Πολύ βιαστικό το σημερινό ποστ γιατί οι δουλειές τρέχουν σαν τρελές και εγώ πρέπει να τις προλάβω... Ο Γούντυ ήταν υπέροχος και να πάτε να τον δείτε και η καινούρια εβδομάδα - απ' ότι λένε οι αποκλειστικές πληροφορίες μου - προβλέπεται καυτή!!! Μεταξύ δυο πραγμάτων - μόλις μπήκα, μόλις ξαναφεύγω- είπα να πω μια καλημέρα... Τα υπόλοιπα το απόγευμα με ησυχία.... Φιλιά σε όλους!!!
Κατάφερα επιτέλους να τελειώσω -όχι τα πάντα, μια πρώτη δόση, αύριο έπεται συνέχεια- έφτιαξα καφέ, ζεστό με άρωμα βανίλιας, και να ΄μαι.... Δύσκολη εβδομάδα αυτή που ξεκίνησε, με μπόλικο τρέξιμο, και γράψιμο, και με μια ανησυχία να πλανάται στην ατμόσφαιρα ολόγυρα που καθόλου δεν βοηθάει, ούτε στις δουλειές ούτε στις παρέες... Σαν να ζούμε όλοι σε μια κατάσταση αναμονής μοιάζει... Άλλοι περιμένουν την ιπτάμενη σφαλιάρα, άλλοι να τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, όσοι έχουν μετοχές στο χρηματιστήριο έχουν αυτό το βλέμμα το χαμένο που τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, τα μαγαζιά είναι άδεια, το Αθηνόραμα το έχει γυρίσει στις κριτικές ταβερνών, η τηλεόραση χτυπάει 50άρια στον Λάκη τον γλυκούλη (ή αλλιώς τον - μελλοντικό- θρίαμβο του κακομοίρη), και ο Manolo (Blanick) που μόλις άνοιξε την νέα του boutique στην Αθήνα φαντάζομαι θα χτυπάει το κεφάλι του στο τοίχο μαζί με την Prada και τον Jimmy Choo, που ετοιμάζονται οσονούπω για τα δικά τους grand openings στο Golden Mall στο Μαρούσι στο πιο απολύτως λάθος timing όλων των εποχών...
Στο περιοδικό οι συσκέψεις διαδέχονται η μια την άλλη, τα τεύχη των γιορτών φέτος θα είναι λιγότερο glamorous από ποτέ - τόσο μεγάλη αντίθεση με εκείνα τα σούπερ τεύχη του millennium που καλωσόριζαν πανηγυρικά την νέα εποχή της πολυτέλειας και της υπερβολής- τα χρήματα λιγοστεύουν, τα έξοδα μειώνονται και το ηθικό των συντακτών παλεύει να κρατηθεί ακμαίο αλλά δεν τα πολυκαταφέρνει... Βέβαια, η Πολυάννα μέσα μου επιμένει.. Θα επιβιώσουμε της καταστροφής και μάλιστα δυνατότεροι και πλουσιότεροι...Τουλάχιστον σε εμπειρίες... Όσο θα υπάρχουν παρέες - από αυτές που πολύ σωστά είπε ο Σαββόπουλος πως γράφουν ιστορία- όσο θα υπάρχουν χαμόγελα και αισιοδοξία και διάθεση για αυτοσαρκασμό, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που αγαπιούνται και στηρίζουν ο ένας τον άλλον, όσο θα υπάρχει η ελπίδα για τα καλύτερα που είναι αυτά που θα έρθουν - έτσι κι αλλιώς εδώ που φτάσαμε- όσο θα υπάρχει ευελιξία και δυνατότητα αναδίπλωσης σε κάθε επίπεδο της ζωής μας, όλα στο τέλος θα πάνε καλά... Το πιστεύω με τόσο πάθος αυτό, τόσο βαθιά μέσα στην ψυχή μου, που καμιά κρίση και κανένας ανίκανος πολιτικός δεν μπορεί να με πείσει για το αντίθετο... Υγεία να έχουμε, εμείς και οι άνθρωποι που αγαπάμε, και χαρά για ζωή και για δημιουργία και η ευτυχία κρύβεται πάντα στα μικρά... Ποτέ μην το ξεχνάτε αυτό...
Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, σε μια δύσκολη εποχή της ζωής μου που στερήθηκα τα πιο απλά, τα πιο αυτονόητα και τα πιο καθημερινά των πραγμάτων, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη ευτυχία κρύβεται στην καθημερινότητα μας. Στην δυνατότητα που έχουμε να βγούμε μια βόλτα στην λιακάδα, να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να μιλήσουμε με έναν φίλο, να γελάσουμε δυνατά ή να κλάψουμε με λυγμούς όταν το έχουμε ανάγκη, να βουτήξουμε το κεφάλι μας στην θάλασσα ή να πάρουμε βαθιές ανάσες κάτω από την βροχή, να χαθούμε μέσα σε μια αγαπημένη αγκαλιά ή να μας πάρει ο ύπνος κουκουλωμένους μέσα σε ζεστά μυρωδάτα σκεπάσματα... Η ευτυχία είναι δική μας, είναι μέσα μας, είναι γύρω μας και κανείς δεν μπορεί να μας την στερήσει πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό ή τον θάνατο. Τον δικό μας ή εκείνων που η ζωή τους είναι για μας πολυτιμότερη καμιά φορά και από την δική μας... Όλα τα υπόλοιπα είναι περαστικά... Είναι διαδρομές σχεδιασμένες για να μπορούμε να τις περπατήσουμε.. Ή να τις κολυμπήσουμε... Άλλοτε ευκολότερα και άλλοτε δυσκολότερα, άλλοτε με φόρα και άλλοτε με ανηφόρα, πάντως μας πάνε παρακάτω έτσι κι αλλιώς ... Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, κάτω απ' όλες τις συνθήκες, είναι να απολαύσουμε όσο περισσότερο γίνεται την διαδρομή... Αυτά για σήμερα, φιλιά σε όλους και καλό απόγευμα..
Υ.Γ. Αφορμή γι' αυτό το ποστ μου έδωσε η συζήτηση που είχα σήμερα με έναν φίλο... Ελπίζω να διαβάσει και να ... εμπνευστεί... Η ζωή καλέ μου θέλει και ορθοπεταλιά... Γιατί αν ήταν μόνο ίσωμα ή κατηφόρα θα είχαμε πέσει από το ποδήλατο έτσι κι αλλιώς... Από βαριεστημάρα... :-)
Στο περιοδικό οι συσκέψεις διαδέχονται η μια την άλλη, τα τεύχη των γιορτών φέτος θα είναι λιγότερο glamorous από ποτέ - τόσο μεγάλη αντίθεση με εκείνα τα σούπερ τεύχη του millennium που καλωσόριζαν πανηγυρικά την νέα εποχή της πολυτέλειας και της υπερβολής- τα χρήματα λιγοστεύουν, τα έξοδα μειώνονται και το ηθικό των συντακτών παλεύει να κρατηθεί ακμαίο αλλά δεν τα πολυκαταφέρνει... Βέβαια, η Πολυάννα μέσα μου επιμένει.. Θα επιβιώσουμε της καταστροφής και μάλιστα δυνατότεροι και πλουσιότεροι...Τουλάχιστον σε εμπειρίες... Όσο θα υπάρχουν παρέες - από αυτές που πολύ σωστά είπε ο Σαββόπουλος πως γράφουν ιστορία- όσο θα υπάρχουν χαμόγελα και αισιοδοξία και διάθεση για αυτοσαρκασμό, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που αγαπιούνται και στηρίζουν ο ένας τον άλλον, όσο θα υπάρχει η ελπίδα για τα καλύτερα που είναι αυτά που θα έρθουν - έτσι κι αλλιώς εδώ που φτάσαμε- όσο θα υπάρχει ευελιξία και δυνατότητα αναδίπλωσης σε κάθε επίπεδο της ζωής μας, όλα στο τέλος θα πάνε καλά... Το πιστεύω με τόσο πάθος αυτό, τόσο βαθιά μέσα στην ψυχή μου, που καμιά κρίση και κανένας ανίκανος πολιτικός δεν μπορεί να με πείσει για το αντίθετο... Υγεία να έχουμε, εμείς και οι άνθρωποι που αγαπάμε, και χαρά για ζωή και για δημιουργία και η ευτυχία κρύβεται πάντα στα μικρά... Ποτέ μην το ξεχνάτε αυτό...
Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, σε μια δύσκολη εποχή της ζωής μου που στερήθηκα τα πιο απλά, τα πιο αυτονόητα και τα πιο καθημερινά των πραγμάτων, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη ευτυχία κρύβεται στην καθημερινότητα μας. Στην δυνατότητα που έχουμε να βγούμε μια βόλτα στην λιακάδα, να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να μιλήσουμε με έναν φίλο, να γελάσουμε δυνατά ή να κλάψουμε με λυγμούς όταν το έχουμε ανάγκη, να βουτήξουμε το κεφάλι μας στην θάλασσα ή να πάρουμε βαθιές ανάσες κάτω από την βροχή, να χαθούμε μέσα σε μια αγαπημένη αγκαλιά ή να μας πάρει ο ύπνος κουκουλωμένους μέσα σε ζεστά μυρωδάτα σκεπάσματα... Η ευτυχία είναι δική μας, είναι μέσα μας, είναι γύρω μας και κανείς δεν μπορεί να μας την στερήσει πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό ή τον θάνατο. Τον δικό μας ή εκείνων που η ζωή τους είναι για μας πολυτιμότερη καμιά φορά και από την δική μας... Όλα τα υπόλοιπα είναι περαστικά... Είναι διαδρομές σχεδιασμένες για να μπορούμε να τις περπατήσουμε.. Ή να τις κολυμπήσουμε... Άλλοτε ευκολότερα και άλλοτε δυσκολότερα, άλλοτε με φόρα και άλλοτε με ανηφόρα, πάντως μας πάνε παρακάτω έτσι κι αλλιώς ... Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, κάτω απ' όλες τις συνθήκες, είναι να απολαύσουμε όσο περισσότερο γίνεται την διαδρομή... Αυτά για σήμερα, φιλιά σε όλους και καλό απόγευμα..
Υ.Γ. Αφορμή γι' αυτό το ποστ μου έδωσε η συζήτηση που είχα σήμερα με έναν φίλο... Ελπίζω να διαβάσει και να ... εμπνευστεί... Η ζωή καλέ μου θέλει και ορθοπεταλιά... Γιατί αν ήταν μόνο ίσωμα ή κατηφόρα θα είχαμε πέσει από το ποδήλατο έτσι κι αλλιώς... Από βαριεστημάρα... :-)
