Σήμερα λέω να μιλήσουμε για σχέσεις... Που κάνουν κύκλους, που αλλάζουν, που φθίρονται με τον χρόνο, που χρειάζονται βαθιές ανάσες ανεξαρτησίας και προσωπικού χρόνου για να επιβιώσουν, που χρειάζονται υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές και που, κυρίως, απαιτούν ειλικρίνια και θάρρος.... Μια τέτοια σχέση είναι και η δική μας... Αυτό το interactive πάρε- δώσε που αναπτύξαμε μέσα από την bloggoγειτονιά και που - για μένα τουλάχιστον- ξεπέρασε κάθε προσδοκία... Και έγινε συμπάθεια, φιλία κάποιες φορές, σύμπνοια, ενδιαφέρον... Έγινε κυρίως καθημερινή συνήθεια με τα καλά και τα κακά που συνεπάγεται κάτι τέτοιο, έγινε ανάγκη μερικές φορές, όταν μέσα από εδώ άνοιγα πορτούλες της καρδιάς και της ψυχής μου που θα δυσκολευόμουν να τις ανοίξω face to face ακόμα και με τους απολύτως κολητούς μου, έγινε παιχνίδι, έγινε δουλειά, έγινε, τελικά, μια κανονική σχέση... Με κανόνες, με απαιτήσεις, με expectations, με καυγάδες, με απογητεύσεις αλλά και με μεγάλη, μεγάλη χαρά...
Όμως να που ήρθε η ώρα αυτή η σχέση να κλείσει τον κύκλο της... Και να τον κλείσει τώρα που είναι ακόμα στο peak της, έτσι ώστε να μας αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις και αυτή την γλυκόπικρη γεύση που αφήνουν πίσω τους όλα τα όμορφα πράγματα που φεύγοντας ξέρουμε πως θα μας λείψουν στο μέλλον αλλά ταυτόχρονα ξέρουμε και πως, αν τα κρατήσουμε, αν παραμείνουμε σε αυτά, θα χαλάσουν και θα χάσουν την ομορφιά και την μοναδικότητα τους...
Τον τελευταίο καιρό γράφω άτονα και σχεδόν από υποχρέωση... Ίσως γιατί είναι ο χαρακτήρας μου έτσι, θέλω να τα κάνω όλα πολύ ή καθόλου , ίσως γιατί πάντα βαριέμαι τελικά την ρουτίνα και θέλω να πηγαίνω παρακάτω, ίσως γιατί η ζωή μου έτσι όπως έχει διαμορφωθεί πια, με την δουλειά, με την μετακόμιση και με το καλοκαίρι που έρχεται μου αφήνει ελάχιστο ελέυθερο χρόνο και το blogging για να το κάνω έτσι όπως μου αρέσει, είναι full time job... Θέλει ώρα να διαβάσω τα blogs που μου αρέσουν, να σχολιάσω και να απαντήσω στα δικά σας σχόλια, και να σκεφτώ τι θέλω να σας γράψω για να ανεβάσω το δικό μου ποστ... Και δυστυχώς, αυτόν τον χρόνο, δεν τον έχω πια... Και το κυρίοτερο, δεν έχω την διάθεση να τον βρω... Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα.. Να τελειώσω το περιοδικό, να φτιάξω το σπίτι στο νησί με την ησυχία μου, να δω φίλους που τους έχω παραμελήσει, να προχωρήσω το βιβλίο μου... Θέλω να αφιερώσω περισσότερο χρόνο και ενέργεια στον Άρι που παλεύει με τις εξετάσεις και τα φροντηστήρια αυτόν τον καιρό και στον Μάνο που έχει και αυτός τα δικά του τρεξίματα και βλεπόμαστε ελάχιστα...
Με πολλούς από εσάς δεν θα χαθούμε, εννοείται... Θα βρεθούμε στο νησί, θα τα λέμε στην Αθήνα για καφέδες στην λιακάδα... Το mail μου ισχύει κανονικά για οποιονδήποτε θελήσει να επικοινωνήσει μαζί μου, το ίδιο και τα τηλέφωνα μου για όσους τα έχουν.. Και αν οργανώσετε καμιά bloggo συνάντηση και είμαι around, εννοείται πως θα χαρώ να σας δώ.... Όπως εννοείται πως όταν έχω χρόνο θα συνεχίσω να σας διαβάζω ή να σχολιάζω...
Κλείνοντας, θέλω να σας ευχαριστήσω όλους, για μια ακόμα φορά, για την αγάπη, για το support, για την καλή διάθεση και για την κατανόηση που μου δείξατε όλον αυτόν τον καιρό... Η σχεδόν καθημερινή παρουσία σας σε αυτό το blog μου έδωσε πολλά... Και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο... Κυρίως όμως, με έκανε να νοιώσω μέλος μια υπέροχης παρέας, να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους, και να αναζητήσω τα όρια μου σε ένα χώρο καινούριο και άκρως ενδιαφέροντα... Έτσι, πλήρης ημερών, εμπειριών, αναγνωσιμότητας και αποδοχής, και κρατόντας στις αποσκευές της ζωής μου μερικούς καινούριους φίλους και μια παλιά, αγαπημένη συμμαθήτρια, σας αποχαιρετώ με ένα γλυκό φιλί και την ευχή να τα ξαναπούμε μέσα απο δουλειές, μέσα από παρέες και μέσα από μια ζωή που κρύβει πάντα εκπλήξεις στην επόμενη στροφή της... Να είστε πάντα καλά.....
Όμως να που ήρθε η ώρα αυτή η σχέση να κλείσει τον κύκλο της... Και να τον κλείσει τώρα που είναι ακόμα στο peak της, έτσι ώστε να μας αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις και αυτή την γλυκόπικρη γεύση που αφήνουν πίσω τους όλα τα όμορφα πράγματα που φεύγοντας ξέρουμε πως θα μας λείψουν στο μέλλον αλλά ταυτόχρονα ξέρουμε και πως, αν τα κρατήσουμε, αν παραμείνουμε σε αυτά, θα χαλάσουν και θα χάσουν την ομορφιά και την μοναδικότητα τους...
Τον τελευταίο καιρό γράφω άτονα και σχεδόν από υποχρέωση... Ίσως γιατί είναι ο χαρακτήρας μου έτσι, θέλω να τα κάνω όλα πολύ ή καθόλου , ίσως γιατί πάντα βαριέμαι τελικά την ρουτίνα και θέλω να πηγαίνω παρακάτω, ίσως γιατί η ζωή μου έτσι όπως έχει διαμορφωθεί πια, με την δουλειά, με την μετακόμιση και με το καλοκαίρι που έρχεται μου αφήνει ελάχιστο ελέυθερο χρόνο και το blogging για να το κάνω έτσι όπως μου αρέσει, είναι full time job... Θέλει ώρα να διαβάσω τα blogs που μου αρέσουν, να σχολιάσω και να απαντήσω στα δικά σας σχόλια, και να σκεφτώ τι θέλω να σας γράψω για να ανεβάσω το δικό μου ποστ... Και δυστυχώς, αυτόν τον χρόνο, δεν τον έχω πια... Και το κυρίοτερο, δεν έχω την διάθεση να τον βρω... Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα.. Να τελειώσω το περιοδικό, να φτιάξω το σπίτι στο νησί με την ησυχία μου, να δω φίλους που τους έχω παραμελήσει, να προχωρήσω το βιβλίο μου... Θέλω να αφιερώσω περισσότερο χρόνο και ενέργεια στον Άρι που παλεύει με τις εξετάσεις και τα φροντηστήρια αυτόν τον καιρό και στον Μάνο που έχει και αυτός τα δικά του τρεξίματα και βλεπόμαστε ελάχιστα...
Με πολλούς από εσάς δεν θα χαθούμε, εννοείται... Θα βρεθούμε στο νησί, θα τα λέμε στην Αθήνα για καφέδες στην λιακάδα... Το mail μου ισχύει κανονικά για οποιονδήποτε θελήσει να επικοινωνήσει μαζί μου, το ίδιο και τα τηλέφωνα μου για όσους τα έχουν.. Και αν οργανώσετε καμιά bloggo συνάντηση και είμαι around, εννοείται πως θα χαρώ να σας δώ.... Όπως εννοείται πως όταν έχω χρόνο θα συνεχίσω να σας διαβάζω ή να σχολιάζω...
Κλείνοντας, θέλω να σας ευχαριστήσω όλους, για μια ακόμα φορά, για την αγάπη, για το support, για την καλή διάθεση και για την κατανόηση που μου δείξατε όλον αυτόν τον καιρό... Η σχεδόν καθημερινή παρουσία σας σε αυτό το blog μου έδωσε πολλά... Και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο... Κυρίως όμως, με έκανε να νοιώσω μέλος μια υπέροχης παρέας, να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους, και να αναζητήσω τα όρια μου σε ένα χώρο καινούριο και άκρως ενδιαφέροντα... Έτσι, πλήρης ημερών, εμπειριών, αναγνωσιμότητας και αποδοχής, και κρατόντας στις αποσκευές της ζωής μου μερικούς καινούριους φίλους και μια παλιά, αγαπημένη συμμαθήτρια, σας αποχαιρετώ με ένα γλυκό φιλί και την ευχή να τα ξαναπούμε μέσα απο δουλειές, μέσα από παρέες και μέσα από μια ζωή που κρύβει πάντα εκπλήξεις στην επόμενη στροφή της... Να είστε πάντα καλά.....
