Σας γράφω με το Vaio στερεωμένο στα γόνατα μου πριν πιω καφέ, πριν καν σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν είναι καθόλου βολικό αλλά μου έκανε λίγο κινηματογραφικό σαν ιδέα- παρόλο που τελικά θα χρειαστεί να σηκωθώ για να βρω την μηχανή και το καλώδιο και να ανεβάσω μια ακόμα φωτογραφία... Τα γράφω αυτά και σκέφτομαι τι υπέροχο πράγμα είναι η τεχνολογία με αυτά τα μικρά ευχρηστα laptops που χώνονται εύκολα μέσα σε τσάντες και βαλίτσες και μας ακολουθούν παντού και με το WiFi που μας συνδέει εύκολα με την βάση μας και ταυτόχρονα με τον υπόλοιπο -διαδικτυακό- κόσμο...
Σήμερα το ποστ θα είναι μικρό γιατί το να γράφεις στο κρεβάτι είναι άβολο αλλά και γιατί η μέρα είναι ιδιαίτερη για μας... Κλείνουμε 7 χρόνια γάμου, επισήμως και με την βούλα!! 7 χρόνια που πέρασαν πολύ όμορφα και πολύ εύκολα τελικά και που με έκαναν να αποφασίσω πως κακώς αγχωνόμουν και φοβόμουν τόσα χρόνια πριν μήπως ο γάμος αλλάξει την ζωή μας... Τίποτα δεν άλλαξε και παραμένουμε σήμερα, σχεδόν 18 χρόνια μετά, το ίδιο αγαπημένοι και το ίδιο "εκεί".. Ή μάλλον όχι... Αγαπημένοι και "εκεί" είμαστε πολύ περισσότερο από τότε που πρωτογνωριστήκαμε.. Με την βεβαιότητα που σου δινουν τόσα χρόνια κοινής πορείας και το γεγονός πως και οι δυο εξακολουθούμε να επιλέγουμε να παραμείνουμε σε αυτή την σχέση όχι για το παιδί μας ή για άλλους, κοινωνικούς λόγους αλλά συνειδητά γιατί περνάμε καλά μαζί... Όσο για τον έρωτα? Μπορεί ο ενθουσιασμός των πρώτων χρόνων να έχει καταλαγιάσει όμως εγώ προσωπικά εξακολουθώ να νοιώθω περήφανη και ευτυχής για τον άντρα μου , και όταν χρειαστεί, εξακολουθώ να τον διεκδικώ με πάθος...Και πιστεύω πως το ίδιο νοιώθει και εκείνος...
Και έτσι, σήμερα η μέρα είναι δική μας... Οι δουλειές του Μάνου τελείωσαν, σε λίγο θα πάμε για breakfast και για μπάνιο , θα αράξουμε στην παραλία για όσο μας κάνει κέφι και το βράδυ θα φάμε στην Ντομάτα του αγαπημένου μου Χρύσανθου Καραμολέγκου... Και αύριο το πρωί θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής... Φιλιά πολλά σε όλους και καλή σας εβδομάδα!!!
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την παραλία Μπούσουλας... Ωραία, δεν λέω, αλλά Ψαρού δεν είναι.....
Σήμερα το ποστ θα είναι μικρό γιατί το να γράφεις στο κρεβάτι είναι άβολο αλλά και γιατί η μέρα είναι ιδιαίτερη για μας... Κλείνουμε 7 χρόνια γάμου, επισήμως και με την βούλα!! 7 χρόνια που πέρασαν πολύ όμορφα και πολύ εύκολα τελικά και που με έκαναν να αποφασίσω πως κακώς αγχωνόμουν και φοβόμουν τόσα χρόνια πριν μήπως ο γάμος αλλάξει την ζωή μας... Τίποτα δεν άλλαξε και παραμένουμε σήμερα, σχεδόν 18 χρόνια μετά, το ίδιο αγαπημένοι και το ίδιο "εκεί".. Ή μάλλον όχι... Αγαπημένοι και "εκεί" είμαστε πολύ περισσότερο από τότε που πρωτογνωριστήκαμε.. Με την βεβαιότητα που σου δινουν τόσα χρόνια κοινής πορείας και το γεγονός πως και οι δυο εξακολουθούμε να επιλέγουμε να παραμείνουμε σε αυτή την σχέση όχι για το παιδί μας ή για άλλους, κοινωνικούς λόγους αλλά συνειδητά γιατί περνάμε καλά μαζί... Όσο για τον έρωτα? Μπορεί ο ενθουσιασμός των πρώτων χρόνων να έχει καταλαγιάσει όμως εγώ προσωπικά εξακολουθώ να νοιώθω περήφανη και ευτυχής για τον άντρα μου , και όταν χρειαστεί, εξακολουθώ να τον διεκδικώ με πάθος...Και πιστεύω πως το ίδιο νοιώθει και εκείνος...
Και έτσι, σήμερα η μέρα είναι δική μας... Οι δουλειές του Μάνου τελείωσαν, σε λίγο θα πάμε για breakfast και για μπάνιο , θα αράξουμε στην παραλία για όσο μας κάνει κέφι και το βράδυ θα φάμε στην Ντομάτα του αγαπημένου μου Χρύσανθου Καραμολέγκου... Και αύριο το πρωί θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής... Φιλιά πολλά σε όλους και καλή σας εβδομάδα!!!
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την παραλία Μπούσουλας... Ωραία, δεν λέω, αλλά Ψαρού δεν είναι.....
