Σήμερα στο νησάκι ξημέρωσε χειμώνας.... Από χτες το βράδυ φάνηκε το πράγμα, που πήγαμε στην δεξίωση του πρέσβη αλλά φύγαμε τρέχοντας μετά από καμιά ώρα γιατί το κρύο έξω, στο υπέροχο κατά τα άλλα κήπο του Λητώ ήταν τσουχτερό... Οι Κινέζοι πάλι μια χαρά, πρόβλημα ουδέν, έδειχναν κατενθουσασμένοι και κυκλοφορούσαν με τα κοντομάνικα βγάζοντας ακατάπαυστα φωτογραφίες και χορεύοντας Zorba the Greek... Μιλάμε λαός Duracel... Κανονικά...
Εγώ πάλι που δεν είμαι καθόλου ανθεκτική στο κρύο παρολο το λίπος που θεωρητικά θα έπρεπε να με προφυλάσσει κάπως, σας γράφω τώρα φορώντας παντελόνι φόρμας, T-shirt και κοτονένιο πουλόβερ μέσα στο σπίτι και όταν βγω, αργότερα, θα φορέσω και μπουφάν if you get the picture... Αν συνεχιστεί δε έτσι ο καιρός και τις επόμενες μέρες, ο Γιάννης, ο φωτογράφος μας, που έρχεται αύριο, θα κάνει χαρακίρι κανονικό.. Θα είναι η δευτερη χρονιά που θα φωτογραφίζει θέματα στο νησί μέσα Μαϊου και το αποτέλεσμα θα μοιάζει λες και τα τράβηξε Οκτώβρη...
Κατά τα λοιπά η δουλειά είναι στο φουλ της, έχω κάθε μέρα συνεντεύξεις, συναντήσεις και μπόλκο γράψιμο, και σήμερα, σε λίγο, επιστρέφει ευτυχώς και ο Ζαννής γιατί να σας πω την αμαρτία μου, παρόλο που δεν φοβάμαι γενικά, χτες τα χρειάστηκα λίγο... Ολομόναχη μέσα σε αυτό το τεράστιο σπίτι μέσα στην μέση του πουθενά με όλα αυτά τα παράθυρα χωρίς πατζούρια, την βροχή έξω να πέφτει σαν τρελή, τον αέρα να λυσσομανάει και τα σκυλιά να γαυγίζουν ακατάπαυστα, ξύπνησα τουλάχιστον τρεις φορές με την απόλυτη βεβαιότητα πως κάποιος είχε μπεί μέσα στο σπίτι... Και τις τρεις ξανακουκουλώθηκα γιατί η λογική υπερίσχυσε του πανικού μου και σκέφτηκα πως if that was the case καλύτερα θα ήταν να κάνω την πεθαμένη, όμως ξαγρυπνησα και είδα και έπαθα να ξανακοιμηθώ.. Αυτό είναι το κακό με τα μεγάλα σπίτια τελικά... Είναι πανέμορφα την μέρα αλλά την νύχτα θέλουν παρέα... Ή φρουρό στην είσοδο... Ξέρω 'γω?
Anyway, από σήμερα ολα θα είναι back to normal και ελπίζω το βράδυ να κοιμηθώ σαν τουβλίνος...Και τώρα σας αφήνω για να ξεκινήσω να προγραμματίζω την ημέρα και τα ραντεβού μου... Καλημέρα και φιλιά σε όλους... Φθινοπωρινά...
Εγώ πάλι που δεν είμαι καθόλου ανθεκτική στο κρύο παρολο το λίπος που θεωρητικά θα έπρεπε να με προφυλάσσει κάπως, σας γράφω τώρα φορώντας παντελόνι φόρμας, T-shirt και κοτονένιο πουλόβερ μέσα στο σπίτι και όταν βγω, αργότερα, θα φορέσω και μπουφάν if you get the picture... Αν συνεχιστεί δε έτσι ο καιρός και τις επόμενες μέρες, ο Γιάννης, ο φωτογράφος μας, που έρχεται αύριο, θα κάνει χαρακίρι κανονικό.. Θα είναι η δευτερη χρονιά που θα φωτογραφίζει θέματα στο νησί μέσα Μαϊου και το αποτέλεσμα θα μοιάζει λες και τα τράβηξε Οκτώβρη...
Κατά τα λοιπά η δουλειά είναι στο φουλ της, έχω κάθε μέρα συνεντεύξεις, συναντήσεις και μπόλκο γράψιμο, και σήμερα, σε λίγο, επιστρέφει ευτυχώς και ο Ζαννής γιατί να σας πω την αμαρτία μου, παρόλο που δεν φοβάμαι γενικά, χτες τα χρειάστηκα λίγο... Ολομόναχη μέσα σε αυτό το τεράστιο σπίτι μέσα στην μέση του πουθενά με όλα αυτά τα παράθυρα χωρίς πατζούρια, την βροχή έξω να πέφτει σαν τρελή, τον αέρα να λυσσομανάει και τα σκυλιά να γαυγίζουν ακατάπαυστα, ξύπνησα τουλάχιστον τρεις φορές με την απόλυτη βεβαιότητα πως κάποιος είχε μπεί μέσα στο σπίτι... Και τις τρεις ξανακουκουλώθηκα γιατί η λογική υπερίσχυσε του πανικού μου και σκέφτηκα πως if that was the case καλύτερα θα ήταν να κάνω την πεθαμένη, όμως ξαγρυπνησα και είδα και έπαθα να ξανακοιμηθώ.. Αυτό είναι το κακό με τα μεγάλα σπίτια τελικά... Είναι πανέμορφα την μέρα αλλά την νύχτα θέλουν παρέα... Ή φρουρό στην είσοδο... Ξέρω 'γω?
Anyway, από σήμερα ολα θα είναι back to normal και ελπίζω το βράδυ να κοιμηθώ σαν τουβλίνος...Και τώρα σας αφήνω για να ξεκινήσω να προγραμματίζω την ημέρα και τα ραντεβού μου... Καλημέρα και φιλιά σε όλους... Φθινοπωρινά...
