Λοιπόν… Να ξεκινήσω με μια διευκρίνιση για το προηγούμενο ποστ μου… Προφανώς δεν σκοπεύω να κλείσω το blog μου, ούτε να αρχίσω ξαφνικά να γράφω ανώνυμα… Απλά μετά από κάποια απανωτά γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες εξέθεσα τον προβληματισμό μου, έτσι για να ακούσω γνώμες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συζήτησα το θέμα μέσα στο σαββατοκύριακο με φίλους και γνωστούς, και φυσικά με τον Μάνο..
Το συμπέρασμα βγήκε εύκολα.. Αυτό που κάποτε ξεκίνησε σαν παιχνίδι δεν είναι πια… Όπως δεν είμαι πια και εγώ δεκαπέντε στα δεκαέξι, παρόλο που προσπαθώ, και καταφέρνω, συνήθως να το ξεχνάω… Συνεπώς πρέπει να αρχίσω να συμπεριφέρομαι – τουλάχιστον σε ότι έχει σχέση με τα επαγγελματικά μου- σαν ώριμος άνθρωπος και όταν αποφασίζω να γράψω κάτι να το σκέφτομαι πριν περισσότερο από σαράντα δευτερόλεπτα που είναι ο χρόνος τον οποίο χρειάζομαι συνήθως για να αποφασίσω σχεδόν τα πάντα…
Σε αυτό που συμφώνησαν όλοι πάντως, γνωστοί, φίλοι, ακόμα και ο Μάνος, είναι πως όταν γράφω κάτι αρνητικό για μια από τις εταιρίες με τις οποίες συνεργάζομαι υπάρχει πάντα η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος που θα πάρει ανάποδες και θα αποφασίσει να μου δείξει την πόρτα…
Οκ, ακόμα και αν ακούγεται λίγο άδικο, προφανώς είναι απόλυτα λογικό – αφού όλοι συμφώνησαν σε αυτό όπως σας είπα- και θεωρητικά όταν το κάνω παραβαίνω κάποιους κανόνες «δεοντολογίας» που λένε πως δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει, ακόμα και αν αυτό το χέρι σου πετάει ψίχουλα αντί για bon filet… Είναι ένας δύσκολος κόσμος εκεί έξω, πάντα το είχα στο μυαλό μου αυτό όταν αποφάσιζα συνειδητά να κάνω κάθε δυνατή προσπάθεια να παραμείνω στην εφηβεία για όσα περισσότερα χρόνια μπορούσα και σε όσους περισσότερους τομείς στην ζωή μου με έπαιρνε, και εδώ προφανώς ατύχησα… Όμως μια που νηστικό αρκούδι δεν χορεύει και εγώ θέλω να χρηματοδοτώ μόνη μου έστω τα μανικιούρ- πεντικιούρ και τα κομμωτήρια μου πρέπει να ενταχτώ στο σύστημα και να κρατάω την γνώμη μου όταν πρέπει για τον εαυτό μου, ειδικά που όπως μου τόνισαν αρκετοί από τους δικούς μου ανθρώπους, του Μάνου συμπεριλαμβανομένου, δεν μου την ζητάει και κανείς στην πραγματικότητα…
I can do that… Μπορώ να περιορίσω το ρεπερτόριο μου στα καθημερινά μου, και στις συνταγές μου, και στο νησάκι και στα τηλεοπτικά… Και να κρατηθώ απ’ έξω από όσα κάποιος μπορεί να θεωρήσει διαπλεκόμενα με την καλή έννοια , γιατί με την κακή έννοια τουλάχιστον θα έπαιρνα λεφτά από την ιστορία ενώ τώρα μάλλον χάνω και νοιώθω – once again- σαν την πόντια πουτάνα.. Ξέρετε, αυτή που έμαθε αργά πως οι άλλες πληρώνονται..
Ταυτόχρονα βέβαια, σαν γνήσια for ever έφηβη και πνεύμα αντίδρασης μπορώ να ξεκινήσω να δουλεύω γερά το plan B…. Που λέει πως υπάρχει πάντα κάποιος τρόπος να βγάζω περισσότερα χρήματα και να μην εξαρτώμαι από τα περιοδικά, και δεν μιλάω για παροχή πληρωμένου σεξ – που είναι και αυτό μια λύση αλλά τώρα το χάσαμε το τρένο δυστυχώς- αλλά για το περίφημο βιβλίο μου με το οποίο σας τα έχω πρήξει, το ξέρω, αλλά όταν το ολοκληρώσω με το καλό είμαι σίγουρη πως θα μου συγχωρήσετε την ταλαιπωρία…
Από τώρα και στο εξής λοιπόν, τα σχέδια μου για το μέλλον δεν περιλαμβάνουν το βραβείο Pulitzer, ούτε τεράστιες δημοσιογραφικές αποκλειστικότητες (λέμε τώρα, μην αρχίσετε τα σχόλια περί ξυσίματος, μεταφορικά να το δείτε το θέμα) αλλά δροσερά ποτά σε βεράντες με θέα, έμπνευση, και σελίδες σεντόνια γραμμένες στο ολοκαίνουριο μου laptop… Στην ζωή πρέπει να ξέρεις να αναδιπλώνεσαι όταν χρειαστεί, αυτό έλεγε ο μπαμπάς μου που υπήρξε σούπερ επιχειρηματίας στα νιάτα του και όσο να’ ναι, ήξερε από αυτά… Και να έχεις πάντα plan B.. Για να μην σας πω και C…
Αυτά τα ολίγα λοιπόν για να ξέρουμε που πατάμε, και τώρα που θα πατήσω το publish για να ανεβάσω το έκτακτο αυτό κυριακάτικο post νοιώθω ήδη πολύ πιο ώριμος και κατασταλαγμένος άνθρωπος… Μέσα στο σύστημα από την κορυφή μέχρι τα νύχια, έτοιμη να κατακτήσω πολλές κορυφές, και ακόμα περισσότερες πεδιάδες… Άλλωστε στην τσέπη μου κρατάω πάντα γερά μια κάρτα μπαλαντέρ, το τσίκιτογκλομ ραβδί μου και το χαμόγελο της Πολυάννας… Και αν μου τα παρασκοτίσουν εκεί έξω, στον κόσμο των μεγάλων και των σωστών επαγγελματιών, θα κερδίσω πέντε γύρους στην σειρά, θα μεταμορφώσω τους εχθρούς μου σε γουρούνια και θα βγάλω και το θετικό συμπέρασμα που πρέπει από την περιπέτεια μου… Που είναι ένα και old time classic… «Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι…» Πόσο μάλλον η ακόμα καλύτερη πριγκίπισσα…
Το συμπέρασμα βγήκε εύκολα.. Αυτό που κάποτε ξεκίνησε σαν παιχνίδι δεν είναι πια… Όπως δεν είμαι πια και εγώ δεκαπέντε στα δεκαέξι, παρόλο που προσπαθώ, και καταφέρνω, συνήθως να το ξεχνάω… Συνεπώς πρέπει να αρχίσω να συμπεριφέρομαι – τουλάχιστον σε ότι έχει σχέση με τα επαγγελματικά μου- σαν ώριμος άνθρωπος και όταν αποφασίζω να γράψω κάτι να το σκέφτομαι πριν περισσότερο από σαράντα δευτερόλεπτα που είναι ο χρόνος τον οποίο χρειάζομαι συνήθως για να αποφασίσω σχεδόν τα πάντα…
Σε αυτό που συμφώνησαν όλοι πάντως, γνωστοί, φίλοι, ακόμα και ο Μάνος, είναι πως όταν γράφω κάτι αρνητικό για μια από τις εταιρίες με τις οποίες συνεργάζομαι υπάρχει πάντα η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος που θα πάρει ανάποδες και θα αποφασίσει να μου δείξει την πόρτα…
Οκ, ακόμα και αν ακούγεται λίγο άδικο, προφανώς είναι απόλυτα λογικό – αφού όλοι συμφώνησαν σε αυτό όπως σας είπα- και θεωρητικά όταν το κάνω παραβαίνω κάποιους κανόνες «δεοντολογίας» που λένε πως δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει, ακόμα και αν αυτό το χέρι σου πετάει ψίχουλα αντί για bon filet… Είναι ένας δύσκολος κόσμος εκεί έξω, πάντα το είχα στο μυαλό μου αυτό όταν αποφάσιζα συνειδητά να κάνω κάθε δυνατή προσπάθεια να παραμείνω στην εφηβεία για όσα περισσότερα χρόνια μπορούσα και σε όσους περισσότερους τομείς στην ζωή μου με έπαιρνε, και εδώ προφανώς ατύχησα… Όμως μια που νηστικό αρκούδι δεν χορεύει και εγώ θέλω να χρηματοδοτώ μόνη μου έστω τα μανικιούρ- πεντικιούρ και τα κομμωτήρια μου πρέπει να ενταχτώ στο σύστημα και να κρατάω την γνώμη μου όταν πρέπει για τον εαυτό μου, ειδικά που όπως μου τόνισαν αρκετοί από τους δικούς μου ανθρώπους, του Μάνου συμπεριλαμβανομένου, δεν μου την ζητάει και κανείς στην πραγματικότητα…
I can do that… Μπορώ να περιορίσω το ρεπερτόριο μου στα καθημερινά μου, και στις συνταγές μου, και στο νησάκι και στα τηλεοπτικά… Και να κρατηθώ απ’ έξω από όσα κάποιος μπορεί να θεωρήσει διαπλεκόμενα με την καλή έννοια , γιατί με την κακή έννοια τουλάχιστον θα έπαιρνα λεφτά από την ιστορία ενώ τώρα μάλλον χάνω και νοιώθω – once again- σαν την πόντια πουτάνα.. Ξέρετε, αυτή που έμαθε αργά πως οι άλλες πληρώνονται..
Ταυτόχρονα βέβαια, σαν γνήσια for ever έφηβη και πνεύμα αντίδρασης μπορώ να ξεκινήσω να δουλεύω γερά το plan B…. Που λέει πως υπάρχει πάντα κάποιος τρόπος να βγάζω περισσότερα χρήματα και να μην εξαρτώμαι από τα περιοδικά, και δεν μιλάω για παροχή πληρωμένου σεξ – που είναι και αυτό μια λύση αλλά τώρα το χάσαμε το τρένο δυστυχώς- αλλά για το περίφημο βιβλίο μου με το οποίο σας τα έχω πρήξει, το ξέρω, αλλά όταν το ολοκληρώσω με το καλό είμαι σίγουρη πως θα μου συγχωρήσετε την ταλαιπωρία…
Από τώρα και στο εξής λοιπόν, τα σχέδια μου για το μέλλον δεν περιλαμβάνουν το βραβείο Pulitzer, ούτε τεράστιες δημοσιογραφικές αποκλειστικότητες (λέμε τώρα, μην αρχίσετε τα σχόλια περί ξυσίματος, μεταφορικά να το δείτε το θέμα) αλλά δροσερά ποτά σε βεράντες με θέα, έμπνευση, και σελίδες σεντόνια γραμμένες στο ολοκαίνουριο μου laptop… Στην ζωή πρέπει να ξέρεις να αναδιπλώνεσαι όταν χρειαστεί, αυτό έλεγε ο μπαμπάς μου που υπήρξε σούπερ επιχειρηματίας στα νιάτα του και όσο να’ ναι, ήξερε από αυτά… Και να έχεις πάντα plan B.. Για να μην σας πω και C…
Αυτά τα ολίγα λοιπόν για να ξέρουμε που πατάμε, και τώρα που θα πατήσω το publish για να ανεβάσω το έκτακτο αυτό κυριακάτικο post νοιώθω ήδη πολύ πιο ώριμος και κατασταλαγμένος άνθρωπος… Μέσα στο σύστημα από την κορυφή μέχρι τα νύχια, έτοιμη να κατακτήσω πολλές κορυφές, και ακόμα περισσότερες πεδιάδες… Άλλωστε στην τσέπη μου κρατάω πάντα γερά μια κάρτα μπαλαντέρ, το τσίκιτογκλομ ραβδί μου και το χαμόγελο της Πολυάννας… Και αν μου τα παρασκοτίσουν εκεί έξω, στον κόσμο των μεγάλων και των σωστών επαγγελματιών, θα κερδίσω πέντε γύρους στην σειρά, θα μεταμορφώσω τους εχθρούς μου σε γουρούνια και θα βγάλω και το θετικό συμπέρασμα που πρέπει από την περιπέτεια μου… Που είναι ένα και old time classic… «Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι…» Πόσο μάλλον η ακόμα καλύτερη πριγκίπισσα…
