Έχουν πέσει κάπως οι ρυθμοί στο blog - όχι μόνο στο δικό μου αλλά και σε άλλα πολλά, ευτυχώς ή δυστυχώς- κυρίως γιατί τον τελευταίο καιρό τρέχω και δεν φτάνω στην κυριολεξία... Πολλή δουλειά, πολλά καινούρια projects για τα οποία επιφυλάσσομαι να σας πω σύντομα, τα καθημερινά του σπιτιού που δεν τελειώνουν και μέσα σε όλα αυτά το καινούριο μου χόμπι, η ζαχαροπλαστική, που μου τρώει μπόλικο χρόνο, κυρίως σε επίπεδο research σε αυτή την φάση βέβαια και όχι υλοποίησης... Βλέπετε, ψάχνοντας για συνταγές ανακάλυψα πως αντίθετα με την μαγειρική που τα υλικά συνήθως είναι πιο εύκολα να τα βρεις παντού, τα γλυκά θέλουν ειδικά συστατικά και εμπεριέχουν πολλές άγνωστες λέξεις.. Όπως κρεμόριο ας πούμε, meringue powder, cornstarch και ένα σωρό άλλα τα οποία εκτός από το να καταλάβεις τι είναι πρέπει να βρεις και που τα πουλάνε... Η απλή λύση είναι φυσικά το Internet.. Ανακάλυψα μια διεύθυνση που είναι ο παράδεισος του ερασιτέχνη και όχι μόνο ζαχαροπλάστη... Λέγεται sugarshack και εκεί μπορείτε να βρείτε τα πάντα... Από φόρμες και σπάτουλες μέχρι υλικά και διακοσμητικά.. Πολύ καλή δουλειά, ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα, έχει κάνει βέβαια και η κυρία Βέφα.. Και στο δικό της site μπορείτε να βρείτε μεγάλη ποικιλία και σας τα στέλνουν και αντικαταβολή...
Τέλος πάντων, you got the point... Όλη μέρα τρέχω σαν την παλαβή να προλάβω προθεσμίες και όταν βρω λίγο χρόνο χαζεύω συνταγές... Που να περάσω και στην υλοποίηση.... Γι΄αυτό το blog έχει κάνει λίγη κοιλιά... Προς αρκετή... Μου την έσπασε και λίγο όλη αυτή η ιστορία με τους ανώνυμους, όχι ότι δεν το έχω ξαναδεί το εργάκι αλλά κάθε φορά με εκπλήσσει η μαλακία που δέρνει κάποιους ανθρώπους, ειδικά που αυτό είναι ένα blog το οποίο κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να διαβάσει... Προφανώς δεν περιμένω να συμφωνούν όλοι μαζί μου, ούτε έχω την απαίτηση όποιος σχολιάζει εδώ να μου πλέκει το εγκώμιο, αλλά όταν το θέμα γίνεται out of the blue προσωπικό και μάλιστα με την κακή έννοια, ε, κάπως χαλάω... Βλέπετε, σαν γνήσια Πολυάννα, έχω μονίμως την αίσθηση πως εδώ μέσα είμαστε μια παρέα.. Ανθρώπων που έχουν κοινά ενδιαφέροντα, κοινές προσλαμβάνουσες και κυρίως, κοινό πολιτισμό... Λάθος, προφανώς, όμως αν είχα όντως στο μυαλό μου πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που διαβάζουν ευλαβικά το blog μου, σημειώνουν στο μυαλό τους κάθε μικρή πληροφορία που παίρνουν μέσα από αυτό και στην συνέχεια ταυτίζονται μαζί μου με τον πιο αρνητικό τρόπο, δεν ξέρω αν θα το συνέχιζα... Είναι stalking κανονικό αυτό...Και όταν αναγκαστείς να το αντιμετωπίσεις μέσα στα μούτρα σου, στα ξαφνικά, η έκπληξη πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου ευχάριστη...
Αναρωτιόμουν συχνά τι είδους άνθρωποι μπορεί να είναι όλοι αυτοί που διαβάζουν καθημερινά ένα blog χωρίς - και καλά- να τους αρέσει και κάθε τόσο νοιώθουν την υποχρέωση, απέναντι στον εαυτό τους προφανώς, να μπουν και να αφήσουν ένα πάντα ανώνυμο και πάντα κακοπροαίρετο σχόλιο για να δηλώσουν την παρουσία αλλά και την αποδοκιμασία τους... Λες και κάποιος ενδιαφέρεται γι' αυτό... Ο Χοϊμές φαντάζομαι θα είχε πολλά να πει ... Μια εύκολη μαντεψιά οδηγεί σε ανθρώπους που θεωρούν πως η γνώμη τους μετράει πολύ, κυρίως επειδή στην πραγματική τους ζωή κανείς δεν την υπολογίζει... Πρόσφατα έμαθα το intenetικό τουλάχιστον όνομα ενός από αυτούς τους ανώνυμους που μου επιτίθενται κάθε τόσο και μπήκα στο blog του γεμάτη περιέργεια... Αυτά που διάβασα, παλιότερα και πιο καινούρια, μου έλυσαν πολλές απορίες.. (Αν φυσικά είναι και αυτά αληθινά και δεν κοροϊδεύει και τους εκεί αναγνώστες του)... Οι μικρές ζωούλες μικρών ανθρώπων κάνουν τις ζωές των άλλων προφανώς να φαντάζουν δυσάρεστα συναρπαστικές... Όπως και να ΄χει όμως, επειδή για τις μικρές αυτές ζωές δεν είμαι υπεύθυνη εγώ αλλά οι μικροί άνθρωποι που τις ζουν (και ίσως τα ακόμη μικρότερα αισθήματα τους που δεν τους επιτρέπουν να πάνε παρακάτω) αποφάσισα πως η δημοκρατικότητα του blog τελειώνει εδώ... Και επειδή βαρέθηκα πραγματικά να έρχομαι σε επαφή με την αρρώστια του καθενός, ανώνυμα σχόλια τέτοιου είδους στο εξής θα πηγαίνουν κατευθείαν στο καλάθι των αχρήστων... Τέρμα ο διάλογος με κάθε είδους βαρεμένο... Και όποιος έχει πρόβλημα, μπορεί να ανεβάζει στο δικό του blog σεντόνια.. Έτσι και αλλιώς, τρεις και ο κούκος θα τα διαβάσουν...
Και στην τελική να σας πω κάτι? Μέσα από εδώ, για τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν και μόνο, έχω "απολογηθεί" αρκετές φορές για την ζωή μου παρόλο που δεν έχω κανέναν λόγο να το κάνω.. Όσοι διαβάζουν αυτό το blog με καλή διάθεση γνωρίζουν πως τα όσα γράφω εδώ μέσα είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, αυτό που εγώ επιλέγω κάθε φορά να δείξω, που είναι το πιο ροζ, το πιο ευχάριστο και το πιο ελαφρό... Γιατί εμένα δεν μου αρέσει να μουρμουρίζω in public, χωρίς να επικρίνω τους ανθρώπους που νοιώθουν την ανάγκη να το κάνουν και χωρίς να αποφεύγω καμιά φορά, όταν με παίρνει από κάτω, να το κάνω και εγώ...
Όμως κανενός η ζωή δεν είναι μόνο ροζ και μόνο εύκολη.. Και επειδή εγώ ξέρω καλά από που ξεκίνησα και τι κύκλους έχει κάνει η δική μου ζωή μέχρι να φτάσει εδώ που είναι σήμερα, αρνούμαι να αφήσω τον κάθε κομπλεξικό να μου χαλάει κάθε τόσο την ζαχαρένια μου... End of story λοιπόν και στο εξής το μόνο χρώμα που επιτρέπεται εδώ είναι το ροζ... Και το χρυσό και το συννεφένιο... Τα υπόλοιπα μόνο κατόπιν συνεννοήσεως με την ιδιοκτήτρια... Καλημέρες και φιλιά....
Υ.Γ. Η φωτογραφία γλυκιά όπως ταιριάζει στο mood όταν δεν προσπαθούν μερικοί να μας το χαλάσουν... Αυτό είναι το επόμενο cupcake που θα επιχειρήσω.. Soon...
Τέλος πάντων, you got the point... Όλη μέρα τρέχω σαν την παλαβή να προλάβω προθεσμίες και όταν βρω λίγο χρόνο χαζεύω συνταγές... Που να περάσω και στην υλοποίηση.... Γι΄αυτό το blog έχει κάνει λίγη κοιλιά... Προς αρκετή... Μου την έσπασε και λίγο όλη αυτή η ιστορία με τους ανώνυμους, όχι ότι δεν το έχω ξαναδεί το εργάκι αλλά κάθε φορά με εκπλήσσει η μαλακία που δέρνει κάποιους ανθρώπους, ειδικά που αυτό είναι ένα blog το οποίο κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να διαβάσει... Προφανώς δεν περιμένω να συμφωνούν όλοι μαζί μου, ούτε έχω την απαίτηση όποιος σχολιάζει εδώ να μου πλέκει το εγκώμιο, αλλά όταν το θέμα γίνεται out of the blue προσωπικό και μάλιστα με την κακή έννοια, ε, κάπως χαλάω... Βλέπετε, σαν γνήσια Πολυάννα, έχω μονίμως την αίσθηση πως εδώ μέσα είμαστε μια παρέα.. Ανθρώπων που έχουν κοινά ενδιαφέροντα, κοινές προσλαμβάνουσες και κυρίως, κοινό πολιτισμό... Λάθος, προφανώς, όμως αν είχα όντως στο μυαλό μου πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που διαβάζουν ευλαβικά το blog μου, σημειώνουν στο μυαλό τους κάθε μικρή πληροφορία που παίρνουν μέσα από αυτό και στην συνέχεια ταυτίζονται μαζί μου με τον πιο αρνητικό τρόπο, δεν ξέρω αν θα το συνέχιζα... Είναι stalking κανονικό αυτό...Και όταν αναγκαστείς να το αντιμετωπίσεις μέσα στα μούτρα σου, στα ξαφνικά, η έκπληξη πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου ευχάριστη...
Αναρωτιόμουν συχνά τι είδους άνθρωποι μπορεί να είναι όλοι αυτοί που διαβάζουν καθημερινά ένα blog χωρίς - και καλά- να τους αρέσει και κάθε τόσο νοιώθουν την υποχρέωση, απέναντι στον εαυτό τους προφανώς, να μπουν και να αφήσουν ένα πάντα ανώνυμο και πάντα κακοπροαίρετο σχόλιο για να δηλώσουν την παρουσία αλλά και την αποδοκιμασία τους... Λες και κάποιος ενδιαφέρεται γι' αυτό... Ο Χοϊμές φαντάζομαι θα είχε πολλά να πει ... Μια εύκολη μαντεψιά οδηγεί σε ανθρώπους που θεωρούν πως η γνώμη τους μετράει πολύ, κυρίως επειδή στην πραγματική τους ζωή κανείς δεν την υπολογίζει... Πρόσφατα έμαθα το intenetικό τουλάχιστον όνομα ενός από αυτούς τους ανώνυμους που μου επιτίθενται κάθε τόσο και μπήκα στο blog του γεμάτη περιέργεια... Αυτά που διάβασα, παλιότερα και πιο καινούρια, μου έλυσαν πολλές απορίες.. (Αν φυσικά είναι και αυτά αληθινά και δεν κοροϊδεύει και τους εκεί αναγνώστες του)... Οι μικρές ζωούλες μικρών ανθρώπων κάνουν τις ζωές των άλλων προφανώς να φαντάζουν δυσάρεστα συναρπαστικές... Όπως και να ΄χει όμως, επειδή για τις μικρές αυτές ζωές δεν είμαι υπεύθυνη εγώ αλλά οι μικροί άνθρωποι που τις ζουν (και ίσως τα ακόμη μικρότερα αισθήματα τους που δεν τους επιτρέπουν να πάνε παρακάτω) αποφάσισα πως η δημοκρατικότητα του blog τελειώνει εδώ... Και επειδή βαρέθηκα πραγματικά να έρχομαι σε επαφή με την αρρώστια του καθενός, ανώνυμα σχόλια τέτοιου είδους στο εξής θα πηγαίνουν κατευθείαν στο καλάθι των αχρήστων... Τέρμα ο διάλογος με κάθε είδους βαρεμένο... Και όποιος έχει πρόβλημα, μπορεί να ανεβάζει στο δικό του blog σεντόνια.. Έτσι και αλλιώς, τρεις και ο κούκος θα τα διαβάσουν...
Και στην τελική να σας πω κάτι? Μέσα από εδώ, για τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν και μόνο, έχω "απολογηθεί" αρκετές φορές για την ζωή μου παρόλο που δεν έχω κανέναν λόγο να το κάνω.. Όσοι διαβάζουν αυτό το blog με καλή διάθεση γνωρίζουν πως τα όσα γράφω εδώ μέσα είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, αυτό που εγώ επιλέγω κάθε φορά να δείξω, που είναι το πιο ροζ, το πιο ευχάριστο και το πιο ελαφρό... Γιατί εμένα δεν μου αρέσει να μουρμουρίζω in public, χωρίς να επικρίνω τους ανθρώπους που νοιώθουν την ανάγκη να το κάνουν και χωρίς να αποφεύγω καμιά φορά, όταν με παίρνει από κάτω, να το κάνω και εγώ...
Όμως κανενός η ζωή δεν είναι μόνο ροζ και μόνο εύκολη.. Και επειδή εγώ ξέρω καλά από που ξεκίνησα και τι κύκλους έχει κάνει η δική μου ζωή μέχρι να φτάσει εδώ που είναι σήμερα, αρνούμαι να αφήσω τον κάθε κομπλεξικό να μου χαλάει κάθε τόσο την ζαχαρένια μου... End of story λοιπόν και στο εξής το μόνο χρώμα που επιτρέπεται εδώ είναι το ροζ... Και το χρυσό και το συννεφένιο... Τα υπόλοιπα μόνο κατόπιν συνεννοήσεως με την ιδιοκτήτρια... Καλημέρες και φιλιά....
Υ.Γ. Η φωτογραφία γλυκιά όπως ταιριάζει στο mood όταν δεν προσπαθούν μερικοί να μας το χαλάσουν... Αυτό είναι το επόμενο cupcake που θα επιχειρήσω.. Soon...
