Δεν ξέρω αν φταίει η μέρα, μια που τις Κυριακές είθισται ο κόσμος να χαλαρώνει και να ηρεμεί, ή αν τελικά ο Μάνος είχε δίκιο όταν μου έλεγε ότι η ψυχραιμία είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος, όμως μιλήσαμε με τον -ας τον πούμε Πέτρο - στο τηλέφωνο και λύσαμε το θέμα φιλικά.... Και τώρα ξεκινάει πάλι το τρέξιμο για τα deadlines και το γράψιμο νυχθημερόν αλλά δεν με πειράζει... Κάθε άλλο μάλιστα... Νιώθω σχεδόν ανακουφισμένη γιατί με έναν μαγικό τρόπο κατάφερα και να συνεχίσω να δουλεύω στο project αυτό που τόσο μου αρέσει αλλά και να βάλω - ελπίζω- κάποια όρια... "Μεγαλώνεις..." μου είπε χαμογελώντας ο Μάνος όταν του είπα τα νέα και όταν με είδε να συννεφιάζω, γιατί εγώ κατά βάθος δεν θέλω καθόλου να μεγαλώσω, συμπλήρωσε ότι είναι καλό να ωριμάζω επαγγελματικά και να κρατάω ταυτόχρονα την παιδικότητα μου σε όλα τα υπόλοιπα...
Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, αν μεγαλώνω όντως, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι με τον καιρό μαθαίνω να ακούω... Όχι όλον τον κόσμο φυσικά αλλά τους - ελάχιστους - ανθρώπους που εμπιστεύομαι και αγαπάω... Αυτούς νοιώθω πως τους ακούω όλο και πιο προσεκτικά και πως οι συμβουλές τους με βοηθάνε πάντα να πάρω την σωστή κατεύθυνση, να φέρω το σωστό αποτέλεσμα... Και ο ορθολογισμός του Μάνου σε συνδιασμό με την ηρεμία και την ψυχαραιμία του, καταφέρνουν πάντα να καταλαγιάζουν δικές μου συναισθηματικές εκρήξεις... Θεωρώ όμως πως δεν θα καταφέρω να γίνω ποτέ πια "σωστή επαγγελματίας" ... Αυτό το κοστουμάκι το άφησα πίσω μου χρόνια πριν όταν εγκατέλειπα την λαμπρή καριέρα μου στο marketing για να γίνω full time mom... Και παρόλο που ούτε αυτό το έκανα τέλεια γιατί δεν έγινα ποτέ η τέλεια μαμά, πιστεύω πως το μεγάλωμα του Άρι αλλά και η απασχόληση μου για καιρό με πράγματα που γέμιζαν απολύτως την καρδιά μου αλλά όχι το πορτοφόλι μου, όπως τοσπίτι μου, οι μεταφράσεις , οι φίλοι μου, τα βιβλία μου, ακόμα και το blogging, με έκαναν πολύ πιο τρυφερή και πολύ πιο συναισθηματική...
Τις μέρες που πέρασαν δεν στεναχωριόμουν για την δουλειά, σας το λέω ειλικρινά... Στεναχωριόμουν γιατί όλη αυτή η ιστορία έγινε από έναν άνθρωπο που αγαπώ και εκτιμώ ιδιαίτερα... Έναν "φίλο".... Και ήξερα καλά μέσα μου πως αν ερχόταν η ώρα να διαλέξω, θα διάλεγα να κρατήσω την σχέση μας και όχι το περιοδικό... Γιατί περιοδικά ξέρω πως θα βγουν κι άλλα... Σχέσεις όμως με καλή χημεία, με κοινούς κώδικες, κοινό χιούμορ και κοινή οπτική για την ζωή, δεν έρχονται στον δρόμο μας συχνά... Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζω άλλωστε και τους ανθρώπους γενικά... Δεν με ενδιαφέρουν ούτε τα κοινωνικά ούτε τα κοσμικά πάρε δώσε... Και παρόλο που οι "δημόσιες σχέσεις" μου είναι πολύ εύκολες γιατί έχω το χάρισμα της επικοινωνίας και το ξέρω, φροντίζω να μην το χρησιμοποιώ ούτε καν για τα θέματα της δουλειάς... Είμαι από φύση ευγενική με όλον τον κόσμο... Και ξέρω να κρατάω τις αποστάσεις και τους τόνους χαμηλούς, και να καταφέρνω να κάνω την δουλειά μου χωρίς προβλήματα... Συνήθως... Τα υπόλοιπα καθόλου δεν με ενδιαφέρουν... Τους ανθρώπους που ξεχωρίζω όμως, είτε μέσα από τα επαγγελματικά είτε μέσα από τις παρέες μου τους νοιάζομαι αληθινά και τους το δείχνω πέρα από τακτικές και κέρδη ή ζημίες... Γι' αυτούς τους ανθρώπους, και για τον Πέτρο στεναχωρήθηκα λοιπόν... Για τις σχέσεις και όχι για την δουλειά... Και νομίζω ότι αυτή η λογική που είναι ριζωμένη πια μέσα μου και δεν μπορεί να αλλάξει , θα με κάνει να είμαι for ever ερασιτέχνης ... Αλλά ταυτόχρονα θα γεμίζει την ψυχή μου με ενέργεια που δεν θα την αντάλλασα ποτέ με κανέναν παχυλό μισθό και με κανένα γωνιακό γραφείο... Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, το γωνιακό γραφείο το έχω τελικά... Στο Ματογιάννι, έξω από το Soho- Soho .....
