Από χτες το απόγευμα άρχισε και επισήμως η φετινή προετοιμασία για την έκδοση του Mykonos Confidential... Προφανώς έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε από καιρό - εγώ ακόμα και το Πάσχα, παρόλο που κατέβηκα με παρέα και περάσαμε σούπερ, κατάφερα να κάνω μια συνέντευξη και αρκετές συνεννοήσεις, χώρια που κάλυψα και ένα μεγάλο κομμάτι από τα καινούρια openings- όμως μετά το χτεσινό meeting που κράτησε μέχρι τις 7 η ώρα το απόγευμα, είναι official πια, ξεκινάμε!!! Το διαφημιστικό είναι στο νησί από χτες, η Ιλεάνα και εγώ κατεβαίνουμε την Δευτέρα, οι λίστες με τα "to do's" μεγαλώνουν με γεωμετρική πρόοδο, το άγχος κυριεύει τους νευρικούς και είχαμε και τον πρώτο μας καυγά , έτσι, για το καλό...
Η αλήθεια είναι πως παρόλη την εμπειρία δύο τευχών πια που μας δίνει την δυνατότητα να έχουμε έναν "μπούσουλα" πάνω στον οποίο θα κινηθούμε με ασφάλεια, κάθε καινούριο τεύχος είναι ένα πάζλ για δύσκολους λύτες... Υπάρχουν τα καινούρια πρόσωπα και πράγματα που πρέπει να γραφτούν, υπάρχουν τα παλιά που πρέπει να ανακυκλωθούν έξυπνα, υπάρχουν οι - δύσκολες- ισορροπίες με πελάτες και φίλους που πρέπει να κρατηθούν, υπάρχουν τα μεγάλα θέματα που οφείλουν να είναι αποκλειστικά, υπάρχουν οι δυσκολίες της τελευταίας στιγμής που σε συνδυασμό με τον νόμο του Merfy πάντα μας βγάζουν εκτός προγράμματος, υπάρχουν οι εμπνεύσεις του Πέτρου που σώζουν την κατάσταση μαγικά και υπάρχουμε και εμείς που παρόλη την τέλεια χημεία μας και την αγάπη που μας δένει μετά από τρία χρόνια τόσο κοντινής και καλής συνεργασίας έρχονται στιγμές έντασης και αγωνίας που μας κάνουν να ξεσπάμε και να τσακωνόμαστε σαν τα σκυλιά, άσχετα αν μετά τα ξαναβρίσκουμε και είμαστε πάλι φίλοι αγαπημένοι...
Ναι, το περιοδικό μας, όπως και κάθε περιοδικό άλλωστε, κρύβει πολλές χαρές αλλά και τεράστιο άγχος μέσα στις σελίδες του, αλλά τελικά, σαν κάθε γέννα, μόλις πάρουμε στα χέρια το καινούριο "παιδί' μας τα ξεχνάμε όλα.. Και ανυπομονούμε να βάλουμε μπροστά το επόμενο... Εγώ φέτος, όπως ξέρετε όσοι με διαβάζετε συχνά, κάποια στιγμή εγκατέλειψα το project... Όταν ήρθε όμως η ώρα να ξεκινήσω να προετοιμάζομαι για ένα άλλο περιοδικό για το νησί, σε εκείνο το πρώτο meeting, συνειδητοποίησα πόσο πολύ θα μου έλειπε το "δικό" μας... Και, έχοντας κρατήσει μια πορτούλα ανοιχτή για παν ενδεχόμενο, ξαναγύρισα πίσω τρέχοντας, και μάλιστα με καλύτερη συμφωνία από πριν.... Και δεν έφταιγε κατά κανένα τρόπο το άλλο περιοδικό, άληθεια σας το λέω, ούτε οι άλλοι συνεργάτες που ήταν μια χαρά παιδιά, ούτε η άλλη εταιρία που μια χαρά με υποδέχτηκε... Έφταιγαν οι αναμνήσεις δυό πολύ όμορφων τελικά χρόνων, και η αίσθηση πως κάτι που σε μεγάλο βαθμό ήταν και δικό μου δημιούργημα θα κυκλοφορούσε φέτος στα περίπτερα χωρίς εμένα...
Βλέπτε είμαι πολύ περήφανη που συμμετέχω στην ομάδα του Mykonos Confidential.. Γιατί πιστεύω ακράδαντα πως είναι το καλύτερο περιοδικό που βγαίνει για το νησί, η καλύτερη προσπάθεια που έχει γίνει μέχρι σήμερα, και τελικά, μια έκδοση που κάθε χρόνο βάζει τον πήχυ πιο ψηλά ακόμα και για τον ίδιο της τον εαυτό... Με εξαιρετικούς συνεργάτες από το νησί, όπως τον Παναγιώτη Κουσαθανά, τον Δημήτρη Ρουσουνέλο και την Φρατζέσκα Χανιώτη, με ένα τημ από την Αθήνα που αγαπάει την Μύκονο όλο τον χρόνο και όχι μόνο το καλοκαίρι, και με την αμέριστη βοήθεια τόσων μυκονιατών που κάθε χρόνο κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να μας βοηθήσουν και που μας έχουν αγκαλιάσει σαν να είμαστε δικά τους παιδιά...
Έτσι, φορτωμένη με θέματα και λίστες, με κασετοφωνάκια και σημειώσεις, με το τηλέφωνο μου να χτυπάει ακατάπαυστα και το καινούριο μου laptop έτοιμο να φιλοξενήσει ένα μεγάλο κομμάτι της ύλης του περιοδικού που περνάει από τα χέρια μου, και ταυτόχρονα με κέφι τρελό και αισιοδοξία που χτυπάει limit up, την Δευτέρα το πρωί θα είμαι στο High Speed έτοιμη να ριχτώ με τα μούτρα στην δουλειά για να είναι το φετινό τεύχος το καλύτερο απ' όλα.. Θα είναι ένα δύσκολος μήνας αυτός που έρχεται, το ξέρω καλά, με πολλά πήγαινε έλα και με πολύ άγχος και με ελάχιστο χρόνο για τους ανθρώπους που αγαπάω και για τον εαυτό μου, όμως το αποτέλεσμα, είμαι σίγουρη, για άλλη μια φορά θα με δικαιώσει απολύτως...
Δεν παραπονιέμαι, κάθε άλλο, άλλωστε κάνω μια δουλειά που αγαπάω και όσο δύσκολη και αν είναι, εμείς τουλάχιστον, έχουμε την τύχη να την κάνουμε στο ωραιότερο μέρος του κόσμου.. Που μας φορτίζει με την μαγική ενέργεια του, που μας φέρνει σε επαφή με αγαπημένους, υπέροχους ανθρώπους και που μας δίνει την δυνατότητα, όταν νοιώσουμε έτοιμοι να τα πάιξουμε να κάνουμε τα ωραιότερα διαλείματα ever... Για καφέ στην Καζάρμα, για ποτό στο Άρωμα, για χορό στο Guzel , για μπάνιο στην Ψαρού... Και σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, όταν τίποτα άλλο δεν μοιάζει ικανό να αποσυμπιέσει το αγχος ή τον εκνευρισμό μας, εγώ έχω πάντα την μυσική μου συνταγή έτοιμη, αρκεί να έχει ζεστάνει ο καιρός εννοείται... Μια βουτιά στα γαλανά νερά του Άγιου Σώστη είναι αρκετή για να έρθουν όλα στα ίσα τους.. Η ζωή είναι ωραία.. Και είναι μικρή.. Και πρέπει να την ζούμε στο μάξιμουμ... Και εμείς, έχουμε την τύχη, την ευλογία να πω?, να κάνουμε την δουλειά μας εκεί που άλλοι ονειρεύονται να περάσουν τις διακοπές τους...
Ευχηθείτε μου καλή τύχη λοιπόν, και πάμε..... Φιλιά και καλό , καλό σαββατοκύριακο...
Υ.Γ. Ξεφύλιζα πρόσφατα ένα βιβλίο της Ρένας της Φτελιάς και διάβασα μια αφιέρωση που μου έκανε εντύπωση γιατί με άγγιξε απολύτως.. "Στην Μύκονο, το νησί που τόσα μου έδωσε και τόσα του χρωστάω" γράφει η Ρένα και αν μπορούσα κάπου, κάποτε να κάνω και εγώ την δική μου αφιέρωση στο νησί, αυτό ακριβώς θα έγραφα, με τον ίδιο τρόπο... Τα καλύτερα μου, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο τα έχω ζήσει και τα έχω πάρει από την Μύκονο... Εκεί διασκέδασα τρελά σαν έφηβη, εκεί ερωτεύτηκα, εκεί παντρεύτηκα, στις παραλίιες της πέρασε όλα τα γελαστά του καλοκαίρια το παιδί μου, εκεί γνώρισα κάποιους από τους πιο αγαπημένους φίλους και από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου, εκεί έκλεισα τις καλύτερες και τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές μου, εκεί πέρασα και περνάω τις ωραιότερες μέρες μου, εκεί έχουμε κάνει τα καλύτερα μας γλέντια, αυτά που τα θυμόμαστε ακόμα και χαμογελάμε νοσταλγικά... Και ελπίζω, να δώσει ο Θεός, όταν μεγαλώσει το παιδί μας και βρει τον δρόμο του, τον επαγγελματικό και τον προσωπικό, και όταν μπορέσει και ο άντρας μου να χαλαρώσει λίγο με τις δουλειές του, να έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε το δικό μας σπίτι και να περνάμε εκεί, στο ωραιότερο νησί του κόσμου, τον περισσότερο μας χρόνο... Αυτό είναι το όνειρο μου για το μέλλον... Και ελπίζω πραγματικά, όπως και τόσα άλλα πράγματα που κάποτε φάνταζαν απραγματοποίητα και όμως η ζωή μου τα έφερε όπως τα είχα ονειρευτεί, το όχι και τόσο μακρυνό μέλλον να μας βρει να γράφουμε ο καθένας το δικό του βιβλίο, εγώ το μυθιστόρημα μου και ο Μάνος το βιβλίο του για τα πούρα σε μια βεράντα με θέα την Χώρα.... Και, όπως στα παραμύθια που τόσο αγαπώ, να ζήσουμε happily ever after....
Υ.Γ. Η φωτογραφία, εννοείται, από το νησί... Η Χώρα όπως φαίνεται από την θάλασσα....
Η αλήθεια είναι πως παρόλη την εμπειρία δύο τευχών πια που μας δίνει την δυνατότητα να έχουμε έναν "μπούσουλα" πάνω στον οποίο θα κινηθούμε με ασφάλεια, κάθε καινούριο τεύχος είναι ένα πάζλ για δύσκολους λύτες... Υπάρχουν τα καινούρια πρόσωπα και πράγματα που πρέπει να γραφτούν, υπάρχουν τα παλιά που πρέπει να ανακυκλωθούν έξυπνα, υπάρχουν οι - δύσκολες- ισορροπίες με πελάτες και φίλους που πρέπει να κρατηθούν, υπάρχουν τα μεγάλα θέματα που οφείλουν να είναι αποκλειστικά, υπάρχουν οι δυσκολίες της τελευταίας στιγμής που σε συνδυασμό με τον νόμο του Merfy πάντα μας βγάζουν εκτός προγράμματος, υπάρχουν οι εμπνεύσεις του Πέτρου που σώζουν την κατάσταση μαγικά και υπάρχουμε και εμείς που παρόλη την τέλεια χημεία μας και την αγάπη που μας δένει μετά από τρία χρόνια τόσο κοντινής και καλής συνεργασίας έρχονται στιγμές έντασης και αγωνίας που μας κάνουν να ξεσπάμε και να τσακωνόμαστε σαν τα σκυλιά, άσχετα αν μετά τα ξαναβρίσκουμε και είμαστε πάλι φίλοι αγαπημένοι...
Ναι, το περιοδικό μας, όπως και κάθε περιοδικό άλλωστε, κρύβει πολλές χαρές αλλά και τεράστιο άγχος μέσα στις σελίδες του, αλλά τελικά, σαν κάθε γέννα, μόλις πάρουμε στα χέρια το καινούριο "παιδί' μας τα ξεχνάμε όλα.. Και ανυπομονούμε να βάλουμε μπροστά το επόμενο... Εγώ φέτος, όπως ξέρετε όσοι με διαβάζετε συχνά, κάποια στιγμή εγκατέλειψα το project... Όταν ήρθε όμως η ώρα να ξεκινήσω να προετοιμάζομαι για ένα άλλο περιοδικό για το νησί, σε εκείνο το πρώτο meeting, συνειδητοποίησα πόσο πολύ θα μου έλειπε το "δικό" μας... Και, έχοντας κρατήσει μια πορτούλα ανοιχτή για παν ενδεχόμενο, ξαναγύρισα πίσω τρέχοντας, και μάλιστα με καλύτερη συμφωνία από πριν.... Και δεν έφταιγε κατά κανένα τρόπο το άλλο περιοδικό, άληθεια σας το λέω, ούτε οι άλλοι συνεργάτες που ήταν μια χαρά παιδιά, ούτε η άλλη εταιρία που μια χαρά με υποδέχτηκε... Έφταιγαν οι αναμνήσεις δυό πολύ όμορφων τελικά χρόνων, και η αίσθηση πως κάτι που σε μεγάλο βαθμό ήταν και δικό μου δημιούργημα θα κυκλοφορούσε φέτος στα περίπτερα χωρίς εμένα...
Βλέπτε είμαι πολύ περήφανη που συμμετέχω στην ομάδα του Mykonos Confidential.. Γιατί πιστεύω ακράδαντα πως είναι το καλύτερο περιοδικό που βγαίνει για το νησί, η καλύτερη προσπάθεια που έχει γίνει μέχρι σήμερα, και τελικά, μια έκδοση που κάθε χρόνο βάζει τον πήχυ πιο ψηλά ακόμα και για τον ίδιο της τον εαυτό... Με εξαιρετικούς συνεργάτες από το νησί, όπως τον Παναγιώτη Κουσαθανά, τον Δημήτρη Ρουσουνέλο και την Φρατζέσκα Χανιώτη, με ένα τημ από την Αθήνα που αγαπάει την Μύκονο όλο τον χρόνο και όχι μόνο το καλοκαίρι, και με την αμέριστη βοήθεια τόσων μυκονιατών που κάθε χρόνο κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να μας βοηθήσουν και που μας έχουν αγκαλιάσει σαν να είμαστε δικά τους παιδιά...
Έτσι, φορτωμένη με θέματα και λίστες, με κασετοφωνάκια και σημειώσεις, με το τηλέφωνο μου να χτυπάει ακατάπαυστα και το καινούριο μου laptop έτοιμο να φιλοξενήσει ένα μεγάλο κομμάτι της ύλης του περιοδικού που περνάει από τα χέρια μου, και ταυτόχρονα με κέφι τρελό και αισιοδοξία που χτυπάει limit up, την Δευτέρα το πρωί θα είμαι στο High Speed έτοιμη να ριχτώ με τα μούτρα στην δουλειά για να είναι το φετινό τεύχος το καλύτερο απ' όλα.. Θα είναι ένα δύσκολος μήνας αυτός που έρχεται, το ξέρω καλά, με πολλά πήγαινε έλα και με πολύ άγχος και με ελάχιστο χρόνο για τους ανθρώπους που αγαπάω και για τον εαυτό μου, όμως το αποτέλεσμα, είμαι σίγουρη, για άλλη μια φορά θα με δικαιώσει απολύτως...
Δεν παραπονιέμαι, κάθε άλλο, άλλωστε κάνω μια δουλειά που αγαπάω και όσο δύσκολη και αν είναι, εμείς τουλάχιστον, έχουμε την τύχη να την κάνουμε στο ωραιότερο μέρος του κόσμου.. Που μας φορτίζει με την μαγική ενέργεια του, που μας φέρνει σε επαφή με αγαπημένους, υπέροχους ανθρώπους και που μας δίνει την δυνατότητα, όταν νοιώσουμε έτοιμοι να τα πάιξουμε να κάνουμε τα ωραιότερα διαλείματα ever... Για καφέ στην Καζάρμα, για ποτό στο Άρωμα, για χορό στο Guzel , για μπάνιο στην Ψαρού... Και σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, όταν τίποτα άλλο δεν μοιάζει ικανό να αποσυμπιέσει το αγχος ή τον εκνευρισμό μας, εγώ έχω πάντα την μυσική μου συνταγή έτοιμη, αρκεί να έχει ζεστάνει ο καιρός εννοείται... Μια βουτιά στα γαλανά νερά του Άγιου Σώστη είναι αρκετή για να έρθουν όλα στα ίσα τους.. Η ζωή είναι ωραία.. Και είναι μικρή.. Και πρέπει να την ζούμε στο μάξιμουμ... Και εμείς, έχουμε την τύχη, την ευλογία να πω?, να κάνουμε την δουλειά μας εκεί που άλλοι ονειρεύονται να περάσουν τις διακοπές τους...
Ευχηθείτε μου καλή τύχη λοιπόν, και πάμε..... Φιλιά και καλό , καλό σαββατοκύριακο...
Υ.Γ. Ξεφύλιζα πρόσφατα ένα βιβλίο της Ρένας της Φτελιάς και διάβασα μια αφιέρωση που μου έκανε εντύπωση γιατί με άγγιξε απολύτως.. "Στην Μύκονο, το νησί που τόσα μου έδωσε και τόσα του χρωστάω" γράφει η Ρένα και αν μπορούσα κάπου, κάποτε να κάνω και εγώ την δική μου αφιέρωση στο νησί, αυτό ακριβώς θα έγραφα, με τον ίδιο τρόπο... Τα καλύτερα μου, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο τα έχω ζήσει και τα έχω πάρει από την Μύκονο... Εκεί διασκέδασα τρελά σαν έφηβη, εκεί ερωτεύτηκα, εκεί παντρεύτηκα, στις παραλίιες της πέρασε όλα τα γελαστά του καλοκαίρια το παιδί μου, εκεί γνώρισα κάποιους από τους πιο αγαπημένους φίλους και από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου, εκεί έκλεισα τις καλύτερες και τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές μου, εκεί πέρασα και περνάω τις ωραιότερες μέρες μου, εκεί έχουμε κάνει τα καλύτερα μας γλέντια, αυτά που τα θυμόμαστε ακόμα και χαμογελάμε νοσταλγικά... Και ελπίζω, να δώσει ο Θεός, όταν μεγαλώσει το παιδί μας και βρει τον δρόμο του, τον επαγγελματικό και τον προσωπικό, και όταν μπορέσει και ο άντρας μου να χαλαρώσει λίγο με τις δουλειές του, να έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε το δικό μας σπίτι και να περνάμε εκεί, στο ωραιότερο νησί του κόσμου, τον περισσότερο μας χρόνο... Αυτό είναι το όνειρο μου για το μέλλον... Και ελπίζω πραγματικά, όπως και τόσα άλλα πράγματα που κάποτε φάνταζαν απραγματοποίητα και όμως η ζωή μου τα έφερε όπως τα είχα ονειρευτεί, το όχι και τόσο μακρυνό μέλλον να μας βρει να γράφουμε ο καθένας το δικό του βιβλίο, εγώ το μυθιστόρημα μου και ο Μάνος το βιβλίο του για τα πούρα σε μια βεράντα με θέα την Χώρα.... Και, όπως στα παραμύθια που τόσο αγαπώ, να ζήσουμε happily ever after....
Υ.Γ. Η φωτογραφία, εννοείται, από το νησί... Η Χώρα όπως φαίνεται από την θάλασσα....
