Δεν ξέρω αν φταίει κάτι που διάβασα σε ένα άλλο blog - μια κατάθεση ψυχής που με άγγιξε βαθιά- ή αν φταίνε κάποια πράγματα που συνέβησαν πρόσφατα, όμως τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι όλο και συχνότερα πόσο σημαντικό ρόλο έχει παίξει και εξακολουθεί να παίζει στην ζωή μου η οικογένεια μου ... Η φυσική μου οικογένεια όταν ήμουν πιο μικρή και οι άνθρωποι που διάλεξα εγώ στην πορεία της ζωής μου, και που με διάλεξαν και εκείνοι φυσικά, στην συνέχεια... Οι φίλοι που έγιναν με τον καιρό "οικογένεια", και πάνω από όλους, ο Μάνος, ο Άρις και η μαμά μου...
Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια με βαθιά προβλήματα , στην σκιά ενός πατέρα δεσποτικού και μιας μητέρας άβουλης, έμαθα από μικρή να ζω μόνη... Μόνη ανάμεσα σε άλλους, πράγμα πολύ δύσκολο... Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως οι δυσκολίες που δεν φαίνονται, είναι συχνά μεγαλύτερες και πιο δυσβάσταχτες από τις άλλες... Βλέπετε εγώ είχα την "τύχη" να μεγαλώσω σε μια οικογένεια χωρίς εμφανή προβλήματα... Εμφανή στους απ' έξω εννοώ... Μια οικογένεια πλούσια, με "παλιά λεφτά" μάλιστα, πράγμα που παίζει μεγάλο ρόλο στις συνθήκες... Μια οικογένεια επιφανειακά ευτυχισμένη που έκρυβε με επιμέλεια τα όσα συνέβαιναν μέσα της για χρόνια... Ο πατέρας μου δεν μας έδερνε, δεν αντιμετωπίσαμε στερήσεις ούτε προβλήματα επιβίωσης... Κάθε άλλο... Πήγαμε στα καλύτερα σχολεία, είχαμε ότι θέλαμε από υλικά πράγματα, και ρούχα και αυτοκίνητα όταν ήρθε η ώρα, και κοινωνική ζωή και γνωριμίες... Είχαμε διακοπές στην Μύκονο, ταξίδια στο εξωτερικό, διαμονές στα καλύτερα ξενοδοχεία, τραπέζια στα καλύτερα εστιατόρια, σπίτι στο Παλαιό Ψυχικό, προσωπικό και νταντάδες... Τα είχαμε όλα και στην πραγματικότητα δεν είχαμε τίποτα... Γιατί αυτός ο τέλειος για τους έξω , δυναμικός, επιτυχημένος και λαμπερός πατέρας μας, ήθελε να μας ελέγχει σε βαθμό αδιανόητο.... Και χρησιμοποιούσε και τα χρήματα αλλά και την προσωπικότητα του για να το κάνει... Για μένα, ως παιδάκι, ο πατέρας μου ήταν το κέντρο του κόσμου... Ο ήλιος γύρω από τον οποίο γύριζαν όλα.... Με μεγάλωσε μαθαίνοντας με πως ότι ήθελα μπορούσα να το έχω... Πως δεν υπήρχε "όχι" για μένα... Πως ήμουν η πριγκίπισα του και ο κόσμος έξω το βασίλειο μου.... Χαζομάρες θα πείτε και έχετε δίκιο.... Όμως στα μάτια, στο μυαλό και στην ψυχή ενός μικρού παιδιού, τα λόγια των γονιών του είναι η αλήθεια... Η μόνη αλήθεια... Μια αλήθεια που ριζώνει βαθιά στο υποσυνείδητο και στοιχειώνει την λογική, τις αντηλήψεις και τις σκέψεις του... Για πάντα... Εγώ ας πούμε, χρειάστηκε να μπω στην εφηβεία, να αρχίσω να έχω τις πρώτες δικές μου απόψεις και τις πρώτες δικές μου ανάγκες για να αντιληφθώ με τον πιο απότομο και παράλογο τρόπο πως όλα όσα μου έλεγε τόσα χρόνια ίσχυαν για όλους τους άλλους εκτός από εκείνον... Εκείνον που ήθελε να ελέγχει την ζωή μου μέχρι την πιο μικρή της λεπτομέρεια... Από το ντύσιμο και τις παρέες μου, μέχρι τα ενδιαφέροντα , τις σκέψεις μου, ακόμα και τα βιβλία που διάβαζα...
Οι ροκ επιρρόες του πρώτου μου αγαπημένου- και η παρουσία του φυσικά- στα 15 μου, έφεραν τους πρώτους, ατελείωτους καυγάδες ... Όταν δεν φορούσα τα ρούχα που ήθελε ο πατέρας μου, απλά δεν επιτρεπόταν να πάω πουθενά... Όταν επρόκειτο να πάω κάπου που θα ήταν και ο Γιάννης - έτσι τον έλεγαν τον φίλο μου - δεν με άφηνε να βγω... Και όταν με άφηνε έπρεπε να επιστρέψω την ώρα που οι άλλοι πήγαιναν... Δηλαδή μάταιος κόπος... Υπήρχαν συγκεκριμμένα βιβλία για διάβασμα, συγκεκριμμένες μουσικές, υπήρχε ακόμα και μια συγκεκριμμένη μέρα την εβδομάδα - Τρίτη νομίζω- που το βράδυ έπρεπε, βρέξει χιονίσει, είχαμε δεν είχαμε κέφι, να καθόμαστε όλοι μαζί και να συζητάμε "σαν ευτυχισμένη οικογένεια"... Το καλύτερο ήταν ότι όταν βγαίναμε οικογενειακώς, Κυριακές μεσημέρια συνήθως, έπρεπε να ντυνόμαστε σαν συγκρότημα... Να φοράμε - ας πούμε- όλοι jean παντελόνια και γαλάζια πουκάμισα με άσπρους γιακάδες... Βέβαια αυτά ήταν τα απλά και τα εύκολα... Γιατί ήρθε και η στιγμή που συνειδητοποίησα έντρομη πως ο πατέρας μου με έβλεπε σαν ιδιοκτησία του... Πως θεωρούσε ότι είχε επάνω μου δικαιώματα παράλογα και άρωστημένα... Και πως αντιδρούσε σαν απατημένος γκόμενος και όχι σαν γονιός... Δεν θα σας κουράσω με τα υπόλοιπα , γιατί συνέβησαν πολλά στην πορεία - δεν είναι αυτοί φυσικά οι λόγοι για τους οποίους η ζωή μου από παράδεισος έγινε κόλαση- αλλά τίποτε δεν έχει σημασία πια... Αυτό που έχει σημασία είναι πως μόλις τελείωσα το σχολείο μάζεψα τα πράγματα μου, άφησα πίσω μου το καινούριο μου αυτοκίνητο, τα σπίτια και τα λεφτά και έφυγα... Και δεν ξαναγύρισα ποτέ....
Και πως στο μυαλό μου για χρόνια ολόκληρα η οικογένεια ήταν κάτι πολύ δύσκολο και πολύ βαρύ.... Σχεδόν ασήκωτο... Απαγορευτικό... Πέρασε πολύς καιρός και πολλά χρόνια αυτογνωσίας και ψυχανάλυσης για να καταφέρω να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου πρώτα από όλα και με την μητέρα μου στην συνέχεια... Της καταλόγιζα βλέπετε πάντα την ανοχή με την οποία αντιμετώπιζε τα όσα έγιναν μέχρι να φύγω, και το γεγονός πως αν είχε αποφασίσει να φύγει εκείνη όταν είδε τι συνέβαινε και να μας πάρει μαζί της θα μας είχε γλυτώσει, και την αδερφή μου και εμένα από πολλά.... Στην πορεία κατάλαβα πως ήταν πιο φοβισμένη από μας... Και πως έχοντας παντρευτεί μικρή, είχε μάθει με τον ίδιο τρόπο που είχαμε μάθει και εμείς, να πιστεύει πως τα όσα συνέβαιναν στην οικογένεια μας ήταν φυσιλογικά.... Σήμερα έχει χωρίσει από τον πατέρα μου και είναι πια από τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μου... Δίπλα μου σε όλα... Στα εύκολα και στα δύσκολα... Αλλά χρειάστηκε να χτίσουμε και οι δυό την σχέση μας από την αρχή... Και πιστεύω πως την χτίσαμε σε βάσεις γερές, που δεν κινδυνεύουν πια από τίποτα... Με τον πατέρα μου δεν έχω σχέσεις.... Δεν τον συγχώρεσα ποτε και ούτε θα το κάνω στο μέλλον... Το μόνο που κατάφερα, με τεράστια προσπάθεια, είναι να μην με πληγώνει πια η εικόνα και η σκέψη του... Και αν τον αφήνω να έχει κάποια υποτυπώδη επαφή με τον Άρι, είναι για να μην στερήσω από το παιδί μου την δυνατότητα να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα και να κάνει τις δικές του επιλογές... Δεν το κάνω εύκολα... Αλλά το κάνω... Όσο για την αδερφή μου, βαδίζουμε ακόμα σε λεπτό πάγο... Δεν έχουμε κακή σχέση, αλλά δεν έχουμε ούτε καλή... Νομίζω πως στην ουσία η αλήθεια είναι ότι ζούμε η κάθε μία την ζωή της και προσπαθούμε να κρατάμε κάποιες ισορροπίες δύσκολες... Όχι πάντα με επιτυχία....
Η οικογένεια μου, η αληθινή μου οικογένεια, σήμερα είναι τετραμελής.... Είναι ο 'Αρις, το φως της ζωής μου, το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον μου... Ο κόσμος μου όλος... Ο Άρις που το χαμόγελο και η αγκαλιά του κάνουν όλα τα άλλα να μοιάζουν ελάχιστα, ανύπαρκτα και περιττά.... Είναι ο Μάνος που βαδίζουμε μαζί 16 χρόνια τώρα κρατόντας γερά ο ένας το χέρι του άλλου, στα όμορφα και στα άσχημα...Που αγαπιόμαστε πέρα από έρωτες και πάθη και που στηρίζουμε ο ένας τον άλλο από επιλογή... Που είναι το άλλο μου μισό... Και που η ζωή μου χωρίς αυτόν είναι μια εικόνα που δεν έχει περάσει ποτέ σοβάρα από το μυαλό μου... Είναι η μαμά μου, όπως σας είπα.... Και είναι και η Μαρία που είναι η πραγματική μου αδερφή.... Που είμαστε κολλητές από τα 18 μας, και που ήταν εκεί για μένα στις πιο όμορφες αλλά και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου... Που με στήριξε όσο κανείς... Που με άκουσε, που με συμβούλεψε, που γέλασε αλλά και έκλαψε μαζί μου δίνοντας μου κουράγιο, δύναμη και ψυχή.... Που θα γεράσουμε μαζί, βλέποντας τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να ανοίγουν τα φτερά τους... Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν κάθε μέρα, χρόνια τώρα, τα πρωινά να ξημερώνουν πιο αισιόδοξα, τον ήλιο να δείχνει πιο λαμπερός και το γέλιο μου να βγαίνει πιο αυθόρμητο... Είναι οι συγγενείς που διάλεξα... Και που τους αγαπώ όχι γιατί έτσι πρέπει αλλά γιατί έτσι θέλω... Και που μου το ανταποδίδουν στον απόλυτο βαθμό...
Δεν ξέρω πως θα ήμουν σήμερα αν είχα μεγαλώσει διαφορετικά, αν δεν είχα ζήσει τα όσα έζησα... Μπορεί να ήμουν πιο ευτυχισμένη , μπορεί και όχι... Σίγουρα όμως θα ήμουν μια άλλη... Γιατί αυτό που είμαστε το διαμορφώνουν οι εμπειρίες μας, η πορεία της ζωής μας, οι ρυτίδες μας και οι χαρακιές μας... Και εγώ αυτό που είμαι σήμερα το αγαπώ πολύ... Και δεν θα το άλλαζα με καμιά πιο εύκολη ή πιο ρόδινη ζωή... Γιατί αυτή η ζωή που έζησα με έφερε εδώ... Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους που ίσως να μην είχα συναντήσει αλλιώς... Και η παρουσία τους τα κάνει όλα να αξίζουν το κόπο.... Αυτά που πέρασαν και αυτά που θα έρθουν...
Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια με βαθιά προβλήματα , στην σκιά ενός πατέρα δεσποτικού και μιας μητέρας άβουλης, έμαθα από μικρή να ζω μόνη... Μόνη ανάμεσα σε άλλους, πράγμα πολύ δύσκολο... Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως οι δυσκολίες που δεν φαίνονται, είναι συχνά μεγαλύτερες και πιο δυσβάσταχτες από τις άλλες... Βλέπετε εγώ είχα την "τύχη" να μεγαλώσω σε μια οικογένεια χωρίς εμφανή προβλήματα... Εμφανή στους απ' έξω εννοώ... Μια οικογένεια πλούσια, με "παλιά λεφτά" μάλιστα, πράγμα που παίζει μεγάλο ρόλο στις συνθήκες... Μια οικογένεια επιφανειακά ευτυχισμένη που έκρυβε με επιμέλεια τα όσα συνέβαιναν μέσα της για χρόνια... Ο πατέρας μου δεν μας έδερνε, δεν αντιμετωπίσαμε στερήσεις ούτε προβλήματα επιβίωσης... Κάθε άλλο... Πήγαμε στα καλύτερα σχολεία, είχαμε ότι θέλαμε από υλικά πράγματα, και ρούχα και αυτοκίνητα όταν ήρθε η ώρα, και κοινωνική ζωή και γνωριμίες... Είχαμε διακοπές στην Μύκονο, ταξίδια στο εξωτερικό, διαμονές στα καλύτερα ξενοδοχεία, τραπέζια στα καλύτερα εστιατόρια, σπίτι στο Παλαιό Ψυχικό, προσωπικό και νταντάδες... Τα είχαμε όλα και στην πραγματικότητα δεν είχαμε τίποτα... Γιατί αυτός ο τέλειος για τους έξω , δυναμικός, επιτυχημένος και λαμπερός πατέρας μας, ήθελε να μας ελέγχει σε βαθμό αδιανόητο.... Και χρησιμοποιούσε και τα χρήματα αλλά και την προσωπικότητα του για να το κάνει... Για μένα, ως παιδάκι, ο πατέρας μου ήταν το κέντρο του κόσμου... Ο ήλιος γύρω από τον οποίο γύριζαν όλα.... Με μεγάλωσε μαθαίνοντας με πως ότι ήθελα μπορούσα να το έχω... Πως δεν υπήρχε "όχι" για μένα... Πως ήμουν η πριγκίπισα του και ο κόσμος έξω το βασίλειο μου.... Χαζομάρες θα πείτε και έχετε δίκιο.... Όμως στα μάτια, στο μυαλό και στην ψυχή ενός μικρού παιδιού, τα λόγια των γονιών του είναι η αλήθεια... Η μόνη αλήθεια... Μια αλήθεια που ριζώνει βαθιά στο υποσυνείδητο και στοιχειώνει την λογική, τις αντηλήψεις και τις σκέψεις του... Για πάντα... Εγώ ας πούμε, χρειάστηκε να μπω στην εφηβεία, να αρχίσω να έχω τις πρώτες δικές μου απόψεις και τις πρώτες δικές μου ανάγκες για να αντιληφθώ με τον πιο απότομο και παράλογο τρόπο πως όλα όσα μου έλεγε τόσα χρόνια ίσχυαν για όλους τους άλλους εκτός από εκείνον... Εκείνον που ήθελε να ελέγχει την ζωή μου μέχρι την πιο μικρή της λεπτομέρεια... Από το ντύσιμο και τις παρέες μου, μέχρι τα ενδιαφέροντα , τις σκέψεις μου, ακόμα και τα βιβλία που διάβαζα...
Οι ροκ επιρρόες του πρώτου μου αγαπημένου- και η παρουσία του φυσικά- στα 15 μου, έφεραν τους πρώτους, ατελείωτους καυγάδες ... Όταν δεν φορούσα τα ρούχα που ήθελε ο πατέρας μου, απλά δεν επιτρεπόταν να πάω πουθενά... Όταν επρόκειτο να πάω κάπου που θα ήταν και ο Γιάννης - έτσι τον έλεγαν τον φίλο μου - δεν με άφηνε να βγω... Και όταν με άφηνε έπρεπε να επιστρέψω την ώρα που οι άλλοι πήγαιναν... Δηλαδή μάταιος κόπος... Υπήρχαν συγκεκριμμένα βιβλία για διάβασμα, συγκεκριμμένες μουσικές, υπήρχε ακόμα και μια συγκεκριμμένη μέρα την εβδομάδα - Τρίτη νομίζω- που το βράδυ έπρεπε, βρέξει χιονίσει, είχαμε δεν είχαμε κέφι, να καθόμαστε όλοι μαζί και να συζητάμε "σαν ευτυχισμένη οικογένεια"... Το καλύτερο ήταν ότι όταν βγαίναμε οικογενειακώς, Κυριακές μεσημέρια συνήθως, έπρεπε να ντυνόμαστε σαν συγκρότημα... Να φοράμε - ας πούμε- όλοι jean παντελόνια και γαλάζια πουκάμισα με άσπρους γιακάδες... Βέβαια αυτά ήταν τα απλά και τα εύκολα... Γιατί ήρθε και η στιγμή που συνειδητοποίησα έντρομη πως ο πατέρας μου με έβλεπε σαν ιδιοκτησία του... Πως θεωρούσε ότι είχε επάνω μου δικαιώματα παράλογα και άρωστημένα... Και πως αντιδρούσε σαν απατημένος γκόμενος και όχι σαν γονιός... Δεν θα σας κουράσω με τα υπόλοιπα , γιατί συνέβησαν πολλά στην πορεία - δεν είναι αυτοί φυσικά οι λόγοι για τους οποίους η ζωή μου από παράδεισος έγινε κόλαση- αλλά τίποτε δεν έχει σημασία πια... Αυτό που έχει σημασία είναι πως μόλις τελείωσα το σχολείο μάζεψα τα πράγματα μου, άφησα πίσω μου το καινούριο μου αυτοκίνητο, τα σπίτια και τα λεφτά και έφυγα... Και δεν ξαναγύρισα ποτέ....
Και πως στο μυαλό μου για χρόνια ολόκληρα η οικογένεια ήταν κάτι πολύ δύσκολο και πολύ βαρύ.... Σχεδόν ασήκωτο... Απαγορευτικό... Πέρασε πολύς καιρός και πολλά χρόνια αυτογνωσίας και ψυχανάλυσης για να καταφέρω να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου πρώτα από όλα και με την μητέρα μου στην συνέχεια... Της καταλόγιζα βλέπετε πάντα την ανοχή με την οποία αντιμετώπιζε τα όσα έγιναν μέχρι να φύγω, και το γεγονός πως αν είχε αποφασίσει να φύγει εκείνη όταν είδε τι συνέβαινε και να μας πάρει μαζί της θα μας είχε γλυτώσει, και την αδερφή μου και εμένα από πολλά.... Στην πορεία κατάλαβα πως ήταν πιο φοβισμένη από μας... Και πως έχοντας παντρευτεί μικρή, είχε μάθει με τον ίδιο τρόπο που είχαμε μάθει και εμείς, να πιστεύει πως τα όσα συνέβαιναν στην οικογένεια μας ήταν φυσιλογικά.... Σήμερα έχει χωρίσει από τον πατέρα μου και είναι πια από τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μου... Δίπλα μου σε όλα... Στα εύκολα και στα δύσκολα... Αλλά χρειάστηκε να χτίσουμε και οι δυό την σχέση μας από την αρχή... Και πιστεύω πως την χτίσαμε σε βάσεις γερές, που δεν κινδυνεύουν πια από τίποτα... Με τον πατέρα μου δεν έχω σχέσεις.... Δεν τον συγχώρεσα ποτε και ούτε θα το κάνω στο μέλλον... Το μόνο που κατάφερα, με τεράστια προσπάθεια, είναι να μην με πληγώνει πια η εικόνα και η σκέψη του... Και αν τον αφήνω να έχει κάποια υποτυπώδη επαφή με τον Άρι, είναι για να μην στερήσω από το παιδί μου την δυνατότητα να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα και να κάνει τις δικές του επιλογές... Δεν το κάνω εύκολα... Αλλά το κάνω... Όσο για την αδερφή μου, βαδίζουμε ακόμα σε λεπτό πάγο... Δεν έχουμε κακή σχέση, αλλά δεν έχουμε ούτε καλή... Νομίζω πως στην ουσία η αλήθεια είναι ότι ζούμε η κάθε μία την ζωή της και προσπαθούμε να κρατάμε κάποιες ισορροπίες δύσκολες... Όχι πάντα με επιτυχία....
Η οικογένεια μου, η αληθινή μου οικογένεια, σήμερα είναι τετραμελής.... Είναι ο 'Αρις, το φως της ζωής μου, το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον μου... Ο κόσμος μου όλος... Ο Άρις που το χαμόγελο και η αγκαλιά του κάνουν όλα τα άλλα να μοιάζουν ελάχιστα, ανύπαρκτα και περιττά.... Είναι ο Μάνος που βαδίζουμε μαζί 16 χρόνια τώρα κρατόντας γερά ο ένας το χέρι του άλλου, στα όμορφα και στα άσχημα...Που αγαπιόμαστε πέρα από έρωτες και πάθη και που στηρίζουμε ο ένας τον άλλο από επιλογή... Που είναι το άλλο μου μισό... Και που η ζωή μου χωρίς αυτόν είναι μια εικόνα που δεν έχει περάσει ποτέ σοβάρα από το μυαλό μου... Είναι η μαμά μου, όπως σας είπα.... Και είναι και η Μαρία που είναι η πραγματική μου αδερφή.... Που είμαστε κολλητές από τα 18 μας, και που ήταν εκεί για μένα στις πιο όμορφες αλλά και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου... Που με στήριξε όσο κανείς... Που με άκουσε, που με συμβούλεψε, που γέλασε αλλά και έκλαψε μαζί μου δίνοντας μου κουράγιο, δύναμη και ψυχή.... Που θα γεράσουμε μαζί, βλέποντας τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να ανοίγουν τα φτερά τους... Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν κάθε μέρα, χρόνια τώρα, τα πρωινά να ξημερώνουν πιο αισιόδοξα, τον ήλιο να δείχνει πιο λαμπερός και το γέλιο μου να βγαίνει πιο αυθόρμητο... Είναι οι συγγενείς που διάλεξα... Και που τους αγαπώ όχι γιατί έτσι πρέπει αλλά γιατί έτσι θέλω... Και που μου το ανταποδίδουν στον απόλυτο βαθμό...
Δεν ξέρω πως θα ήμουν σήμερα αν είχα μεγαλώσει διαφορετικά, αν δεν είχα ζήσει τα όσα έζησα... Μπορεί να ήμουν πιο ευτυχισμένη , μπορεί και όχι... Σίγουρα όμως θα ήμουν μια άλλη... Γιατί αυτό που είμαστε το διαμορφώνουν οι εμπειρίες μας, η πορεία της ζωής μας, οι ρυτίδες μας και οι χαρακιές μας... Και εγώ αυτό που είμαι σήμερα το αγαπώ πολύ... Και δεν θα το άλλαζα με καμιά πιο εύκολη ή πιο ρόδινη ζωή... Γιατί αυτή η ζωή που έζησα με έφερε εδώ... Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους που ίσως να μην είχα συναντήσει αλλιώς... Και η παρουσία τους τα κάνει όλα να αξίζουν το κόπο.... Αυτά που πέρασαν και αυτά που θα έρθουν...
