Η αντίστροφη μέτρηση για την μετακόμιση στο νησί έχει αρχίσει... Αύριο το πρωί θα μιλήσω με την μεταφορική για να κανονίσω να πάρουν τα πράγματα από το παλιό σπίτι την Παρασκευή, και την Τετάρτη το μεσημέρι, αν όλα πάνε καλά, θα είμαι και εγώ εκεί... Την Πέμπτη θα συσκευάσω τα μικροπράγματα σε κούτες, η κυρία Δήμητρα θα καθαρίζει ήδη το καινούριο σπίτι από την Τετάρτη, και το Σάββατο το πρωί θα πιω τον πρώτο καφέ μου στην καινούρια μου βεράντα με θέα την Δήλο...
Η προοτική με κάνει να πετάω... Μου έχει λείψει πολύ το "χωριό" μου, μια που φέτος ήταν ο πρώτος χειμώνας εδώ και χρόνια που δεν κατάφερα να πάω ούτε ένα σαββατοκύριακο, μου έχει λείψει η ενέργεια του, ο αέρας του, η ηρεμία που γεμίζει την ψυχή μου από την στιγμή που πατάω το πόδι μου στο λιμάνι... Το ξέρω πως ακούγεται παράξενο, ίσως και υποκριτικό όλο αυτό, όμως για μένα η Μύκονος είναι το μέρος που γαληνεύω... Από την πρώτη φορά που είδα το λιμάνι της από το κατάστρωμα του πλοίου όπως πλησιάζαμε, ήμουν 5 χρονών τότε, ήξερα με κάποιον μαγικό τρόπο πως είχα φτάσει στον τόπο μου... Όπως λέει ο φίλος μου ο Μίμης, εγώ δεν είχα δικό μου χωριό... Παιδί της πόλης, γεννημένη στην Αθήνα από πατέρα τρίτης γενιάς Αθηναίο-Πλακιώτη- και μαμά γεννημένη στο Ναύπλιο αλλά μεγαλωμένη στην Κυψέλη, ήξερα μόνο τα παιχνίδια στην παιδική χαρά και τον κήπο του σπιτιού μας...
Στην Μύκονο του 1970 έμαθα μια άλλη ζωή... Ανάσανα έναν άλλον αέρα... Τις εικόνες τις έχω χαραγμένες στην ψυχή μου... Κυνηγητά και κρυφτό με τα άλλα παιδιά στην πλατεία της Μαντώς, μπάνιο στον Άγιο Στέφανο μέχρι το απόγευμα, βόλτες με την μαμά μου στον Γιαλό, βράδια που καθόμουν κουλουριασμένη σε μια γωνιά στο μπαλκόνι του κύριου Ζάχου στην Μικρή Βενετία και τον άκουγα να διηγείται στους γονείς μου και σε άλλους φίλους του ιστορίες μαγικές για τα κότερα που κατέβαζαν με βαρκάκια στο λιμάνι μύθους-τον Ωνάση με την Κάλλας, την πριγκήπισα Σοράγια, την Τζάκυ αργότερα, και τόσους άλλους- τα πρώτα μου χοιροσφάγεια, καλεσμένοι του κύριου Αγγελετάκη, που είχα τρομάξει όσο δεν φαντάζεστε- δεν έχω ξεχάσει ακόμα τις κραυγές του γουρουνιού και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια- , την πρώτη φορά που πήγαμε στην Δήλο με το καϊκι του κύριου Φούσκη...
Και αργότερα, μεγαλώνοντας, οι πρώτες βόλτες στα μπαράκια, το πρώτο Καμικάζι που ήπια ποτέ στην Vengera, τα ξενύχτια στις Μούσες και το Remezzo, τα πρωινά στη Άγκυρα, οι βουτιές στο Αγράρι και στον Άγιο Σώστη, φίλοι που χάθηκαν όπως ο Βασίλης και η Λίζα, άνθρωποι που με είχαν πάντα το νου τους όπως ο κυρ Κώστας και ο κύριος Μάκης, φίλοι που χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε στην πορεία όπως ο Μπαμπης και ο Λουκάς και μια εφηβεία μαγική που την χρωστάω εξ' ολοκλήρου στο ότι την έζησα εκεί....
Στην Μύκονο έζησα τις καλύτερες στιγμές μου... Εκεί ερωτεύτηκα, εκεί παντρεύτηκα, εκεί γνώρισα φίλους αγαπημένους που συνεχίζουμε τον δρόμο μας μαζί μέχρι σήμερα, εκεί γιάτρεψα πληγές που με πονούσαν και τα τελευταία χρόνια, από εκεί ξεκίνησε μια δουλειά που με γεμίζει και με κάνει χαρούμενη... Είναι το σπίτι μου εκεί... Οι άνθρωποι και τα μέρη που αγαπάω, οι καλύτερες αναμνήσεις μου, η έμπνευση μου, τα όνειρα μου για το μέλλον...
Και φυσικά τα καλύτερα ξενύχτια μου, τα μεγαλύτερα μεθύσια μου, οι χειρότερες ασωτίες μου και οι περισσότεροι έρωτες που κράτησαν όσον έπρεπε... Ελάχιστα...
Στα χρόνια που πέρασαν την έζησα με όλους τους τρόπους και σε όλες της τις φάσεις... Κοσμικά, έξαλλα, ήρεμα, χαλάρα, στις δόξες και στα κάτω της, καλοκαίρια , φθινόπωρα, άνοιξες και χειμώνες... Την έζησα έρημη Χριστούγεννα, πολύχρωμη τον Μάη, βουλιαγμένη από κόσμο τον Αυγουστο, κουρασμένη αλλά ήρεμη τον Οκτώβρη... Την αγαπάω όπως και να είναι... Γιατί στην ζωή μου, μου έφερε τα καλύτερα... Ανθρώπους, στιγμές, γνωριμίες, ευκαιρίες, αγάπες και λεφτά...
Και κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι το νησί "μου", βλέπω με τα μάτια της φαντασίας μου την θάλασσα όπως την χαζεύω από την βεράντα μου, ήρεμη ή ανταριασμένη, νοιώθω τον αέρα να μπερδεύει τα μαλλιά μου και να ανεμίζει τα ρούχα μου, και η ψυχή μου γεμίζει... Αγαλιάζει... Σ' αυτόν τον τόπο, που προσπαθώ να τον ζω όσο περισσότερο μπορώ, όσο περισσότερο μου επιτρέπουν η ζωή, η δουλειά, η οικογένεια και οι υποχρεώσεις μου, κάποτε θα πάω για να μείνω... Μόνιμα... Και μέχρι τότε, μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, θα ετοιμάζω μετακομίσεις, μπαγκάζια, άρθρα και ευχές... Για αυτά που θα έρθουν... Να είναι όπως τα φαντάζομαι, όπως τα ονειρεύομαι και όπως τα περιμένω... Υπέροχα, όπως πάντα....
Η προοτική με κάνει να πετάω... Μου έχει λείψει πολύ το "χωριό" μου, μια που φέτος ήταν ο πρώτος χειμώνας εδώ και χρόνια που δεν κατάφερα να πάω ούτε ένα σαββατοκύριακο, μου έχει λείψει η ενέργεια του, ο αέρας του, η ηρεμία που γεμίζει την ψυχή μου από την στιγμή που πατάω το πόδι μου στο λιμάνι... Το ξέρω πως ακούγεται παράξενο, ίσως και υποκριτικό όλο αυτό, όμως για μένα η Μύκονος είναι το μέρος που γαληνεύω... Από την πρώτη φορά που είδα το λιμάνι της από το κατάστρωμα του πλοίου όπως πλησιάζαμε, ήμουν 5 χρονών τότε, ήξερα με κάποιον μαγικό τρόπο πως είχα φτάσει στον τόπο μου... Όπως λέει ο φίλος μου ο Μίμης, εγώ δεν είχα δικό μου χωριό... Παιδί της πόλης, γεννημένη στην Αθήνα από πατέρα τρίτης γενιάς Αθηναίο-Πλακιώτη- και μαμά γεννημένη στο Ναύπλιο αλλά μεγαλωμένη στην Κυψέλη, ήξερα μόνο τα παιχνίδια στην παιδική χαρά και τον κήπο του σπιτιού μας...
Στην Μύκονο του 1970 έμαθα μια άλλη ζωή... Ανάσανα έναν άλλον αέρα... Τις εικόνες τις έχω χαραγμένες στην ψυχή μου... Κυνηγητά και κρυφτό με τα άλλα παιδιά στην πλατεία της Μαντώς, μπάνιο στον Άγιο Στέφανο μέχρι το απόγευμα, βόλτες με την μαμά μου στον Γιαλό, βράδια που καθόμουν κουλουριασμένη σε μια γωνιά στο μπαλκόνι του κύριου Ζάχου στην Μικρή Βενετία και τον άκουγα να διηγείται στους γονείς μου και σε άλλους φίλους του ιστορίες μαγικές για τα κότερα που κατέβαζαν με βαρκάκια στο λιμάνι μύθους-τον Ωνάση με την Κάλλας, την πριγκήπισα Σοράγια, την Τζάκυ αργότερα, και τόσους άλλους- τα πρώτα μου χοιροσφάγεια, καλεσμένοι του κύριου Αγγελετάκη, που είχα τρομάξει όσο δεν φαντάζεστε- δεν έχω ξεχάσει ακόμα τις κραυγές του γουρουνιού και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια- , την πρώτη φορά που πήγαμε στην Δήλο με το καϊκι του κύριου Φούσκη...
Και αργότερα, μεγαλώνοντας, οι πρώτες βόλτες στα μπαράκια, το πρώτο Καμικάζι που ήπια ποτέ στην Vengera, τα ξενύχτια στις Μούσες και το Remezzo, τα πρωινά στη Άγκυρα, οι βουτιές στο Αγράρι και στον Άγιο Σώστη, φίλοι που χάθηκαν όπως ο Βασίλης και η Λίζα, άνθρωποι που με είχαν πάντα το νου τους όπως ο κυρ Κώστας και ο κύριος Μάκης, φίλοι που χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε στην πορεία όπως ο Μπαμπης και ο Λουκάς και μια εφηβεία μαγική που την χρωστάω εξ' ολοκλήρου στο ότι την έζησα εκεί....
Στην Μύκονο έζησα τις καλύτερες στιγμές μου... Εκεί ερωτεύτηκα, εκεί παντρεύτηκα, εκεί γνώρισα φίλους αγαπημένους που συνεχίζουμε τον δρόμο μας μαζί μέχρι σήμερα, εκεί γιάτρεψα πληγές που με πονούσαν και τα τελευταία χρόνια, από εκεί ξεκίνησε μια δουλειά που με γεμίζει και με κάνει χαρούμενη... Είναι το σπίτι μου εκεί... Οι άνθρωποι και τα μέρη που αγαπάω, οι καλύτερες αναμνήσεις μου, η έμπνευση μου, τα όνειρα μου για το μέλλον...
Και φυσικά τα καλύτερα ξενύχτια μου, τα μεγαλύτερα μεθύσια μου, οι χειρότερες ασωτίες μου και οι περισσότεροι έρωτες που κράτησαν όσον έπρεπε... Ελάχιστα...
Στα χρόνια που πέρασαν την έζησα με όλους τους τρόπους και σε όλες της τις φάσεις... Κοσμικά, έξαλλα, ήρεμα, χαλάρα, στις δόξες και στα κάτω της, καλοκαίρια , φθινόπωρα, άνοιξες και χειμώνες... Την έζησα έρημη Χριστούγεννα, πολύχρωμη τον Μάη, βουλιαγμένη από κόσμο τον Αυγουστο, κουρασμένη αλλά ήρεμη τον Οκτώβρη... Την αγαπάω όπως και να είναι... Γιατί στην ζωή μου, μου έφερε τα καλύτερα... Ανθρώπους, στιγμές, γνωριμίες, ευκαιρίες, αγάπες και λεφτά...
Και κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι το νησί "μου", βλέπω με τα μάτια της φαντασίας μου την θάλασσα όπως την χαζεύω από την βεράντα μου, ήρεμη ή ανταριασμένη, νοιώθω τον αέρα να μπερδεύει τα μαλλιά μου και να ανεμίζει τα ρούχα μου, και η ψυχή μου γεμίζει... Αγαλιάζει... Σ' αυτόν τον τόπο, που προσπαθώ να τον ζω όσο περισσότερο μπορώ, όσο περισσότερο μου επιτρέπουν η ζωή, η δουλειά, η οικογένεια και οι υποχρεώσεις μου, κάποτε θα πάω για να μείνω... Μόνιμα... Και μέχρι τότε, μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, θα ετοιμάζω μετακομίσεις, μπαγκάζια, άρθρα και ευχές... Για αυτά που θα έρθουν... Να είναι όπως τα φαντάζομαι, όπως τα ονειρεύομαι και όπως τα περιμένω... Υπέροχα, όπως πάντα....
