"Επέστρεψαν οι δύσκολες μέρες... Αυτές που πίστευα πως είχα ξορκίσει εδώ και χρόνια ή μάλλον αυτές που νόμιζα πως μπορούσα να προλάβω όταν αποφάσιζα, μήνες πριν, να βουτήξω για μια ακόμα, τελευταία ήλπιζα, φορά στα βαθιά, χωρίς σωσίβιο... Και βούτηξα, και ξεκίνησα να κολυμπάω όμως κάπου εδώ, στην μέση της διαδρομής ή στο τέλος της άραγε, ανακάλυψα έντρομη πως έχω ξεχάσει πως κολυμπάνε χωρίς σωσίβιο και πως κινδυνεύω να πνιγώ.. Χτες το βράδυ, για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια ξύπνησα επειδή δεν μπορούσα να αναπνεύσω... Ξύπνησα παλεύοντας να πάρω μια ανάσα, και πνιγόμουν ολομόναχη σε ένα άδειο σπίτι για ατελείωτα - όπως μου φάνηκαν- λεπτά, δευτερόλεπτα στην πραγματικότητα για να ζω και να σας γράφω... Αυτή είναι η αλήθεια... Έχω ξεχάσει να κολυμπάω στα βαθιά χωρίς σωσίβιο... Εφησύχασα και ξέχασα πως γίνεται.. Και τώρα πνίγομαι στον ύπνο μου για να μην πνιγώ στην πραγματικότητα... Στην ζωή μου... Ταξιδεύω πίσω στον χρόνο και θυμάμαι εκείνες τις εποχές της αθωότητας, τότε που νόμιζα, που πίστευα ειλικρινά πως όλα ήταν τέλεια... Ήταν άραγε ή όχι? Τι σημασία έχει αφού έτσι ένοιωθα... Αφού μπορούσα να ζω τις μέρες και τις νύχτες μου αμέριμνη χωρίς να φοβάμαι για το μέλλον ή πολύ χειρότερα για το παρόν? Αφού όλα μέσα στο μυαλό μας δεν είναι?
Το μυαλό μου άλλωστε ισόρροπούσε πάντα σε λεπτό πάγο... Το ξέρω καλά σήμερα, μετά από χρόνια αυτογνωσίας και Χοϊμε, το ήξερα και πριν ενστικτωδώς όταν χανόμουν σε δαιδαλώδη μονοπάτια που με πήγαιναν αλλού απ΄όπου ήθελα ... Ή από όπου άντεχα... Πέρασαν χρόνια για να βρώ τα αντίβαρα μου, δύσκολα χρόνια, που τα έχω ξεχάσει πια αλλά και που τα θυμάμαι ολοκάθαρα όταν χρειάζεται.. Και τον τελευταίο καιρό, τα νοιώθω μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό, αυτά τα πολύτιμα αντίβαρα μου να φεύγουν ένα ένα μακριά.. Και όσο και αν προσπαθώ, δεν βρίσκω τρόπο να τα κρατήσω... Δεν μπορώ...
Δεν θέλω να ξαναγυρίσω πίσω... Δεν ξέρω αν θα αντέξω δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη φορά πια την ίδια διαδρομή... Τα ψίχουλα που άφηνα πάντα πίσω μου για να βρω τον δρόμο χάθηκαν πια οριστικά... Τα σκόρπισε ο χρόνος, ο καιρός... Και παρόλο που είμαι δυνατότερη από τότε, παρολο που ξέρω πως θα ορθοποδήσω πάλι, αναγκαστικά, γιατί έτσι έχω μάθει, έτσι είμαι φτιαγμένη, να σηκώνομαι ξανά και ξανά, δεν ξέρω τι θα μείνει μετά από όλα όσα θα αφήσω πίσω... Τι θα έχω πια για μένα... Δικό μου...
Νοιώθω την αδικία να με πνίγει και ας μην είναι, λες, αληθινή... Όμως δεν ξέρω πια τι είναι αληθινό και τι όχι, έτσι κι αλλιώς... Ποιός αδικεί εμένα και ποιον αδικώ εγώ... Όλα είναι ένα κουβάρι που η άκρη του έχει χαθεί...Και που για να την ξαναβρώ χρειάζεται χρόνος, και υπομονή που δεν ξέρω αν έχω... Ποιος ξέρει πόσο χρόνο έχει? Όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα που δεν τα προλαβαίνω πια... Και είναι αυτά τα γαμημένα κουδουνάκια που χτυπάνε μέσα στο κεφάλι μου και δεν με αφήνουν να κρατάω τα μάτια και τα αυτιά μου κλειστά όσο και αν νομίζω πως μπορώ να το κάνω... Ο Γιάννης μας έλεγε πάντα να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας... Να εμπιστευόμαστε το ένστικτο μας , αυτό δεν θα μας γελάσει ποτέ... Έχει δίκιο. Δυστυχώς... Και άδικο γιατί εγώ ξαφνικά, δεν ακούω πια το ένστικτο μου.. Δεν μου μιλάει... Σωπαίνει και με αφηνει να προσπαθώ να διακρίνω το δίκιο από το άδικο μόνη μου.... Και εγώ μπερδεύομαι γιατί η καρδιά μου είναι τόσο πληγωμένη που χάνει χτύπους...
Μεγαλώνω και οι πανοπλίες μου πέφτουν... Δεν ήξερα πόσο μπορώ να πληγωθώ... Και μια που δεν το ήξερα εγώ, μάλλον δεν είχα αφήσει και κανέναν άλλο να το μάθει.. Μπορεί κάποιος να σε πληγώσει τόσο με αγάπη? Πως μπορεί κάποιος που του έχεις ανοίξει όλες τις πόρτες της ψυχής σου, όλες, να μπει μέσα και να σε πονέσει μέχρι εκεί που δεν ήξερες, δεν υποψιαζόσουν καν πως μπορείς να πονάς? Μπορείς να πας παρακάτω όταν νοιώθεις πως δεν έχεις δύναμη, κουράγιο, καν να σηκωθείς, να κάνει δυο βήματα όρθια... Κάποτε ήμουν ένα αγρίμι... Ένα όμορφο αγρίμι που καταβρόχθιζε ανθρώπους και που δεν στεκόταν πουθενά... Δεν είχα τίποτα δικό μου και κανένας δεν μπορούσε να με πληγώσει... Μόνο εγώ... Σήμερα με εξημέρωσες και είμαι πια μια σπιτίσια γάτα που όλοι την χαϊδεύουν και που εύκολα κάποιος μπορεί να της σπάσει τον σβέρκο με ένα τίναγμα... Έχω ότι ζητούσα στα πιο μεγάλα μου όνειρα και ότι χάνεται με πονάει σαν χαρακιά...
Κλείνω τα μάτια και πίσω από τα βλέφαρα μου βλέπω πόνο... Στο σπίτι επικρατεί μια ησυχία που μου παγώνει την καρδιά.. Ότι αγαπάω δεν είναι εδώ... Είμαι μόνη μου, μέσα και έξω... Θα κουρνιάσω στο κρεβάτι μου και θα ευχηθώ με όλη μου την ψυχή να γυρίσω το χρόνο πίσω, εκεί που ένοιωθα ασφαλής, εκεί που όλα ήταν οικεία και απλά... Που δεν υπήρχαν μυστικά ή αν υπήρχαν δεν τα είχα ανακαλύψει... Και όταν ξυπνήσω θα είμαι πάλι εδώ... Θα προσπαθώ να πάρω ανάσα, θα αντιδρώ μηχανικά, θα προσπαθώ να μην σκέφτομαι, θα χαμογελάω αλλά το γέλιο δεν θα φτάνει στα μάτια μου... Και θα μετράω πάλι μέρες ανάποδα.. Για να τελειώσουν όλα και να φύγω... Για που όμως? Πάντα στα δύσκολα ερχόμουν εδώ... Σ' αυτό το νησί με περίμεναν οι εφεδρικές μου ισορροπες, οι τελευταίες, η ενέργεια που γέμιζε την ψυχή μου και ο αέρας που έπαιρνε τις σκοτούρες μακριά με ένα φύσημα μαγικό... Κάποτε... Τώρα και αυτό το τελευταίο μου καταφύγιο έχει λερωθεί με ψέματα, με δάκρυα, με λάθη... Και εγώ γράφω γιατί δεν έχω που να μιλήσω και προσπαθώ να βρω τρόπο να σβήσω αυτά που με πονάνε αλλά δεν ξέρω πως.... Τόση αγάπη... Τόση αγάπη και δεν φτάνει.... "
Υ.Γ. Αργά το απόγευμα βρέθηκα στην Χώρα για μια δουλειά... Και έτσι όπως την είδα, με τον Γιαλό να απλώνεται μπροστά στα πόδια μου και την θάλασσα να μουρμουρίζει γλυκά, για μια στιγμή ευχήθηκα να ήσουν εδώ... Να είχαμε έστω και λίγο, έστω και ελάχιστο δικό μας χρόνο...
