Το σαλόνι γεμάτο βαλίτσες, κούτες και σακούλες... Η ντουλάπα μου σχεδόν άδεια... Τα αρχεία του υπολογιστή μου προσεκτικά αντιγραμμένα σε CDs... Τα βιβλία που δεν πρόλαβα να διαβάσω ξεχυλίζουν δύο κούτες... Σχεδόν όλη μου η χειμωνιάτικη ζωή, μαζί με ένα μέρος της καλοκαιρινής, βρίσκεται αμπαλαρισμένη και έτοιμη να αναχωρίσει... Το μικρό, αγαπημένο μου κουρσάκι αύριο θα αγκομαχάει ανεβαίνοντας τον δρόμο για το Πουλί... Αύριο, τέτοια ώρα θα είμαι στο νησί... Θα έχω ταχτοποιήσει τα πράγματα και θα έχω ψιλο- οργανωθεί... Θα γράφω πάλι στον υπολογιστή μου, λίγο πιο αργά, γιατί κάθε χρόνο μου παίρνει μέρες να συνηθίσω το laptop, μπερδεύομαι και κάνω συνέχεια λάθη και θα είμαι και αποκλεισμένη από την τεχνολογία... Κατά μία έννοια... Κάθε χρόνο, η ζωή μου στο νησί ξεκινάει χωρίς internet... Πρόπερσι μας είχαν φάει τα καλώδια τα ποντίκια!!! Το ίδιο και τρία χρόνια πριν... Πέρσι περίμενα την καινούρια ISDN γραμμή... Μπήκε τελικά μέσα Ιουνίου... Φέτος περιμένω την μεταφορά... Τα προγνωστικά δεν είναι ευοίωνα... Λίγοι τεχνικοί, μεγάλος φόρτος εργασίας... Γύρω στα τέλη του Μάη με βλέπω οργανωμένη και μέχρι τότε , θα αναστενάξουν -ξανά- τα internet cafe... Η περσινή δοκιμή με την κάρτα της Vodafone βλέπετε, δεν με ενθουσίασε... Αργοί χρόνοι, τεράστιες χρεώσεις και από δουλειά τίποτα... Μέχρι να φορτώσει η σελίδα ξεχνούσα τι ήθελα να γράψω... Οπότε... Back to basics... Όχι ότι με χαλάνε τα internet cafe... Ειδικά στο Blu Blu, πάνω στο λιμάνι με θέα θάλασσα, μια χαρά εμπνέομαι και ακόμα πιο μια χαρά κάνω την δουλειά μου... Πέρσι, το μισό και παραπάνω περιοδικό από εκεί βγήκε... Και βγήκε σούπερ... Anyway...
Φέτος για πρώτη φορά φεύγω με λιγότερο ενθουσιασμό από ότι συνήθως... Σαν να με νοιάζουν περισσότερο αυτά που αφήνω πίσω... Εχτές το βράδυ ας πούμε, καθισμένη στο "μοναστηριακό" τραπέζι του Eclipse, περιτριγυρισμένη από τους φίλους μου, τον Jimmy, την Μαριλένα, τον Τάσο, την Ειρήνη, τον άλλο Τάσο και την Βάνα και με τον Μάνο δίπλα μου χαλαρό και χαμογαλαστό, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να μπορούσαμε να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί και το καλοκαίρι... Πόσο θα μου άρεσε να μπορούσε να μοιράζει και εκείνος την δουλειά του, μισή εδώ και μισή εκεί... Πόσο λίγος νομίζω ότι θα μου φανεί ειδικά φέτος αυτός ο ένας μήνας και τα κάποια σαββατοκύριακα που θα έρθει τελικά... Και πόσο πολύ θα μου λείψει - πάλι- ο Άρις... Ο Άρις που λείπει εκδρομή με το σχολείο του στο Πήλιο και θα επιστρέψει όταν εγώ θα έχω φύγει... Ο Άρις που με αποχαιρέτησε την Παρασκευή το πρωί με ένα φιλί και την υπόσχεση ότι θα είναι φρόνιμος... Ό Άρις που μεγαλώνει και σύντομα θα ξεκινήσει την δική του ζωή αφήνοντας μας πίσω.... Ακόμα και ο Droopy θα μου λείψει... Αλήθεια σας λέω... Σε σημείο που μου πέρασε από το μυαλό η προοπτική να τον πάρω μαζί μου από τώρα... Παρόλο που ξέρω ότι δεν γίνεται γιατί το σπίτι δεν είναι ακόμα έτοιμο (οι πόρτες στον κήπο δεν έχουν μπει), γιατί έχω πάρα πολύ δουλειά και θα είναι συνέχεια μόνος και γιατί θα χρειαστεί αρκετές φορές να πεταχτώ για μια δυό μέρες Αθήνα αεροπορικώς και τα σκυλιά του μεγέθους του δεν μπαίνουν σε αεροπλάνο με απλές διαδικασίες...
Δεν ξέρω τι σκατά με έχει πιάσει αυτές τις μέρες.... Πέρσι έφευγα σαν το hovercraft, πετώντας, και φέτος νοιώθω το κεφάλι μου βαρύ... Το νησί, το καινούριο σπίτι, η δουλειά, οι φίλοι μου εκεί, ακόμα και η προοπτική ενός -once more- εργένικου καλοκαιριού δεν μοιάζουν ικανά να με ξεσηκώσουν... Ίσως μάλιστα να είναι ειδικά η προοπτική αυτή, του εργένικου καλοκαιριού δηλαδή, που με κάνει να φεύγω τόσο μουρτζούφλικα... Είναι που μετά από ένα καλοκαίρι σχεδόν εφηβικό, και από ένα δύσκολο φθινόπωρο και έναν ακόμα δυσκολότερο χειμώνα, μοιάζουμε να έχουμε καταφέρει να βρούμε επιτέλους τις ισοροπίες μας... Μοιάζουμε να έχουμε καταφέρει να αφήσουμε πίσω μας τα όσα μας έφτασαν σχεδόν στο τέλος και να έχουμε ξαναρχίσει πάλι από την αρχή... Και αυτή την εύθραυστη ακόμα ευτυχία μας, αυτή την μεγάλη απόσταση που καλύψαμε δεν θέλω να την ρισκάρω....
Φαντάζομαι βέβαια πως μόλις φτάσω και με χτυπήσει ο αέρας του νησιού, οι αμφιβολίες και οι αγωνίες μου θα σκορπίσουν... Ελπίζω έτσι να συμβεί... Και ότι ο Μάνος θα κάνει και αυτός ότι μπορεί για να έρχεται συχνά... Και ότι ο Άρις θα αποφασίσει φέτος να περάσει και κανένα μήνα μαζί μας... Αντί να ξεκαλοκαιριάσει στον Ασημάκη με τους φίλους του όπως πέρσι... Προς το παρόν, θα σας αφήσω για να μαζέψω τα τελευταία πράγματα, να κάνω ένα μπανάκι και να ετοιμαστώ γιατί το βράδυ θα πάμε να φάμε στο Άνετον με τον Στέλιο και τον Κωνσταντίνο.. Νωρίς, γιατί αύριο έχω ξύπνημα αχάραγα... Το απόμενο post μου θα έχει μυρωδιά θαλασσινή... Και ελπίζω πιο αισιόδοξο και πιο ανεβασμένο mood... Μέχρι τότε, καλά να περνάτε....
Φέτος για πρώτη φορά φεύγω με λιγότερο ενθουσιασμό από ότι συνήθως... Σαν να με νοιάζουν περισσότερο αυτά που αφήνω πίσω... Εχτές το βράδυ ας πούμε, καθισμένη στο "μοναστηριακό" τραπέζι του Eclipse, περιτριγυρισμένη από τους φίλους μου, τον Jimmy, την Μαριλένα, τον Τάσο, την Ειρήνη, τον άλλο Τάσο και την Βάνα και με τον Μάνο δίπλα μου χαλαρό και χαμογαλαστό, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να μπορούσαμε να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί και το καλοκαίρι... Πόσο θα μου άρεσε να μπορούσε να μοιράζει και εκείνος την δουλειά του, μισή εδώ και μισή εκεί... Πόσο λίγος νομίζω ότι θα μου φανεί ειδικά φέτος αυτός ο ένας μήνας και τα κάποια σαββατοκύριακα που θα έρθει τελικά... Και πόσο πολύ θα μου λείψει - πάλι- ο Άρις... Ο Άρις που λείπει εκδρομή με το σχολείο του στο Πήλιο και θα επιστρέψει όταν εγώ θα έχω φύγει... Ο Άρις που με αποχαιρέτησε την Παρασκευή το πρωί με ένα φιλί και την υπόσχεση ότι θα είναι φρόνιμος... Ό Άρις που μεγαλώνει και σύντομα θα ξεκινήσει την δική του ζωή αφήνοντας μας πίσω.... Ακόμα και ο Droopy θα μου λείψει... Αλήθεια σας λέω... Σε σημείο που μου πέρασε από το μυαλό η προοπτική να τον πάρω μαζί μου από τώρα... Παρόλο που ξέρω ότι δεν γίνεται γιατί το σπίτι δεν είναι ακόμα έτοιμο (οι πόρτες στον κήπο δεν έχουν μπει), γιατί έχω πάρα πολύ δουλειά και θα είναι συνέχεια μόνος και γιατί θα χρειαστεί αρκετές φορές να πεταχτώ για μια δυό μέρες Αθήνα αεροπορικώς και τα σκυλιά του μεγέθους του δεν μπαίνουν σε αεροπλάνο με απλές διαδικασίες...
Δεν ξέρω τι σκατά με έχει πιάσει αυτές τις μέρες.... Πέρσι έφευγα σαν το hovercraft, πετώντας, και φέτος νοιώθω το κεφάλι μου βαρύ... Το νησί, το καινούριο σπίτι, η δουλειά, οι φίλοι μου εκεί, ακόμα και η προοπτική ενός -once more- εργένικου καλοκαιριού δεν μοιάζουν ικανά να με ξεσηκώσουν... Ίσως μάλιστα να είναι ειδικά η προοπτική αυτή, του εργένικου καλοκαιριού δηλαδή, που με κάνει να φεύγω τόσο μουρτζούφλικα... Είναι που μετά από ένα καλοκαίρι σχεδόν εφηβικό, και από ένα δύσκολο φθινόπωρο και έναν ακόμα δυσκολότερο χειμώνα, μοιάζουμε να έχουμε καταφέρει να βρούμε επιτέλους τις ισοροπίες μας... Μοιάζουμε να έχουμε καταφέρει να αφήσουμε πίσω μας τα όσα μας έφτασαν σχεδόν στο τέλος και να έχουμε ξαναρχίσει πάλι από την αρχή... Και αυτή την εύθραυστη ακόμα ευτυχία μας, αυτή την μεγάλη απόσταση που καλύψαμε δεν θέλω να την ρισκάρω....
Φαντάζομαι βέβαια πως μόλις φτάσω και με χτυπήσει ο αέρας του νησιού, οι αμφιβολίες και οι αγωνίες μου θα σκορπίσουν... Ελπίζω έτσι να συμβεί... Και ότι ο Μάνος θα κάνει και αυτός ότι μπορεί για να έρχεται συχνά... Και ότι ο Άρις θα αποφασίσει φέτος να περάσει και κανένα μήνα μαζί μας... Αντί να ξεκαλοκαιριάσει στον Ασημάκη με τους φίλους του όπως πέρσι... Προς το παρόν, θα σας αφήσω για να μαζέψω τα τελευταία πράγματα, να κάνω ένα μπανάκι και να ετοιμαστώ γιατί το βράδυ θα πάμε να φάμε στο Άνετον με τον Στέλιο και τον Κωνσταντίνο.. Νωρίς, γιατί αύριο έχω ξύπνημα αχάραγα... Το απόμενο post μου θα έχει μυρωδιά θαλασσινή... Και ελπίζω πιο αισιόδοξο και πιο ανεβασμένο mood... Μέχρι τότε, καλά να περνάτε....
