Καλημέρα.... Επιτέλους σήμερα το πρωί, μετά κόπων και βασάνων ήρθε η τεχνολογία σπίτι μου... Που σημαίνει ότι έχω internet κανονικά, πράγμα σχεδόν ανακουφιστικό αν σκεφτείτε ότι για ένα μήνα τώρα ήμουν αναγκασμένη να χρησιμοποιώ σαν γραφείο μου το Blu Blu... Η ειρωνία είναι ότι τώρα που έχω internet είναι πιθανόν να μην έχω δουλειά να κάνω... Βλέπετε οι εξελίξεις με πρόλαβαν για μια ακόμα φορά... Το τελευταίο meeting στο περιοδικό προχτές - για το οποίο κατέβηκα άρον άρον για δυό μέρες στη Αθήνα- κατέληξε σε φιάσκο... Και εγώ μερικές ώρες αργότερα υπέβαλα την παραίτηση μου... Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες... Θα σας πω απλά πως κάποια στιγμή ένοιωσα πως η κατάσταση όπως διαμορφώθηκε τον τελευταίο καιρό έχει ξεπεράσει τα όρια μου... Και όταν βρέθηκα στο γραφείο του διευθυντή - φίλου μου- και τον άκουσα άναυδη να μου ουρλιάζει μπροστά σε άλλα 25 άτομα σαν σεληνιασμένος λες και απευθυνόταν σε κανένα δωδεκάχρονο κατάλαβα πως τελικά η δουλειά και η φιλία είναι δύσκολος συνδιασμός... Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το ποιός έχει δίκιο και ποιός έχει άδικο... Θα σας πω μόνο αυτό που είπα και στον ίδιο , αυτό που του έγραψα μάλλον, σε ένα mail μερικές ώρες αργότερα..."Ακόμα και αν έχεις δίκιο, δεν είναι αυτός ο κατάλληλος τρόπος να το βρεις... Τουλάχιστον όχι μαζί μου... Ο αυτοσεβασμός μου, η ηλικία μου και η αγωγή μου δεν μου επιτρέπουν να ανέχομαι τέτοιου είδους συμπεριφορές όχι από τον διευθυντή μου αλλά ούτε από τον άντρα μου ή τον πατέρα μου... Μπορεί κάποιοι άλλοι συνεργάτες σου να δείχνουν μεγαλύτερη ανοχή αλλά εγώ, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχω ούτε την διάθεση ούτε την ανάγκη να το κάνω... "
To make a long story short, έπειτα από μια κουβέντα με τον Μάνο ο οποίος για μια ακόμα φορά με ηρέμησε μια πού ήμουν έτοιμη να τα βροντήξω όλα σύξυλα, αποφάσισα να του δώσω την ευκαιρία να αποφασίσει εκείνος τι θέλει να γίνει από εδώ και πέρα... Του εξήγησα, στο ίδιο mail, πως αν θεωρεί πως ως αρχισυντάκτρια δεν του κάνω, και μια που ασχέτως αυτού έχω αναλάβει να γράψω και το μισό περιοδικό - το οποίο υποτίθεται πρέπει να έχει τελειώσει μέχρι το τέλος του μήνα- είμαι πρόθυμη να γράψω τα κομμάτια που έχω χρεωθεί , αν και εφ' όσον μου το ζητήσει, κυρίως για να μην κρεμάσω ούτε τον ίδιο ούτε τους υπόλοιπους συνεργάτες... Και ήρθα στην Μύκονο εχτές όπως είχα κανονίσει, περιμένοντας νέα του... Αυτά έγιναν την Τετάρτη το απόγευμα... Το mail που του έστειλα το διάβασε την Τετάρτη γύρω στις 7 το απόγευμα σύμφωνα με το answer receipt που έφτασε στον υπολογιστή μου... Εχτές του έστειλα και ένα SMS που τον παρακαλούσα να με πάρει να συνεννοηθούμε τι θέλει να γίνει από εδώ και πάρα για να ξέρω τι θα κάνω με τις εκρεμότητες μου... Σήμερα είναι Παρασκευή πρωί και δεν έχω ακόμα καμία ενημέρωση... Δεν σας κρύβω ότι με παραξενεύει και κυρίως με στεναχωρεί ολο αυτό, όχι γιατί υπάρχει περίπτωση να μείνω χωρίς δουλειά, καμία σχέση, αλλά γιατί μια τόσο καλή και ενδιαφέρουσα προσπάθεια τορπιλίζεται από την συμπεριφορά του ανθρώπου που θα έπρεπε να έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από όλους μας να πάνε όλα καλά... Φαντάζομαι πως είναι άλλοι οι λόγοι που τον κάνουν φέτος, από την αρχή του project , να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο... Ξέρω καλά ότι δεν είναι ούτε κακό παιδί ούτε βέβαια κακός επαγγελματίας... Αντίθετα, είναι ένας χαρισματικός "περιοδικατζής" και έχει υπάρξει και πολύ καλός φίλος... Φέτος όμως, ίσως επειδή είναι πολύ πιεσμένος γενικά, ή ίσως επειδή έχει και κάποια άλλα προβλήματα τα οποία κρατάει για τον εαυτό του, βγάζει μια συμπεριφορά πολύ επιθετική και πολύ αλλοπρόσαλη που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει... Και μπορεί κάποιοι άλλοι συνεργάτες του να το ανέχονται όλο αυτό για τους δικούς τους λόγους, εγώ όμως, που μπήκα στην ιστορία αυτή κυρίως γιατί γούσταρα να συμμετέχω σε μια αξιόλογη προσπάθεια για το νησί που τόσο αγαπάω, και σαφώς περισσότερο για την "χαρά του παιχνιδιού" πάρα για το οικονομικό, δεν μπορώ να μπω στην λογική του να σκύβω το κεφάλι και να δέχομαι πράγματα χωρίς να μιλάω... Δεν μπορώ και δεν θέλω... Στο κάτω κάτω της γραφής, εγώ δεν περίμενα το συγκεκριμμένο περιοδικό ούτε για να έρθω στην Μύκονο, ούτε για να αποκτήσω εδώ κονε και γνωριμίες... Εδώ με βρήκαν, πρώτη ξαπλώστρα στην Ψαρού, για αυτόν τον λόγο με επέλεξαν, γιατί σε ένα "δύσκολο" νησί εγώ τόσα χρόνια μετά έχω αποκτήσει φίλους που με αγαπάνε και με εξυπηρετούν με χαρά σε οτι τους ζητήσω- πράγμα που διευκολύνει ιδιαιτέρως και την έκδοση- και εδώ θα με ξαναβρούν όταν όλα θα έχουν τελειώσει... Άρα το λιγότερο που περιμένω απ όλους και κυρίως από έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε πει και δυό κουβέντες παραπάνω, είναι να με σέβονται με τον ίδιο τρόπο που τους σέβομαι και εγώ... Αφήστε που με όλη αυτή την διαρκή μουρμούρα και την διαρκή μιζέρια που επικρατεί ανάμεσα μας, δεν παίρνω πια καμιά χαρά , δεν έχω κανέναν ενθουσιασμό....
'Ετσι αποφάσιαα να περιμένω μέχρι αύριο... Και αν συνεχίσω να μην έχω κανενός είδους ενημέρωση, την Κυριακή ή την Δευτέρα, θα μαζέψω τα πράγματα μου και θα γυρίσω στην Αθήνα... Να είμαι κοντά στον Μάνο και στον Άρι, κοντά στους φίλους μου, να ησυχάσει και η μαμά μου που έχει ανάλαβει τα πάντα, και όταν τελειώσουν τα σχολεία θα κατέβω όπως έκανα πάντα, για διακοπές , μέχρι τον Σεπτέμβρη που θα ξανανοίξουν... Δεν θα τοκάνω με χαρά, δεν θέλω να σας λέω ψέματα...Βαθιά μέσα μου ελπίζω πως θα βρεθεί τρόπος να λυθεί το ζήτημα, και κυρίως πως θα βρεθεί τρόπος να συνεχίσουμε να δουλεύουμε, όλοι, με ηρεμία και με συνεργατικότητα... Γιατί δεν μπορούν να λειτουργήσουν ομαδικές προσπάθειες ούτε με υστερίες, ούτε με φωνές ούτε με εγωισμούς... Αν δεν το ένοιωθα έτσι άλλωστε, δεν είχα φερθεί όπως φέρθηκα... Θα είχα πάρει το καπελάκι μου καιθα είχα αποχωρήσει πανηγυρικά... Άλλωστε, δεν είναι ότι αν σταματήσω από αυτό το περιοδικό δεν θα έχω τι να κάνω.. Θα συνεχίσω να γράφω τα κομμάτια μου για το ΕΥ ΖΗΝ και το STATUS, θα ασχοληθώ με το βιβλίο μου και γενικά, θα την βρώ την άκρη... Οπότε μένει να δούμε τι θα συμβεί μέχρι αύριο...
Κλείνοντας, σαν γνήσια Πολυάννα, θα σας πω πως μέσα σε όλη αυτή την απολύτως δυσάρεστη ανακατωσούρα για μια ακόμα φορά, στα δύσκολα, ο Μάνος στάθηκε δίπλα μου, με ηρέμησε, με συμβούλεψε και στήριξε την απόφαση μου κάνοντας με να νοιώσω ασφαλής και δυνατή ... Γιατί στην ουσία αυτή είναι η δύναμη μου... Ο Μάνος είναι που μου δίνει την άνεση να βάζω όρια εκεί που θέλω εγώ και όχι εκεί που θεωρούν οι άλλοι ότι πρέπει ... Γιατί μου δείχνει καθημερινά με τον τρόπο του, τον ήρεμο, σταθερό και απόλυτα ορθολογιστικό του τρόπο, ότι δεν είμαι μόνη μου.... Είμαστε ομάδα και μάλιστα δυνατή.....
