Τα νέα των ημερών ολοένα και πιο δυσάρεστα. Πρώτα για την αισθητική μας θα έλεγα μάλιστα και έπειτα για την τσέπη μας.. Όπου σταθώ και όπου βρεθώ διαβάζω και ακούω για ρεμούλες... Που ξεκίνησαν από μικρομεσαίες και κοντεύουν να μας καταπιούν, κυριολεκτικά και μεταφορικά... Διότι εδώ οι άνθρωποι δεν τρώνε... Έχουν περάσει σε άλλες σφαίρες και σε άλλα κυβικά. Προσπαθώ να είμαι αντικειμενική αλλά δεν τα καταφέρνω.. Προφανώς όλοι μόλις βρουν τον τρόπο βουτάνε το δάχτυλο τους στο μέλι... Οι πιο επιδέξιοι ή οι πιο ξεδιάντροποι κατά καιρούς φτάνανε μέχρι και αγκώνα.. Ετούτοι εδώ όμως, έχουν πέσει μέσα στο μέλι μέχρι τον λαιμό, το έχουν γλύψει όλο και τώρα κυνηγάνε τις μέλισσες να τις μασουλίσουν και αυτές..
Γι’ αυτό μιλάω πρώτα για αισθητική και μετά για πορτοφόλι.. Το οποίο από τότε που ήρθε το ευρώ κάθε πέρσι και καλύτερα... Λεφτά που μοιάζουν με μαγική εικόνα, τώρα τα πήρα και κοίτα, τώρα δεν τα έχω πια, πλαστικό χρήμα που εξαντλείται μέσα στις λίστες του μάντη Τειρεσία, δόσεις που παραμένουν απλήρωτες και φουσκώνουν σαν ποτάμι ορμητικό, δάνεια που απορρίπτονται, λογαριασμοί που συσσωρεύονται και μια γκρίνια που μας έχει γίνει δεύτερη φύση.. Ίσως γιατί η πρώτη έχει αρχίσει και αυτή να μας φτύνει, με τον δικό της τρόπο... Τα ξέρουμε αυτά, τα έχουμε δει, να μην σας πω ότι τα έχουμε σχεδόν συνηθίσει.. Τα άλλα είναι που δεν καταπίνονται με τίποτα... Τα εκατομμύρια που πηγαίνουν μπαλάκι του πινγκ πονγκ από τσέπη σε τσέπη, και που μετατρέπονται σε βίλες, σε κότερα, σε εταιρίες of shore, σε ασημένιους σταυρούς και ποιμαντορικές ράβδους για παπάδες με μεγάλες τσέπες και σε χιλιάδες στρέμματα που ανταλλάσσονται με άλλα, λες και κάποιοι παίζουν Μονόπολη με την παρέα τους μεσημέρι Κυριακής..
Και έτσι, σχεδόν για πλάκα αλλά χωρίς καθόλου πλάκα, ορισμένοι βρίσκονται με περιουσίες ολόκληρες από το πουθενά, και μάλιστα χωρίς να κάνουν τον παραμικρό κόπο να το μαζέψουν το πράγμα.. Πως λένε «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει?» Αυτό ακριβώς... Χωρίς τσίπα, χωρίς φιλότιμο και χωρίς καμιά απολύτως αισθητική... Έτσι ακριβώς έρχεται η κυρία του κυρίου, και από απόλυτο τίποτα, ψευδή, ξινή και άσχημη, βρίσκεται κεντρική news caster σε δελτία ειδήσεων μεγάλων σταθμών και μάλιστα με extra bonus όταν αποχωρεί – αυτό πρέπει να είναι μάλιστα παγκόσμια πατέντα να φεύγεις από μόνος σου από την δουλειά και να σε αποζημιώνουν με τρελά λεφτά- και με δικές της εκδόσεις χρηματοδοτούμενες από το κράτος του οποίου εκπρόσωπος τυχαίνει να είναι ο σύζυγος της...
Έτσι έρχεται και η άλλη η κυρία και αναλαμβάνει συμβόλαια κατ’ αποκοπή χωρίς να αμείβεται... Για να έχει την ευχή του Θεού και του μπαμπά της... Αλλά κατά σατανική σύμπτωση, την ίδια εποχή που η ίδια εργάζεται σκληρά και αφιλοκερδώς για το Ιερό συμφέρον, πιστώνονται οι λογαριασμοί του αδερφού της με τρελά λεφτά... Προφανώς ο Θεός είναι μεγάλος... Και του αρέσει και η θάλασσα, γιατί εκτός από ευρώπουλα χαρίζει στην ευσεβή οικογένεια και σκάφος για να κάνει τις βόλτες της στην Μύκονο με χάρη.. Και με μαγιό Vilerbequin…
Έτσι βγαίνει και ο άλλος, ο καλύτερος, ο νάμπερ ουάν, ανάμεσα από δύο DVD και ένα πέταγμα αετού στην Ραφήνα και δηλώνει πως όλα είναι καλά... Τι καλά... Καλύτερα από ποτέ.. Και είναι ιδέα μας πως τελειώνουν τα λεφτά μας, και ακόμα περισσότερο ιδέα μας πως τελειώνει η υπομονή μας... Και το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι? Πως μπορεί πραγματικά να το πιστεύει αυτό που λέει... Όπως και ο κύριος υπουργός οικονομίας που δηλώνει περήφανος για το έργο του – δεν είναι και εύκολο πράγμα άλλωστε να φέρεις μια χώρα στο χείλος της καταστροφής μέσα σε τόσο λίγο χρόνο-, όπως και ο υπουργός υγείας που μιλάει για κοινωνικό έργο που συνεχίζεται απρόσκοπτα – και ας παλεύουν πέντε χρόνια να αγοράσουν ένα μηχάνημα για τα παιδιά με καρκίνο στο Παίδων-, όπως ο και υπουργός πολιτισμού που καβαλάει τα ιδιωτικά jets των κολλητών του για να πάει να δει μπάλα στο εξωτερικό – δεν είναι το ποδόσφαιρο άλλωστε μια μορφή πολιτισμού?- και μετά το κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο...
Τα βλέπω όλα αυτά τον τελευταίο καιρό και χάνω πραγματικά το χιούμορ μου... Τελείως.... Και σκέφτομαι και τις εναλλακτικές και αναρωτιέμαι μήπως ο Θεός μας κάνει πλάκα... Που μας έχει βάλει να διαλέξουμε ανάμεσα σε έναν αποδεδειγμένα άχρηστο, σε έναν μάλλον όχι και πολύ χρήσιμο και σε ένα αγόρι επιθεώρηση... Κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε μήπως καλύτερη προοπτική από όλα αυτά τα νούμερα είναι η κουρτίνα νούμερο 4. Ή ίσως το Ζόνγκ...
Τα βλέπω όλα αυτά τον τελευταίο καιρό και ακούω μέσα μου την Πολυάννα για πρώτη φορά να σιωπά.. Το παιχνίδι της χαράς έχει και αυτό τα όρια του.. Όπως άλλωστε και η μαλακία... Κρίμα δεν είναι που αυτό μοιάζουμε να το ξέρουμε μόνο εμείς?
