Οι μέρες που περνάω είναι πιεστικές και δύσκολες... Και ευτυχώς που το νησί και η ενέργεια του με βοηθάνε να μαζεύω δυνάμεις γιατί διαφορετικά θα τα ειχα παίξει κανονικά... Τα θέματα τρέχουν καθημερινά, το περιοδικό νομίζω θα σκίσει φέτος παρόλον τον τεράστιο ανταγωνισμό – 12 εκδόσεις μέτρησαν τα παιδιά του διαφημιστικού πως ετοιμάζονται φέτος για το νησί- όμως όπως κάθε χρόνο, όταν έρχεται η ώρα, ο χρόνος μοιάζει ελάχιστος για να χωρέσει τον προγραμματισμό και τα ραντεβού με τόσους ανθρώπους.. Μετρήστε σελίδες, 450 αριθμούσε το περσινό τεύχος, και σκεφτείτε πόσος κόσμος χρειάζεται για να γεμίσουν, διαιρέστε το με τις 30 μέρες που έχει αυτός ο έρημος μηνας που παλεύουμε εδώ όλοι με νύχια και με δόντια, και θα καταλάβετε γιατί τα ποστ μου έχουν έλλειψη έμπνευσης, πρωτοτυπίας και ενθουσιασμού αυτή την περίοδο... Και ελπιζω πως θα με συγχωρέσετε κι όλας που δεν έχω ούτε καν κουράγιο να απαντήσω στα λίγα σχόλια σας.. Το blogging είναι interactive σχέση, it takes two to tango, και είναι προφανές πως εγώ δεν είμαι σε φάση για φούρλες...
Τώρα που σας γράφω η ώρα ειναι 11 το βραδυ της Πέμπτης και έχω τελειώσει μόλις την διόρθωση και του τελευταίου κειμένου που είχα να στειλω σήμερα... Έξω από το παράθυρο μου η Χώρα φαίνεται φωτισμένη, η νύχτα είναι γλυκιά και μετα τις 12 ένα τραπέζι μας περιμένει στο Remezzo που άνοιξε το Πάσχα έτοιμο να αναβιωσει τον θρύλο μιας άλλης εποχής... Δεν θα πάω φυσικά, δεν έχω κουράγιο ούτε να φάω, πόσο μάλλον να ντυθώ και να βγω έξω... Θα συρθώ μέχρι το δωμάτιο μου, θα κάνω ενα ζεστό μπανιο και θα κουκουλωθώ στο αφράτο κρεββατάκι που τόσο ευχαριστιέμαι τώρα που γύρισε ο Ζαννής και κομάμαι ήσυχη τα βράδια... Και αύριο θα προσπαθήσω να ξυπνήσω νωρίς και να παω για καφε στην Καζάρμα με αγαπημένους αν και πρωϊνούς φίλους.
Έχω πολλά να σας γράψω για το νησί.. Καινούρια μέρη ανοίγουν, παλιά ανακαινίζονται και ομορφαίνουν, ο κόσμος έχει αρχίσει σιγά σιγά να μαζεύεται και όλα μπαίνουν πια σε ρυθμούς καλοκαιρινούς... Θα το κάνω μόλις ευκαιρίσω, μόλις πάρω μια ανάσα, από την Αθήνα πια, όταν θα έχω αρχίσει πάλι να το επιθυμώ το νησάκι, πράγμα που το ξέρω πια, θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια μόλις πατήσω το πόδι μου στο λιμάνι της Ραφήνας... Ευτυχώς, μέσα σε όλα όσα αλλάζουν με ρυθμούς ροκ στην ζωή μου, το μόνο που παραμένει σταθερό σαν βράχος είναι αυτή η «ψυχασθένεια» που με κάνει όταν είμαι εδώ να αναζητάω την οικογένεια μου και την Αθήνα και μόλις επιστρέφω να θέλω να ξαναβρεθώ τρέχοντας στο νησί. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια και την έχω συνηθίσει πια.. Και νομίζω πως το άρωμα της ειναι που με κρατάει τελικά στον αφρό... Και δεν με αφήνει να βουλιάξω μέσα στην ρουτίνα, την καθημερινότητα και την πλήξη...
Αυτά γιατί τα μάτια μου κλείνουν.. Θα σας γράψω καληνύχτα αλλά στην ουσία θα εννοώ καλημέρα μια που θα ανεβάσω το ποστ αύριο το πρωί... Φιλιά σε όλους ...
