Μόλις μπήκα... Το πρωί ξύπνησα γύρω στις 9, δεν ξέρω τι με έχει πιάσει αυτόν τον καιρό και ενώ κοιμάμαι νωρίς το βράδυ δυσκολεύομαι να σηκωθώ το πρωί - όχι ότι ήμουν ποτέ πολύ πρωϊνός τύπος, στο σχολείο, ειδικά στο λύκειο πάντα έχανα την πρώτη ώρα- και πήγα κατ' ευθείαν στο Ivy για καφέ με τον Μάνο... Τον έχουμε κολλήσει μάλλον με την Μαρία και έχουν αρχίσει να του αρέσουν οι πρωϊνοί καφέδες ( και τα σούπερ κρουασάν που λέγαμε εννοείται), και παρόλο που η Μαρία αυτές τις μέρες έχει τρεχάματα με την μαμά της και δεν έρχεται, εκείνος είναι κάθε πρωί μέσα.. Λίγο αργότερα πέρασε και η μαμά μου, την ώρα που έφευγε ο Μάνος, σαν αλλαγή βάρδιας ένα πράμα, οπότε κάθισε και αυτή για κανένα μισάωρο και μετά είχα τα κλασσικά... Βασιλόπουλο γιατί τώρα που μαγειρεύω συχνά δεν το προλαβαίνω το ψυγείο, αδειάζει μαγικά, μετά ΕΥΔΑΠ γιατί τον λογαριασμό του νερού τον πληρώνουμε δυό φορές τον χρόνο και είχε φτάσει 150 ευρώ, μετά πήγα από την ACS στην Μεσογείων να πάρω ένα δέμα που θα μου το έφερναν το απόγευμα αλλά εγώ το απόγευμα έχω ραντεβού με τον οφθαλμίατρο, μετά καθαριστήριο, περίπτερο για περιοδικά και επιτέλους, σπίτι... Μια χαρά πρόγραμμα, μην μου πείτε, και εγώ έχω καλό ρυθμό γιατί τα προλαβαίνω όλα και δεν χάνω και το πρωινό μου fun... Τώρα βέβαια έχω να κάνω όσα δεν έκανα πριν φύγω, δηλαδή να στρώσω κρεβάτια και να ταχτοποιήσω λίγο, αλλά μια που ο Άρις έχει φαγητό από χτες ( έφτιαξα μπιφτέκια στο φούρνο με πατάτες και λιωμένο τυρί cheddar από 'πανω, ένα απλό φαγητό με λίγες θερμίδες) μια χαρά θα είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους...
Αναρωτιέμαι καμιά φορά αυτές τις μέρες αν η κατάσταση μου βελτιώνεται ή χειροτερεύει... Βλέπετε με τον καιρό η ζωή μου παίρνει άλλους, τελείως διαφορετικούς ρυθμούς και δεν ξέρω αν είναι επειδή αποφασίζω τι μου αρέσει πραγματικά να κάνω ή επειδή γερνάω... Ξαφνικά μου αρέσει να περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι, μου αρέσει να μαγειρεύω - και να τρώω φυσικά- να βλέπω τις αγαπημένες μου σειρές στην τηλεόραση, να διαβάζω, να ακούω μουσική και να χουζουρεύω μπροστά στο τζάκι.... Και να βγαίνω εννοείται αλλά με συγκεκριμμένους ανθρώπους, πολύ πιο επιλεκτικά πια, πράγμα που βέβαια με κάνει να περνάω πολύ καλύτερα μια που ότι κανονίζουμε το κανονίζουμε γιατί θέλουμε πολύ και όχι γιατί πρέπει... Ακόμα και στην δουλειά μου, κάνω λιγότερα πράγματα που τα χαίρομαι όμως περισσότερο, περιμένοντας τα καλύτερα να έρθουν, και νοιώθω πολύ πιο γεμάτη και πολύ πιο σίγουρη και για αυτά που μπορώ αλλά και για αυτά που θέλω να κάνω... Γενικά μιλόντας νομίζω πως έχω ρίξει πολύ τους τόνους στην ζωή μου... Και πως προσπαθώ πια να κάνω πράγματα που γεμίζουν την ψυχούλα μου, χωρίς εκπτώσεις και χωρίς υποχωρήσεις... Όμως τι σημαίνει τελικά αυτό άραγε? Ότι βρίσκω τον δρόμο μου ή ότι πρέπει να αρχίζω να ψάχνω για τήλια και φασκόμηλα ( μαζί με τα γυαλιά πρεσβυωπίας για τα οποία θα φρονίσω σήμερα κι όλας?)
Όπως και να έχει βέβαια, φιλοσοφικό είναι το ερώτημα γιατί εγώ μια χαρά περνάω... Οπότε, και γεράματα να είναι, καλοδεχούμενα... Αφήστε που με τον παλιοχαρακτήρα που έχω, τίποτα δεν εγγυάται ότι σε δυό μήνες από σήμερα δεν σας γράφω όλο ενθουσιασμό για την καινούρια μου αγάπη, το ξέφρενο clubbing... Όπως έλεγε κάποτε και η Μαλβίνα το καλύτερο πράγμα στις βαρύγδουπες δηλώσεις μας είναι η στιγμή που τις αναιρούμε...
Αυτά για σήμερα, καλά να περάσετε την ημέρα σας και πολά φιλιά σε όλους...
Υ.Γ. Μέσα στα διάφορα που αγόρασα σήμερα ήταν και ένα μπουκέτο πορτοκαλί τουλίπες... Είναι τα αγαπημένα μου λουλούδια οι τουλίπες, ειδικά οι πορτοκαλί και οι κίτρινες και είχα πολύ καιρό να πάρω... Και τώρα που τις βλέπω στο βάζο, με φόντο το γκρίζο έξω, πολύ τις χαίρομαι... Δίνουν φως στην μουντάδα... Νομίζω πως αυτή θα είναι η καινούρια τάση στο σπίτι μας από εδώ και μπρός... Φρέσκα λουλούδια στα βάζα... Kisses..
Αναρωτιέμαι καμιά φορά αυτές τις μέρες αν η κατάσταση μου βελτιώνεται ή χειροτερεύει... Βλέπετε με τον καιρό η ζωή μου παίρνει άλλους, τελείως διαφορετικούς ρυθμούς και δεν ξέρω αν είναι επειδή αποφασίζω τι μου αρέσει πραγματικά να κάνω ή επειδή γερνάω... Ξαφνικά μου αρέσει να περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι, μου αρέσει να μαγειρεύω - και να τρώω φυσικά- να βλέπω τις αγαπημένες μου σειρές στην τηλεόραση, να διαβάζω, να ακούω μουσική και να χουζουρεύω μπροστά στο τζάκι.... Και να βγαίνω εννοείται αλλά με συγκεκριμμένους ανθρώπους, πολύ πιο επιλεκτικά πια, πράγμα που βέβαια με κάνει να περνάω πολύ καλύτερα μια που ότι κανονίζουμε το κανονίζουμε γιατί θέλουμε πολύ και όχι γιατί πρέπει... Ακόμα και στην δουλειά μου, κάνω λιγότερα πράγματα που τα χαίρομαι όμως περισσότερο, περιμένοντας τα καλύτερα να έρθουν, και νοιώθω πολύ πιο γεμάτη και πολύ πιο σίγουρη και για αυτά που μπορώ αλλά και για αυτά που θέλω να κάνω... Γενικά μιλόντας νομίζω πως έχω ρίξει πολύ τους τόνους στην ζωή μου... Και πως προσπαθώ πια να κάνω πράγματα που γεμίζουν την ψυχούλα μου, χωρίς εκπτώσεις και χωρίς υποχωρήσεις... Όμως τι σημαίνει τελικά αυτό άραγε? Ότι βρίσκω τον δρόμο μου ή ότι πρέπει να αρχίζω να ψάχνω για τήλια και φασκόμηλα ( μαζί με τα γυαλιά πρεσβυωπίας για τα οποία θα φρονίσω σήμερα κι όλας?)
Όπως και να έχει βέβαια, φιλοσοφικό είναι το ερώτημα γιατί εγώ μια χαρά περνάω... Οπότε, και γεράματα να είναι, καλοδεχούμενα... Αφήστε που με τον παλιοχαρακτήρα που έχω, τίποτα δεν εγγυάται ότι σε δυό μήνες από σήμερα δεν σας γράφω όλο ενθουσιασμό για την καινούρια μου αγάπη, το ξέφρενο clubbing... Όπως έλεγε κάποτε και η Μαλβίνα το καλύτερο πράγμα στις βαρύγδουπες δηλώσεις μας είναι η στιγμή που τις αναιρούμε...
Αυτά για σήμερα, καλά να περάσετε την ημέρα σας και πολά φιλιά σε όλους...
Υ.Γ. Μέσα στα διάφορα που αγόρασα σήμερα ήταν και ένα μπουκέτο πορτοκαλί τουλίπες... Είναι τα αγαπημένα μου λουλούδια οι τουλίπες, ειδικά οι πορτοκαλί και οι κίτρινες και είχα πολύ καιρό να πάρω... Και τώρα που τις βλέπω στο βάζο, με φόντο το γκρίζο έξω, πολύ τις χαίρομαι... Δίνουν φως στην μουντάδα... Νομίζω πως αυτή θα είναι η καινούρια τάση στο σπίτι μας από εδώ και μπρός... Φρέσκα λουλούδια στα βάζα... Kisses..
