Είχα μια κουβέντα με μια καλή μου φίλη τις προάλλες και μπήκα σε σκέψεις... Βλέπετε, τόσα χρόνια μέσα στην ίδια σχέση, έστω και με τα σκαμπανεβάσματα της, έχω μείνει μάλλον πίσω σε ότι αφορά στα γκομενικά, ή έστω διατηρώ μια εικόνα μάλλον πιο εύκολη ή πιο απλή από την πραγματική... Και κουβεντιάζοντας με την φίλη μου, μια γυναίκα όμορφη, καλλιεργημένη, επιτυχνημένη στην δουλειά της, έξυπνη, κοινωνική και ευαίσθητη, αλλά παρόλα αυτά μόνη, συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι πια σχεδόν φοβούνται την συντροφικότητα... Φοβούνται να αφεθούν... Η φίλη μου ας πούμε, έχει περάσει από έναν αποτυχημένο γάμο και αυτό προφανώς την έχει κάνει πιο διστακτική... Λογικό, εννοείται, αλλά παρόλα αυτά, τώρα που έχει μπει στην ζωή της ένας άντρας που είναι και ενδιαφέρων, και έξυπνος, και ευγενικός, και που έχουν κοινά ενδιαφέροντα και περνάνε καλά όταν βρίσκονται, παραμένει μετέωρη σχετικά με το άν έχει ή θέλει να βρει χώρο στην ζωή της για να τον χωρέσει... Και από ότι μου είπε, από την στάση του πιστεύει πως τα αισθήματα είναι αμοιβαία... Πως και εκείνος δηλαδή, παρόλο που περνάει το ίδιο καλά, διστάζει να πάει παρακάτω...
Και βέβαια η συγκεκριμένη φίλη δεν είναι η μόνη... Πολλές γυναίκες γύρω μου, όμορφες, μορφωμένες, καλλιεργημένες, επιτυχημένες και σέξυ είναι μόνες... Όχι επειδή δεν έχει τύχει να βρουν τον Mr. Right αλλά επειδή συνήθως προσπερνάνε τους άντρες που συναντούν γιατί δεν μπορούν να βρουν χώρο και χρόνο για να τους χωρέσουν στην ζωή τους.. Ή γιατί δεν μπορούν να πάρουν την αποφαση τουλάχιστον να δοκιμάσουν...
Και αναρωτιέμαι... Έχουν δυσκολέψει τόσο οι ανθρώπινες σχέσεις, ή απλά έχουν δυσκολέψει οι άνθρωποι? Μήπως όσο μεγαλώνουμε ανεβάζουμε και τα standards μας, ή τις απαιτήσεις μας από τους άλλους με αποτέλεσμα κανείς να μην είναι αρκετά καλός? Δεν εννοώ φυσικά πως πρέπει να παίρνουμε ότι βρούμε μπροστά μας από φόβο μήπως μείνουμε μόνοι, ούτε πως δεν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από τους άλλους, όπως άλλωστε και από τον εαυτό μας... Όμως η μισή χαρά μια σχέσης, απ' ότι θυμάμαι τουλάχιστον, είναι η χαρά του παιχνιδιού και της ανακάλυψης... Το φλέρτ και τα υπονοούμενα, η φάση που αρχίζεις να γνωρίζεις τον άλλον και να σε γνωρίζει και εκείνος, οι ατάκες και οι ματιές, η αναμονή και η επιμονή... Και για να συμβούν όλα αυτά, για να γίνει παιχνίδι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αφεθείς... Και να ρισκάρεις...
Φυσικά δεν είναι όλοι κατάληλοι για όλους... Και φυσικά έχουμε όλες φιλήσει ή θα φιλήσουμε στο μέλλον πολλούς βατράχους μέχρι να βρούμε τον πρίγκιπα μας, ή έστω κάποιον που να του μοιάζει... Όμως το ότι πρέπει να πάμε στην λίμνη είναι γεγονός... Είναι μάλλον απίθανο να χτυπήσει ένα πρωί ο βάτραχος την πόρτα μας και να μας πει : "Kiss me , kiss me now.."
Και αυτό που βλέπω όλο και συχνότερα γύρω μου είναι άνθρωποι, γυναίκες και άντρες, που φοβούνται να πάνε μέχρι την λίμνη.... Που φοβούνται να ρισκάρουν, που φοβούνται να αφεθούν.. Που προτιμούν την προοπτική να μείνουν μόνοι τους παρά να απογοητευτούν για μια ακόμα φορά.. Προσωπικά, δεν έχω τίποτα εναντίον της μοναξιάς όταν είναι από επιλογή και όχι από ανάγκη.. Και είμαι σχεδόν σίγουρη πως, αν ω μη γένοιτο χώριζα ποτέ με τον Μάνο, δεν θα είχα καμιά διάθεση να ξαναπαντρευτώ... Αλλά το λέω αυτό σήμερα, μετά από 17 χρόνια σχέσης , μετά από ένα γάμο και ένα παιδί... Το λέω έχοντας μπεί στην διαδικασία του να παλέψω για μια σχέση που θεώρησα πως αξίζει τον κόπο, έχοντας μπει στην διαδικασία να συμβιβαστώ πολλές φορές και να χάσω πολλές μάχες για να κερδίσω τον πόλεμο, και έχοντας μπει στην διαδικασία να μείνω και να πολεμήσω όταν θα ήταν πολύ πιο εύκολο να έχω φύγει... Γιατί αυτό είναι η σχέση.. Η οποιαδήποτε σχέση... Είναι συνεχής προσπάθεια και υποχωρήσεις, και πισωγυρίσματα, αλλά ταυτόχρονα είναι και αγάπη, και συντροφικότητα, και κοινή ζωή, και κοινοί κώδικες, και μια ζεστασιά που δεν αντικαθίσταται από καμιά καριέρα και από κανενός είδους κοινωνική ζωή... Και κυρίως είναι η αίσθηση του να αφήνεσαι, του να προσφέρεις σε κάποιον την απόλυτη εμπιστοσύνη σου ακόμα και με τον φόβο ότι μπορεί να σε προδώσει... Δεν γίνεται αλλιώς... Δεν υπάρχουν τέλειες σχέσεις... Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να συμπλήρώνουν ο ένας τον άλλον απολύτως... Υπάρχουν μόνο καλές ή καλύτερες βάσεις πάνω στις οποίες μπορείς να δουλέψεις και να κάνεις μια σχέση να ανθίσει... Και prerequisites, όπως ο σεβασμός, η υπομονή, η επιμονή, και η αγάπη φυσικά, πέρα και πάνω απ' όλα... Και η άισθηση του "κοινού". Αν κρατάει ο καθένας στεγανά και αποστάσεις, θα έρθει η ώρα, sooner or later που θα πέσουν και οι τίτλοι του τέλους... Που φυσικά μπορεί να πέσουν έτσι κι αλλιώς γιατί κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει η επόμενη μέρα... Όμως, εγώ τουλάχιστον, προτιμώ πάντα να ξέρω πως έχω κάνει ότι καλύτερο μπορούσα.. Πως μπήκα μέσα σε μια σχέση, επαγγελματική, γκομενική ή φιλική, και έδωσα το 100% μου... Όποτε το έκανα αυτό, όποτε το τόλμησα, βγήκα πάντα κερδισμένη ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελα ή όπως τα φανταζόμουν... Κέρδισα εμπειρίες, κέρδισα μαθήματα ζωής, κέρδισα ανθρώπους, κέρδισα σημάδια.. Γιατί και τα σημάδια κέρδος είναι... Το ατσαλάκωτο, το τέλειο και το αριτύδωτο είναι αφόρητα βαρετό... Και η ζωή είναι πολύ λίγη για να μην την ζούμε μέχρι το μεδούλι... Και για να γυρίσουμε πίσω στα ερωτικά και στην φίλη μου που διστάζει να κάνει το επόμενο βήμα, όλοι οι άντρες που πέρασαν από τη ζωή μου μέχρι να γνωρίσω τον Μάνο με προετοίμασαν έτσι ώστε όταν τον συνάντησα να τον αναγνωρίσω με την πρώτη ματιά... Αν δεν είχα απογοητευτεί, αν δεν είχα πικραθεί, αν δεν είχα βαρεθεί, αν δεν είχα κλάψει, αν δεν είχα γελάσει, αν δεν είχα παθιαστεί, αν δεν είχα ζηλέψει, δεν θα ήξερα τι είναι αυτό που θέλω στ' αλήθεια... Και μπορεί να το είχα προσπεράσει.. Και αν δεν είχα τολμήσει για μια ακόμα φορά να αφεθώ και να ρισκάρω θα είχα βγει χαμένη. Και εγώ...
Στην τελική στο συγκεκριμένο θέμα όλα, μα όλα όμως, και οι γάμοι, και οι σχέσεις ζωής και οι συμβιώσεις, και τα παιδιά, ξεκινάνε από τον έρωτα... Και ο έρωτας είναι παιχνίδι.. Και πόλεμος, και χαρά, και ανταγωνισμός, και χτυποκάρδι, και πεταλούδες στο στομάχι, και κατάκτηση και παράδοση μαζί... Και όλα αυτά, όλα όμως, είναι που μας κάνουν να αλλάζουμε, και να λάμπουμε όταν μας συμβαίνει.. Είναι αδρεναλίνη ο έρωτας.. Και θέλει ρίσκο... Σίγουρα... Θέλει να κλείσεις τα μάτια, να πάρεις βαθιά ανάσα και όπου σε βγάλει... Αν ξεκινήσεις με χάρτη και πυξίδα και προμήθειες και χρονοδιάγραμμα χάνεις όλο το fun.. Για να μην σας πω ότι χάνεις και τον στόχο...
Καλή εβδομάδα σας εύχομαι λοιπόν, με χαμόγελα και με αισιοδοξία.. Και μέ έρωτα εννοείται... Φιλιά...
Υ.Γ. Το συγκεκριμμένο ποστ είναι εξαιρετικά αφιερωμένο... Ξέρεις εσύ... Και η απάντηση στην ερώτηση που μου έκανες, παραμένει η ίδια και αφού το σκέφτηκα, διεξοδικά το θέμα.. Να ερωτευτείς... Τρέχοντας....
Και βέβαια η συγκεκριμένη φίλη δεν είναι η μόνη... Πολλές γυναίκες γύρω μου, όμορφες, μορφωμένες, καλλιεργημένες, επιτυχημένες και σέξυ είναι μόνες... Όχι επειδή δεν έχει τύχει να βρουν τον Mr. Right αλλά επειδή συνήθως προσπερνάνε τους άντρες που συναντούν γιατί δεν μπορούν να βρουν χώρο και χρόνο για να τους χωρέσουν στην ζωή τους.. Ή γιατί δεν μπορούν να πάρουν την αποφαση τουλάχιστον να δοκιμάσουν...
Και αναρωτιέμαι... Έχουν δυσκολέψει τόσο οι ανθρώπινες σχέσεις, ή απλά έχουν δυσκολέψει οι άνθρωποι? Μήπως όσο μεγαλώνουμε ανεβάζουμε και τα standards μας, ή τις απαιτήσεις μας από τους άλλους με αποτέλεσμα κανείς να μην είναι αρκετά καλός? Δεν εννοώ φυσικά πως πρέπει να παίρνουμε ότι βρούμε μπροστά μας από φόβο μήπως μείνουμε μόνοι, ούτε πως δεν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από τους άλλους, όπως άλλωστε και από τον εαυτό μας... Όμως η μισή χαρά μια σχέσης, απ' ότι θυμάμαι τουλάχιστον, είναι η χαρά του παιχνιδιού και της ανακάλυψης... Το φλέρτ και τα υπονοούμενα, η φάση που αρχίζεις να γνωρίζεις τον άλλον και να σε γνωρίζει και εκείνος, οι ατάκες και οι ματιές, η αναμονή και η επιμονή... Και για να συμβούν όλα αυτά, για να γίνει παιχνίδι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αφεθείς... Και να ρισκάρεις...
Φυσικά δεν είναι όλοι κατάληλοι για όλους... Και φυσικά έχουμε όλες φιλήσει ή θα φιλήσουμε στο μέλλον πολλούς βατράχους μέχρι να βρούμε τον πρίγκιπα μας, ή έστω κάποιον που να του μοιάζει... Όμως το ότι πρέπει να πάμε στην λίμνη είναι γεγονός... Είναι μάλλον απίθανο να χτυπήσει ένα πρωί ο βάτραχος την πόρτα μας και να μας πει : "Kiss me , kiss me now.."
Και αυτό που βλέπω όλο και συχνότερα γύρω μου είναι άνθρωποι, γυναίκες και άντρες, που φοβούνται να πάνε μέχρι την λίμνη.... Που φοβούνται να ρισκάρουν, που φοβούνται να αφεθούν.. Που προτιμούν την προοπτική να μείνουν μόνοι τους παρά να απογοητευτούν για μια ακόμα φορά.. Προσωπικά, δεν έχω τίποτα εναντίον της μοναξιάς όταν είναι από επιλογή και όχι από ανάγκη.. Και είμαι σχεδόν σίγουρη πως, αν ω μη γένοιτο χώριζα ποτέ με τον Μάνο, δεν θα είχα καμιά διάθεση να ξαναπαντρευτώ... Αλλά το λέω αυτό σήμερα, μετά από 17 χρόνια σχέσης , μετά από ένα γάμο και ένα παιδί... Το λέω έχοντας μπεί στην διαδικασία του να παλέψω για μια σχέση που θεώρησα πως αξίζει τον κόπο, έχοντας μπει στην διαδικασία να συμβιβαστώ πολλές φορές και να χάσω πολλές μάχες για να κερδίσω τον πόλεμο, και έχοντας μπει στην διαδικασία να μείνω και να πολεμήσω όταν θα ήταν πολύ πιο εύκολο να έχω φύγει... Γιατί αυτό είναι η σχέση.. Η οποιαδήποτε σχέση... Είναι συνεχής προσπάθεια και υποχωρήσεις, και πισωγυρίσματα, αλλά ταυτόχρονα είναι και αγάπη, και συντροφικότητα, και κοινή ζωή, και κοινοί κώδικες, και μια ζεστασιά που δεν αντικαθίσταται από καμιά καριέρα και από κανενός είδους κοινωνική ζωή... Και κυρίως είναι η αίσθηση του να αφήνεσαι, του να προσφέρεις σε κάποιον την απόλυτη εμπιστοσύνη σου ακόμα και με τον φόβο ότι μπορεί να σε προδώσει... Δεν γίνεται αλλιώς... Δεν υπάρχουν τέλειες σχέσεις... Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να συμπλήρώνουν ο ένας τον άλλον απολύτως... Υπάρχουν μόνο καλές ή καλύτερες βάσεις πάνω στις οποίες μπορείς να δουλέψεις και να κάνεις μια σχέση να ανθίσει... Και prerequisites, όπως ο σεβασμός, η υπομονή, η επιμονή, και η αγάπη φυσικά, πέρα και πάνω απ' όλα... Και η άισθηση του "κοινού". Αν κρατάει ο καθένας στεγανά και αποστάσεις, θα έρθει η ώρα, sooner or later που θα πέσουν και οι τίτλοι του τέλους... Που φυσικά μπορεί να πέσουν έτσι κι αλλιώς γιατί κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει η επόμενη μέρα... Όμως, εγώ τουλάχιστον, προτιμώ πάντα να ξέρω πως έχω κάνει ότι καλύτερο μπορούσα.. Πως μπήκα μέσα σε μια σχέση, επαγγελματική, γκομενική ή φιλική, και έδωσα το 100% μου... Όποτε το έκανα αυτό, όποτε το τόλμησα, βγήκα πάντα κερδισμένη ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελα ή όπως τα φανταζόμουν... Κέρδισα εμπειρίες, κέρδισα μαθήματα ζωής, κέρδισα ανθρώπους, κέρδισα σημάδια.. Γιατί και τα σημάδια κέρδος είναι... Το ατσαλάκωτο, το τέλειο και το αριτύδωτο είναι αφόρητα βαρετό... Και η ζωή είναι πολύ λίγη για να μην την ζούμε μέχρι το μεδούλι... Και για να γυρίσουμε πίσω στα ερωτικά και στην φίλη μου που διστάζει να κάνει το επόμενο βήμα, όλοι οι άντρες που πέρασαν από τη ζωή μου μέχρι να γνωρίσω τον Μάνο με προετοίμασαν έτσι ώστε όταν τον συνάντησα να τον αναγνωρίσω με την πρώτη ματιά... Αν δεν είχα απογοητευτεί, αν δεν είχα πικραθεί, αν δεν είχα βαρεθεί, αν δεν είχα κλάψει, αν δεν είχα γελάσει, αν δεν είχα παθιαστεί, αν δεν είχα ζηλέψει, δεν θα ήξερα τι είναι αυτό που θέλω στ' αλήθεια... Και μπορεί να το είχα προσπεράσει.. Και αν δεν είχα τολμήσει για μια ακόμα φορά να αφεθώ και να ρισκάρω θα είχα βγει χαμένη. Και εγώ...
Στην τελική στο συγκεκριμένο θέμα όλα, μα όλα όμως, και οι γάμοι, και οι σχέσεις ζωής και οι συμβιώσεις, και τα παιδιά, ξεκινάνε από τον έρωτα... Και ο έρωτας είναι παιχνίδι.. Και πόλεμος, και χαρά, και ανταγωνισμός, και χτυποκάρδι, και πεταλούδες στο στομάχι, και κατάκτηση και παράδοση μαζί... Και όλα αυτά, όλα όμως, είναι που μας κάνουν να αλλάζουμε, και να λάμπουμε όταν μας συμβαίνει.. Είναι αδρεναλίνη ο έρωτας.. Και θέλει ρίσκο... Σίγουρα... Θέλει να κλείσεις τα μάτια, να πάρεις βαθιά ανάσα και όπου σε βγάλει... Αν ξεκινήσεις με χάρτη και πυξίδα και προμήθειες και χρονοδιάγραμμα χάνεις όλο το fun.. Για να μην σας πω ότι χάνεις και τον στόχο...
Καλή εβδομάδα σας εύχομαι λοιπόν, με χαμόγελα και με αισιοδοξία.. Και μέ έρωτα εννοείται... Φιλιά...
Υ.Γ. Το συγκεκριμμένο ποστ είναι εξαιρετικά αφιερωμένο... Ξέρεις εσύ... Και η απάντηση στην ερώτηση που μου έκανες, παραμένει η ίδια και αφού το σκέφτηκα, διεξοδικά το θέμα.. Να ερωτευτείς... Τρέχοντας....
