Πρώτο post μετά από καιρό... Έξω από το παράθυρο μου η θάλασσα ανταριασμένη αλλά ο ήλιος λαμπερός... Είμαι στο νησί... Ακόμα.... Ο Μάνος έφυγε εχτές το βράδυ και το δικό μου εισιτήριο είναι για την επόμενη Παρασκευή αλλά σκέφτομαι σοβαρά να το αλλάξω και να επιστρέψω νωρίτερα.... Θα το θυμάμαι για πάντα το φετινό καλοκαίρι... Δύσκολο στην αρχή, ακόμα δυσκολότερο στην συνέχεια, και στο τέλος... Μαγικό... Δεν θέλω να μπω σε λεπτρομέρειες, μερικά πράγματα χάνουν την αξία τους όταν δεν τα κρατάμε για τον εαυτό μας.. Θα πω απλά πως ξαφνικά νοιώθω πως δεν χρειάζομαι πια το καταφύγιο μου.... Δεν χρειάζομαι πια καταφύγιο γενικά.... Αυτό το νησάκι που πάντα λειτουργούσε σαν ασφαλιστική δικλείδα στην ζωή μου, φέτος μου έδωσε το μεγαλύτερο του δώρο... Τον χώρο και τον χρόνο να κλείσω παλιούς λογαριασμούς και να προχωρήσω μπροστά...
Μέσα στο μυαλό μου, το έχω όλο αυτό σαν ένα από αυτά τα παζλ που τόσο μου άρεσε να φτιάχνω όταν ήμουν πιο μικρή... Σαν αυτούς τους γαλάζιους ουρανούς που απλώνονται μπροστά σου απέραντοι και γεμάτοι αισιοδοξία, και ξαφνικά ανακαλύπτεις το κομματάκι που λείπει και είναι ο ήλιος!!! Που το ήξερες πως ήταν ο ήλιος που έλειπε, γιατί ήταν αυτό το γαλάζιο φωτεινό και λαμπερό από μόνο του, αλλά που , παρόλα αυτά, έπρεπε να μπεί το κομμάτι, αυτό το ένα το συγκεκριμμένο, το σωστό, για να γίνει η εικόνα τέλεια και για να δικαιολογήσεις το φως που ένοιωθες χωρίς να το βλέπεις, και την αισιοδοξία και την γαλήνη, και την χαρά....
Έτσι και στην ζωή μου... Αυτός ο Αύγουστος έβαλε τα χαμένα, τα μπερδεμένα μάλλον, κομματάκια στην θέση τους και η εικόνα που είχα στο μυαλό μου, η αίσθηση που είχα στην καρδιά μου ακόμα και όταν έβλεπα τα κενά, με μια κίνηση ξαφνική, μαγική σχεδόν, ολοκληρώθηκε.... Ξανά.... Και τώρα, το νησί δεν με κρατάει... Θέλω να γυρίσω σπίτι μου... Και όσο και αν και εδώ σπίτι μου είναι, θα προτιμήσω το αγγλικό "σπίτι είναι εκεί που είναι η καρδιά μας" και θα αλλάξω το εισητήριο μου σήμερα κι όλας.... Μπορεί να σας ακούγονται σχεδόν παραληρηματικά όλα αυτά, αλλά επιλέγω να τα αφήσω έτσι.... Χωρίς διόρθωση, έτσι ακριβώς όπως τα σκέφτηκα, έτσι ακριβώς όπως τα έγραψα, έτσι ακριβώς όπως τα νοιώθω... Είμαι πολύ χαρούμενη, είμαι πολύ αισιόδοξη, είμαι πολύ ευτυχισμένη.... Είμαι και λίγο ανήσυχη βέβαια, και λίγο αγχωμένη με το άγχος που έχουμε όταν όλα στην ζωή μας πάνε καλά και δεν θέλουμε να χαλάσει αυτή η τέλεια ισορροπία, αλλά σε αυτή την περίπτωση η λέξη κλειδί είναι το "λίγο"... Γιατί στα υπόλοιπα το key word είναι το "πολύ"...
Αυτά....Προς το παρόν... Η επόμενη φορά που θα σας γράψω θα είναι από Αθήνα... Σύντομα... Πολύ σύντομα... Μέχρι τότε, εύχομαι να περνάτε καλά και να βρεθούμε όλοι πίσω, ξεκούραστοι, με γεμάτες μπαταρίες και με την αισοδόξία στα κόκκινα... Άλλωστε, καλά να είμαστε, έχουμε μπόλικο καλοκαίρι ακόμα μπροστά μας.....
