Επέστρεψα σπίτι και κάθισα να χαζέψω λίγο στα blogs.. Πέρασα από την Φάβα και έμεινα εκεί... Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας που συνειδητοποιούμε με τον δύσκολο τρόπο πόσο μακριά νυχτωμένοι είμαστε... Σας γράφω για τον τσακωμό μου με την κολητή μου, για τις δουλειές και για τα βράδια μου, μεγάλο πράγμα, και λίγο πιο μακριά ένα παιδάκι και οι γονείς του παλεύουν με τον καρκίνο...
Διάβασα το blog της Λυδίας μονορούφι, και σταμάτησα να κλαίω πριν από λίγο. Και ευχαρίστησα τον Θεό που το παιδί μου είναι γερό και καλά, και που τα προβλήματα μου σήμερα είναι αυτά που είναι... Ανόητα και τιποτένια... Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που παλεύουν μάχες άνισες και άδικες και τρομακτικές και που παρόλα αυτά καταφέρνουν να στέκονται στα πόδια τους και να στηρίζουν τον ευατό τους και τους δικούς τους ανθρώπους, και ταυτόχρονα να δίνουν μαθήματα αξιοπρέπειας και δύναμης σε όποιον τους γνωρίσει, έστω και διαδικτυακά... Η Λυδία και οι γονείς της, η Ζωή και ο Τάσος, είναι τέτοιου είδους άνθρωποι. Και νοιώθω πολύ τυχερή που βρέθηκα έστω και κατά τύχη να διαβάζω τις σελίδες του δικού τους, δύσκολου ημερολογίου. Και ξαφνικά δεν έχω τίποτε άλλο να γράψω, γιατί ξέρω καλά πως στην ουσία, δεν έχω τίποτα να πω πιο σημαντικό.. Μόνο να τους ευχηθώ δύναμη και κουράγιο και να τους διαβεβαιώσω πως στις ευχές και τις ελπίδες τόσων ανθρώπων που συμπάσχουν μαζί τους προσθέτω από εδώ και μπρός και τις δικές μου... Γι' αυτό το παιδάκι που δεν το ξέρω αλλά θα μπορούσε να είναι το παιδάκι του καθενός μας... Να τα καταφέρει.. Να νικήσει... Και να προχωρήσει μπροστα....
Αυτό το ποστ πρέπει να το διαβάσουν όσοι περισσότεροι γίνεται... Η μάχη αυτή της Λυδίας χρειάζεται συμπαραστάτες και ενέργεια μεγάλη... Από Δευτέρα λοιπόν τα υπόλοιπα, τα ασήμαντα και τα μικρά... Οι επόμενες μέρες είναι αφιερωμένες σε αυτό το γενναίο, δυνατό, καταπληκτικό παιδί... Εξαιρετικά....
Διάβασα το blog της Λυδίας μονορούφι, και σταμάτησα να κλαίω πριν από λίγο. Και ευχαρίστησα τον Θεό που το παιδί μου είναι γερό και καλά, και που τα προβλήματα μου σήμερα είναι αυτά που είναι... Ανόητα και τιποτένια... Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που παλεύουν μάχες άνισες και άδικες και τρομακτικές και που παρόλα αυτά καταφέρνουν να στέκονται στα πόδια τους και να στηρίζουν τον ευατό τους και τους δικούς τους ανθρώπους, και ταυτόχρονα να δίνουν μαθήματα αξιοπρέπειας και δύναμης σε όποιον τους γνωρίσει, έστω και διαδικτυακά... Η Λυδία και οι γονείς της, η Ζωή και ο Τάσος, είναι τέτοιου είδους άνθρωποι. Και νοιώθω πολύ τυχερή που βρέθηκα έστω και κατά τύχη να διαβάζω τις σελίδες του δικού τους, δύσκολου ημερολογίου. Και ξαφνικά δεν έχω τίποτε άλλο να γράψω, γιατί ξέρω καλά πως στην ουσία, δεν έχω τίποτα να πω πιο σημαντικό.. Μόνο να τους ευχηθώ δύναμη και κουράγιο και να τους διαβεβαιώσω πως στις ευχές και τις ελπίδες τόσων ανθρώπων που συμπάσχουν μαζί τους προσθέτω από εδώ και μπρός και τις δικές μου... Γι' αυτό το παιδάκι που δεν το ξέρω αλλά θα μπορούσε να είναι το παιδάκι του καθενός μας... Να τα καταφέρει.. Να νικήσει... Και να προχωρήσει μπροστα....
Αυτό το ποστ πρέπει να το διαβάσουν όσοι περισσότεροι γίνεται... Η μάχη αυτή της Λυδίας χρειάζεται συμπαραστάτες και ενέργεια μεγάλη... Από Δευτέρα λοιπόν τα υπόλοιπα, τα ασήμαντα και τα μικρά... Οι επόμενες μέρες είναι αφιερωμένες σε αυτό το γενναίο, δυνατό, καταπληκτικό παιδί... Εξαιρετικά....
