Έχω πολλά να σας γράψω και όλα δυσάρεστα... Από χτες το μεσημέρι νοιώθω ελαφρά αποπροσανατολισμένη σε σχέση με το blog, όχι γιατί το βαρέθηκα ή γιατί συνέβη κάτι μέσα εδώ, αλλά γιατί συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά, με τον δύσκολο τρόπο, πως κάτι που ξεκίνησε σαν παιχνιδάκι έχει καταλήξει πολύ σοβαρότερο από ότι μπορούσα ποτέ να φανταστώ και έχει αρχίσει πια να επιρρεάζει τις επαγγελματικές μου τουλάχιστον σχέσεις πολύ αρνητικότερα από ότι θα ήθελα... Οκ, δεν είμαι ηλίθια, μπορώ να καταλάβω πως κάποια από τα πράγματα που έχω γράψει κατά καιρούς μπορεί να ακούστηκαν ενοχλητικά ή έστω και άδικα σε ορισμένους, όμως το νόημα αυτού του blog ήταν πάντα για μένα ένα... Το να μπορώ να γράφω ότι σκέφτομαι, με ειλικρίνια και με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο θα τo συζητούσα με μια παρέα φίλων... Έτσι τουλάχιστον ξεκίνησα... Στην πορεία η παρέα μεγάλωσε και τώρα πια μπήκα στην φάση που πρέπει να αρχίσω να κρατάω ισορροπίες... Και αυτό με απογοητεύει και με θυμώνει.. Όχι γιατί δεν ξέρω ή δεν μπορώ να το κάνω αλλά γιατί έτσι, για μένα τουλάχιστον, με τον χαρακτήρα που έχω, χάνεται όλη η χαρά... Αν κάθε φορά που αποφασίζω να γράψω κάτι πέρα από τα χαζά καθημερινά μου πρέπει να έχω στο μυαλό μου ποιός μπορεί να παρεξηγήσει ή να προσβληθεί από τα όσα γράφω τότε πραγματικά, δεν έχει νόημα η όλη ιστορία..
Βλέπετε οι άνθρωποι τείνουν να είναι πολύ άδικοι συχνά.... Και να μην νοιάζονται καθόλου για τα χίλια καλά που μπορεί να έχεις πει ή να έχεις γράψει γι' αυτούς σε άσχετες φάσεις αλλά να κολάνε στο ένα δυσάρεστο ή έστω άδικο που τους ενόχλησε, με πάθος... Και έτσι, να δημιουργείται πρόβλημα...
Καλώς ή κακώς, εγώ θέλω να έχω το δικαίωμα στην γνώμη μου και την ελευθερία, όταν θέλω να την εκφράζω... Πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό ρε γαμώτο? Και να πείτε οτι γράφω το Πρέζα TV, και κάθε μέρα τα χώνω σε κάποιον, να πω οκ, τα ήθελες και τα έπαθες... Εδώ πόσες φορές έχει συμβεί να κάνω κάποιου είδους αρνητική κριτική για κάποιον ή για κάτι? Ε, όσες φορές έγινε, τόσες φορές, μετά, έγινε ο χαμός.... Τόσο που κατέληξα να αισθάνομαι σαν την πριγκίπησα των διαπλεκομένων... Συνεργάζεσαι με αυτούς δεν μπορείς να γράφεις για αυτό. Συνεργάζεσαι με τους άλλους δεν μπορείς να γράφεις για το άλλο.. Εγώ δηλαδή που σαν ελεύθερη επαγγελματίας συνεργάζομαι με διαφόρους δεν μπορώ ουσιαστικά να γράψω για τίποτα πέρα από το πέρασα την ημέρα μου ή τι θέλω να μαγειρέψω.. Και νοιώθω πραγματικά ευγνώμων που δεν με παρέλαβε και ο Αιμίλιος να μου ρίξει ένα χεσιματάκι για τα όσα έγραψα για την Κλεμμένη Ζωή...
Μιλάμε για τρελά νεύρα από χτές, σας το ορκίζομαι... Και δεν ξέρω που και πως θα τα ξεσπάσω... Το ρεζουμέ πάντως είναι πως το blogάκι μου μάλλον έχει μεγαλύτερο impact από όσο θα τολμούσα ποτέ να φανταστώ και ότι ξαφνικά πρέπει να αποφασίσω πως θα συνεχίσω μια που ότι αρνητικό γραφτέι εδώ μέσα γίνεται κόκκινη παντιέρα που μου την κουνάνε μέσα στα μούτρα μου και με θυμώνουν τρελά... Όχι αν, σε καμία περίπτωση όχι αν θα συνεχίσω, αλλά με ποιόν τρόπο.. Με ποιόν τρόπο θα μπορώ να είμαι και εγώ ευχαριστημένη, με ποιόν τρόπο θα μπορώ να νοιώθω ελεύθερη να γράφω ότι μου φανεί του Λωλοστεφανή και ταυτόχρονα να μην με απολύσουν από παντού ... Μήπως τελικά η καλύτερη λύση είναι να πέσω με τα μούτρα στο βιβλίο μου? Να γίνω σούπερ διάσημη συγγραφέας και να μπορώ να λέω και να γράφω ότι θέλω και να με πληρώνουν και αδρά γι' αυτό? Μήπως είμαι τελικά ένας άνθρωπος των γραμμάτων και δεν το ξέρω? Μήπως είμαι ένας Κον Μπεντίτ ή όπως τον έλεγαν τέλως πάντων εκείνον τον πρωτεργάτη του Μάη του 68 στο Παρίσι? Ή μήπως έχουμε τρελαθεί όλοι τελείως, μη χέσω? Ε?
Βλέπετε οι άνθρωποι τείνουν να είναι πολύ άδικοι συχνά.... Και να μην νοιάζονται καθόλου για τα χίλια καλά που μπορεί να έχεις πει ή να έχεις γράψει γι' αυτούς σε άσχετες φάσεις αλλά να κολάνε στο ένα δυσάρεστο ή έστω άδικο που τους ενόχλησε, με πάθος... Και έτσι, να δημιουργείται πρόβλημα...
Καλώς ή κακώς, εγώ θέλω να έχω το δικαίωμα στην γνώμη μου και την ελευθερία, όταν θέλω να την εκφράζω... Πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό ρε γαμώτο? Και να πείτε οτι γράφω το Πρέζα TV, και κάθε μέρα τα χώνω σε κάποιον, να πω οκ, τα ήθελες και τα έπαθες... Εδώ πόσες φορές έχει συμβεί να κάνω κάποιου είδους αρνητική κριτική για κάποιον ή για κάτι? Ε, όσες φορές έγινε, τόσες φορές, μετά, έγινε ο χαμός.... Τόσο που κατέληξα να αισθάνομαι σαν την πριγκίπησα των διαπλεκομένων... Συνεργάζεσαι με αυτούς δεν μπορείς να γράφεις για αυτό. Συνεργάζεσαι με τους άλλους δεν μπορείς να γράφεις για το άλλο.. Εγώ δηλαδή που σαν ελεύθερη επαγγελματίας συνεργάζομαι με διαφόρους δεν μπορώ ουσιαστικά να γράψω για τίποτα πέρα από το πέρασα την ημέρα μου ή τι θέλω να μαγειρέψω.. Και νοιώθω πραγματικά ευγνώμων που δεν με παρέλαβε και ο Αιμίλιος να μου ρίξει ένα χεσιματάκι για τα όσα έγραψα για την Κλεμμένη Ζωή...
Μιλάμε για τρελά νεύρα από χτές, σας το ορκίζομαι... Και δεν ξέρω που και πως θα τα ξεσπάσω... Το ρεζουμέ πάντως είναι πως το blogάκι μου μάλλον έχει μεγαλύτερο impact από όσο θα τολμούσα ποτέ να φανταστώ και ότι ξαφνικά πρέπει να αποφασίσω πως θα συνεχίσω μια που ότι αρνητικό γραφτέι εδώ μέσα γίνεται κόκκινη παντιέρα που μου την κουνάνε μέσα στα μούτρα μου και με θυμώνουν τρελά... Όχι αν, σε καμία περίπτωση όχι αν θα συνεχίσω, αλλά με ποιόν τρόπο.. Με ποιόν τρόπο θα μπορώ να είμαι και εγώ ευχαριστημένη, με ποιόν τρόπο θα μπορώ να νοιώθω ελεύθερη να γράφω ότι μου φανεί του Λωλοστεφανή και ταυτόχρονα να μην με απολύσουν από παντού ... Μήπως τελικά η καλύτερη λύση είναι να πέσω με τα μούτρα στο βιβλίο μου? Να γίνω σούπερ διάσημη συγγραφέας και να μπορώ να λέω και να γράφω ότι θέλω και να με πληρώνουν και αδρά γι' αυτό? Μήπως είμαι τελικά ένας άνθρωπος των γραμμάτων και δεν το ξέρω? Μήπως είμαι ένας Κον Μπεντίτ ή όπως τον έλεγαν τέλως πάντων εκείνον τον πρωτεργάτη του Μάη του 68 στο Παρίσι? Ή μήπως έχουμε τρελαθεί όλοι τελείως, μη χέσω? Ε?
