Να σας ευχαριστήσω από εδώ για την συμμετοχή στο χτεσινό ποστ, οι απόψεις σας με βοήθησαν πολύ και κυρίως, μου άνοιξαν και άλλους δρόμους. Και να προσθέσω, όχι σαν δικαιολογία αλλά σαν πραγματικότητα μια που αρκετοί το σχολιάσατε, πως δεν σκοπεύω να επηρεάσω τον Άρι κατά κανέναν τρόπο. Δικοί μου είναι οι προβληματισμοί μια που, κακά τα ψέματα, όσο και αν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ξέροντας πως το κυριότερο εφόδιο που μπορούμε να τους δώσουμε πέρα από την απέραντη αγάπη μας είναι το να μάθουν από νωρίς να στηρίζονται στα δικά τους πόδια και να υποστηρίζουν με πάθος τις δικές τους απόψεις, πάντα στο βάθος της ψυχής μας έχουμε την αγωνία για το μέλλον τους. Αν υπήρχε ένα λυχνάρι με ένα τζίνι, και αν έπεφτε στα χέρια μου, αντίθετα από τον φίλο μου τον Άλκη που θα ζητούσε τρεις ευχές παραπάνω, εγώ θα ευχόμουν να είναι το παιδί μου πάντα καλά. Γερό, τυχερό και ευτυχισμένο. Να βρει τον δρόμο του, να τον περπατήσει με φόρα και να τον απολαύσει μέχρι το τελευταίο χιλιόμετρο.. Αυτό είναι άλλωστε και το mantra των προσευχών μου από την πρώτη εκείνη στιγμή που τον πήρα στην αγκαλιά μου... Γλιστερό και μουλιασμένο, τυλιγμένο με μια πετσέτα, έξαλλο από την απότομη αλλαγή και... το ωραιότερο πλάσμα που είχα αντικρίσει ποτέ στην ζωή μου....
Anyway, ας αφήσω τις μελούρες που μου βγαίνουν τόσο φυσικά όταν πρόκειται για το masterpiece μου και ας επιστρέψω στα δικά μου.. Αύριο πρωί φεύγουμε για Χαλκιδική, η φωτογραφική μου μηχανή βρίσκεται ήδη στην τσάντα μου και το Vaio στην θήκη του οπότε το επόμενο ποστ θα είναι από το Sani... Μέχρι τότε φιλιά σε όλους και να περνάτε υπέροχα...
Υ.Γ. Μαζί μου θα ταξιδέψει επίσης και ένα κουτί μπισκότα τσαντούλες για να συνοδεψουμε τον καφέ που θα πάρουμε από τα Starbucks, αγαπημένη συνήθεια όταν ταξιδεύουμε πρωί με το αυτοκίνητο, και για να έχουμε και μια λιχουδιά καβάτζα για τις δύσκολες ώρες της υπογλυκαιμίας που χτυπάνε τις πιο απίθανες στιγμές... Doris ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!
Υ.Γ.2 Άσχετο με τα προηγούμενα αλλά ενδιαφέρον παρόλα αυτά. Ανακάλυψα ένα απίστευτο site με τις ωραιότερες τούρτες που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Η κυρία που τις φτιάχνει, στην Νέα Υόρκη, λέγεται Colette και μιλάμε δεν παίζεται... Μάλιστα έχει βγάλει και διάφορα βιβλία με συνταγές και οδηγίες, παράγγειλα ήδη ένα και νομίζω πως το χειμωνιάτικο χόμπι μου θα είναι οι τούρτες... Κάντε μια βόλτα στο site της και σας υπόσχομαι πως θα χαζέψετε.... :-) http://www.colettescakes.com/ Η φωτογραφία δεν είναι ψεύτικη... Είναι μια από τις τούρτες που λέγαμε...
Υ.Γ.3 Περιμένω και άλλες απόψεις επί του θέματος των σπουδών του Άρι.. Μην κοιτάτε που αλλάζουν τα ποστ... Ο προβληματισμός παραμένει....
Anyway, ας αφήσω τις μελούρες που μου βγαίνουν τόσο φυσικά όταν πρόκειται για το masterpiece μου και ας επιστρέψω στα δικά μου.. Αύριο πρωί φεύγουμε για Χαλκιδική, η φωτογραφική μου μηχανή βρίσκεται ήδη στην τσάντα μου και το Vaio στην θήκη του οπότε το επόμενο ποστ θα είναι από το Sani... Μέχρι τότε φιλιά σε όλους και να περνάτε υπέροχα...
Υ.Γ. Μαζί μου θα ταξιδέψει επίσης και ένα κουτί μπισκότα τσαντούλες για να συνοδεψουμε τον καφέ που θα πάρουμε από τα Starbucks, αγαπημένη συνήθεια όταν ταξιδεύουμε πρωί με το αυτοκίνητο, και για να έχουμε και μια λιχουδιά καβάτζα για τις δύσκολες ώρες της υπογλυκαιμίας που χτυπάνε τις πιο απίθανες στιγμές... Doris ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!
Υ.Γ.2 Άσχετο με τα προηγούμενα αλλά ενδιαφέρον παρόλα αυτά. Ανακάλυψα ένα απίστευτο site με τις ωραιότερες τούρτες που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Η κυρία που τις φτιάχνει, στην Νέα Υόρκη, λέγεται Colette και μιλάμε δεν παίζεται... Μάλιστα έχει βγάλει και διάφορα βιβλία με συνταγές και οδηγίες, παράγγειλα ήδη ένα και νομίζω πως το χειμωνιάτικο χόμπι μου θα είναι οι τούρτες... Κάντε μια βόλτα στο site της και σας υπόσχομαι πως θα χαζέψετε.... :-) http://www.colettescakes.com/ Η φωτογραφία δεν είναι ψεύτικη... Είναι μια από τις τούρτες που λέγαμε...
Υ.Γ.3 Περιμένω και άλλες απόψεις επί του θέματος των σπουδών του Άρι.. Μην κοιτάτε που αλλάζουν τα ποστ... Ο προβληματισμός παραμένει....
