Είμαι πιεσμένη μεχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο.... Κάθε δέκα λεπτά σκέφτομαι να παραιτηθώ ξανά... Δεν θα το κάνω γιατί έχω αποφασίσει να φερθώ σαν μεγάλη... Τα πρωινά ξυπνάω με ένα βάρος στο στήθος... Εχτές το βράδυ τσακώθηκα με τον Μάνο και κοιμήθηκα κλαίγοντας... Μου λείπει το παιδί μου, μου λείπει ο Μάνος, μου λείπει η Μαρία, μου λείπει η εποχή που ερχόμουν εδώ και δεν χρειαζόταν να πιέσω ή να παρακαλέσω κανέναν... Που ζούσα το νησί ανέμελα... Φοβάμαι πως οι ισοροπίες με ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ εδω θα διαταραχτούν σύντομα επειδή μομίμως τους πιέζω για κάτι που έχει σχέση με το περιοδικό...Έχω βαρεθεί να ζητάω... Χάρες, εξυπηρετήσεις, περιθώρια... Φέτος η διαδικασία δεν έχει καμία χαρά... Και το αποτέλεσμα με αγχώνει ήδη... Η ομπρέλα μου μένει άδεια γιατί δεν προλαβαίνω να πάω για μπάνιο, τα βράδια είμαι πολύ κουρασμένη ή πολύ κακόκεφη για να βγω και ξαφνικά έχω την αίσθηση του κενού ολοένα και εντονότερη μέσα μου.. Ο Μάνος προσπαθεί να με στηρίξει όσο μπορεί αλλά δεν μου φτάνει... Έχω ανάγκη από παρουσίες και όχι από λόγια... Το μόνο που με παρηγορεί, καμιά φορά, είναι η βεράντα μου... Η θέα θάλασσα που με ηρεμεί, έστω και για λίγο... Τράβηξα δυο φωτογραφίες με το κινητό, θέλοντας να την μοιραστώ και μαζί σας... Δεν είναι τέλειες αλλά είναι κάτι... Καλημέρα....
