Μπρρρρρ.... Τι καιρός και αυτός σήμερα.... Μου δημιουργεί μια τάση να παραμείνω κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου όλη μέρα, πράγμα που δεν θα κάνω δυστυχώς όμως μια που σήμερα είναι Πέμπτη, δηλαδή η μέρα της κας Κωνσταντίνας, οπότε από το να μείνω στο σπίτι με όλα τα παράθυρα τέντα να τουρτουρίζω θα επιλέξω την αμέσως επόμενη προοπτική... Να πάω δηλαδή για καφέ με την μαμά μου πλατσουρίζοντας στην βροχή με κίνδυνο να χαλάσω τα φρεσκοβαμμένα και φρεσκοκουρεμένα μου μαλλιά (πόσες πληροφορίες να χωρέσουν πια μέσα σε μια φράση)... Ευτυχώς που προνόησα και πήρα τις γαλότσες προχτές και τουλάχιστον είμαι οργανωμένη ως προς αυτό το κομμάτι...
Εχτές το βράδυ το εορτάσαμε τελικά στην Σπονδή μαζί με τον Παναγιώτη και την Ελένη. Και περάσαμε υπέροχα... Μου χάλασαν την έκπληξη βέβαια, εγώ είχα παραγγείλει surprise τούρτα η οποία δεν ήρθε ποτέ και με τα πολλά ο Μάνος έσβησε ένα κεράκι πάνω σε ένα γλυκάκι, αλλά δεν πειράζει... Του χρόνου θα τα καταφέρουμε καλύτερα... Επίσης εχτές, πήγα από τον Βαγγέλη για γενικό ρεκτιφιέ, βαφή, χτένισμα, νύχια, φρύδια και τα σχετικά και τον βρήκα σε καλό mood και με κούρεψε... Οπότε θα αλλάξω και την φωτογραφία μου για να δείτε το αποτέλεσμα...
Κατά τα άλλα, σήμερα το υπόλοιπο της μέρας, όταν τελειώσω από καφέδες, σούπερ μάρκετ και ίσως και λίγο Προμπονά για κεριά, προβλέπει cocooning μέχρι τελικής πτώσεως και ίσως -ίσως λέω δεν το έχω αποφασίσει ακόμα οριστικά- άναμμα τζακιού πρώτη φορά για φέτος... Αυτά για τώρα και σας αφήνω για να παω να ντυθώ όπως πρέπει για πλατσούρισμα... Ξέρετε... Νιτσεράδα, γαλότσες, ομπρέλα.. Το καλάμι μόνο θα μου λείπει και το δόλωμα... Φιλιά σε όλους και stay dry!!!!
Υ.Γ. Μαζί μας για καφέ θα έρθει σήμερα και ο μπαμπάς μου. Δεν είμαι έτοιμη να σας αναλύσω ακόμα τις συγκλονιστικές αλλαγές που έχουν συμβεί σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου τον τελευταίο καιρό, ίσως γιατί δεν ξέρω και εγώ η ίδια πως να τις διαχειριστώ... Θα αρκεστώ να σας πω μόνο πως μετά από πολλά, πολλά χρόνια απόστασης και προβλημάτων για τα οποία διεκδικώ και εγώ μεγάλο μερίδιο ευθύνης, μοιάζουμε να ξαναβρίσκουμε τις χαμένες μας ισορροπίες... Δεν είναι εύκολο, είμαστε και οι δυο διστακτικοί γιατί είμαστε και ίδιοι σαν χαρακτήρες, όμως, τουλάχιστον για μένα, η αίσθηση είναι ανακουφιστική... Αν το σύμπαν μου χαρίσει τελικά και αυτό το δώρο, μέσα σε όλα τα άλλα, τα πολλά που μου έχει φέρει μέχρι σήμερα, νομίζω πως θα μπορώ να μιλάω πραγματικά για την απόλυτη ευτυχία... Ας μην το γκαντεμιάζουμε όμως... Ο καιρός θα δείξει... Και μέχρι να δείξει, εγώ σκοπεύω όπως πάντα, να απολαύσω την διαδρομή.... Και όπου μας πάει....
Εχτές το βράδυ το εορτάσαμε τελικά στην Σπονδή μαζί με τον Παναγιώτη και την Ελένη. Και περάσαμε υπέροχα... Μου χάλασαν την έκπληξη βέβαια, εγώ είχα παραγγείλει surprise τούρτα η οποία δεν ήρθε ποτέ και με τα πολλά ο Μάνος έσβησε ένα κεράκι πάνω σε ένα γλυκάκι, αλλά δεν πειράζει... Του χρόνου θα τα καταφέρουμε καλύτερα... Επίσης εχτές, πήγα από τον Βαγγέλη για γενικό ρεκτιφιέ, βαφή, χτένισμα, νύχια, φρύδια και τα σχετικά και τον βρήκα σε καλό mood και με κούρεψε... Οπότε θα αλλάξω και την φωτογραφία μου για να δείτε το αποτέλεσμα...
Κατά τα άλλα, σήμερα το υπόλοιπο της μέρας, όταν τελειώσω από καφέδες, σούπερ μάρκετ και ίσως και λίγο Προμπονά για κεριά, προβλέπει cocooning μέχρι τελικής πτώσεως και ίσως -ίσως λέω δεν το έχω αποφασίσει ακόμα οριστικά- άναμμα τζακιού πρώτη φορά για φέτος... Αυτά για τώρα και σας αφήνω για να παω να ντυθώ όπως πρέπει για πλατσούρισμα... Ξέρετε... Νιτσεράδα, γαλότσες, ομπρέλα.. Το καλάμι μόνο θα μου λείπει και το δόλωμα... Φιλιά σε όλους και stay dry!!!!
Υ.Γ. Μαζί μας για καφέ θα έρθει σήμερα και ο μπαμπάς μου. Δεν είμαι έτοιμη να σας αναλύσω ακόμα τις συγκλονιστικές αλλαγές που έχουν συμβεί σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου τον τελευταίο καιρό, ίσως γιατί δεν ξέρω και εγώ η ίδια πως να τις διαχειριστώ... Θα αρκεστώ να σας πω μόνο πως μετά από πολλά, πολλά χρόνια απόστασης και προβλημάτων για τα οποία διεκδικώ και εγώ μεγάλο μερίδιο ευθύνης, μοιάζουμε να ξαναβρίσκουμε τις χαμένες μας ισορροπίες... Δεν είναι εύκολο, είμαστε και οι δυο διστακτικοί γιατί είμαστε και ίδιοι σαν χαρακτήρες, όμως, τουλάχιστον για μένα, η αίσθηση είναι ανακουφιστική... Αν το σύμπαν μου χαρίσει τελικά και αυτό το δώρο, μέσα σε όλα τα άλλα, τα πολλά που μου έχει φέρει μέχρι σήμερα, νομίζω πως θα μπορώ να μιλάω πραγματικά για την απόλυτη ευτυχία... Ας μην το γκαντεμιάζουμε όμως... Ο καιρός θα δείξει... Και μέχρι να δείξει, εγώ σκοπεύω όπως πάντα, να απολαύσω την διαδρομή.... Και όπου μας πάει....
