Κύκλοι ζωής....

Η ζωή μας κάνει παράξενους κύκλους τελικά... Πέρσι τέτοια εποχή ήμουν πάλι εδώ, πάλι μόνη μου και ζούσα την αρχή ενός καλοκαιριού σχεδόν εφηβικού... Ή ίσως το τέλος μιας middle age crisis που ξεκίνησε νωρίς και τελείωσε γρήγορα...Ευτυχώς... Πέρσι τέτοιο καιρό έγραφα σε ένα άλλο blog και σας περιέγραφα τις μέρες και τις νύχτες μου που γύριζαν σε παράξενες, εργένικες σχεδόν στροφές... Σας μιλούσα για τα ξενύχτια μου, για τις τρέλες μου, για την καινούρια μου δουλειά, για τους φίλους μου, για τα μωρά και για τον Πέτρο... Για έναν έρωτα που με ξαναγύρισε πίσω, πολλά χρόνια πριν, που μου χάρισε κλεμμένες στιγμές μιας εφηβείας που θεωρούσα οριστικά χαμένη, που μου έδωσε και ενέργεια ,και πάθος και χαμόγελα αλλά που μου στέρησε κάτι πολύ σημαντικό στον απολογισμό... Τον εαυτό μου... Πέρσι ήμουν αλλού..
Φέτος είμαι πάλι εδώ, όμως ο προσανατολισμός μου έχει πια αλλάξει... Από την βεράντα μου δεν βλέπω πια το καινούριο λιμάνι αλλά την Δήλο, το καινούριο μου σπίτι με κρατάει συχνά μέσα - μου αρέσει να αράζω στον χτιστό καναπέ μου, να βλέπω το ηλιοβασίλεμα και μετά να χαζεύω DVD και τις αγαπημένες μου σειρές στην Nova- η δουλειά μου γίνεται πιο εύκολα και πιο μεθοδικά και πολλές πιάνω τον εαυτό μου να περιμένει με αδημονία να περάσει ο καιρός και να έρθουν ο Μάνος και ο Άρις... Νοιώθω σαν να επέστρεψα από ένα μακρύ, ενδιαφέρον αλλά κουραστικό ταξίδι, επιτέλους σπίτι μου... Οι φίλοι μου είναι εδώ, η ζωή μου συνεχίζεται από εκεί που την άφησα, και εγώ είμαι ήρεμη... Συνειδητοποιημένη... Πολλές χρειάζεται να πάρουμε μια απόσταση από τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα για να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικά είναι και γιατί... Το περσινό καλοκαίρι με όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που μας δημιούργησε με έκανε να ξαναθυμηθώ για ποιο λόγο ερωτεύτηκα τον άντρα μου δεκάξι χρόνια πριν... Και τι είναι αυτό που συνεχίζει να μας κρατάει μαζί τόσα χρόνια μετά...
Ο Μάνος είναι πάντα ο εξυπνότερος και πιο ενδιαφέρων άντρας που γνώρισα ποτέ... Ένας άντρας που εξακολουθεί να κάνει στα μάτια μου όλους τους άλλους να φαίνονται λίγοι... Βαρετοί και προβλέψιμοι...Είναι ο σύντροφος μου, ο συμπαίκτης μου, ο συνένοχος μου, στα καλά, στα ευτυχισμένα και στα δύσκολα... Είναι ο βράχος που υψώνεται πάντα δίπλα μου και με κάνει να νοιώθω ασφαλής... Είναι ο καλύτερος μου φίλος, ο άνθρωπος στον οποίο μπορώ να μιλήσω για τα πάντα και να με καταλάβει εύκολα... Χωρίς να με κρίνει... Είναι ένας άντρας για τον οποίο συνεχίζω να είμαι βαθιά περήφανη, ένας άντρας που τον θαυμάζω απεριόριστα... Με τον Μάνο έχουμε πια κοινούς κώδικες, γελάμε με τα ίδια αστεία, κάνουμε το ίδιο –εγγλέζικο- χιούμορ, μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, συνεννοούμαστε σχεδόν με τα μάτια... Μοιραζόμαστε μια ολόκληρη ζωή, αναμνήσεις και σχέδια, την αγάπη μας για τον Άρι – το καλύτερο πράγμα που έχουμε κάνει μαζί- , τις μέρες μας , τις νύχτες μας, τα μυστικά, τις σκέψεις και τις σιωπές μας... Έχουμε διανύσει πολλά χιλιόμετρα μαζί... Και μπορεί ο έρωτας με την έννοια του μεγάλου πάθους και της καψούρας να αποτελεί πια παρελθόν, όμως έχει αντικατασταθεί από μια αγάπη μεγάλη, στέρεα και πραγματική...Και από ότι φάνηκε , δυνατή και ικανή να ξεπεράσει πολλά εμπόδια...
Ξέρω πολλά ζευγάρια που μένουν μαζί για λάθος λόγους... Από συνήθεια, για τα παιδιά, για την οικονομική ή την κοινωνική ασφάλεια... Και δεν σας κρύβω πως φοβόμουν πάντα μην γίνουμε ένα από αυτά... Από αυτόν τον φόβο άργησα να παντρευτώ άλλωστε, και νομίζω πως με αυτή την αγωνία έκανα την επανάσταση μου πέρσι... Σήμερα νοιώθω πως αυτό τον φόβο το ξόρκισα... Και πως για πρώτη φορά στην ζωή μου αισθάνομαι πως δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν... Τα έχω αποδείξει όλα στον εαυτό μου... Και στον άντρα μου... Τώρα ξέρω πια πως εμείς οι δύο είμαστε μαζί από επιλογή... Γιατί γουστάρουμε ακόμα και γιατί δεν περνάμε πουθενά αλλού καλύτερα... Με κανέναν άλλο.... Και αυτό , για μένα, είναι μια λύτρωση... Γιατί με κάνει να βλέπω το μέλλον χωρίς αγωνία και χωρίς πανικό... Και πιστεύω πως αυτό το καλοκαίρι, το φετινό, που μόλις ξεκίνησε, είναι η αρχή μιας καινούριας εποχής στην ζωή μου.... Πιο ήρεμης, πιο δημιουργικής και πιο συνειδητοποιημένης.. Δεν λέω φυσικά πως θα μονάσω.. Ούτε πως θα ξεκινήσω να ζω σαν εξηντάρα συνταξιούχος... Θα συνεχίσω να κάνω ότι έκανα πάντα, γιατί αυτή είμαι και έτσι μου αρέσει να περνάω... Στο μυαλό μου θα είμαι δεκαοκτώ για πολλά ακόμα χρόνια... Απλά θα τα κάνω με άλλο τρόπο...Και για άλλους λόγους... Το περσινό καλοκαίρι με βοήθησε τελικά να κλείσω πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς... Με την γυναικεία μου ανασφάλεια σε σχέση με την φθορά του χρόνου, με την ρουτίνα μιας μακροχρόνιας σχέσης, με την εικόνα της μαμάς ενός εφήβου, με την επαναστατική μου διάθεση ενάντια σε κάθε είδους πρέπει και σε κάθε είδους κοινωνική σύμβαση, με τους εφήμερους έρωτες και με το πάθος που μου έλειψε για καιρό... Και φέτος, εδώ, στον τόπο που τόσο αγαπάω, κλείνω την παρένθεση και ανοίγω μια καινούρια σελίδα... Μια σελίδα που δεν είναι δική μου, αλλά δική μας... Που περιλαμβάνει τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου αποκλειστικά... Ένα καινούριο κεφάλαιο, σε μια μεγάλη αγαπημένη ιστορία στην οποία θα αργήσει ακόμα πολύ να γραφτεί το τέλος..... Καλημέρα και καλό μήνα...