Από χτες το μεσημέρι πέρασα δύσκολα... Στο ταμείο του Βασιλόπουλου κάπως τεντώθηκα να πιάσω ένα μπουκάλι από το καρότσι για να το βάλω στον ιμάντα και κρακ... Έμεινα... Πιάστηκα... Μια φρίκη.... Πως έβαλα τα πράγματα σε σακούλες, πως πλήρωσα, πως τα φόρτωσα στο αυτοκίνητο, πως οδήγησα μέχρι το σπίτι, πως τα ξεφόρτωσα και πως ανέβηκα επάνω, ούτε μπορώ να σας πω... Σαν σε όνειρο τα θυμάμαι και απορώ με την μουλαρίσια αντοχή που επιδεικνύω καμιά φορά.... Και μετά... Το χάος... Να περπατάω όλη μέρα σαν γιαγιάκα, λίγο σκυφτή, λίγο μονοκόματη, να βογγάω διαρκώς σαν τρένο και να μην μπορώ να βολευτώ πουθενά... Ούτε όρθια, ούτε καθιστή, ούτε ξαπλωμένη.... Αργά το βράδι με λυπήθηκε ο Άρις και ήρθε και με πασάλειψε με Counterpain, αλλά μάταιος κόπος... Όλο το βράδυ γύριζα σαν το σκουλίκι προσπαθόντας να βρω μια μεριά που να μην πονάω, αφήστε που αυτή η μυρωδιά της αλοιφής είχε ποτίσει μέχρι και τις κουρτίνες.. Ή έτσι μου φαινότανε... Ο δε Μάνος, ήρωας... Αμφιβάλω αν τον άφησα να κλείσει μάτι όλο το βράδυ...
Να μην σας τα πολυλογώ, το πρωί ξύπνησα σαν χαλασμένο μύδι, πιασμένη ακόμα περισσότερο και απογοητευμένη τελείως.... Σαν να μου χτύπησαν την πόρτα τα γεράματα εκτάκτως, έτσι ένοιωθα ... Η πρώτη μου επαφή με το λουμπάγκο, άντε με το "τράβηγμα" όπως με συμβούλεψε να το αποκαλώ ο Νανάκος, ήταν τρομακτική... Το μόνο που μου έλειπε της γιαγιάκας ήταν ένα μπαστούνι, για να μην σας πω ένα πι... Ευτυχώς που ήρθε η μαμά μου και με φόρτωσε στο αυτοκίνητο της, γιατί το δικό μου ούτε να γυρίσω να το δω δεν μπορούσα όχι να το οδηγήσω, και με πήγε στο φαρμακείο.. Ο κυριούλης φαρμακοποιός μου έδωσε ένα έμπλαστρο ( οδηγόντας με στο χείλος της αυτολύπησης) και κάτι χάπια Mesulid τα οποία και τελικά με έσωσαν, με συμβούλεψε να κάνω υπομονή και με ξαπόστειλε ευγενικά... Και βρέθηκα η καλή σας στο Ivy, να πίνω τον freddo μου μονύπαντη με το έμπλαστρο να με ζεματάει και την μαμά μου να γελάει τρελά με το αξιολύπητο ύφος μου... Ευτυχώς μετά από καμιά ωρίτσα το χάπι επέδρασε - διότι το έμπλαστρο το έβγαλα μετά από μισή ώρα γιατί δεν άντεχα το κάψιμο- και ήρθα και πήρα τα πάνω μου.... Και τώρα που σας γράφω, είμαι σχεδόν περδίκι..
Φυσικά δεν κάνω τρέλες, σκύβω προσεκτικά και κάθομαι ακόμα προσεκτικότερα μην έχουμε τα ίδια και δεν θα το αντέξω, αλλά η αλήθεια να λέγεται, είμαι καλά... Μου έφτιαξε το κέφι και η ανηψιά μου, γιατί μετά τον καφέ και μια που ήρθα και συνέφερα, πήγαμε μέχρι την αδερφή μου που είχα να την δω από πριν τις διακοπές και χαζολογήσαμε με την μπουμπού που έγινε μόλις ενός και είναι θεά!!! Περπατάει, λέει λογάκια, είναι σκερτσόζα και ζουζούνα και κάνει και το γουρούνι μαγικά... Μιλάμε για παιδί υπερθέαμα με το οποίο είμαστε οικογενειακώς ξετρελαμένοι...
Το βράδυ έχουμε έξοδο παράξενη... Θα πάμε με τον Μάνο στο Padron, δηλαδή στο παλιό Deals... Δεν σας το κρύβω πως μου φαίνεται κάπως... Έχω περάσει πολλά όμορφα χρόνια της ζωής μου πίνοντας καφέ και κουτσομπολεύοντας με την Μαρία σε αυτά τα τραπεζάκια, μια που ήταν δικό της το θεωρούσα σχεδόν σπίτι μου και τώρα, όσο να΄ναι, νοιώθω παράξενα που θα πάω σαν... επισκέπτρια... Anyway... Θα φροντίσω να είμαι αντικειμενική, όσο γίνεται δηλαδή, και θα σας πω εντυπώσεις αύριο.... Πριν από λίγο βγήκα και στην βεράντα μετά από μέρες... Δεν την πολυχρησιμοποιούμε την βεράντα μας στην Αθήνα είναι η αλήθεια, πρώτον γιατί την έχει καταλάβει ο Droopy με όλα όσα συνεπάγεται κάτι τέτοιο και δεύτερον... Από μαλακία γιατί είναι πανέμορφη για βεράντα πόλης... Σήμερα λοιπόν που ήρθε και η κυρία Κωνσταντίνα και μας οργάνωσε γιατί το σπίτι ήταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, βγήκα και άραξα λίγο στην δροσιά και στο πράσινο... Και τράβηξα και μια φωτογραφία, αφιερωμένη εξαιρετικά στο "αύριο", που ελπίζω να είναι για όλους καταπράσινο (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά φυσικά) , αισιόδοξο, και με υγεία πάνω απ' όλα.... Αυτά τα ολίγα και διαφορετικά και καλό μας βράδυ....
Να μην σας τα πολυλογώ, το πρωί ξύπνησα σαν χαλασμένο μύδι, πιασμένη ακόμα περισσότερο και απογοητευμένη τελείως.... Σαν να μου χτύπησαν την πόρτα τα γεράματα εκτάκτως, έτσι ένοιωθα ... Η πρώτη μου επαφή με το λουμπάγκο, άντε με το "τράβηγμα" όπως με συμβούλεψε να το αποκαλώ ο Νανάκος, ήταν τρομακτική... Το μόνο που μου έλειπε της γιαγιάκας ήταν ένα μπαστούνι, για να μην σας πω ένα πι... Ευτυχώς που ήρθε η μαμά μου και με φόρτωσε στο αυτοκίνητο της, γιατί το δικό μου ούτε να γυρίσω να το δω δεν μπορούσα όχι να το οδηγήσω, και με πήγε στο φαρμακείο.. Ο κυριούλης φαρμακοποιός μου έδωσε ένα έμπλαστρο ( οδηγόντας με στο χείλος της αυτολύπησης) και κάτι χάπια Mesulid τα οποία και τελικά με έσωσαν, με συμβούλεψε να κάνω υπομονή και με ξαπόστειλε ευγενικά... Και βρέθηκα η καλή σας στο Ivy, να πίνω τον freddo μου μονύπαντη με το έμπλαστρο να με ζεματάει και την μαμά μου να γελάει τρελά με το αξιολύπητο ύφος μου... Ευτυχώς μετά από καμιά ωρίτσα το χάπι επέδρασε - διότι το έμπλαστρο το έβγαλα μετά από μισή ώρα γιατί δεν άντεχα το κάψιμο- και ήρθα και πήρα τα πάνω μου.... Και τώρα που σας γράφω, είμαι σχεδόν περδίκι..
Φυσικά δεν κάνω τρέλες, σκύβω προσεκτικά και κάθομαι ακόμα προσεκτικότερα μην έχουμε τα ίδια και δεν θα το αντέξω, αλλά η αλήθεια να λέγεται, είμαι καλά... Μου έφτιαξε το κέφι και η ανηψιά μου, γιατί μετά τον καφέ και μια που ήρθα και συνέφερα, πήγαμε μέχρι την αδερφή μου που είχα να την δω από πριν τις διακοπές και χαζολογήσαμε με την μπουμπού που έγινε μόλις ενός και είναι θεά!!! Περπατάει, λέει λογάκια, είναι σκερτσόζα και ζουζούνα και κάνει και το γουρούνι μαγικά... Μιλάμε για παιδί υπερθέαμα με το οποίο είμαστε οικογενειακώς ξετρελαμένοι...
Το βράδυ έχουμε έξοδο παράξενη... Θα πάμε με τον Μάνο στο Padron, δηλαδή στο παλιό Deals... Δεν σας το κρύβω πως μου φαίνεται κάπως... Έχω περάσει πολλά όμορφα χρόνια της ζωής μου πίνοντας καφέ και κουτσομπολεύοντας με την Μαρία σε αυτά τα τραπεζάκια, μια που ήταν δικό της το θεωρούσα σχεδόν σπίτι μου και τώρα, όσο να΄ναι, νοιώθω παράξενα που θα πάω σαν... επισκέπτρια... Anyway... Θα φροντίσω να είμαι αντικειμενική, όσο γίνεται δηλαδή, και θα σας πω εντυπώσεις αύριο.... Πριν από λίγο βγήκα και στην βεράντα μετά από μέρες... Δεν την πολυχρησιμοποιούμε την βεράντα μας στην Αθήνα είναι η αλήθεια, πρώτον γιατί την έχει καταλάβει ο Droopy με όλα όσα συνεπάγεται κάτι τέτοιο και δεύτερον... Από μαλακία γιατί είναι πανέμορφη για βεράντα πόλης... Σήμερα λοιπόν που ήρθε και η κυρία Κωνσταντίνα και μας οργάνωσε γιατί το σπίτι ήταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, βγήκα και άραξα λίγο στην δροσιά και στο πράσινο... Και τράβηξα και μια φωτογραφία, αφιερωμένη εξαιρετικά στο "αύριο", που ελπίζω να είναι για όλους καταπράσινο (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά φυσικά) , αισιόδοξο, και με υγεία πάνω απ' όλα.... Αυτά τα ολίγα και διαφορετικά και καλό μας βράδυ....
