερα με διάφορες ευκαιρίες, παραγγέλνω αγαπημένες σειρές από το Amazon, και βιβλία, ταχτοποιώ τα CD μου, χουζουρεύω στον καναπέ ακούγοντας μουσική, διαλέγω κεριά με ωραίες μυρωδιές - χτες αγόρασα ένα από το ΙΚΕΑ με άρωμα παγωτό- κοιμάμαι κάποια μεσημέρια με το παντζούρι ανοιχτό και την λιακάδα να φωτίζει το δωμάτιο, κουβεντιάζω με τον Άρι για σπουδές, και για παρέες και για κοριτσάκια, του αγοράζω φούτερ Lonsdale από το Internet και του παραγγέλνω παπούτσια Martin's σε φίλους που πάνε Λονδίνο, χαζογελάω με τον Μάνο τα βράδια βλέποντας ανόητα σήριαλ στην τηλεόραση ή μιλώντας για δουλειές που πάντα έχουν μια όψη καθόλου glamorous πίσω από τις λαμπερές σελίδες των περιοδικών που βγάζουμε, επενδύω σε φιλίες και σχέσεις, επιδιώκω να περνάω καλά, μέσα και έξω, με ανθρώπους που αγαπάω... Μόνο...
Η περίοδος ευνοεί τις ανακατατάξεις και τους απολογισμούς... Και εγώ, σε αυτή την φάση της ζωής μου, λίγο πριν τα 45, νοιώθω όλο και περισσότερο την ανάγκη να ρίξω τους τόνους και να εστιάσω στα απλά και τα ουσιαστικά... Και το κάνω... Και νοιώθω υπέροχα... Λίγο παράξενα βέβαια, σαν να αντιλαμβάνομαι σταδιακά πως τελικά, κόντρα σε προβλέψεις και προσπάθειες, μεγαλώνω...Αλλά παρόλα αυτά, υπέροχα... Και ανακαλύπτω άναυδη πως αυτό το μεγάλωμα που πάντα φοβόμουν, που πάντα απέφευγα σαν άλλος Peter Pan, προσδοκώντας να μείνω - αν γίνεται- για πάντα παιδί, τελικά μπορεί να μην είναι τόσο άσχημο... Ούτε τόσο δύσκολο... Ούτε τόσο τρομακτικό...
Οπότε χαλαρώνω και το ζω... Στο ρελαντί... Με ευλογημένη ρουτίνα και επαναλήψεις, έτσι για το κάνω δικό μου.. Να το εμπεδώσω... Και αν σας κάνω να βαριέστε τώρα τελευταία σας ζητώ ειλικρινά συγγνώμη... Όμως νομίζω πως τουλάχιστον για κάποιον καιρό, τα πιο catchy πράγματα που θα διαβάζετε εδώ μέσα θα είναι οι συνταγές... Και τα τηλεοπτικά κουτσομπολιά... Φιλιά σε όλους και καλημέρα....
