Δυό ολόκληρους μήνες μετά το τελευταίο μου ποστ κάθομαι στην βεράντα του καινούριου σπιτιού μου και χαζεύωτην θέα. Έγιναν πολλά μέσα σε αυτές τις 60 περίπου μέρες, το περιοδικό κυκλοφόρησε και μάλιστα με την μεγαλύτερη διαφημιστική επιτυχία μέχρι σήμερα, η μετακόμιση μου τελείωσε με χίλιες δυό καθυστερήσεις, ο Άρις τελειώνει και αυτός το φροντιστήριο του και ξεκινάει διακοπές και εγώ, εδώ και μια εβδομάδα ειμαι επιτελους στο νησί...
Το σπίτι δεν είναι ακόμα τελείως έτοιμο αλλά κάθε μέρα που περνάει βελτιώνεται όλο και περισσότερο, και σήμερα το πρωί όπως έπινα τον πρώτο καφέ της ημέρας και χάζευα τα blogs σας σκέφτηκα πως αυτή την εικόνα που απλώνεται μπροστά στα μάτια μου σαν δώρο θα ηθελα να την μοιραστώ μαζί σας... Δεν ξέρω ποιός θα την δει τελικά αν και ο μετρητής εξακολουθεί να δείχνει καμμιά 700αριά επισκέψεις την εβδομάδα παρόλη την δίμηνη απουσία μου... Σαν γράμμα σε μπουκάλι μέσα στον ωκεανό, έτσι το νοιώθω αυτό το ποστ... Εγώ το ανεβάζω και ας ταξιδέψει όπου το βγάλει ο καιρός....Φιλιά σε όλους και κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε....
Το σπίτι δεν είναι ακόμα τελείως έτοιμο αλλά κάθε μέρα που περνάει βελτιώνεται όλο και περισσότερο, και σήμερα το πρωί όπως έπινα τον πρώτο καφέ της ημέρας και χάζευα τα blogs σας σκέφτηκα πως αυτή την εικόνα που απλώνεται μπροστά στα μάτια μου σαν δώρο θα ηθελα να την μοιραστώ μαζί σας... Δεν ξέρω ποιός θα την δει τελικά αν και ο μετρητής εξακολουθεί να δείχνει καμμιά 700αριά επισκέψεις την εβδομάδα παρόλη την δίμηνη απουσία μου... Σαν γράμμα σε μπουκάλι μέσα στον ωκεανό, έτσι το νοιώθω αυτό το ποστ... Εγώ το ανεβάζω και ας ταξιδέψει όπου το βγάλει ο καιρός....Φιλιά σε όλους και κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε....
