Σήμερα ξύπνησα νωρίς με ένα βάρος... Στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές, που λέει και ο Νταλάρας, και όταν άνοιξα την τηλεόραση και είδα πως οι χτεσινοί 17 νεκροί έχουν φτάσει ήδη τους 39 ένοιωσα να πνίγομαι.... Οι εικόνες της φωτιάς που κατακλύζουν από χτες τους δέκτες μας τραγικές... Και ο απολογισμός που ακόμα είναι σε εξέλιξη, δραματικός... Νεκροί, ανάμεσα τους και μικρά παιδιά, αγνοούμενοι,άνθρωποι που έχασαν το βιός τους, χωριά που σβήστηκαν από τον χάρτη μέσα σε μερικά λεπτά, καμένα δάση, καμένα ζώα, καμένες ελπίδες, θρήνος και απόγνωση...
Και εγώ από χτες νοιώθω λιγότερο ασφαλής μέσα στον ίδιο μου τον τόπο.... Μιλάμε για μοντέρνα τρομοκρατία, νομίζω πως είναι πια σαφές... Παλιά οι τρομοκράτες έβαζαν βόμβες στα θεμέλια του κράτους... Σήμερα βάζουν βόμβες στα θεμέλια της ψυχής μας.... 130 εστίες πυρκαγιάς μέσα σε μια νύχτα δεν είναι θέλημα θεού ούτε φύσης... Είναι έργο ανθρώπινου χεριού και - ανθρώπινου?- μυαλού.... Και αναρωτιέμαι.... Πόσο έλλειμα ψυχής, ανθρωπιάς αλλά και λογικής πρέπει να διαθέτει κάποιος για να ανάψει το σπίρτο που βάζει φωτιά σε μια ολόκληρη κοινωνία? Που καίει ανθρώπους και δέντρα, που ξεριζώνει ψυχές και ρίζες, που ξεκληρίζει οικογένειες, χωριά και μνήμες? Δεν θα πάρω απάντηση, το ξέρω... Φιλοσοφικό είναι το ερώτημα... Δεν έχω άλλα λόγια σήμερα... Ακόμα και η Πολυάννα μέσα μου σιωπά... Η σημερινή καταστροφή, φοβάμαι πως δεν κρύβει "δώρο"... Μόνο πόνο, θλίψη, οργή και ένα γιατί που θα μείνει αναπάντητο, όσες απαντήσεις και αν δοθούν αρμοδίως....

Υ.Γ. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον να μην μετρήσουμε άλλα θύματα... Και να βοηθήσει ο Θεός, εκεί που οι άνθρωποι, ακόμα και μέσα στην αυτοθυσία τους, δείχνουν να έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά....