Διαβάζω από το πρωί σε διάφορα blogs και σχόλια την άποψη πως η αυριανή συγκέντρωση διαμαρτυρίας δεν έχει νόημα... Πως θα είναι μάταιη, αποτυχημένη, πως δεν θα έχει κόσμο, πως δεν έχει νόημα, πως μετά θα πάνε όλοι για μπύρες στα Εξάρχεια, πως είμαστε υποκριτές... Και αναρωτιέμαι... Ήρθε κιόλας η "επόμενη μέρα"? Οι φωτιές ακόμα καίνε, οι νεκροί ακόμα δεν έχουν ταφεί, οι αριθμοί της καταστροφής δεν έχουν καν οριστικοποιηθεί, και εμείς είμαστε έτοιμοι να πάμε παρακάτω? Είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για εκλογές και πολιτική και κόστη, και είμαστε έτοιμοι να οπισθοχωρήσουμε πριν ακόμα κάνουμε δυό βηματάκια μπρος?
Εντύπωση μου κάνει... Ειδικά εμένα που δεν είμαι ακριβώς ο τύπος του ανθρώπου που κατεβαίνει σε διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα... Και που δεν έχω ούτε συγγενείς στις περιοχές που πλήγησαν, ούτε μνήμες από δάση και εξοχές σαν γνήσιο παιδί της πόλης, ούτε πολιτική συνείδηση τρομερή.... Με το καλό και το κακό που συνεπάγεται κάτι τέτοιο... Παρόλα αυτά όμως, οι μέρες που πέρασαν με ταρακούνησαν γερά... Γιατί συνειδητοποίησα πως ζω σε μια πατρίδα που δεν μπορεί να με προστατέψει και που δεν μπορώ - δυστυχώς- να την προσατέψω και εγώ... Και πως πρέπει να κάνω κάτι.... Αντί να στέκομαι ανήμπορη και μαρμαρωμένη και να κοιτάζω τα γεγονότα να εξελίσσονται μοιρολατρικά, πρέπει να κάνω κάτι- ότι μπορώ- για να φωνάξω δυνατά ΟΧΙ!!! Οχι άλλο....
Δεν ξέρω αν η αυριανή συγκέντρωση θα είναι όντως αποτυχημένη ή όχι... Ελπίζω ότι δεν θα είναι... Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως πρέπει να είμαστε όλοι εκεί... Όχι γιατί θα αλλάξει κάτι με την παρουσία μας, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, θέλει πολλή δουλειά για να αλλάξουν τα πράγματα στον τόπο μας... Αλλά γιατί όλοι μας οφείλουμε να δώσουμε ένα μήνυμα... Και ας μην ακουστεί.... Καμιά φορά, επιδιώκοντας τα πολλά και τα μεγάλα χάνουμε τα μικρά και τα ασήματα, σε πρώτη ανάγνωση... Όμως όλα τα μεγάλα, από μικρά γίνονται... Ένα λιθαράκι θα βάλουμε αύριο.... Όσο μικρό κι αν είναι, θα είναι καλύτερο από το τίποτα... Θα είναι κάτι.... Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, αυτούς που έχασαν όσα έχασαν και τους άλλους που πάλεψαν και παλεύουν με αυτοθυσία ακόμα για να σβήσουν τις φωτιές, αλλά και για αυτούς που έρχονται, για τα παιδιά μας που θα μεγαλώσουν σε μια Ελλάδα μαύρη, με καψαλισμένο παρελθόν, δύσκολο παρόν και αβέβαιο μέλλον, για όλους αυτούς αλλά και για μας που θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί, και προοδευτικοί, και ενεργοί πολίτες με άποψη και δικαίωμα κριτικής, πρέπει αύριο να είμαστε εκεί.... Και να παραμείνουμε "εκεί" και στο μέλλον... Καταρχάς βοηθόντας όπου μπορούμε... Με χρήματα, με τρόφιμα, με ρούχα, με συμμετοχή στην αναδάσωση, με συμμετοχή στις εργασίες αποκατάστασης όσοι μπορούν... Και αργότερα, όταν όλα αυτά μπουν σε μια σειρά, προσπαθόντας να διατηρήσουμε την μνήμη όλης αυτής της περιπέτειας ζωντανή μέσα στις ψυχές μας... Ο χειρότερος εχθρός μας, το έχει δείξει η ιστορία μας πολλές φορές, είναι η μνήμη χρυσόψαρου που διαθέτουμε ως λαός... Ας κάνουμε λοιπόν το "Δεν ξεχνώ" πραγματικότητα αυτή την φορά και ας πάμε παρακάτω αποφασιστικά, για ένα μέλλον που μας αξίζει πραγματικά... Με πρώτη στάση, αύριο στις 7, την Πλατεία Συντάγματος.....
Εντύπωση μου κάνει... Ειδικά εμένα που δεν είμαι ακριβώς ο τύπος του ανθρώπου που κατεβαίνει σε διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα... Και που δεν έχω ούτε συγγενείς στις περιοχές που πλήγησαν, ούτε μνήμες από δάση και εξοχές σαν γνήσιο παιδί της πόλης, ούτε πολιτική συνείδηση τρομερή.... Με το καλό και το κακό που συνεπάγεται κάτι τέτοιο... Παρόλα αυτά όμως, οι μέρες που πέρασαν με ταρακούνησαν γερά... Γιατί συνειδητοποίησα πως ζω σε μια πατρίδα που δεν μπορεί να με προστατέψει και που δεν μπορώ - δυστυχώς- να την προσατέψω και εγώ... Και πως πρέπει να κάνω κάτι.... Αντί να στέκομαι ανήμπορη και μαρμαρωμένη και να κοιτάζω τα γεγονότα να εξελίσσονται μοιρολατρικά, πρέπει να κάνω κάτι- ότι μπορώ- για να φωνάξω δυνατά ΟΧΙ!!! Οχι άλλο....
Δεν ξέρω αν η αυριανή συγκέντρωση θα είναι όντως αποτυχημένη ή όχι... Ελπίζω ότι δεν θα είναι... Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως πρέπει να είμαστε όλοι εκεί... Όχι γιατί θα αλλάξει κάτι με την παρουσία μας, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, θέλει πολλή δουλειά για να αλλάξουν τα πράγματα στον τόπο μας... Αλλά γιατί όλοι μας οφείλουμε να δώσουμε ένα μήνυμα... Και ας μην ακουστεί.... Καμιά φορά, επιδιώκοντας τα πολλά και τα μεγάλα χάνουμε τα μικρά και τα ασήματα, σε πρώτη ανάγνωση... Όμως όλα τα μεγάλα, από μικρά γίνονται... Ένα λιθαράκι θα βάλουμε αύριο.... Όσο μικρό κι αν είναι, θα είναι καλύτερο από το τίποτα... Θα είναι κάτι.... Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, αυτούς που έχασαν όσα έχασαν και τους άλλους που πάλεψαν και παλεύουν με αυτοθυσία ακόμα για να σβήσουν τις φωτιές, αλλά και για αυτούς που έρχονται, για τα παιδιά μας που θα μεγαλώσουν σε μια Ελλάδα μαύρη, με καψαλισμένο παρελθόν, δύσκολο παρόν και αβέβαιο μέλλον, για όλους αυτούς αλλά και για μας που θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί, και προοδευτικοί, και ενεργοί πολίτες με άποψη και δικαίωμα κριτικής, πρέπει αύριο να είμαστε εκεί.... Και να παραμείνουμε "εκεί" και στο μέλλον... Καταρχάς βοηθόντας όπου μπορούμε... Με χρήματα, με τρόφιμα, με ρούχα, με συμμετοχή στην αναδάσωση, με συμμετοχή στις εργασίες αποκατάστασης όσοι μπορούν... Και αργότερα, όταν όλα αυτά μπουν σε μια σειρά, προσπαθόντας να διατηρήσουμε την μνήμη όλης αυτής της περιπέτειας ζωντανή μέσα στις ψυχές μας... Ο χειρότερος εχθρός μας, το έχει δείξει η ιστορία μας πολλές φορές, είναι η μνήμη χρυσόψαρου που διαθέτουμε ως λαός... Ας κάνουμε λοιπόν το "Δεν ξεχνώ" πραγματικότητα αυτή την φορά και ας πάμε παρακάτω αποφασιστικά, για ένα μέλλον που μας αξίζει πραγματικά... Με πρώτη στάση, αύριο στις 7, την Πλατεία Συντάγματος.....
