Η ζωή μου αλλάζει με ρυθμούς φανταστικούς... Σε μια δύσκολη για όλους εποχή, σαν δώρο από ένα σύμπαν στις συνωμοσίες του οποίου πάντα πίστευα με πάθος, συμβαίνουν πράγματα που λίγο καιρό πριν δεν τολμούσα καν να ονειρευτώ... Πράγματα που ανοίγουν ορθάνοιχτα παράθυρα για ένα μέλλον καλύτερο... Πιο ισορροπημένο, πιο ήρεμο και πιο ανακουφιστικό... Ο Γιάννης (Χοϊμες) που πάντα τον μελετάω στα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου, ίσως γιατί του χρωστάω πολλά από τα βήματα που με έφεραν στην απέναντι όχθη, μας έλεγε πως οι δυσκολίες φέρνουν δώρα... Και πως πάντα, μέσα στο μαύρο υπάρχει φως... Έτσι και τώρα... Μέσα στην γενικότερη κρίση που μας επηρεάζει άμεσα, τουλάχιστον εμάς που δουλεύουμε στα ΜΜΕ που ασχολούνται με την ευζωία και το lifestyle - και που είναι αυτά που κόβονται πρώτα απ' όλα σε περιόδους ισχνών αγελάδων- , μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εξελίξεων που μας ανάγκασε να αναθεωρήσουμε πολλά από τα δεδομένα της ζωής μας και να πάρουμε αποφάσεις δύσκολες, έρχεται μια ανάσα αισιοδοξίας να φυσήξει σαν δροσερό αεράκι και να μου αποδείξει για μια ακόμα φορά πως η θεωρία του Γιάννη, τελικά, είναι σωστή... Και πως η δυσκολία αυτή την φορά, ίσως γιατί την αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα και ώριμα σαν μεγάλοι που γίναμε, δεν έκρυβε απλά δώρο... Έκρυβε ανατροπές ζωής προς το τόσο καλύτερο που ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω...
Η ζωή μου αλλάζει... Οι ισορροπίες αποκαθίστανται, η αγάπη νικάει και το μέλλον μπορεί να είναι όντως πιο χαρούμενο απ' όσο μπορεί να ονειρευτεί ακόμα και μια "Πολυάννα"..
Δεν σας κρύβω πως όλα αυτά με κάνουν να χαίρομαι και να φοβάμαι ταυτόχρονα... Το ίδιο.. Ίσως γιατί ακόμα και η ελάχιστη πιθανότητα κάτι να πάει στραβά σε μια επιθυμία ζωής, είναι αρκετή για να θέσει σε κίνδυνο την εύθραυστη ισορροπία που κρατάω χρόνια τώρα μέσα μου περπατώντας στον λεπτό πάγο που χωρίζει αυτά που ήθελα από αυτά που μπορούσα να έχω...
Όμως η αισιόδοξη φύση μου με κρατάει γελαστή... Κόντρα στις δοξασίες που θέλουν τις μεγάλες χαρές να ακολουθούνται από μεγαλύτερες λύπες, κόντρα στους ενδόμυχους φόβους που στοιχειώνουν συχνά τα όνειρα μου και κυρίως, κόντρα στα όσα με έχει διδάξει το παρελθόν... Πιστεύω πως όσο έχω κλάψει στην ζωή μου μέχρι σήμερα, πρέπει να φτάνει... Αληθινά το πιστεύω... Νομίζω πως έχω πληρώσει τα χρέη μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έχω βιώσει τις συνέπειες των λαθών μου, έχω ζήσει την διαδρομή που μου αναλογούσε στο μαύρο.. Και έχω καταφέρει, κόντρα σε κάθε προγνωστικό, να αλλάξω την ζωή μου όσο κανείς, ούτε καν εγώ η ίδια, δεν μπορούσε να φανταστεί... Το έχω κερδίσει το δικαίωμα στην αισιοδοξία λοιπόν... Το δικαίωμα στην ηρεμία, στην ευτυχία, στο όνειρο... Πιστεύω πως έχει έρθει η ώρα να περάσω σε μια άλλη εποχή... Και μαζί μου να "παρασύρω" και τους ανθρώπους που αγαπάω... Και έτσι, είμαι έτοιμη να κλείσω τα μάτια και να αφεθώ... Σ' αυτό που εμένα μου φαίνεται σαν ελεύθερη πτώση, χωρίς αλεξίπτωτο, σε ένα άγνωστο κενό που όμως δεν με φοβίζει πια όσο κάποτε... Και που πιστεύω πως θα με συμφιλιώσει με ένα κομμάτι της ζωής μου που μέσα μου μοιάζει ανοιχτή πληγή...
Η ζωή μου αλλάζει... Και την έχω τόσο μεγάλη ανάγκη αυτή την αλλαγή.. Όχι εγώ, η Εύη που είμαι σήμερα, η μαμά του Άρι, η σύντροφος του Μάνου, η γυναίκα που έγινα μεγαλώνοντας, αλλά το παιδάκι που ήμουν κάποτε... Που πιστεύω πως ήρθε η ώρα να επιστρέψει πίσω... Σε ξεχασμένες αγκαλιές και σε ξεθωριασμένες, ανέφελες μέρες... Η ζωή μου αλλάζει... Wish me luck....
Η ζωή μου αλλάζει... Οι ισορροπίες αποκαθίστανται, η αγάπη νικάει και το μέλλον μπορεί να είναι όντως πιο χαρούμενο απ' όσο μπορεί να ονειρευτεί ακόμα και μια "Πολυάννα"..
Δεν σας κρύβω πως όλα αυτά με κάνουν να χαίρομαι και να φοβάμαι ταυτόχρονα... Το ίδιο.. Ίσως γιατί ακόμα και η ελάχιστη πιθανότητα κάτι να πάει στραβά σε μια επιθυμία ζωής, είναι αρκετή για να θέσει σε κίνδυνο την εύθραυστη ισορροπία που κρατάω χρόνια τώρα μέσα μου περπατώντας στον λεπτό πάγο που χωρίζει αυτά που ήθελα από αυτά που μπορούσα να έχω...
Όμως η αισιόδοξη φύση μου με κρατάει γελαστή... Κόντρα στις δοξασίες που θέλουν τις μεγάλες χαρές να ακολουθούνται από μεγαλύτερες λύπες, κόντρα στους ενδόμυχους φόβους που στοιχειώνουν συχνά τα όνειρα μου και κυρίως, κόντρα στα όσα με έχει διδάξει το παρελθόν... Πιστεύω πως όσο έχω κλάψει στην ζωή μου μέχρι σήμερα, πρέπει να φτάνει... Αληθινά το πιστεύω... Νομίζω πως έχω πληρώσει τα χρέη μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έχω βιώσει τις συνέπειες των λαθών μου, έχω ζήσει την διαδρομή που μου αναλογούσε στο μαύρο.. Και έχω καταφέρει, κόντρα σε κάθε προγνωστικό, να αλλάξω την ζωή μου όσο κανείς, ούτε καν εγώ η ίδια, δεν μπορούσε να φανταστεί... Το έχω κερδίσει το δικαίωμα στην αισιοδοξία λοιπόν... Το δικαίωμα στην ηρεμία, στην ευτυχία, στο όνειρο... Πιστεύω πως έχει έρθει η ώρα να περάσω σε μια άλλη εποχή... Και μαζί μου να "παρασύρω" και τους ανθρώπους που αγαπάω... Και έτσι, είμαι έτοιμη να κλείσω τα μάτια και να αφεθώ... Σ' αυτό που εμένα μου φαίνεται σαν ελεύθερη πτώση, χωρίς αλεξίπτωτο, σε ένα άγνωστο κενό που όμως δεν με φοβίζει πια όσο κάποτε... Και που πιστεύω πως θα με συμφιλιώσει με ένα κομμάτι της ζωής μου που μέσα μου μοιάζει ανοιχτή πληγή...
Η ζωή μου αλλάζει... Και την έχω τόσο μεγάλη ανάγκη αυτή την αλλαγή.. Όχι εγώ, η Εύη που είμαι σήμερα, η μαμά του Άρι, η σύντροφος του Μάνου, η γυναίκα που έγινα μεγαλώνοντας, αλλά το παιδάκι που ήμουν κάποτε... Που πιστεύω πως ήρθε η ώρα να επιστρέψει πίσω... Σε ξεχασμένες αγκαλιές και σε ξεθωριασμένες, ανέφελες μέρες... Η ζωή μου αλλάζει... Wish me luck....
