Δευτέρα, Μαΐου 21, 2007

Εφιάλτες....


Σήμερα ξύπνησα αργά... Σχεδόν με το ζόρι... Εχτές το βράδυ πήγαμε στο Gola, ένα καινούριο ιταλικό εστιατόριο στον περιφερειακό που έκανε ανεπίσημο oppening μόνο για φίλους... Πέρασα καλά, ξεχάστηκα λίγο αλλά όχι τελείως... Νοιώθω λίγη και χωρισμένη στα δύο... Η δουλειά με ξεπερνάει, το άγχος με καταβάλει, έχω γίνει γκρινιάρα και σπαστικιά και αυτη είναι μια εικόνα που σιχαίνομαι... Ξεσπάω εκεί που μπορώ... Εκεί που νοιώθω ασφαλής και προστατευμένη.... Στον Μάνο, στην Μαρία, στην μαμά μου... Και εδώ ...Στο blog... Είμαι στο αγαπημένο μου νησί και για πρώτη φορά στην ζωή μου θέλω να φύγω τρέχοντας... Δεν πηγαίνω για μπάνιο, η ξαπλώστρα μου με περιμένει μάταια, δεν διασκεδάζω, γράφω ατελείωτα αλλά χωρίς κέφι και στο βάθος του μυαλού μου χτυπάνε καμπανάκια σαν τρελά...
Στην Αθήνα η ζωή μου έχει μείνει μετέρωρη και με περιμένει... Το παιδάκι μου σήμερα ξεκίνησε εξετάσεις χωρίς εμένα... Δεν θα του κρατήσω το βιβλίο να μου πει το μάθημα του, δεν θα ξυπνήσω μαζί του να τον αποχαιρετήσω με ένα φιλί, δεν θα είμαι εκεί τα βράδια να χαζέψουμε τηλεόραση αγκαλίτσα και πούμε τα δικά μας... Εχτές μου έστειλε μια φωτογραφία στο κινητό... Έχει κουρευτεί "μοϊκανα"... Έλεος!!!! Ο Μάνος βγαίνει μόνος του τα βράδια, κοιμάται μόνος του - ελπίζω- και κουβεντιάζουμε πια μόνο στο τηλέφωνο... Προσπαθεί να με κρατάει ήρεμη και ψύχραιμη αλλά τα καταφέρνει όλο και λιγότερο... Έρχεται το Σάββατο για τρεις μέρες, επιτέλους, και μετράω τον χρόνο ανάποδα... Ο Droopy έμεινε χωρίς αμπούλα για το καλαζάρ δυο βδομάδες.... Νοιώθω πως χάνω τεύχη από την ζωή μου ρε γαμώτο.... Και από εδώ και από εκεί... Σαν φαύλος κύκλος που με ρουφάει καθημερινά... Ξαφνικά δεν μπορώ να χαρώ ούτε το εδώ ούτε εκεί... Και το βράδυ στον ύπνο μου έβλεπα ότι κατρακυλούσαν προς το μέρος μου στοίβες περιοδικά και τελικά με καταπλάκωσαν...