Παρασκευή σήμερα και η μέρα προμηνύεται χαλαρή όπως άλλωστε και ολόκληρο το σαββατοκύριακο... Ο Μάνος θα λείπει ταξίδι για δουλειές (σαν τίτλος ταινίας δεν είναι αυτό? H μήπως είναι τίτλος ταινίας?), ο Άρις θα λείπει επίσης, όχι ταξίδια για δουλειές αλλά βόλτες με τους φίλους του (την Κυριακή μάλιστα θα πάνε να δούνε την συναυλία του MTV στο καλλιμάρμαρο - και μάλιστα με VIP προσκλήσεις που τους κανόνισε ένας αγαπημένος μας φίλος- και δεν κρατιούνται από τότε που το κανόνισαν) και εγώ θα είμαι home alone, ή μάλλον home with Droopy... Βέβαια, σιγά μην κάτσω να σκάσω... Το απόγευμα θα πάω από την Μαρία για καφέ και άραγμα και μετά φαγητό όπου μας έρθει η όρεξη, αύριο θα κανονίσω κανέναν καφέ (Μίνα ετοιμάσου σε λίγο χτυπάει το τηλέφωνο για να σε ξεσηκώσω), και το βράδυ θα κάνουμε επίσης girl's night με Μαρία και Ρούλα... Στα ενδιάμεσα θα δω μπόλικες σειρές που έχω γράψει αυτές τις μέρες - μου ήρθε μόλις και από το Amazon ο πρώτος κύκλος του Criminal Minds να δω τι λέει- θα διαβάζω τα περιοδικά μου, θα ασχοληθώ με το παιχνίδι μου και .... ναι, θα γράψω και λίγο βιβλίο... Έχω έμπνευση αυτές τις μέρες, σχεδόν βλέπω στον ύπνο μου την συνέχεια...
Βέβαια, όλο αυτό το γυναικείο πρόγραμμα με βάζει πάλι στην διαδικασία να σκέφτομαι πόσο πολύ έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει ο κόσμος πια... Όλοι τρέχουν σαν τρελοί, όλη μέρα και συχνά δεν έχουν ούτε τα σαββατοκύριακα για τον εαυτό τους και την οικογένεια τους.... Έχουμε πάρα πολλούς φίλους που ζουν έτσι... Μέσα σε ατελείωτες ώρες συσκέψεων, σε ξενύχτια κλεισίματος τευχών ή συμφωνιών, σε business lunches ή dinners, σε επαγγελματικά ταξίδια και πάει λέγοντας.... Και δεν το λέω με παράπονο, ούτε βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω.. Και εγώ χρειάζεται να λείπω για το περιοδικό δυο μήνες τουλάχιστον στο νησί και αν γίνει και ένα καινούριο που σχεδιάζουμε, θα χρειάζεται να ταξιδεύω συχνά και τον χειμώνα... Απλά παρατηρώ τις αλλαγές στην ζωή μας που έχουμε καταλήξει πια να τις θεωρούμε δεδομένες... Όποιος θέλει να βγάζει λεφτά, τουλάχιστον περισσότερα από τον μέσο όρο, πρέπει να δουλεύει σαν σκυλί ακόμα και αν το κάνει υπό εξαιρετικές συνθήκες... Αλλιώς, πρέπει να μάθει να αρκείται στα λίγα και όχι απαραίτητα καλά...
Την συζήτηση αυτή την έχω πολύ πρόσφατη μια που την έκανε χτες βράδυ ο Μάνος με τον Άρι ο οποίος νομίζω πως, όπως όλα τα παιδιά στην ηλικία του, θεωρεί πως το δυσκολότερο πράγμα που θα του συμβεί στην ζωή του είναι οι στριμμένοι καθηγητές στο σχολείο και πως στο μέλλον, επειδή θα κάνει την δουλειά των - σημερινών του- ονείρων, θα τον περιμένουν υπέροχοι διευθυντές, τρελοί μισθοί και ωράρια που θα κυλάνε σαν γάργαρο νερό... Καημένα μας παιδάκια... Πόσο βαθιά νυχτωμένα είσαστε....
Βέβαια, στην πραγματικότητα δεν ανησυχώ ιδιαίτερα ούτε για τον Άρι, ούτε για τα παιδιά της γενιάς του.. Όπως όλοι μας θα κληθούν κάποια στιγμή να κολυμπήσουν στα βαθιά και εκείνοι που θα έχουν μάθει να στηρίζονται στα δικά τους χέρια και όχι σε σωσίβια και μπρατσάκια θα περάσουν μια χαρά απέναντι... Άλλωστε τα παιδιά μας, μέσα στην ατυχία του να μεγαλώνουν σε μια εποχή διαρκών και διαφόρων κρίσεων- είτε οικονομικών, είτε πολιτικών, είτε ηθικών, είτε αξιών- έχουν ταυτόχρονα και την τύχη να έχουν έρθει από πολύ μικρά σε επαφή με την τεχνολογία και να έχουν ανοίξει από νωρίς παράθυρα στον απέραντο κόσμο του οποίου είναι πολίτες... Μεγαλώνουν με προσλαμβάνουσες που εμείς ούτε καν είχαμε φανταστεί, έχουν πολύ πιο ανοιχτά μυαλά και ορίζοντες, λιγότερη καταπίεση και ασύγκριτα μεγαλύτερη γκάμα προοπτικών... All they need is love στην πραγματικότητα, και εμπιστοσύνη στις δυνατότητες τους... Και να τα αφήνουμε ελεύθερα να δοκιμάζουν, να πέφτουν και να ξανασηκώνονται με την δική τους φόρα και με τον δικό τους τρόπο... Μια που - παρόλο που όλοι πιστεύω θα το θέλαμε πολύ- δεν θα είμαστε για πάντα δίπλα τους να τα κρατάμε από το χέρι για να περάσουν απέναντι, ας τους κάνουμε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε... Ας τους μάθουμε τέλεια τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας της ζωής....(Και μετά στο σχόλιο της φίλης μου της Ελένης, άντε, και την τεχνική των καλών slaloms...)
Καλημέρα και φιλιά πολλά σε όλους...
Υ.Γ. Στους κανόνες της οδικής κυκλοφορίας της ζωής συμπεριλαμβάνονται και τα κορναρίσματα... Ακόμα και οι μούντζες, όταν και όπου χρειαστεί... Για τα ευκόλως εννοούμενα - συχνά service (στον Χοϊμε), άψογη γνώση της χρήσης του γρύλου για σκασμένα λάστιχα, ασφάλεια ενημερωμένη και φαρμακείο στο πορτ μπαγκάζ- δεν συζητάμε... Τα θεωρούμε απλά must...:-)
