Υπάρχουν πράγματα που όταν τα ζεις, όταν σου συμβαίνουν, σκέφτεσαι πως θα μπορούσες να τα περιγράψεις έτσι ώστε να τα μοιραστείς και με άλλους ανθρώπους... Ακέραια...Έτσι ώστε να μην χάσουν την ένταση της στιγμής, έτσι ώστε να μην ξεχάσεις καμιά λεπτομέρεια... Και είμαι σίγουρη, σίγουρη όμως, πως διαβάζοντας την εισαγωγή μου περιμένετε να ακούσετε στην συνέχεια κάτι συγκλονιστικό... Ε λοιπόν, δεν θα σας απογοητεύσω... Διότι τα όσα μας συνέβησαν εχτές το μεσημέρι, δεν ξέρω αν τα καλύπτει η λέξη συγκλονιστικό, παρόλο που συγκλονιστήκαμε απολύτως κάποια στιγμή, τα περιγράφουν όμως άψογα αρκετές άλλες λέξεις... Όπως απίστευτο, τρομακτικό ή και beyond για να πιάσουμε και τους αγγλομαθείς που διαβάζουν αυτό το blog... Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή διότι η ιστορία που θα σας διηγηθώ έχει - όπως πάντα- δυό πλευρές και δεν θέλω να αδικήσω κανέναν...
Ένας αγαπημένος φίλος από το νησί έχει μαγαζιά και στην Αθήνα... Ένα club και ένα εστιατόριο τα οποία θα μου επιτρέψετε να μην σας πω ποιά είναι γιατί μετά από τα όσα θα γράψω, δεν είναι σωστό... Εχτές το μεσημέρι λοιπόν μας είχε καλέσει στο εστιατόριο του, κάπου στα βόρεια προάστια που ανοίγει και Κυριακές μεσημέρια.. Η ιδέα μας άρεσε γιατί στο συγκεκριμένο μαγαζί γίνεται και χαβαλές με μουσικές και ανατολίτικους χορούς και ναργιλέδες και όλα τα σχετικά, μαζευτήκαμε λοιπόν μια παρέα από επτά άτομα, η Άννη και ο Κώστας, η Λιάνα και ο άλλος Κώστας, ο Νίκος, ο Μάνος και εγώ, και πήγαμε...
Την πρώτη κρυάδα την πήραμε ο Μάνος και εγώ που φτάσαμε πρώτοι και όπως μας έβαλαν να καθίσουμε στο τραπέζι μας, κάνουμε έτσι και τι να δουμε... Σε μια γωνιά ακριβώς απέναντι, εκεί που συνήθως υπάρχει ένα ακόμα τραπέζι, είχαν στηθεί όργανα... Και όταν λέμε όργανα εννούμε ένα συνθεσάϊζερ, δυό κιθάρες και ένα ντέφι, μπάντα κανονική.. Λέμε μπα, από χτες βράδυ θα έχουν ξεμείνει μάλλον, και όπου να ' ναι θα έρθουν να τα μαζέψουν, που να πάει το μυαλό του ανθρώπου πως υπάρχει περίπτωση μέρα μεσημέρι να βρεθεί να τρώει σε live, και σε τι live μάλιστα, ανοίξαμε τους καταλόγους και αφοσιωθήκαμε στο τι θα φάμε... Αλλά τα όργανα εκεί, να μην μετακινούνται...Μέχρι που έρχεται ένας σερβιτόρος να μας ρωτήσει τι θα πιούμε, του λέμε, και μας πετάει την φοβερή ατάκα: "Σας έχουμε βάλει σε κεντρικό τραπέζι για να είστε κοντά στην ορχήστρα".. Γκλουπ!!! Βέβαια να σας πω την αμαρτία μου η λέξη ορχήστρα με καθυσήχασε κάπως αν και θεωρητικά είναι ακόμα πιο κουφό να βρεθείς να τρως μεσημεριάτικα με την συνοδεία συμφωνικής μουσικής, άσε που για συμφωνική ορχήστρα της έλειπαν τουλάχιστον σαράντα όργανα και περίσσευε το ντέφι, αλλά άμα είσαι καλοπροαίρετος άνθρωπος τα βλέπεις όλα με αισιοδοξία... Να μην σας τα πολυλογώ, έρχεται και η υπόλοιπη παρέα, παραγγέλνουμε, τρώμε τα πρώτα που ήταν κα-τα-πληκ-τι-κα, και εδώ είναι η δεύτερη πλευρά της ιστορίας που σας έλεγα γιατί το φαγητό ήταν υπέροχο... Αν σας αρέσει η πολίτικη κουζίνα - το φαγητό όχι η ταινία- πρέπει να πάτε οπωσδήποτε γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο... Ότι φάγαμε, και φάγαμε σχεδόν τα πάντα ήταν πεντανόστιμο με κορυφαία κάτι μικρά- άπαιχτα- πεϊνιρλί, κάτι άλλα επίσης μικρά σούπερ λαχματζούν, και τους νοστιμότερους κολοκυθοκεφτέδες με γιαούρτι που έχω φάει στην Αθήνα... Και εννοείται ότι το γιαουρτλού μου ήταν very yummy... Αν πάλι σας αρέσει η πολίτικη κουζίνα - η ταινία όμως- άρα είστε περισσότερο τύποι της κουλτούρας και της διανόησης, ούτε απ' έξω να μην περάσετε γιατί θα σας πάρουν με τα υπογλώσια... Anyway...
Τρώμε λοιπόν το φαγάκι μας, κουβεντιάζουμε και περνάμε μια χαρά με μουσική υπόκρουση από CD που δεν θυμάμαι να σας πω ακριβώς τι ήταν αλλά μια χαρά κόλλαγε μέ το όλο concept, πέφτει και γέλιο με τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ -να θυμηθώ να σας γράψω στο τέλος και γιατί βγήκε τελικά πρόεδρος ο Γιωργάκης- και ξαφνικά, εμφανίζεται η μπάντα... Η οποία μπάντα, στην πραγματικότητα βρισκόταν μέσα στο μαγαζί από νωρίς αλλά σαν μαγική εικόνα... Δηλαδή τους είχαμε δει τους ανθρώπους να κυκλοφορούνε γύρω γύρω αλλά δεν είχε πάει το μυαλό μας πως ασχολούνταν με το τραγούδι.. Ή με την καλλιτεχνία γενικότερα.. Την μεν κοπελίτσα την είχαμε περάσει για βοηθό σερβιτόρου, να μην σας πω ότι παίζει να της ζητήσαμε και ένα μπουκάλι νερό σε κάποια φάση, οι άλλοι δύο δε ήταν ο ένας ίδιος με ηλεκτρολόγο και ο άλλος, ο Μπάμπης -τέντες αν έχετε ακούσει το ανέκδοτο...
Εδώ να κάνω την αναγκαία παρένθεση για να μην με πάρουν πάλι οι πολιτικώς ορθοί αναγνώστες με τις πέτρες... Εννοείται ότι δεν έχω τίποτε με τους βοηθούς σερβιτόρων, ή τους ηλεκτρολόγους... Όπως άλλωστε ούτε με τους τεντάδες... Όμως, αυτό που λένε "ο καθένας στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες" είναι μεγάλη κουβέντα... Διότι αν μοιάζεις με ηλεκτρολόγο ή με τον Μπάμπη τέντες, καλό είναι να μην εμφανίζεσαι εκτάκτως στα ρεπό σου σε live παριστάνοντας τον Καζαντζίδη... Καλό για όλους εννοώ... Και για τους άλλους που θα σε ακούσουν και για σένα που θα χαλαστείς... Είναι σαν να ξεκινήσω εγώ όταν δεν γράφω να παρουσιάζω προγράμματα αδυνατίσματος... Λέει? Δεν λέει... ( Βέβαια θα μου πείτε τώρα αν ο Ρέμος δεν ήταν ο Ρέμος δεν θα μπορούσε να είναι εύκολα υδραυλικός? Εννοιείται πως ναι, θα σας απαντήσω, αφήστε που ήταν υδραυλικός κάποτε... Όμως ο Ρέμος έχει και φωνάρα... Που οι δικοί μας οι χτεσινοί... Καμιά σχέση)... Οπότε ελπίζω να καταλάβατε τι εννοώ και κυρίως πως... Και να μην δω μηνύματα για το πόσο ούφο είμαι και πόσο λυμένα έχω τα προβλήματα μου, και πόσο δεν νοιώθω την εργατιά... Οκ?
Κλείνει η παρένθεση και πάμε πίσω σε μας που βλέπουμε την κομπανία να παίρνει θέση και συνεχίζουμε αμέριμνοι και απολύτως ανυποψίαστοι να τρώμε.... Και τότε.... Κλείνει η μουσική από το CD και ξεχύνεται στην αίθουσα ένας ήχος.... Μα ένας ήχος... ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΣ!!!! Μιλάμε να παίζει η μουσική τόσο δυνατά που έτριζαν τα τζάμια και τόσο φάλτσα που ανάθεμα και αν καταλαβαίναμε για ποιό τραγούδι επρόκειτο ακριβώς και να κοιταζόμαστε όλοι άναυδοι με την μπουκιά στο στόμα και τον πανικό στο μάτι... Εγώ για να καταλάβετε, κάποια στιγμή, μετά από κανένα μισάωρο που είχα φτάσει πια στα έσχατα της υπομονής μου, σκέφτηκα σοβαρά να χώσω δυό κομμάτια κρέας που είχε περισέψει στο πιάτο μου μέσα στα αυτιά μου σαν ωτοασπίδες... Για τέτοια φρίκη μιλάμε... Και η κομπανία στην κοσμάρα της... Τέρμα κέφια και ότι του φανεί του λωλωοΣτεφανή... Από Έφη Θώδη και "Γλύκα Γλύκα" μέχρι "Στην υγειά της αχάριστης" και από Καζαντίδη σε Έφη Σαρρή και πίσω... Ένα ποτ πουρί για γερά νεύρα και για ακόμα γερότερα τύμπανα ( των αφτιών λέμε τώρα)... Οι δε υπόλοιποι θαμώνες, στην πλειοψηφία τους, μέσα στην καλή χαρά... Όταν μάλιστα βγήκαν και τα λουλούδια, διότι είχε και από αυτά, ουιιιι!!!Τι να σας λέω... Χαμός!!! Εμείς, όταν προσγειώθηκε μέσα στο παγωτό μας ένα δισκάκι με γαρίφαλα είπαμε να ζητήσουμε τον λογαριαμό και να φύγουμε τρέχοντας... Όπως και κάναμε... Στον ρυθμό τον Ικαριώτικο, που έπαιζε εκείνη την ώρα - τραγουδούσε ο Μπάμπης - τέντες σε έκσταση- τα μαζέψαμε, χαιρετήσαμε τον φίλο μας και μην τον είδατε τον Παναή... Αφού όταν βγήκαμε έξω, νόμιζα πως θα κλάψω από την συγκίνηση... Τόση ησυχία... Μόνο τα αυτοκίνητα που περνούσαν από δίπλα μας, κάτι παιδάκια που παίζανε και το τρένο.... Μιλάμε , συγκριτικά, για απόλυτη σιγή....
Αργότερα, στο σπίτι, έχοντας πιεί δύο Depon και έχοντας βάλει την μαμά μου να με ξεματιάσει άλλες δύο φορές, για καλό και για κακό, προσπαθούσα να συνέλθω, αλλά μάταια... Έντεκα και τέταρτο ήμουν στο κρεβάτι μου και σήμερα, ξύπνησα καλές εννιά... Και την ώρα που έκλεινα τα μάτια μου, λίγο πριν βυθιστώ σε έναν ανακουφιστικό ύπνο, τι νομίζετε πως στρυφογύριζε βαθιά, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου? "Στην υγειάααα της αχάριστηηηηης..."
Υ.Γ. Μας έλεγε μια φίλη μας εχτές που πήγε να ψηφίσει για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στην Φιλοθέη, πως περίμεναν στην ουρά μπροστά της 200 άτομα.... Και παρόλο που με εντυπωσιάσε η πληροφορία αρχικά, ποιός φανταζόταν πως θα υπήρχαν 200 άνθρωποι και μάλιστα Φιλοθεάτες οι οποίοι όχι μόνο ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ αλλά περιμένουν και στην ουρά για να το κάνουν, ξαφνικά η αλήθεια έλαμψε στο μυαλό μου.... "Γιατί περιμένουν 200 Φιλοθεάτες στην ουρά για να ψηφίσουν τον Γιωργάκη για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ? Γιατί έτσι η Νέα Δημοκρατία έχει σίγουρες δυό ακόμα τετραετίας τουλάχιστον... Και μετά, βλέπουμε.."
Φιλιά σε όλους και καλή μας εβδομάδα...
Ένας αγαπημένος φίλος από το νησί έχει μαγαζιά και στην Αθήνα... Ένα club και ένα εστιατόριο τα οποία θα μου επιτρέψετε να μην σας πω ποιά είναι γιατί μετά από τα όσα θα γράψω, δεν είναι σωστό... Εχτές το μεσημέρι λοιπόν μας είχε καλέσει στο εστιατόριο του, κάπου στα βόρεια προάστια που ανοίγει και Κυριακές μεσημέρια.. Η ιδέα μας άρεσε γιατί στο συγκεκριμένο μαγαζί γίνεται και χαβαλές με μουσικές και ανατολίτικους χορούς και ναργιλέδες και όλα τα σχετικά, μαζευτήκαμε λοιπόν μια παρέα από επτά άτομα, η Άννη και ο Κώστας, η Λιάνα και ο άλλος Κώστας, ο Νίκος, ο Μάνος και εγώ, και πήγαμε...
Την πρώτη κρυάδα την πήραμε ο Μάνος και εγώ που φτάσαμε πρώτοι και όπως μας έβαλαν να καθίσουμε στο τραπέζι μας, κάνουμε έτσι και τι να δουμε... Σε μια γωνιά ακριβώς απέναντι, εκεί που συνήθως υπάρχει ένα ακόμα τραπέζι, είχαν στηθεί όργανα... Και όταν λέμε όργανα εννούμε ένα συνθεσάϊζερ, δυό κιθάρες και ένα ντέφι, μπάντα κανονική.. Λέμε μπα, από χτες βράδυ θα έχουν ξεμείνει μάλλον, και όπου να ' ναι θα έρθουν να τα μαζέψουν, που να πάει το μυαλό του ανθρώπου πως υπάρχει περίπτωση μέρα μεσημέρι να βρεθεί να τρώει σε live, και σε τι live μάλιστα, ανοίξαμε τους καταλόγους και αφοσιωθήκαμε στο τι θα φάμε... Αλλά τα όργανα εκεί, να μην μετακινούνται...Μέχρι που έρχεται ένας σερβιτόρος να μας ρωτήσει τι θα πιούμε, του λέμε, και μας πετάει την φοβερή ατάκα: "Σας έχουμε βάλει σε κεντρικό τραπέζι για να είστε κοντά στην ορχήστρα".. Γκλουπ!!! Βέβαια να σας πω την αμαρτία μου η λέξη ορχήστρα με καθυσήχασε κάπως αν και θεωρητικά είναι ακόμα πιο κουφό να βρεθείς να τρως μεσημεριάτικα με την συνοδεία συμφωνικής μουσικής, άσε που για συμφωνική ορχήστρα της έλειπαν τουλάχιστον σαράντα όργανα και περίσσευε το ντέφι, αλλά άμα είσαι καλοπροαίρετος άνθρωπος τα βλέπεις όλα με αισιοδοξία... Να μην σας τα πολυλογώ, έρχεται και η υπόλοιπη παρέα, παραγγέλνουμε, τρώμε τα πρώτα που ήταν κα-τα-πληκ-τι-κα, και εδώ είναι η δεύτερη πλευρά της ιστορίας που σας έλεγα γιατί το φαγητό ήταν υπέροχο... Αν σας αρέσει η πολίτικη κουζίνα - το φαγητό όχι η ταινία- πρέπει να πάτε οπωσδήποτε γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο... Ότι φάγαμε, και φάγαμε σχεδόν τα πάντα ήταν πεντανόστιμο με κορυφαία κάτι μικρά- άπαιχτα- πεϊνιρλί, κάτι άλλα επίσης μικρά σούπερ λαχματζούν, και τους νοστιμότερους κολοκυθοκεφτέδες με γιαούρτι που έχω φάει στην Αθήνα... Και εννοείται ότι το γιαουρτλού μου ήταν very yummy... Αν πάλι σας αρέσει η πολίτικη κουζίνα - η ταινία όμως- άρα είστε περισσότερο τύποι της κουλτούρας και της διανόησης, ούτε απ' έξω να μην περάσετε γιατί θα σας πάρουν με τα υπογλώσια... Anyway...
Τρώμε λοιπόν το φαγάκι μας, κουβεντιάζουμε και περνάμε μια χαρά με μουσική υπόκρουση από CD που δεν θυμάμαι να σας πω ακριβώς τι ήταν αλλά μια χαρά κόλλαγε μέ το όλο concept, πέφτει και γέλιο με τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ -να θυμηθώ να σας γράψω στο τέλος και γιατί βγήκε τελικά πρόεδρος ο Γιωργάκης- και ξαφνικά, εμφανίζεται η μπάντα... Η οποία μπάντα, στην πραγματικότητα βρισκόταν μέσα στο μαγαζί από νωρίς αλλά σαν μαγική εικόνα... Δηλαδή τους είχαμε δει τους ανθρώπους να κυκλοφορούνε γύρω γύρω αλλά δεν είχε πάει το μυαλό μας πως ασχολούνταν με το τραγούδι.. Ή με την καλλιτεχνία γενικότερα.. Την μεν κοπελίτσα την είχαμε περάσει για βοηθό σερβιτόρου, να μην σας πω ότι παίζει να της ζητήσαμε και ένα μπουκάλι νερό σε κάποια φάση, οι άλλοι δύο δε ήταν ο ένας ίδιος με ηλεκτρολόγο και ο άλλος, ο Μπάμπης -τέντες αν έχετε ακούσει το ανέκδοτο...
Εδώ να κάνω την αναγκαία παρένθεση για να μην με πάρουν πάλι οι πολιτικώς ορθοί αναγνώστες με τις πέτρες... Εννοείται ότι δεν έχω τίποτε με τους βοηθούς σερβιτόρων, ή τους ηλεκτρολόγους... Όπως άλλωστε ούτε με τους τεντάδες... Όμως, αυτό που λένε "ο καθένας στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες" είναι μεγάλη κουβέντα... Διότι αν μοιάζεις με ηλεκτρολόγο ή με τον Μπάμπη τέντες, καλό είναι να μην εμφανίζεσαι εκτάκτως στα ρεπό σου σε live παριστάνοντας τον Καζαντζίδη... Καλό για όλους εννοώ... Και για τους άλλους που θα σε ακούσουν και για σένα που θα χαλαστείς... Είναι σαν να ξεκινήσω εγώ όταν δεν γράφω να παρουσιάζω προγράμματα αδυνατίσματος... Λέει? Δεν λέει... ( Βέβαια θα μου πείτε τώρα αν ο Ρέμος δεν ήταν ο Ρέμος δεν θα μπορούσε να είναι εύκολα υδραυλικός? Εννοιείται πως ναι, θα σας απαντήσω, αφήστε που ήταν υδραυλικός κάποτε... Όμως ο Ρέμος έχει και φωνάρα... Που οι δικοί μας οι χτεσινοί... Καμιά σχέση)... Οπότε ελπίζω να καταλάβατε τι εννοώ και κυρίως πως... Και να μην δω μηνύματα για το πόσο ούφο είμαι και πόσο λυμένα έχω τα προβλήματα μου, και πόσο δεν νοιώθω την εργατιά... Οκ?
Κλείνει η παρένθεση και πάμε πίσω σε μας που βλέπουμε την κομπανία να παίρνει θέση και συνεχίζουμε αμέριμνοι και απολύτως ανυποψίαστοι να τρώμε.... Και τότε.... Κλείνει η μουσική από το CD και ξεχύνεται στην αίθουσα ένας ήχος.... Μα ένας ήχος... ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΣ!!!! Μιλάμε να παίζει η μουσική τόσο δυνατά που έτριζαν τα τζάμια και τόσο φάλτσα που ανάθεμα και αν καταλαβαίναμε για ποιό τραγούδι επρόκειτο ακριβώς και να κοιταζόμαστε όλοι άναυδοι με την μπουκιά στο στόμα και τον πανικό στο μάτι... Εγώ για να καταλάβετε, κάποια στιγμή, μετά από κανένα μισάωρο που είχα φτάσει πια στα έσχατα της υπομονής μου, σκέφτηκα σοβαρά να χώσω δυό κομμάτια κρέας που είχε περισέψει στο πιάτο μου μέσα στα αυτιά μου σαν ωτοασπίδες... Για τέτοια φρίκη μιλάμε... Και η κομπανία στην κοσμάρα της... Τέρμα κέφια και ότι του φανεί του λωλωοΣτεφανή... Από Έφη Θώδη και "Γλύκα Γλύκα" μέχρι "Στην υγειά της αχάριστης" και από Καζαντίδη σε Έφη Σαρρή και πίσω... Ένα ποτ πουρί για γερά νεύρα και για ακόμα γερότερα τύμπανα ( των αφτιών λέμε τώρα)... Οι δε υπόλοιποι θαμώνες, στην πλειοψηφία τους, μέσα στην καλή χαρά... Όταν μάλιστα βγήκαν και τα λουλούδια, διότι είχε και από αυτά, ουιιιι!!!Τι να σας λέω... Χαμός!!! Εμείς, όταν προσγειώθηκε μέσα στο παγωτό μας ένα δισκάκι με γαρίφαλα είπαμε να ζητήσουμε τον λογαριαμό και να φύγουμε τρέχοντας... Όπως και κάναμε... Στον ρυθμό τον Ικαριώτικο, που έπαιζε εκείνη την ώρα - τραγουδούσε ο Μπάμπης - τέντες σε έκσταση- τα μαζέψαμε, χαιρετήσαμε τον φίλο μας και μην τον είδατε τον Παναή... Αφού όταν βγήκαμε έξω, νόμιζα πως θα κλάψω από την συγκίνηση... Τόση ησυχία... Μόνο τα αυτοκίνητα που περνούσαν από δίπλα μας, κάτι παιδάκια που παίζανε και το τρένο.... Μιλάμε , συγκριτικά, για απόλυτη σιγή....
Αργότερα, στο σπίτι, έχοντας πιεί δύο Depon και έχοντας βάλει την μαμά μου να με ξεματιάσει άλλες δύο φορές, για καλό και για κακό, προσπαθούσα να συνέλθω, αλλά μάταια... Έντεκα και τέταρτο ήμουν στο κρεβάτι μου και σήμερα, ξύπνησα καλές εννιά... Και την ώρα που έκλεινα τα μάτια μου, λίγο πριν βυθιστώ σε έναν ανακουφιστικό ύπνο, τι νομίζετε πως στρυφογύριζε βαθιά, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου? "Στην υγειάααα της αχάριστηηηηης..."
Υ.Γ. Μας έλεγε μια φίλη μας εχτές που πήγε να ψηφίσει για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στην Φιλοθέη, πως περίμεναν στην ουρά μπροστά της 200 άτομα.... Και παρόλο που με εντυπωσιάσε η πληροφορία αρχικά, ποιός φανταζόταν πως θα υπήρχαν 200 άνθρωποι και μάλιστα Φιλοθεάτες οι οποίοι όχι μόνο ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ αλλά περιμένουν και στην ουρά για να το κάνουν, ξαφνικά η αλήθεια έλαμψε στο μυαλό μου.... "Γιατί περιμένουν 200 Φιλοθεάτες στην ουρά για να ψηφίσουν τον Γιωργάκη για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ? Γιατί έτσι η Νέα Δημοκρατία έχει σίγουρες δυό ακόμα τετραετίας τουλάχιστον... Και μετά, βλέπουμε.."
Φιλιά σε όλους και καλή μας εβδομάδα...
