Το μυαλό μου δεν λέει να συμμαζευτεί... Όσο γύρισε πίσω μαζί μου - γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του έμεινε πίσω στο νησί και με περιμένει- κάνει φούρλες τρελές ανάμεσα σε dead lines για το περιοδικό, ιδέες για το βιβλίο και λίστες για τα όσα πρέπει να γίνουν την επόμενη εβδομάδα... Την Παρασκευή το απόγεμα, μετά από ένα μαραθώνιο meeting στο Κορωπί έβγαλα τα εισιτήρια μου... Την επόμενη Κυριακή, 22 Απριλίου και ώρα 7.20 το πρωί, φεύγω με το High Speed από Ραφήνα... Και επιστρέφω, επισήμως, αρχές Σεπτέμβρη...
Τα πράγματα που πρέπει να γίνουν πολλά... Ψώνια από το Praktiker για το σπίτι που ακόμα θέλει τα δικά του, βόλτα από τον Προμπονά για στοκάρισμα κεριών και διακοσμητικών (η καινούρια μου βεράντα είναι φτιαγμένη για ρομαντζάρισμα με κεριά και μουσικές), ρούχα καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα σε συνδυασμό που πρέπει να χωρέσουν σε όσο το δυνατόν λιγότερες βαλίτσες , κάτι διάφορα από Βασιλόπουλο που δεν τα βρίσκω -ακόμα- στην Φλώρα, ούτε στο Δήλος, χαρτιά, χαρτιά χαρτιά ατελείωτα και κασέτες με συνεντεύξεις για απομαγνητοφώνηση, περσινά τεύχη με σημειώσεις και Post it κολημένα παντού, κούτες με κρασιά και ποτά του Μάνου που πρέπει να μεταφερθούν ασφαλώς, συννενοήσεις με την μεταφορική για κάποια συμπληρωματικά πράγματα που πρέπει να στείλω από εδώ στο πρακτορείο, μέχρι και μια λίστα με CDs έχω εδώ και ψάχνομαι (για το ρομαντζάρισμα που λέγαμε πριν)...
Ταυτόχρονα, πρέπει να οργανώσω και τους άντρες μου που τους αφήνω πίσω... Η μαμά μου θα αναλάβει και φέτος , ευτυχώς, την υψηλή επιστασία, και η κυρία Κωνσταντίνα τα υπόλοιπα... Και εγώ από την μία θα χαίρομαι την "εργένικη" ζωή μου στο νησί και την δουλειά μου και τους φίλους μου, και από την άλλη θα ελπίζω πως ο Άρις θα διαβάζει, θα ανησυχώ για το αν ο Μάνος τον ελέγχει στις ώρες που έχουμε συμφωνήσει να βγαίνει, θα εύχομαι η μαμά μου να μην τα παίξει και θα μου λείπουν όλοι... Πολύ...
Ευτυχώς στις 5 Μαίου παντρεύεται ο Μίμης και θα κατέβουν οι κολλητοί μια βόλτα οπότε θα συνδυάσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου... Η Μαρία θα έρθει από την 1η του μήνα να με βοηθήσει με τα φυτέματα και τα (καλλιτεχνικά) βαψίματα στο σπίτι- πράγματα που εδώ και χρόνια εμπίπτουν στην δικαιοδοσία της- , η Μάρθα με τον Άλκη θα έρθουν την Πέμπτη το πρωί, το ίδιο και ο Σταύρος με την Στέλλα από την Θεσσαλονίκη, ο Μάνος θα έρθει και εκείνος Πέμπτη βράδυ , ο Νίκος με τον Παναγιώτη της Μαρίας κάποια στιγμή την Παρασκευή, και τελευταίος θα φτάσει το Σάββατο ο Πέτρος... Την Μαρία με το Παναγιώτη θα τους φιλοξενήσουμε κι όλας οπότε θα περάσουμε σούπερ... Και το Σάββατο, στον γάμο που είναι και βάφτιση μαζί, μια που ο Μίμης και η Χριστίνα παντρεύονται και ταυτόχρονα βαφτίζουν την μπουμπού τους, θα το κάψουμε κανονικά... Τον βλέπω τον Μίμη να το σπάει μόνος του το μαγαζί έτσι όπως βύθιζαν μόνοι τους οι πειρατές το πλοίο τους στον Αστερίξ....
Μέχρι τότε φυσικά, εγώ θα τρέχω σαν τον Βέγγο... Να κανονίσω τον ηλεκτρολόγο να βάλει φώτα έξω γιατί κάπως μου κάνει να γυρίζω τα βράδια μέσα στην μαυρίλα σε ένα σχεδόν έρημο Πουλί, να μου ετοιμάσει η Στέλλα τα καλύματα και τις κουρτίνες , να έρθει η μεταφορική να φέρει τα πράγματα και καπάκι ο τεχνικός για να τοποθετήσει το δεύτερο air condition, να βάλει ο Παπατρέχας τις πόρτες στον κήπο (αυτό προϋποθέτει να τις ετοιμάσει πρώτα...), να έρθει ο κύριος Μάικ να κρεμάσει τους καθρέφτες στα μπάνια και να τραβήξει την γραμμή του τηλεφώνου, να κάνει το θαύμα του ο Αποστόλης με τον ΟΤΕ να μου κάνουν εγκαίρως την μεταφορά για να έχω internet να μπορώ να δουλέψω, να οργανώσω λίγο το σπίτι και μετά να ξεκινήσω να τρέχω για το περιοδικό που τα τελευταία του dead lines είναι για τις 25 Μαίου.... Χαμός... Και γράψιμο τρελλό... Σεντόνια....
Βέβαια το αποτέλεσμα, που αναμένεται καλύτερο από το περσινό, μας δικαιώνει απολύτως... Για το περιοδικό μιλάω φυσικά... Όχι μόνο γιατί είναι μια εξαιρετική, κατά κοινή ομολογία, δουλειά που θα μπορούσε να σταθεί άνετα σε οποιαδήποτε grand πόλη του κόσμου, ούτε γιατί γίνεται μια καλή έκδοση για ένα μέρος που το αγαπώ με όλη μου την ψυχή και το νοιάζομαι... Κυρίως με δικαιώνει, εμένα προσωπικά, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν την προσπάθεια μας οι άνθρωποι του νησιού... Που μας αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή, και μας βοήθησαν και στάθηκαν δίπλα μας... Γιατί εκείνοι, που πονάνε τον τόπο τους και τον νοιάζονται περισσότερο από όλους είναι οι πιο σημαντικοί κριτές κάθε τέτοιας ιστορίας... Και έχουν δει πολλά τα μάτια τους και έχουν διαβάσει ακόμα περισσότερα... Και στην προκειμένη περίπτωση ελπίζω πως αναγνώρισαν και κατάλαβαν , ότι προσπαθήσαμε και θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες ανάμεσα στο life style και την πραγματικότητα και να παρουσιάσουμε, όσο μας επιτρέπουν οι δυνατότητες μας και οι κανόνες της εμπορικότητας και της αγοράς, και ένα κομμάτι του νησιού πέρα από τα κοσμικά και τα συνηθισμένα... Μπορεί να μην το καταφέρνουμε απολύτως, μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μιλάμε για ένα περιοδικό life style που οφείλει να ακολουθεί τις τάσεις και τα trends, και που απευθύνεται σε ένα συγκεκριμμένο κοινό και μια συγκεκριμμένη, άκρως ανταγωνιστική αγορά, όμως η καλή μας διάθεση και η ανάγκη μας να φιλοξενούμε όλες τις απόψεις και όλα τα aspects προφανώς μέτρησαν αρκετά... Και η συμμετοχή ανθρώπων όπως ο Δημήτρης Ρουσουνέλος, ο Μίκης Καμπάνης ή ο Παναγιώτης Κουσαθανάς δίνουν στην έκδοση ένα άλλο ειδικό βάρος... Και σε εμάς τεράστια χαρά και ικανοποίηση....
Anyway, για τα του περιδικού θα έχω να σας λέω για πού καιρό μόλις μπω στο πρόγραμμα.... Προς το παρόν, το βράδυ θα πάμε σε ένα καινούριο bar εστιατόριο στο Μεταξουργείο που συνδυάζει, λέει, γαλλική κουζίνα και live jazz μουσική και την Δευτέρα έχουμε Σκούφους... Αναταπόκριση θα σας κάνει φυσικά καλύτερα από μένα ο Αθήναιος , αλλά από Τρίτη όλο και κάτι θα έχω και εγώ να σας πω... Μέχρι τότε, να περνάτε καλά....
Τα πράγματα που πρέπει να γίνουν πολλά... Ψώνια από το Praktiker για το σπίτι που ακόμα θέλει τα δικά του, βόλτα από τον Προμπονά για στοκάρισμα κεριών και διακοσμητικών (η καινούρια μου βεράντα είναι φτιαγμένη για ρομαντζάρισμα με κεριά και μουσικές), ρούχα καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα σε συνδυασμό που πρέπει να χωρέσουν σε όσο το δυνατόν λιγότερες βαλίτσες , κάτι διάφορα από Βασιλόπουλο που δεν τα βρίσκω -ακόμα- στην Φλώρα, ούτε στο Δήλος, χαρτιά, χαρτιά χαρτιά ατελείωτα και κασέτες με συνεντεύξεις για απομαγνητοφώνηση, περσινά τεύχη με σημειώσεις και Post it κολημένα παντού, κούτες με κρασιά και ποτά του Μάνου που πρέπει να μεταφερθούν ασφαλώς, συννενοήσεις με την μεταφορική για κάποια συμπληρωματικά πράγματα που πρέπει να στείλω από εδώ στο πρακτορείο, μέχρι και μια λίστα με CDs έχω εδώ και ψάχνομαι (για το ρομαντζάρισμα που λέγαμε πριν)...
Ταυτόχρονα, πρέπει να οργανώσω και τους άντρες μου που τους αφήνω πίσω... Η μαμά μου θα αναλάβει και φέτος , ευτυχώς, την υψηλή επιστασία, και η κυρία Κωνσταντίνα τα υπόλοιπα... Και εγώ από την μία θα χαίρομαι την "εργένικη" ζωή μου στο νησί και την δουλειά μου και τους φίλους μου, και από την άλλη θα ελπίζω πως ο Άρις θα διαβάζει, θα ανησυχώ για το αν ο Μάνος τον ελέγχει στις ώρες που έχουμε συμφωνήσει να βγαίνει, θα εύχομαι η μαμά μου να μην τα παίξει και θα μου λείπουν όλοι... Πολύ...
Ευτυχώς στις 5 Μαίου παντρεύεται ο Μίμης και θα κατέβουν οι κολλητοί μια βόλτα οπότε θα συνδυάσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου... Η Μαρία θα έρθει από την 1η του μήνα να με βοηθήσει με τα φυτέματα και τα (καλλιτεχνικά) βαψίματα στο σπίτι- πράγματα που εδώ και χρόνια εμπίπτουν στην δικαιοδοσία της- , η Μάρθα με τον Άλκη θα έρθουν την Πέμπτη το πρωί, το ίδιο και ο Σταύρος με την Στέλλα από την Θεσσαλονίκη, ο Μάνος θα έρθει και εκείνος Πέμπτη βράδυ , ο Νίκος με τον Παναγιώτη της Μαρίας κάποια στιγμή την Παρασκευή, και τελευταίος θα φτάσει το Σάββατο ο Πέτρος... Την Μαρία με το Παναγιώτη θα τους φιλοξενήσουμε κι όλας οπότε θα περάσουμε σούπερ... Και το Σάββατο, στον γάμο που είναι και βάφτιση μαζί, μια που ο Μίμης και η Χριστίνα παντρεύονται και ταυτόχρονα βαφτίζουν την μπουμπού τους, θα το κάψουμε κανονικά... Τον βλέπω τον Μίμη να το σπάει μόνος του το μαγαζί έτσι όπως βύθιζαν μόνοι τους οι πειρατές το πλοίο τους στον Αστερίξ....
Μέχρι τότε φυσικά, εγώ θα τρέχω σαν τον Βέγγο... Να κανονίσω τον ηλεκτρολόγο να βάλει φώτα έξω γιατί κάπως μου κάνει να γυρίζω τα βράδια μέσα στην μαυρίλα σε ένα σχεδόν έρημο Πουλί, να μου ετοιμάσει η Στέλλα τα καλύματα και τις κουρτίνες , να έρθει η μεταφορική να φέρει τα πράγματα και καπάκι ο τεχνικός για να τοποθετήσει το δεύτερο air condition, να βάλει ο Παπατρέχας τις πόρτες στον κήπο (αυτό προϋποθέτει να τις ετοιμάσει πρώτα...), να έρθει ο κύριος Μάικ να κρεμάσει τους καθρέφτες στα μπάνια και να τραβήξει την γραμμή του τηλεφώνου, να κάνει το θαύμα του ο Αποστόλης με τον ΟΤΕ να μου κάνουν εγκαίρως την μεταφορά για να έχω internet να μπορώ να δουλέψω, να οργανώσω λίγο το σπίτι και μετά να ξεκινήσω να τρέχω για το περιοδικό που τα τελευταία του dead lines είναι για τις 25 Μαίου.... Χαμός... Και γράψιμο τρελλό... Σεντόνια....
Βέβαια το αποτέλεσμα, που αναμένεται καλύτερο από το περσινό, μας δικαιώνει απολύτως... Για το περιοδικό μιλάω φυσικά... Όχι μόνο γιατί είναι μια εξαιρετική, κατά κοινή ομολογία, δουλειά που θα μπορούσε να σταθεί άνετα σε οποιαδήποτε grand πόλη του κόσμου, ούτε γιατί γίνεται μια καλή έκδοση για ένα μέρος που το αγαπώ με όλη μου την ψυχή και το νοιάζομαι... Κυρίως με δικαιώνει, εμένα προσωπικά, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν την προσπάθεια μας οι άνθρωποι του νησιού... Που μας αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή, και μας βοήθησαν και στάθηκαν δίπλα μας... Γιατί εκείνοι, που πονάνε τον τόπο τους και τον νοιάζονται περισσότερο από όλους είναι οι πιο σημαντικοί κριτές κάθε τέτοιας ιστορίας... Και έχουν δει πολλά τα μάτια τους και έχουν διαβάσει ακόμα περισσότερα... Και στην προκειμένη περίπτωση ελπίζω πως αναγνώρισαν και κατάλαβαν , ότι προσπαθήσαμε και θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες ανάμεσα στο life style και την πραγματικότητα και να παρουσιάσουμε, όσο μας επιτρέπουν οι δυνατότητες μας και οι κανόνες της εμπορικότητας και της αγοράς, και ένα κομμάτι του νησιού πέρα από τα κοσμικά και τα συνηθισμένα... Μπορεί να μην το καταφέρνουμε απολύτως, μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μιλάμε για ένα περιοδικό life style που οφείλει να ακολουθεί τις τάσεις και τα trends, και που απευθύνεται σε ένα συγκεκριμμένο κοινό και μια συγκεκριμμένη, άκρως ανταγωνιστική αγορά, όμως η καλή μας διάθεση και η ανάγκη μας να φιλοξενούμε όλες τις απόψεις και όλα τα aspects προφανώς μέτρησαν αρκετά... Και η συμμετοχή ανθρώπων όπως ο Δημήτρης Ρουσουνέλος, ο Μίκης Καμπάνης ή ο Παναγιώτης Κουσαθανάς δίνουν στην έκδοση ένα άλλο ειδικό βάρος... Και σε εμάς τεράστια χαρά και ικανοποίηση....
Anyway, για τα του περιδικού θα έχω να σας λέω για πού καιρό μόλις μπω στο πρόγραμμα.... Προς το παρόν, το βράδυ θα πάμε σε ένα καινούριο bar εστιατόριο στο Μεταξουργείο που συνδυάζει, λέει, γαλλική κουζίνα και live jazz μουσική και την Δευτέρα έχουμε Σκούφους... Αναταπόκριση θα σας κάνει φυσικά καλύτερα από μένα ο Αθήναιος , αλλά από Τρίτη όλο και κάτι θα έχω και εγώ να σας πω... Μέχρι τότε, να περνάτε καλά....
