Είμαι στην Αθήνα από προχτές το βράδυ... Μετά από ένα ταξίδι που κράτησε 7 ολόκληρες ώρες - ας είναι καλά ο Droopy που ταξίδεψε σε καμπίνα σαν πρίγκηπας- έφτασα σπίτι κατάκοπη, φορτωμένη σαν μουλάρι αλλά πανευτυχής.... Η επόμενη μέρα (Πέμπτη) με βρήκε να παλεύω με άλλα κύματα... Βαλίτσες γεμάτες ρούχα που έπρεπε να ταχτοποιηθούν, οι ντουλάπες μου είχαν ακόμα χειμωνιάτικα από το Πάσχα που έφυγα, ρούχα για πλύσιμο, ρούχα για καθαριστήριο, ένα ψυγείο πιο άδειο και από την έρημο, λογαριασμοί συσωρευμένοι στο γραμματοκιβώτιο, και όλα αυτά που συνοδεύουν την επιστροφή στο σπίτι μετά από τέσερις ολόκληρους μήνες... Παρόλα αυτά, ακόμα και την ώρα που, αργά το απόγευμα, προσπαθούσα να ανοίξω την πόρτα ισορροπόντας και στα δυό μου χέρια την τσάντα μου και καμιά δεκαριά σακούλες του Βασιλόπουλου ως άλλη ζογκλέρ, χαμογελούσα σαν χάχας... It's nice to be back home....
Το βράδυ πήγαμε στην Νέα Μάκρη να δούμε την μαμά του Μάνου και να πάρουμε την δική μου που είχε πάει να μείνει μαζί της για δέκα μέρες διακοπών, και φάγαμε όλοι μαζί στο Μπαλκόνι στο Κόκκινο Λιμανάκι.... Ήταν όμορφα... Φυσούσε ένα σχεδόν δροσερό αεράκι, το μέρος είχε μια παράξενη οικειότητα μια που πήγαινα με τους γονείς μου για μπάνιο όταν ήμουν πολύ μικρή και μου φάνηκε πολύ όμορφο που φάγαμε και χαζολογήσαμε παρέα με τις μαμάδες μας....
Σήμερα πάλι, η μέρα είχε beaute - που την κέρδισα με την αξία μου μετά από τόση φασίνα- οπότε πήγα Τέτα για μανικιούρ - πεντικιούρ, και μετά για μεσημεριανό στο Ivy με την Ρούλα... Εκεί, μια που είναι το meeting point όλης της παρέας, είδα και διάφορους φίλους που είχα να δω καιρό.... Τον Κώστα και την Μαρία φυσικά, τον Κωστάκη, τον Θοδωρή, τον Πρίγκιπα, την Γιάννα και - έκπληξη- τον Σάββα που ήρθε για μια μέρα από το νησί και αύριο θα είναι πάλι στην Ψαρού και θα κάνει βουτιές για όλους μας.... Το βράδυ θα πάμε με τον Μάνο θερινό σινεμά στην Μαργαρίτα στο Χαλάνδρι να δούμε μια κωμωδία που δεν θυμάμαι πως την λένε, και μετά για μεξικάνικο στο Santa Fe... Όπως σας είχα πει, είχα μια σειρά πραγμάτων που είχα επιθυμήσει να κάνω στην Αθήνα και να που ένα ένα έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε σειρά...
Βέβαια το μεγαλύτερο event της ημέρας, για μένα τουλάχιστον, σας το κράτησα για το τέλος.... Την ώρα που έφτιαχνα τα νύχια μου τηλεφώνησε ο Άρις για να μου πει πως είχαν έρθει Αθήνα με τους φίλους του για να πάνε Μοναστηράκι για ψώνια... Και την ώρα που τρώγαμε στο Ivy με την Ρούλα εμφανίστηκε μπροστά μου σαν φάντης μπαστούνι και έφτιαξε την μέρα μου οριστικά.... Το είχα επιθυμήσει τρελά το παιδάκι μου και χάρηκα τόσο πολύ που το είδα, έστω και για ένα δεκάλεπτο..... Παρόλο που την Δευτέρα θα πάμε να το μαζέψουμε οριστικά, μια που πρέπει να μπει και αυτός σιγά σιγά σε ένα πρόγραμμα.. Και ενώ το ξέρω πως είναι χαζομάρα, σαν να μου φάνηκε αλλαγμένος μέσα σε ένα μήνα.... Σαν να ψήλωσε, σαν να ομόρφηνε, σαν να μεγάλωσε κι άλλο.... Είμαι τεράστια χαζομαμά, προφανώς, αλλά όπως τον χάζευα να φεύγει με τους φίλους του ένοιωσα έτοιμη να σκάσω από υπερηφάνεια που αυτό το υπέροχο αγόρι είναι δικό μου..... Τι να λέμε τώρα..... Τα καλύτερα είναι αυτά μακράν.... Και τώρα πανευτυχής - και κατά 50 ευρώ φτωχότερη μια που του έδωσα και λίγο χαρτζηλίκι την ώρα που έφευγε- πάω να κάνω ένα ντουσάκι και να αράξω στην βεράντα μέχρι να έρθει η ώρα του σινεμά.... Φιλιά σε όλους.....
Υ.Γ. Αυτή είναι μια πολύ παλιά φωτογραφία του Άρι όταν ήταν μικρός , από τις πιο αγαπημένες μου.... Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, σχεδόν δεκαπέντε, αλλά νομίζω πως όσα και αν περάσουν ακόμα, εγώ κάπως έτσι θα τον έχω στο μυαλό μου.... Σαν το λουκουμάκι μου....
Το βράδυ πήγαμε στην Νέα Μάκρη να δούμε την μαμά του Μάνου και να πάρουμε την δική μου που είχε πάει να μείνει μαζί της για δέκα μέρες διακοπών, και φάγαμε όλοι μαζί στο Μπαλκόνι στο Κόκκινο Λιμανάκι.... Ήταν όμορφα... Φυσούσε ένα σχεδόν δροσερό αεράκι, το μέρος είχε μια παράξενη οικειότητα μια που πήγαινα με τους γονείς μου για μπάνιο όταν ήμουν πολύ μικρή και μου φάνηκε πολύ όμορφο που φάγαμε και χαζολογήσαμε παρέα με τις μαμάδες μας....
Σήμερα πάλι, η μέρα είχε beaute - που την κέρδισα με την αξία μου μετά από τόση φασίνα- οπότε πήγα Τέτα για μανικιούρ - πεντικιούρ, και μετά για μεσημεριανό στο Ivy με την Ρούλα... Εκεί, μια που είναι το meeting point όλης της παρέας, είδα και διάφορους φίλους που είχα να δω καιρό.... Τον Κώστα και την Μαρία φυσικά, τον Κωστάκη, τον Θοδωρή, τον Πρίγκιπα, την Γιάννα και - έκπληξη- τον Σάββα που ήρθε για μια μέρα από το νησί και αύριο θα είναι πάλι στην Ψαρού και θα κάνει βουτιές για όλους μας.... Το βράδυ θα πάμε με τον Μάνο θερινό σινεμά στην Μαργαρίτα στο Χαλάνδρι να δούμε μια κωμωδία που δεν θυμάμαι πως την λένε, και μετά για μεξικάνικο στο Santa Fe... Όπως σας είχα πει, είχα μια σειρά πραγμάτων που είχα επιθυμήσει να κάνω στην Αθήνα και να που ένα ένα έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε σειρά...
Βέβαια το μεγαλύτερο event της ημέρας, για μένα τουλάχιστον, σας το κράτησα για το τέλος.... Την ώρα που έφτιαχνα τα νύχια μου τηλεφώνησε ο Άρις για να μου πει πως είχαν έρθει Αθήνα με τους φίλους του για να πάνε Μοναστηράκι για ψώνια... Και την ώρα που τρώγαμε στο Ivy με την Ρούλα εμφανίστηκε μπροστά μου σαν φάντης μπαστούνι και έφτιαξε την μέρα μου οριστικά.... Το είχα επιθυμήσει τρελά το παιδάκι μου και χάρηκα τόσο πολύ που το είδα, έστω και για ένα δεκάλεπτο..... Παρόλο που την Δευτέρα θα πάμε να το μαζέψουμε οριστικά, μια που πρέπει να μπει και αυτός σιγά σιγά σε ένα πρόγραμμα.. Και ενώ το ξέρω πως είναι χαζομάρα, σαν να μου φάνηκε αλλαγμένος μέσα σε ένα μήνα.... Σαν να ψήλωσε, σαν να ομόρφηνε, σαν να μεγάλωσε κι άλλο.... Είμαι τεράστια χαζομαμά, προφανώς, αλλά όπως τον χάζευα να φεύγει με τους φίλους του ένοιωσα έτοιμη να σκάσω από υπερηφάνεια που αυτό το υπέροχο αγόρι είναι δικό μου..... Τι να λέμε τώρα..... Τα καλύτερα είναι αυτά μακράν.... Και τώρα πανευτυχής - και κατά 50 ευρώ φτωχότερη μια που του έδωσα και λίγο χαρτζηλίκι την ώρα που έφευγε- πάω να κάνω ένα ντουσάκι και να αράξω στην βεράντα μέχρι να έρθει η ώρα του σινεμά.... Φιλιά σε όλους.....
Υ.Γ. Αυτή είναι μια πολύ παλιά φωτογραφία του Άρι όταν ήταν μικρός , από τις πιο αγαπημένες μου.... Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, σχεδόν δεκαπέντε, αλλά νομίζω πως όσα και αν περάσουν ακόμα, εγώ κάπως έτσι θα τον έχω στο μυαλό μου.... Σαν το λουκουμάκι μου....
