Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2007

Περί ανωνύμων.... Για πρώτη φορά αλλά και τελευταία....

Αποφασίζοντας πέρσι να ξεκινήσω το πρώτο μου blog (να "έκτεθώ" δηλαδή δημοσίως κατά μία έννοια) και μάλιστα ένα blog που όχι μόνο δεχόταν σχόλια αλλά τα απολάμβανε κιόλας, αποδέχτηκα προφανώς και την προοπτική της κριτικής... Δεν φαντάστηκα ποτέ - δεν είμαι και καθόλου αιθεροβάμων άλλωστε- πως τα όσα έγραφα θα ήταν αποδεκτά από όλους και αρεστά στους πάντες, πόσο μάλλον που αναφέρθηκα συχνά και πολύ σε θέματα που γενικά προκαλούν... Δηλαδή στο life style, τα ακριβά αξεσουάρ, τα trendy μαγαζιά, την Μύκονο και τα "μωρά"... Φυσικά δεν ασχολήθηκα μόνο με αυτά... Δεν είμαι η Μαριάννα Ντούβλη... Όμως among others, περάσαμε κι από εκεί... Και πολλές φορές μάλιστα...
Παρόλα αυτά, και επειδή θεωρώ πως τα όσα γράφω τα γράφω όπως τα νοιώθω και όπως τα ζω, και όχι απλά για να το παίξω κάτι ή να εντυπωσιάσω, άρα τα αποφορτίζω με το τρόπο μου, οι περισσότεροι αναγνώστες συνέχισαν να διαβάζουν... Και από τα σχόλια φάνηκε πως υπήρχαν πολλοί που πραγματικά γούσταραν την όλη φάση, άλλοι που διάβαζαν από περιέργεια, μερικοί που διαφωνούσαν ριζικά αλλά είχαν την διάθεση να το συζητήσουν, και αρκετοί που με ωραίο και ενδιαφέροντα τρόπο μου είπαν την άποψη τους και για μένα και για την ζωή μου και αποχώρησαν οριστικά... Όλα δεκτά φυσικά και απολύτως σεβαστά γιατί ο καθένας έχει την γνώμη του και πιστεύω απόλυτα στην ελευθερία του να την εκφράζει... Ακόμα και όταν , καμιά φορά , με φέρνει σε δύσκολη θέση...
Υπήρξαν όμως, και εξακολουθούν να υπάρχουν δυστυχώς, και ορισμένοι που σχολιάζουν με κακοήθεια και μόνο στόχο να με προσβάλουν και να με κάνουν να νοιώσω άσχημα... Το γιατί δεν με αφορά πραγματικά, φαντάζομαι πως υπάρχει πολύς θυμός και τεράστια καταπίεση στους ανθρώπους γύρω μας, όπως υπάρχουν και απωθημένα που ψάχνουν να βρούν τρόπο να εκφραστούν... Οι συγκεκριμμένοι άνθρωποι, που ευτυχώς είναι ελάχιστοι, κρύβονται πίσω από την ανωνυμία -σχολιάζουν φυσικά ως ανώνυμοι γιατί επωνύμως δεν θα τολμούσαν ποτέ να πουν τα όσα λένε- και επιμένουν παρόλες τις αντιρήσεις και τις πύρινες θεωρίες τους, να έρχονται και να ξανάρχονται στο blog μου- στο ίδιο αυτό blog που βρίζουν και κατηγορούν- για να διαβάζουν τα όσα γράφω... Εγώ που με στολίζουν με ότι κοσμητικό επίθετο μπορείτε να φανταστείτε... Θα διαβάσετε άλλωστε τα σχόλια τους , η αρχή έγινε ήδη έτσι κι αλλιώς, γιατί παρόλο που το blogspot μου δίνει την δυνατότητα να τα διαγράφω, εγώ αποφάσισα πως προτιμώ να τους αφήσω να πνιγούν μέσα στην ίδια τους την χολή... Ήδη διάβασα με χαρά στο προηγούμενο blog μου, στην Athens Voice, τα σχόλια των άλλων bloggers που με δικαιώνουν απολύτως... Αφήστε που όσο περνάει ο καιρός βεβαιώνομαι για το ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι γνωστοί μου, και το θέμα είναι προφανώς προσωπικό και όχι γενικό...
Ξέρω πως απο χαρακτήρα είμαι άνθρωπος δύσκολος... Παρόλο που είμαι πολύ επικοινωνιακή και άνετη δεν μου αρέσουν οι "κοινωνικές" σχέσεις ούτε οι παρέες και τα φιλιά στον αέρα, αποφευγω τα κοσμικά και τα πάρτυ και παρόλο που ως δημοσιογράφος ζω μέσα στα media και το "life style", καταφέρνω να κρατάω και τις ισορροπίες μου και τις αποστάσεις μου... Και από την άλλη, δεν είμαι άσχημη, ζω 16 χρόνια τώρα με έναν άντρα που μου δίνει χώρο για τον εαυτό μου, και που με αγαπάει όσο τον αγαπάω, δηλαδή τελείως, έχω έναν γιό 15 χρονών για τον οποίο είμαι πολύ περήφανη, έχω φίλους χρόνων που με αγαπάνε και με στηρίζουν, και κάνω μια δουλειά που μου "επιβάλει" να ζω από το Πάσχα μέχρι τον Σεπτέμβρη στην Μύκονο... Και μου αρέσουν και οι νεότεροι άντρες... Δηλαδή ... Φρίκη!!! Αν προσθέσετε σε όλα αυτά ότι δεν κρύβομαι ποτέ -σιχαίνομαι το μότο "ας κρατήσουμε τουλάχιστον τα προσχήματα-, λέω και κάνω πάντα ότι πιστεύω , το υποστηρίζω, και όταν χρειαστεί υφίσταμαι και τις συνέπειες, νομίζω πως μπορείτε να αντιληφθείτε εύκολα για πιο λόγο κάποιοι γύρω μου, με μικρές , μίζερες και συμβιβασμένες ζωούλες, μπορεί να θέλουν να... με σκίσουν...
Δεν θέλω με όλα αυτά να σας το παίξω μάγκας, γιατί δεν είμαι... Είμαι και εγώ μια γυναίκα όπως πολλές άλλες γύρω μου, που παλεύω να ισορροπήσω ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει μου, που αγχώνομαι για τον χρόνο που περνάει, που προσπαθώ να κάνω τους ανθρώπους που αγαπώ ευτυχισμένους χωρίς όμως -όταν και όσο γίνεται- να κάνω εκπτώσεις στην δική μου χαρά, που δουλεύω σε έναν χώρο ανταγωνιστικό, που προσπαθώ να είμαι καλή σύντροφος, καλή μαμά και καλή φίλη, που πικραίνομαι και απογοητεύομαι όσο και ο καθένας σας αλλά που, απλώς, έχω μάθει να ρισκάρω... Παρόλο που τα ρίσκα που παίρνω, ειδικά στην προσωπική μου ζωή, με κάνουν να πέφτω συχνά και να γεμίζω μελανιές.... Φυσικά ζαλίζομαι λιγάκι, συχνά με παίρνει και από κάτω, αλλά ξανασηκώνομαι και συνεχίζω και πιστεύω πως αυτή είναι η πιο μεγάλη επιτυχία μου... Όχι σε σχέση με τους άλλους άλλα σε σχέση με τον εαυτό μου....
Λυπάμαι ειλικρινά λοιπόν όταν συναντώ τέτοιους "ανώνυμους" ανθρώπους, που προσπαθούν να μου μουτζουρώσουν τις εικόνες και τα πράγματα που αγαπάω, γιατί παρόλο που πιστεύω ότι είναι άτομα με βαθιά προσωπικά προβλήματα που οι λάθος επιλογές τους στην ζωή τούς έχουν κάνει πικρόχολους, κομπλεξικούς και κακομοίρηδες ( ή μάλλον κακομοίρες) , δεν μπορώ να τους δικαιολογήσω... Και αναρωτιέμαι αν έχουν σκεφτεί πόσο καλύτερα θα ένοιωθαν -για τον εαυτό τους κυρίως- αν έβρισκαν τα κότσια και το φιλότιμο, αντί να κρύβονται πίσω από την ανωνυμία όπως κρύβονταν πάντα οι ρουφιάνοι (πίσω από κουκούλες που στην περίπτωση μας είναι απλά ηλεκτρονικές) , να πουν την γνώμη τους επώνυμα, με θάρρος και αξιοπρέπεια... Ξέρω πως μιλάω για έννοιες συγκρουόμενες... Πως να ταιριάξει η ρουφιανιά και η ανωνυμία με το φιλότιμο και τα κότσια? Δεν γίνεται... Όμως μπορούμε πάντα να ελπίζουμε για το καλύτερο έτσι δεν είναι?
Αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που ασχολούμαι μαζί τους... Πιστεύω πως ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς την κακοήθεια είναι να την αγνοήσει επιδεικτικά... Εγώ σας υπόσχομαι πως όλα τα σχόλια θα ανεβαίνουν στα post κανονικά και ας κριθεί ο καθένας ανάλογα με το ήθος και το ύφος του....

Υ.Γ. Φυσικά και δεν είναι όλοι οι ανώνυμοι σχολιαστές κακοπροαίρετοι και κακοήθεις... Αυτοί στους οποίους αναφέρομαι όμως είμαι σίγουρη πως θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους εύκολα... Καληνύχτα...