Κόκκινα γυαλιά....

Από χτες το βράδυ γράφω σαν τρελή... Κοιμήθηκα στις 2.30, ξύπνησα στις 8 παρά και ακόμα έχω μια συνέντευξη να τελειώσω και ένα σωρό mails που περιμένουν υπομονετικά απαντήσεις... Δεν παραπονιέμαι, άλλωστε μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό ήρθε και η Στέλλα και μου κρέμασε τις καινούριες μου κουρτίνες -από λευκό τουλπάνι που ανεμίζει ανάλαφρα με το παραμικρό φύσημα του αέρα-και το σπίτι μου έχει πάρει άλλη όψη... Είναι πιο ντυμένο πια, έστω και με ρούχα καλοκαιρινά... Αυτή την μετακόμιση τελικά την χάρηκα πολύ.... Μπορεί να κουράστηκα, μπορεί να έπεσε στην δυσκολότερη περίοδο από άποψη δουλειάς και μπορεί ακόμα να υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν όμως επειδή το σπίτι ήταν τελείως άδειο, σαν λευκός, ολόλευκος καμβάς, το γέμισα με χρώματα, λεπτομέρειες και μυρωδιές με την χαρά μικρού παιδιού... Και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά υπέροχο... Μου αρέσει τόσο που δεν έχω βγει παρά ελάχιστα... Πέρα από την δουλειά που από εδώ και πέρα και μέχρι τα μέσα του Ιουνίου θα τρέχει με ταχύτητα φωτός και με κρατάει σχεδόν αιχμάλωτη στο γραφείο μου, έστω και με θέα θάλασσα , λατρεύω να αράζω στον χτιστό καναπέ της βεράντας με το βιβλίο μου και τον καφέ μου, λατρεύω να βλέπω τα βράδια τηλεόραση με τα κεριά αναμένα και ένα ποτήρι παγωμένο λευκό κρασί, λατρεύω να βλέπω το ηλιοβασίλεμα να βάφει κατακόκκινα τα λευκά σπίτια στην πλαγιά ακούγοντας μουσική... Αυτό το σπίτι μοιάζει πραγματικά να ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή... Τώρα που είχα ανάγκη να ηρεμίσω, και να χαλαρώσω, και να ασχοληθώ με διαφορετικά πράγματα από ότι πέρσι... Τώρα που νοιώθω πολύ ευτυχισμένη με αυτά που έχω και δεν έχω καμιά διάθεση να ψάξω για άλλα..... Είναι παράξενο πως αλλάζουν τα πράγματα μέσα σε έναν χειμώνα... Την Παρασκευή, ξαπλωμένη στον ήλιο στην Ψαρού άκουγα την φίλη μου την Ντέλα να μου εξηγεί την θεωρία της για τους έρωτες του καλοκαιριού... Με την οποία συμφωνώ απολύτως αλλά σε θεωρητικό επίπεδο.... Στην πράξη ... ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω... Προς απογοήτευση , ίσως, ορισμένων που πέρσι διάβαζαν το blog για το fun, αλλά τι να κάνουμε? Έτσι είναι η ζωή... Έχει ανηφόρες και κατηφόρες και ποικιλία και suspense για trekking αλλά μπορεί να έχει και χαλαρές ευθείες για ορθοπεταλιές... Και όπως λέει και ο Σταμάτης, μια που έκανα αυτομάτως τον συνειρμό, φέτος, «Βάζω κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά, τα βλέπω....» Καληνύχτα....