Τελικά αυτό που χρειαζόμουν ήταν καινούριος αέρας... Μια μετάκομιση από την μικρή μας πόλη στην μεγάλη... Ή έστω από το ένα προάστιο στο άλλο για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις με το καλωσήρθαμε.... Στην καινούρια γειτονιά μου, μένουν πολλοί , παλιοί και αγαπημένοι φίλοι... Με κάποιους βγαίνουμε τα βράδια και τα πίνουμε στο Rock, με κάποιους άλλους μοιραζόμαστε τα καλοκαίρια στο νησί, με ορισμένους μοιραστήκαμε κάποτε σελίδες στα ίδια περιοδικα, με κάποιους είμαστε συνάδελφοι, κάποιους τους θαυμάζω απεριόριστα και κάποιους άλλους τους αγαπώ πολύ...
Παρόλα αυτά, σαν να τηρούν μια άτυπη συμφωνία, όλοι εδώ, ή έστω οι περισσότεροι, στην μεταξύ τους επικοινωνία κρατάνε μια επιλεκτική ουδετερότητα... Σπάνια θα δείτε να αναφέρεται τι έγινε το προηγούμενο βράδυ... Ακόμα σπανιότερα να μοιράζονται κοινά αστεία... Συνήθως περιορίζονται στους κοινούς κώδικες... Και από αυτά που υπονοούνται, από τα όσα δεν λέγονται, μπορεί κανείς, διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις να υποθέσει τους δεσμούς και τις φιλίες... Σαν παιχνιδάκι... Εγώ αυτό το λέω ισορροπία... Και αυτή η ισορροπία μου αρέσει και μου είναι απραίτητη για να λειτουργήσω με άνεση και να νοιώσω ελεύθερη να ανοίξω την ψυχή μου και να "εκετθώ"..
Γενικά μιλόντας θαυμάζω τις ισορροπίες.. Όσο δυσκολότερες τόσο καλύτερα... Όσο πιο στην κόψη τόσο μεγαλύτερο το suspens...
Το ίδιο πολύ μου αρέσουν και οι αποστάσεις... Θέλω να τηρούνται για να υπάρχει γύρω χώρος ελεύθερος για βαθιές ανάσες και φούρλες ενθουσιασμού... Δεν μου αρέσει να απλώνω τα ρούχα μου μπαλκόνι με μπαλκόνι... Ούτε να συνωστίζομαι... Θέλω φράχτη στην αυλή μου ή έστω, διαχωριστικό στην βεράντα μου... Θέλω τραπέζι στο club, ή έστω stool στην μπάρα... Και ραντεβού... Και reserve... Και "πόρτα"....
Δεν μου αρέσουν οι γειτόνισες που χτυπάνε το κουδούνι με ρόμπα και παντόφλες για να δανειστούν μια κούπα ζάχαρη και μετά πρέπει να τις διώξεις με την σκούπα... Ούτε οι ξαφνικές βίζιτες του τύπου "περνάγαμε και είπαμε να πούμε ένα γεια.." Δεν μου αρέσουν τα κολητιλίκια με ανθρώπους που δεν καλογνωρίζω, ούτε οι αγάπες με ανθρώπους που με αφήνουν αδιάφορη , μόνο και μόνο για λόγους τακτικής... Στην τελική, μου αρέσουν τα όρια... Και σαν γνήσιο παιδί της Αντλεριανής σχολής έχω μάθει να τα ορίζω και, αν χρειαστεί, να τα επιβάλω....
Παρόλα αυτά, σαν να τηρούν μια άτυπη συμφωνία, όλοι εδώ, ή έστω οι περισσότεροι, στην μεταξύ τους επικοινωνία κρατάνε μια επιλεκτική ουδετερότητα... Σπάνια θα δείτε να αναφέρεται τι έγινε το προηγούμενο βράδυ... Ακόμα σπανιότερα να μοιράζονται κοινά αστεία... Συνήθως περιορίζονται στους κοινούς κώδικες... Και από αυτά που υπονοούνται, από τα όσα δεν λέγονται, μπορεί κανείς, διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις να υποθέσει τους δεσμούς και τις φιλίες... Σαν παιχνιδάκι... Εγώ αυτό το λέω ισορροπία... Και αυτή η ισορροπία μου αρέσει και μου είναι απραίτητη για να λειτουργήσω με άνεση και να νοιώσω ελεύθερη να ανοίξω την ψυχή μου και να "εκετθώ"..
Γενικά μιλόντας θαυμάζω τις ισορροπίες.. Όσο δυσκολότερες τόσο καλύτερα... Όσο πιο στην κόψη τόσο μεγαλύτερο το suspens...
Το ίδιο πολύ μου αρέσουν και οι αποστάσεις... Θέλω να τηρούνται για να υπάρχει γύρω χώρος ελεύθερος για βαθιές ανάσες και φούρλες ενθουσιασμού... Δεν μου αρέσει να απλώνω τα ρούχα μου μπαλκόνι με μπαλκόνι... Ούτε να συνωστίζομαι... Θέλω φράχτη στην αυλή μου ή έστω, διαχωριστικό στην βεράντα μου... Θέλω τραπέζι στο club, ή έστω stool στην μπάρα... Και ραντεβού... Και reserve... Και "πόρτα"....
Δεν μου αρέσουν οι γειτόνισες που χτυπάνε το κουδούνι με ρόμπα και παντόφλες για να δανειστούν μια κούπα ζάχαρη και μετά πρέπει να τις διώξεις με την σκούπα... Ούτε οι ξαφνικές βίζιτες του τύπου "περνάγαμε και είπαμε να πούμε ένα γεια.." Δεν μου αρέσουν τα κολητιλίκια με ανθρώπους που δεν καλογνωρίζω, ούτε οι αγάπες με ανθρώπους που με αφήνουν αδιάφορη , μόνο και μόνο για λόγους τακτικής... Στην τελική, μου αρέσουν τα όρια... Και σαν γνήσιο παιδί της Αντλεριανής σχολής έχω μάθει να τα ορίζω και, αν χρειαστεί, να τα επιβάλω....
Μετακομίζω λοιπόν σε μια καινούρια γειτονιά , και όπως σε κάθε μετακόμιση, κρατάω τα αγαπημένα και τα απαραίτητα και αφήνω πίσω ότι έχει χαλάσει, ότι έχω βαρεθεί και ότι δεν ταιράζει το καινούριο concept... Το οποίο επίσης δεν ξέρω ποιό είναι.... Τώρα που σας γράφω ας πούμε , νοιώθω σαν να κάνω re- decoration... Δεν ξέρω ακριβώς πως θα φτιάξω τον χώρο, σχεδόν δεν ξέρω με τι θα τον γεμίσω... Ξέρω όμως πως το αντιμετωπίζω όλα αυτό με την χαρά του νεοφώτιστου... Και με τον ενθουσασμό που με γεμίζει μπροστά σε κάθε τι καινούριο και άγνωστο... Καλή - καινούρια- αρχή....
