Πότε ξεκίνησε η εβδομάδα και μάλιστα στραβά, πότε ήρθε η Παρασκευή και μάλιστα με κέφια σούπερ, ούτε που το καλό- κατάλαβα... Ίσως γιατί κάθε μέρα τρέχω για διάφορα, ίσως γιατί οι εξελίξεις για τις οποίες θα σας πω όταν έρθει η ώρα μου έφτιαξαν την διάθεση για τα καλά, ίσως γιατί περνάμε όλο και καλύτερα τελευταία, πάντως ότι και αν "φταίει", νοιώθω την θετική ενέργεια να ξεχυλίζει από παντού... Σαν να έχει έρθει πια η ώρα για να αλλάξουν τα πράγματα, να γίνουν απολογισμοί και, όπου χρειάζεται αποχαιρετισμοί, και να μπουν όλα σε μια καινούρια, πιο σωστή και πιο ουσιαστική τάξη... Όλα μιλάμε.... Τα επαγγελματικά, τα προσωπικά, τα κοινωνικά...
Αν έκανα σήμερα έναν απολογισμό της χρονιάς, λίγο πριν τις γιορτές που έρχονται, θα έλεγα πως το 2007 ήταν χρονιά ξεκαθαρίσματος... Μια χρονιά στην διάρκεια της οποίας αναγκάστηκα να δω πράγματα που ίσως προσπαθούσα να αγνοήσω, μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ σοβαρά και να πάρω αποφάσεις για τα επαγγελματικά μου, να ανακαλύψω καινούριες ισορροπίες ανάμεσα σε μένα και τον Μάνο και να μάθω να ζω με την πραγματικότητα του ότι ο Άρις δεν είναι πια το λουκουμάκι μου αλλά ένας νεαρός άντρας έτοιμος να ανοίξει τα φτερά του... Ακόμα και στα κοινωνικά μας, πολλά πράγματα άλλαξαν... Μετά από χρόνια σχέσεις που είχαν πάψει πια να λειτουργούν παραμερίστηκαν, καινούριοι άνθρωποι μπήκαν στην ζωή μας μάλλον για να μείνουν, και μάθαμε πια, και ο Μάνος και εγώ, να διαχωρίζουμε τα τυπικά από τα ουσιαστικά και τα αναγκαία από αυτά που μας γεμίζουν την ψυχή μας... Και όλα αυτά με τον δύσκολο τρόπο όπως έλεγε κάποτε ο Θωμάς... Μου το έλεγε συχνά, πως όσα γίνονται με τον δύσκολο τρόπο συχνά είναι πιο ουσιαστικά από τα άλλα ,τα εύκολα και τα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια γιατί τα δύσκολα αναγκαζόμαστε να τα προσπαθήσουμε και να τα νοιώσουμε μέσα μας βαθιά, και εκνευριζόμουνα γιατί πίστευα πως όταν κάτι είναι να γίνει γίνεται από μόνο του... Και πως όλα αυτά τα συμπεράσματα του οφείλονταν στο ότι εκείνος είχε περάσει στην ζωή του δύσκολα και στην τάση του να τα βλέπει όλα με υπόκρουση doomed rock... Δεν το πιστεύω πια... Ή τουλάχιστον όχι απόλυτα... Όντως μπορεί να συμβεί έτσι, και όντως μπορεί να συμβεί και αλλιώς... Και αυτό που κερδίζουμε μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας είναι η ευελιξία που χρειάζεται για να μην χάνουμε τίποτα από αυτά που έρχονται στον δρόμο μας, από φόβο ή από δισταγμό... Σαν να μαθαίνουμε να κολυμπάμε και να αποκτούμε την δυνατότητα να χαιρόμαστε και το πλατσούρισμα στα ρηχά αλλά και την πεταλούδα στα βαθιά, αν χρειαστεί... Και να ξέρουμε πως αν μας συμβεί και ένα ναυάγιο, θα επιπλεύσουμε, έστω και με δυσκολία, έστω και παλεύοντας με τα κύμματα, και θα καταφέρουμε να βγούμε τελικά στην στεριά... Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου...
Τώρα θα μου πέιτε ίσως πως η ώρα του απολογισμού αργεί ακόμα, τουλάχιστον ένα μήνα... Οκ, μπορεί να επιρρεάστηκα από το Πρόβατο που έχει αρχίσει να γιορτάζει τα Χριστούγεννα εκτάκτως από την αρχή της εβδομάδας... Όμως πιστεύω πως και έναν μήνα μετά τα συμπεράσματα μου τα ίδια θα είναι... Και πως αυτή η δύσκολη χρονιά θα φύγει με χαμόγελο και με αισιοδοξία και πως θα υποδεχτούμε με κέφι την επόμενη που μοιάζει να μας κλείνει ήδη, πονηρά το μάτι....Και που όπως λέει τουλάχιστον ο κύριος Πανόπουλος, για μας τους Αιγόκερους, θα είναι η χρονιά μας....Για να δούμε....
Φιλιά πολλά και καλημέρα....
Αν έκανα σήμερα έναν απολογισμό της χρονιάς, λίγο πριν τις γιορτές που έρχονται, θα έλεγα πως το 2007 ήταν χρονιά ξεκαθαρίσματος... Μια χρονιά στην διάρκεια της οποίας αναγκάστηκα να δω πράγματα που ίσως προσπαθούσα να αγνοήσω, μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ σοβαρά και να πάρω αποφάσεις για τα επαγγελματικά μου, να ανακαλύψω καινούριες ισορροπίες ανάμεσα σε μένα και τον Μάνο και να μάθω να ζω με την πραγματικότητα του ότι ο Άρις δεν είναι πια το λουκουμάκι μου αλλά ένας νεαρός άντρας έτοιμος να ανοίξει τα φτερά του... Ακόμα και στα κοινωνικά μας, πολλά πράγματα άλλαξαν... Μετά από χρόνια σχέσεις που είχαν πάψει πια να λειτουργούν παραμερίστηκαν, καινούριοι άνθρωποι μπήκαν στην ζωή μας μάλλον για να μείνουν, και μάθαμε πια, και ο Μάνος και εγώ, να διαχωρίζουμε τα τυπικά από τα ουσιαστικά και τα αναγκαία από αυτά που μας γεμίζουν την ψυχή μας... Και όλα αυτά με τον δύσκολο τρόπο όπως έλεγε κάποτε ο Θωμάς... Μου το έλεγε συχνά, πως όσα γίνονται με τον δύσκολο τρόπο συχνά είναι πιο ουσιαστικά από τα άλλα ,τα εύκολα και τα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια γιατί τα δύσκολα αναγκαζόμαστε να τα προσπαθήσουμε και να τα νοιώσουμε μέσα μας βαθιά, και εκνευριζόμουνα γιατί πίστευα πως όταν κάτι είναι να γίνει γίνεται από μόνο του... Και πως όλα αυτά τα συμπεράσματα του οφείλονταν στο ότι εκείνος είχε περάσει στην ζωή του δύσκολα και στην τάση του να τα βλέπει όλα με υπόκρουση doomed rock... Δεν το πιστεύω πια... Ή τουλάχιστον όχι απόλυτα... Όντως μπορεί να συμβεί έτσι, και όντως μπορεί να συμβεί και αλλιώς... Και αυτό που κερδίζουμε μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας είναι η ευελιξία που χρειάζεται για να μην χάνουμε τίποτα από αυτά που έρχονται στον δρόμο μας, από φόβο ή από δισταγμό... Σαν να μαθαίνουμε να κολυμπάμε και να αποκτούμε την δυνατότητα να χαιρόμαστε και το πλατσούρισμα στα ρηχά αλλά και την πεταλούδα στα βαθιά, αν χρειαστεί... Και να ξέρουμε πως αν μας συμβεί και ένα ναυάγιο, θα επιπλεύσουμε, έστω και με δυσκολία, έστω και παλεύοντας με τα κύμματα, και θα καταφέρουμε να βγούμε τελικά στην στεριά... Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου...
Τώρα θα μου πέιτε ίσως πως η ώρα του απολογισμού αργεί ακόμα, τουλάχιστον ένα μήνα... Οκ, μπορεί να επιρρεάστηκα από το Πρόβατο που έχει αρχίσει να γιορτάζει τα Χριστούγεννα εκτάκτως από την αρχή της εβδομάδας... Όμως πιστεύω πως και έναν μήνα μετά τα συμπεράσματα μου τα ίδια θα είναι... Και πως αυτή η δύσκολη χρονιά θα φύγει με χαμόγελο και με αισιοδοξία και πως θα υποδεχτούμε με κέφι την επόμενη που μοιάζει να μας κλείνει ήδη, πονηρά το μάτι....Και που όπως λέει τουλάχιστον ο κύριος Πανόπουλος, για μας τους Αιγόκερους, θα είναι η χρονιά μας....Για να δούμε....
Φιλιά πολλά και καλημέρα....
